Ακολουθήστε μας στο Google news

Στον αξέχαστο Θάνο

Του Γιώργου Μυζάλη
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαργαρώνης

Η χθεσινή βραδιά δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Και δεν λέει να φύγει και από την καρδιά μου. Για την ακρίβεια, το ζήτημα είναι πυρηνικά συναισθηματικό και ενεργοποιεί μέσα μου την ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για το μεγάλο δημιουργό, ευγνωμοσύνη που βρέθηκα εκεί, ευγνωμοσύνη για τη «δουλειά» που κάνω, ευγνωμοσύνη για το πολυτιμότερο πράγμα αυτής της ζήσης: το τραγούδι. Για το αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, σου γράφω αγαπητέ αναγνώστη. Ένα αφιέρωμα που «νίκησε» ακόμα και τη βροχή και, παράλληλα, ενεργοποίησε μια «συναισθηματική νεροποντή» εσωτερική σε όλους όσοι παραβρεθήκαμε χθες το βράδυ (19/10) στο Ηρώδειο.

Εκτός από τα τραγούδια, αναπόφευκτα, στη μνήμη μου αναδύθηκαν και οι στιγμές που μοιράστηκα με τον Θάνο Μικρούτσικο με τη μουσικολογική/δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Η βοήθειά του στην έρευνά μου για το πολιτικό τραγούδι, η διαθεσιμότητα και η ανοιχτωσιά του σε κάθε επιστημονική δυσκολία που αντιμετώπισα, η ουσιαστική του γενναιοδωρία σε όλες μας τις συναντήσεις. Πολύτιμα, όλα, και καλά φυλαγμένα στο νου και την ψυχή μου – να μου συγχωρήσεις αυτή την προσωπική αναπόληση, αναγνώστη μου. Είπε κάτι, χθες βράδυ, η Ρίτα Αντωνοπούλου και συντάσσομαι: «ο Θάνος ήταν καλός άνθρωπος. Όλοι (ανα)γνωρίζουμε την καλλιτεχνική του αξία και την τεράστια συνεισφορά του στο τραγούδι. Αλλά, ταυτόχρονα, ο Θάνος ήταν ένας καλός άνθρωπος. Και αυτό είναι σπάνιο και πραγματικά σπουδαίο».

Στα της συναυλίας, τώρα, αν έπρεπε να δώσω μια επικεφαλίδα, αυτή θα ήταν: «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι». Ξεκινώντας από την κυρία της βραδιάς, η Ρίτα Αντωνοπούλου ήταν μαγευτική. Απόλυτα ισορροπημένη μεταξύ συναισθήματος και τεχνικής, μας υπενθύμισε γιατί την διάλεξε ο ίδιος ο Μικρούτσικος και γιατί την «έχρισε» βασική του ερμηνεύτρια στα τελευταία πολλά χρόνια της καλλιτεχνικής του δράσης. Εντυπωσιακός και ο Γιάννης Κότσιρας σε μια, επί της ουσίας, «τσαλακωμένη» εμφάνιση που ο ίδιος ο συνθέτης θα απολάμβανε αν ήταν ανάμεσά μας – εκείνος τον προέτρεπε πάντα να αναδεικνύει αυτή του την πλευρά με αποκορύφωμα τη δισκογραφική τους συνεργασία με στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου. Παράλληλα, η ερμηνεία – κατάθεση ψυχής του στο «Μαχαίρι» (ποίηση: Νίκος Καββαδίας) θα μείνει ανεξίτηλη στις μνήμες όσων ήμασταν παρόντες. Επικός και ταυτόχρονα δωρικός ήταν και ο Μίλτος Πασχαλίδης, καταθέτοντας διαπιστευτήρια σημαντικού ερμηνευτή (που «κοντράρει» στα ίσια τον πολύτιμο τραγουδοποιό άλλο εαυτό του).

Άφησα για το τέλος το Γιώργο Νταλάρα γιατί, πραγματικά, με «ταρακούνησε» χθες. Ο άνθρωπος αυτός, που έδωσε άλλη διάσταση στον ρόλο του τραγουδιστή με την πορεία και τη στάση του στο ελληνικό τραγούδι, ήταν και πάλι εκεί. Με την κιθάρα – ασπίδα του, ευθυτενής και δοτικός, τραγούδησε με την ψυχή του, λαμβάνοντας μεγάλο σεβασμό από τους συναδέλφους του. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που, στα τραγούδια που οι τέσσερις τραγούδησαν «από κοινού», εκείνος ερμήνευσε τους στίχους – φάρους: «πως η ανάγκη γίνεται ιστορία, πως η ιστορία γίνεται σιωπή» ή «με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις» και «ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει» (στίχοι: Άλκης Αλκαίος). Δεν είναι καθόλου τυχαίο, επίσης, που τραγούδησε τους «Εφτά νάνους» (ποίηση: Νίκος Καββαδίας) - τραγούδι φορτισμένο από τις ερμηνείες του ίδιου του συνθέτη. Ήταν ένα συγκινητικό «chapeau» από πλευράς Αντωνοπούλου – Κότσιρα – Πασχαλίδη προς τον τραγουδιστή των τραγουδιστών.

Ξέρεις τι θα ήθελα, αγαπητέ αναγνώστη μου; Να γυρνούσα το χρόνο πίσω. Στις πρώτες νότες, του πρώτου τραγουδιού της χθεσινής βραδιάς. Να την ξαναζούσα ολόκληρη. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα κάνω: από μνήμης και από καρδιάς. Ευγνώμων.