Του Δημήτρη Σ. Παπαδόπουλου (ραδιοφωνικός παραγωγός)
03 Απριλίου 2022Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου μέσο άνθρωπο, που ασχολείται με ένα επάγγελμα (και κατά συνέπεια παρακολουθεί την πρόοδο και τις εξελίξεις του), έχει τους όποιους τρόπους διασκέδασης, ανησυχίες, ερωτηματικά, ελπίδες και ενστάσεις. Δεν διαβάζω περισσότερο από ένα μέσο αναγνώστη, και δεν βλέπω μανιωδώς ταινίες ή σειρές, κι εκεί στο μέσο όρο υποθέτω πως κινούμαι.
Τον τελευταίο καιρό όμως, έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να τεκμηριώσει άποψη περί πανδημιών, γεωπολιτικής, εγκληματολογίας και σεισμολογίας, όλα αυτά μέσα σε δύο χρόνια. Η άποψη απαιτεί στοιχεία. Γέλασα με τη ψυχή μου όταν κατάλαβα πως τα απαιτούμενα στοιχεία δεν είναι απλά «ψύλλος στ’ άχυρα», ο ψύλλος δεν είναι καν εκεί! Εκτός από μία περίπτωση: το έγκλημα.
Όταν τα ΜΜΕ και ο θαυμαστός κόσμος του internet ασχολούνται με το έγκλημα, τα στοιχεία, τα δεδομένα, προσφέρονται απλόχερα. Άλλωστε, όπως έχουν πει και πολλοί άνθρωποι των παλιών και νέων ΜΜΕ «αν έχει αίμα ή σπέρμα πουλάει». Κάνοντας μια πρόχειρη αναδρομή στον τελευταίο χρόνο, «πούλησαν» πολλές υποθέσεις: ο Μπάμπης ο πιλότος, ο Πολωνός ο πατριός, ο αστυνομικός στην Ηλιούπολη, η Γεωργία στη Θεσσαλονίκη, και πολλές ακόμη. Κάποιες πέρασαν πολύ ελαφριά από τα δελτία ειδήσεων, είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί δεν «πουλάνε»: ενδεικτικά αναφέρω το 8χρονο κοριτσάκι που βρήκε πολύ άσχημο θάνατο από μία γκαραζόπορτα, και κανείς δεν ερεύνησε ποιος το κλωτσούσε για να δει αν ζει, ποια αυτοκίνητα έφυγαν περνώντας από δίπλα αδιάφορα, ούτε καν πώς το έλεγαν... βλέπεις ήταν τσιγγανάκι και πώς να χώσεις το μικρόφωνο μπροστά στους γονείς; Και γιατί να το κάνεις, όταν ο χώρος του συμβάντος σχετίζεται με διαφημιζόμενες στα ΜΜΕ εταιρίες;
Αντιθέτως, στην περίπτωση της Πάτρας, τα έχουμε όλα: Αίμα, ίντριγκα, σπέρμα, περιβάλλον που μπορεί να μιλήσει τα βασικά Ελληνικά στο μικρόφωνο, τραγούδια μπάλες και καφετζούδες. Και τρία (ή τέσσερα) θύματα που πεθαίνουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, και ανασταίνονται ως ολογράμματα ή ως δημοσιεύσεις για πολλές «καρδούλες». Η ηθική διάσταση του θέματος είναι υποκειμενική, σε όποιο διάλογο κι αν εμπλακούμε κανείς δε θα πείσει κανέναν, και κανείς μας, δυστυχώς, δεν έχει την ψυχραιμία να χειριστεί τη διαφωνία, θα καταλήξουμε σε τυφλές κατάρες. Η πρακτική όμως πλευρά είναι πολύ, πολύ ανησυχητική. Αν, έτσι «για πλάκα», βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του εγκληματία, έχεις εκπαιδευτεί, σχεδόν τέλεια, να διαπράξεις έγκλημα. Στεγνά, χωρίς ενδοιασμούς και απορίες. Ξέρεις πια τι είναι η κεταμίνη, που θα τη βρεις, πόση ώρα κάνει να δράσει, πώς χορηγείται, μέχρι και ποια είναι η θανατηφόρα δοσολογία. Έχεις μια πληροφορία που σε ένα ιδανικό και ηθικό κόσμο, θα έπρεπε να γνωρίζει μόνο η αρμόδια ομάδα έρευνας, και από τον ιδανικό κόσμο της ενημέρωσης (υπενθυμίζω πως οι δημοσιογράφοι ισχυρίζονται πως ασκούν λειτούργημα, όχι επάγγελμα) θα έπρεπε να αναφέρεται αόριστα, ακριβώς για να μην εκπαιδευτεί ο επόμενος επίδοξος εγκληματίας.
Τα ίδια κλικ θα είχαν αν η κεταμίνη αναφερόταν ως «δηλητήριο», την ίδια θεαματικότητα. Τις ίδιες διαφημίσεις θα έπαιζαν και χωρίς να με εκπαιδεύσουν να πάω να παραδοθώ για να φάω 4 χρόνια φυλακή. Το ίδιο θα σεβόμουν τον ΚΟΚ και χωρίς να δω έναν άνθρωπο να καίγεται σε μια Ferrari. Το ίδιο θα σεβόμουν έναν επικίνδυνο ιό και χωρίς πλάνα μέσα από τις ΜΕΘ.
Αγαπητέ δημοσιογράφε,
Σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ, εκπαίδευσέ με, αφού θέλεις να έχεις αυτό το ρόλο, στο πώς να γίνω καλύτερη μονάδα, παρέα, οικογένεια, ομάδα, λαός, ανθρωπότητα. Αν το αίμα και το σπέρμα, και εν γένει οι παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, είναι τα μόνο που πουλάνε, βοήθησέ μας, εκπαίδευσέ μας, να «αγοράζουμε» και την έρευνα, την πρόοδο, την εξέλιξη. Στο χέρι σου είναι, στην πέννα σου. Και όταν «κάθεται στραβή», μη μου αναλύεις διαρκώς το πρόβλημα, αλλά ασχολήσου με τη λύση. Και κάτι τελευταίο: συγχαρητήρια που αποκάλυψες πως το δηλητήριο το λένε «κεταμίνη», αλλά, αναρωτιέμαι, αν ό μη γένοιτο, κάποιος διεστραμμένος νους μιμηθεί αυτή τη μέθοδο, πώς θα νιώσεις;
Για κάθε τι, καλό ή κακό, είμαι εδώ: [email protected]
