Ο αγαπημένος ηθοποιός πέθανε σε ηλικία -μόλις- 54 ετών!
29 Οκτωβρίου 2023
Τελικά με το Friends μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τα post στα social είναι απίθανα πολλά και συγκινητικά.
Φοίβος Δεληβοριάς
Για πολλά αληθινά πρόσωπα που κάθισαν μαζί μας κάποτε στον ίδιο καναπέ, δεν θα στενοχωρηθούμε τόσο. Στον Τσάντλερ ακουμπήσαμε πολλά απ’ αυτά που είχαμε μέσα μας και δεν το ξέραμε καν. Την δυσαρέσκεια απέναντι σε οτιδήποτε μας έκλεβε τα νιάτα, τα αστεία που δεν σκεφτήκαμε πρώτοι, την πολυθρόνα απ’ την οποία τελικά κάποια στιγμή βίαια σηκωθήκαμε. Φεύγοντας, είναι σα να χάνεται κι εκείνο το όνειρο: οι φίλοι να γίνουν η «άλλη» οικογένεια, το επιτραπέζιο η απόλυτη περιπέτεια, η εξιστόρηση μιας κωμικής ερωτικής βραδιάς να ξεπερνάει ως βίωμα τον ίδιο τον έρωτα. Σήμερα σκέφτομαι όσες φίλες και φίλους μοιραστήκαμε αυτό το μετεφηβικό τηλεοπτικό λούνα παρκ. Και θέλω ειλικρινά να τους στείλω συλλυπητήρια-δεν μπορεί να είναι τυχαίο που η είδηση μας βρήκε Κυριακή μεσημέρι...
Old Boy (Κώστας Κωστάκος)
«... αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι οι έξι τύποι που είδαμε στο reunion είναι ένα ολόγραμμα, μια κατασκευή, ένα ψέμα. Η μόνη αληθινή τους εκδοχή, η μόνη αληθινή τους ηλικία, έχει εγκιβωτιστεί μια για πάντα στα 236 επεισόδια της δεκαετίας 1994-2004. Αυτή θα είναι πάντα η ηλικία της Ρέιτσελ και του Ρος, της Μόνικα και του Τσάντλερ, της Φίμπι και του Τζόι. Τα «Φιλαράκια» είναι μια κιβωτός αιώνιας νεότητας.
Γιατί όμως το “Friends” παραμένει τόσο έντονα στο οπτικό μας πεδίο, γιατί αρνείται να βγει εκτός θέματος, γιατί δεν κάνει λίγο στην άκρη; Επειδή είναι τόσο διαολεμένα αστείο; Ναι, αλλά όχι, όχι τελικά. Το κλειδί δεν βρίσκεται στο ότι είναι τόσο αστείο. Το κλειδί βρίσκεται μάλλον στην εθιστική ουσία που εκκρίνει.
Έχουν δημιουργήσει έναν χώρο τα «Φιλαράκια», με τα βασικά τους πολύχρωμα σκηνικά, το διαμέρισμα της Μόνικα, το διαμέρισμα του Τζόι και του Τσάντλερ, το Central Perk, που με το που τον επισκέπτεται το μάτι μας, αρχίζει να ενεργοποιείται και να εκλύεται μέσα μας ένας οργασμός από ενδορφίνες. Αυτόματα. Αυτό πια, μετά από τόσες θεάσεις και μετά από μηδενικές διαψεύσεις, συμβαίνει αυτόματα. Είναι ο πιο ασφαλής χώρος ο κόσμος των “Friends”. Είναι εκεί που κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει. Είναι εκεί που μπορούμε να αποδράσουμε από κάθε τι πραγματικό και επώδυνο και να βουτήξουμε σε μια αέναη μαστούρα καλής διάθεσης. Είναι ναρκωτική ουσία τα Φιλαράκια. Και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Μα μόνο τα «Φιλαράκια» προσπάθησαν να προσφέρουν αυτήν τη συνθήκη; Όχι βέβαια. Αλλά μάλλον μόνο τα «Φιλαράκια» κατάφεραν να την πραγματώσουν σε τέτοιο ανεπίληπτο βαθμό, χωρίς την παραμικρή ρωγμή. Δεν υπάρχει κάποια ρωγμή όχι μόνο σε σχέση με το πραγματικό και το επώδυνο, αλλά δεν υπάρχει και καμία ρωγμή κατασκευαστικά. Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο ότι ξέρεις πως δεν θα δεις οτιδήποτε που θα σε κάνει να σκοτεινιάσεις, έστω και για λίγο, αλλά ξέρεις και ότι δεν κινδυνεύεις να πέσεις σε κάποιον μέτριο κύκλο, σε κάποιο μέτριο επεισόδιο, σε κάποια μέτρια σκηνή. Όλα δουλεύουν από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή της δεκαετίας, από την πρώτη στιγμή του πρώτου επεισοδίου ως την τελευταία του διακοσιοστού τριακοστού έκτου. Έλα, δες δέκα λεπτά σε επεισόδιο που έτυχες στην τηλεόραση, ή δες δέκα ώρες κάνοντας bing watching, δεν πρόκειται να απογοητευτείς, δεν πρόκειται να βγεις από την αδιάλειπτη ροή ανακουφιστικής και παρηγορητικής ευδαιμονίας.
Με αυτόν τον τρόπο, με αυτόν τον βαθμό τελειότητας του παραγόμενου προϊόντος, τα «Φιλαράκια» ανεβαίνουν σε ένα άλλο στάτους: δεν είναι εκτός της πραγματικότητας, αλλά απαραίτητο συμπλήρωμά της. Δεν κρίνονται σε σχέση με το πόσο πραγματικό είναι αυτό που δείχνουν, αλλά σε σχέση με το πόσο αυτό που δείχνουν μας βοηθάει να παλέψουμε και να ανταπεξέλθουμε στη δική μας πραγματικότητα».
George Gaudy
Μαζί με τον Chandler (τον Μάθιου δηλαδή) θρηνούμε την κανονικότητα που υποσχόταν ο κόσμος μετά τον δεύτερο παγκόσμιο. Τα φιλαράκια ζούσαν όπως δεν έζησε κάνεις από μας που μεγαλώσαμε μαζί τους - ούτε στην Αμερική Η νοσταλγία για ένα ουτοπικό παρελθόν ( ευχαριστώ Θ.Μ.). Που μπορούσες να πληρώσεις και νοίκι. Και να έχεις και φιλαράκια. Και οι πόλεμοι να είναι πολύ, πολύ μακρινοί, σχεδόν απομεινάρια του προηγούμενου αιώνα.
Τώρα τι; έξω οι σαραντάρηδες και οι πενηντάρηδες ζουν όπως οι εικοσάρηδες στο σύμπαν των φιλαρακίων - εντός συνόρων όσοι ξέρω προσπαθούν να μην βυθιστούν.
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, συλλογικά, είναι να συντηρήσουμε ότι έχει ο καθένας. Καμία ελπίδα για να χτίσουμε κάτι. Μια φωλιά, μια παρέα, νέα κουλτούρα, τίποτα. Και Παρ όλα αυτά το προσπαθούμε.
Και τελικά λέμε ευτυχώς που δεν είμαστε στη Γάζα και στο Ισραήλ ή στην Ουκρανία. Αυτό είναι το έγκλημα του νέου κόσμου - ακόμα και εσύ, ο ασφαλής, ο προνομιούχος να μην έχεις ούτε το δικαίωμα στη φαντασίωση του ονείρου. Να σε κρατάνε χαμηλά οι ενοχές και η ντροπή σου.
