Της ΑΛΒΑΡΑ ΜΕΡΚΙΟΡΙ
24 Νοεμβρίου 2021
Φολέγανδρος 2021 και Γαρυφαλλιά. Γλυκά νερά και Κάρολαιν, Ρόδος και Ντόρα και άλλες πολλές «χαλασμένες φάσεις» ήταν το βήμα και η έμπνευση για τη νέα ταινία μικρού μήκους της Lacta και της Διοτίμα που σκηνοθέτησε ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος.
Η ταινία παρουσιάζει μία σχέση φαινομενικά ειδυλλιακή, έναν έρωτα βγαλμένο από παραμύθι. Κι όμως, μέσα σε λίγα λεπτά, ο παράδεισος, γίνεται κόλαση. Όταν η κοπέλα αρχίζει να έχει την επιθυμία να βγει με τις φίλες της και να κάνει πράγματα χωρίς εκείνον, η σχέση γίνεται κακοποιητική. Όταν εκείνη αποφασίζει να τον χωρίσει, αυτός τη δολοφονεί πετώντας την από έναν γκρεμό.
Γιατί; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί η Γαρυφαλλιά δεν είχε δικαίωμα να τον χωρίσει; Γιατί η Ντόρα δεν είχε δικαίωμα να μην τον ξαναδεί; Γιατί οι γυναίκες ζούμε ακόμα με τον φόβο να φύγουμε μακριά από κάποιον; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Πολλά είναι τα ερωτήματα που γεννιούνται μετά από όλα αυτά τα περιστατικά που σκάνε περίπου μία φορά τον μήνα. «Τη σκότωσε γιατί ζήλευε», «Τη σκότωσε γιατί του είπε να χωρίσουν», «Τη σκότωσε γιατί πήρε τα παιδιά και έφυγε». Προσωπικά, τρομάζω. Τρομάζω γιατί μπορώ να αισθανθώ τις γυναίκες και το φόβο τους. Βέβαια -θα ρωτήσει κάποιος- πώς μπορείς να καταλάβεις κάποιον από την αρχή, πώς μπορείς να καταλάβεις ότι μία σχέση θα γίνει κακοποιητική; Δεν μπορείς. Πολλές φορές ούτε αυτός μπορεί.
Θα μου πεις ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Ναι είναι. Όλοι θέλουμε να ακούσουμε αυτό το «Μη μ’ αφήσεις ποτέ», όλοι θέλουμε να ακούσουμε αυτό το «Δε θα σε αφήσω ποτέ». Όλα ξεκινάνε όμορφα, με βόλτες, ταξίδια, έρωτα. Πολλές φορές συνεχίζουν με απαιτήσεις «Δώσε μου το κινητό σου», «Δε θα βγεις με αυτούς», «Μη φορέσεις αυτά» και καταλήγουν με άσχημες συμπεριφορές, τσακωμούς, ξύλο και σε κάποιες περιπτώσεις δολοφονίες.
Εγώ δεν έχω να σου πω κάτι. Όπως δεν έχω να πω και στον εαυτό μου. Απλά σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι να έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε και να μην ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Και αν ο άνθρωπος που μας ενέπνεε ασφάλεια και ηρεμία, γίνει ο μεγαλύτερός μας φόβος; Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό; Δεν ξέρω. Μόνο ελπίζω αυτό κάποια στιγμή να αλλάξει. Κι εμείς να μη φοβόμαστε να μιλάμε γι αυτό στους δικούς μας ή η μία στην άλλη.
(Υ.Γ. Μπράβο στη Διοτίμα, στον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, στη Lacta. Η διαφήμιση τελικά δεν είναι μόνο τέχνη. Είναι και ζωή)
