Ακολουθήστε μας στο Google news

Χθες ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του Ελληνικού Φεστιβάλ.

Του Γιώργου Μυζάλη

Η πρώτη συναυλία που «εμφανίστηκε» στο timeline μου ήταν εκείνη των αγαπημένων Waterboys. Βλέπετε, πριν από «ένα εκατομμύριο χρόνια», τους είχα ακούσει live στο ιστορικό ΡΟΔΟΝ σε μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Μαζί μου, τότε, ήταν και ο φίλος μου ο Γιάννης, οπότε έσπευσα να τον ενημερώσω ότι η μπάντα που μας «δένει» έρχεται ξανά στη χώρα μας. Καθώς, όμως, περνούσαν οι ώρες με κυρίευσε αμφιθυμία σχετικά με το συγκεκριμένο live αλλά και όλα τα υπόλοιπα live ροκ συγκροτημάτων στο μάρμαρο του Ηρωδείου. Και εξηγούμαι:

Όσες φορές βρέθηκα στο παρελθόν στο Ηρώδειο για τέτοιου είδους ρεπερτόριο, δεν το ευχαριστήθηκα. Πείτε με γραφικό, αλλά για μένα ροκ καθιστό με εισιτήριο όπερας δεν ταιριάζει. Για μένα – και για όσο «βαστούν τα πόδια μου» - ροκ συναυλία σημαίνει αρένα, σημαίνει χορός, σημαίνει τραγούδι και καμιά φορά σημαίνει και «σχιζοφρένεια» ή headbanging. Καμία από αυτές τις συνθήκες δεν ευδοκιμούν στον ιερό βράχο. Εκεί, μόνο το συγκρότημα καταξιώνεται παίζοντας σε ένα μνημείο πραγματικά εντυπωσιακό.

Φαντάζομαι ότι ο μύθος του Ηρωδείου συγκινεί ανά τον κόσμο και ενίοτε αποτελεί έξτρα επιχείρημα για έναν διοργανωτή προκειμένου να πείσει μια «δύσκολη» μπάντα να μας επισκεφτεί. Ωστόσο, εδώ υπάρχουν κι άλλα προβλήματα, όπως η περιορισμένη χωρητικότητα. Οι 4.000 καθήμενοι που χωρά το Ηρώδειο δημιουργούν περιορισμούς ως προς το κόστος των εισιτηρίων. Για να «βγει» η παραγωγή, τα εισιτήρια εκτοξεύονται σε δυσθεώρητα ύψη.

Για να μην αναφερθώ και στο πιο «δυνατό» επιχείρημα – δικαιολογία για την επικείμενη απουσία μου από αυτή τη σειρά των live: και καθιστός και πιασμένος στο Ηρώδειο. Αν εξαιρέσεις την περιβόητη σειρά 19 – τη μόνη που έχει πλάτη – όλο το υπόλοιπο κοίλο ερεθίζει δισκοκήλες και «ξυπνά» παλαιούς τραυματισμούς σε μέση, αυχένα και λοιπές μυοσκελετικές εστίες.

Για να μην πολυλογώ – έχω γίνει αντιληπτός, φαντάζομαι. Το καλοκαίρι θα είμαι σε όλες – σχεδόν – τις ροκ και μέταλ αρένες (θα βγάλω το άχτι μου στην post Covid εποχή). Θα χορέψω στο Robbie, θα «χτυπηθώ» στο αγαπημένο συγκρότημα της νιότης μου – τους Helloween, θα «εξερευνήσω» τον Lewis Capaldi, θα «ταξιδέψω» με τη Florence και βέβαια (αυτά είναι τα φετινά μου highlights) θα βάλω τα κλάματα όταν θα βγει ο Boss στη σκηνή της Βαρκελώνης, της Ρώμης και του Μονάχου.

Όρθιος, ντε. Ανυπόμονος, ενθουσιασμένος και ευγνώμων. Όσο αντέχω ακόμα.