Ο Νίκος Παπαδογιάννης γράφει στο newsletter για τα 5 χρόνια του Documento.
15 Νοεμβρίου 2021H εμφάνιση του Documento στο δημοσιογραφικό προσκήνιο υπήρξε για μένα σανίδα όχι βέβαια σωτηρίας, αλλά επανεκκίνησης, αφού ήμουν έτοιμος να φύγω για το εξωτερικό, όπου ήδη εργαζόταν η συμβία μου από το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς.
Ο δημοσιογράφος, βλέπετε, ιδίως αυτός που είναι επιφορτισμένος με το σχόλιο (και όχι με το ρεπορτάζ) έχει τη δυνατότητα να στέλνει τα κείμενά του στον υπεύθυνο ύλης είτε από το γραφείο του στην οδό Κολωνού είτε από το σπίτι του (όπως έγινε κατά κόρον στη διάρκεια των lockdown και φοβάμαι ότι θα ξαναγίνει σύντομα) είτε από το Ντουμπάι είτε από την Κοπεγχάγη είτε από την Αμερική είτε από την Ιαπωνία είτε από τη Γη του Πυρός. Χωρίς να απαιτείται η φυσική παρουσία του.
«Δυνατότητα» και «ικανότητα» δεν είναι φυσικά το ίδιο πράγμα, αλλά αυτή είναι διαφορετικού τύπου συζήτηση. Όπως και αν έχει το πράγμα, το Documento ήταν ένα καινούριο στοίχημα, για μένα που ένιωθα ότι στα 48 μου παραήμουν νέος για να γίνω «εν ενεργεία συνταξιούχος» του επαγγέλματος (και …χωρίς σύνταξη). Μία νέα έπαλξη, που μίλησε στο δημοσιογραφικό αισθητήριό μου και εξακολουθεί να ανταποκρίνεται σε όσα προσδοκούσα σε εκείνες τις πρώτες συσκέψεις, κάπου στη Νέα Σμύρνη και στον Πύργο Αθηνών.
Φοβάμαι να ρωτήσω τι γνώμη έχετε σχηματίσει με όσα ακούτε παραέξω από φαιογάλαζα χείλη, αυτά που εδώ και πενταετία αποδίδονται σε συστηματική κατασυκοφάντηση του εκδότη μας και όλων ημών, αλλά εγώ ζω μία πραγματικότητα όχι πολύ διαφορετική από τα καλά χρόνια της Ελευθεροτυπίας, όπου εργάστηκα από το 1991 μέχρι το διπλό κλείσιμό της.
Δεν μιλώ μόνο για το χάρτινο αποτέλεσμα που κρατάτε στα χέρια σας τις Κυριακές και για τα ηλεκτρονικά καθημερινά αδελφάκια του, αλλά και για τις συνθήκες εργασίας, που κινούνται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην ελευθερία και την ευθύνη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να αποδώσω σε μία εφημερίδα.
