Μία ωδή στα live του Βέρτη, το live του Μακρόπουλου, το live του Ρέμου.
31 Μαΐου 2023
Του Γιώργου Μυζάλη
Παράξενος τίτλος για άρθρο – δε συμφωνείς αγαπητέ αναγνώστη; Μυστηριώδης, που κάνει το λογισμό να «τρέξει» σε εκείνο το παλιό χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι. Ωστόσο, δεν θα πάμε προς τα εκεί στο παρόν κείμενο. Αλλού τρέχει ο δικός μου λογισμός και σε θέλω μαζί μου.
Συχνά – πυκνά γίνεται κουβέντα για τους δεξιοτέχνες μουσικούς και οργανοπαίχτες που «αναγκάζονται» να παίζουν στις ορχήστρες των μεγάλων κέντρων για βιοποριστικούς λόγους. Και δεν είναι ψέμα. Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) οι μουσικοί των «σκυλάδικων» είναι «παιχταράδες» και πολλές φορές και εξαιρετικοί δάσκαλοι στα όργανά τους. Σου μιλώ για πιανίστες – σολίστες, για «πνευστούς» που «γαζώνουν» κ.ο.κ. Ανάμεσά τους και ντράμερ «να σου φύγει το κεφάλι».
Θέλω, λιγάκι, να σταθώ στην αισθητική που φέρνουν μαζί τους αυτοί οι μουσικοί και στον τρόπο τους που – ευθύς – εξαρχής σε ενημερώνω – μου αρέσει αφάνταστα. Οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες ενισχύουν τα «σκυλάδικα» παιξίματά τους με πρωτοφανή δεξιοτεχνία (ενίοτε και «ποζεριά») που σπανίως απαντάται στα έντεχνα «ενοχικά» δημιουργήματα των δίσκων και των συναυλιών. «Φρεναριστοί» παίζουν συχνά – πυκνά οι έντεχνοι. Από την άλλη, όλη η νέα παραγωγή των «λαϊκών» σφύζει από καταιγιστικά σόλο στις κιθάρες και δυναμικά γεμίσματα στα τύμπανα.
Οι τραγουδιστές της πίστας, τις περισσότερες φορές, δεν γνωρίζουν από μουσική και λειτουργούν ως ακροατές – με το ένστικτο. Έτσι, εμπιστεύονται τους ενορχηστρωτές / μουσικούς τους και αποζητούν το «γκάζι». Γκάζι στις κιθάρες και στα τύμπανα που θα ζήλευαν ροκ μπάντες, την ώρα που στο κουπλέ και στο ρεφρέν εκτυλίσσεται ερωτικό μελόδραμα. Εμένα, λοιπόν, αυτό μου αρέσει. Και πέστε να με φάτε οι έντεχνοι.
Πως μου ήρθε όλο αυτό; Ακούγοντας (στο repeat παρακαλώ) ένα από τα τελευταία σουξέ του Νίκου Οικονομόπουλου, το «Πρέπει – δεν πρέπει» (μουσική και ενορχήστρωση: Χρήστος Σαντικάι – στίχοι: Γρηγόρης Βαξαβανέλης). Ακούστε τα τύμπανα του Κώστα Καρασαββίδη στο άσμα. Ναι, είναι υπερβολικά, συμφωνώ. Αλλά είναι και πορωτικά. Και είναι και ακομπλεξάριστα. Και έχουν παιχτεί με τη συναίνεση και προτροπή του δημιουργού του τραγουδιού.
Ακούστε, αντίστοιχα, το live του Βέρτη, το live του Μακρόπουλου, το live του Ρέμου. Αν έχετε έστω και ένα μικρό «μεταλλικό» παρελθόν, θα εκτιμήσετε αυτό που συμβαίνει στο ηχοτοπίο. Να κάνετε και κάτι άλλο: να αναγνωρίσετε την ελευθερία που δίνει ο «μπροστάρης» στην ορχήστρα του, καθώς ξέρει ότι εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα.
Θα κλείσω το κειμενάκι μου με τα σέβη μου σε έναν από τους πρωτεργάτες αυτής της σχολής, έναν από τους αγαπημένους μου «παιχταράδες». Κυρίες και κύριοι, στα τύμπανα ο Ανδρέας Μουζάκης. Respect, που λένε και οι πιτσιρικάδες.
photo: facebook Antonis Remos
