Έφυγε σήμερα από την ζωή.
24 Απριλίου 2025
Μέγας ο Γιώργος Χαρωνίτης, δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Ένας σπουδαίος μουσικός δημοσιογράφος έφυγε σήμερα από την ζωή. Σωστά το γράφει ο Γιώργος Αλλαμανής: «Οι νεότεροι αξίζει να τον ανακαλύψουν, ξεκινώντας από το περιοδικό "Jazz & Τζαζ", το εκδοτικό magnum opus του. Εμείς οι συνοδοιπόροι του θα τον ζωντανεύουμε στη μνήμη μας από το φυτώριο του "Ήχος & HiFi" μέχρι το "Αθηνόραμα", από την αρχοντική συμπεριφορά του μέχρι το καταιγιστικό χιούμορ του. Και, παυλοφικά, όποτε ακούγεται η πρώτη νότα οποιουδήποτε έργου του Μορικόνε».
Έτσι τον παρουσιάζει το «Αθηνόραμα»
Γεννήθηκε Κρητικός του Κόσμου και Χριστιανός Ανορθόδοξος. Από μικρός έμαθε ν’ αγαπάει τη μουσική, τα μαθηματικά, το σινεμά, τη φυσική, τις ιπτάμενες μηχανές, τον Ennio Morricone και, βέβαια, τα κορίτσια του εξαταξίου Γυμνασίου Θηλέων Αγίων Αναργύρων. Ακολούθησε μια επαγγελματική ασάφεια και απροσδιοριστία μέχρι που τα τυχαία γεγονότα και (και οι απρόβλεπτες συγκυρίες) τον έφεραν να γράφει μουσική με λέξεις από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Έχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός [στο Πολυτεχνείο έμαθε θεωρία σημάτων και πληροφοριών (δηλαδή δημοσιογραφία!)]. Λατρεύει την τζαζ, το αυθεντικό lounge, τα avant-blues του κόσμου, τα τραγούδια του Άκη Πάνου, του Bob Dylan, του Διονύση Σαββόπουλου, του Carlos Puebla και του Βασίλη Τσιτσάνη. Σταμάτησε να παίζει κιθάρα μόλις κατάλαβε τι ακριβώς έκανε ο Frank Zappa και από τότε, καλοκαίρι του ’88, άρχισε να γράφει στο Αθηνόραμα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά τοις πάσι…
__________________
Κα μία δική του, αυτοπαρουσίαση
Θεωρούμαι «ειδικός» στην τζαζ γιατί αυτήν μελετούσα στα seventies και eighties και γιατί για αυτήν κυρίως έγραφα επί μια δεκαετία (1978-1988) στο περιοδικό «Ήχος και HiFi» και γι’ αυτήν εξέδωσα και διηύθυνα το περιοδικό «Jazz & Τζαζ» επί μιαν 20ετία (1993-2013) τρομάρα μου! Όμως, πέρα από ειδικότητες, ο Ennio Morricone είναι που με καθοδηγεί, ως πνευματικός πατέρας, από τα 12 χρόνια μου μέχρι σήμερα και μέσα από την μακρόχρονη μουσικογραφική μου δραστηριότητα στο «Αθηνόραμα» απλώθηκα σε όλη την έκταση της μουσικής, από την απόλυτη σιωπή ως τον απόλυτο θόρυβο και από την (όποια) παράδοση ως την (όποια) αβάν γκαρντ. Μάλλον γνήσιος εκπρόσωπος του no wave έχω καταντήσει – όπως ο αγαπητότατος και φίλτατος ομοϊδεάτης μου, ο John Zorn.
________________
Γράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς
Μέρα που φεύγει ο Γιώργος Χαρωνίτης, μέρα ήττας για την ομορφιά. Προσωρινής ήττας, βέβαια, ο ίδιος πρώτος θα το έλεγε. Γιατί η ομορφιά, αν σε διαπεράσει και την υπερασπιστείς, αν κάνεις τη δύσκολη ζωή να κρατάς το κάστρο της, να ξυπνάς και να κοιμάσαι εκεί, να το σκουπίζεις, να κοιτάς απ’ τα προπύργια τι μηχανεύονται οι εχθροί, να αρχειοθετείς και να μοιράζεσαι, σε ανταμείβει. Σου χαρίζει ένα δικό σου μέρος, αναγνωρίσιμο για πάντα από τους άλλους, στο οποίο ο θάνατος είναι απλώς μια στιγμή. Η γενιά μου του χρωστάει πολλά. Μας έμαθε -με το Jazz & Τζαζ- πώς να βουτάμε στις δισκογραφίες, πώς να ακούμε τις μουσικές γραμμές μέσα στα έργα, πώς να αγαπάμε τους μουσικούς , πώς να τους ξεχωρίζουμε στις ηχογραφήσεις. Με τον Φώντα Τρούσα μαζί, αποενοχοποίησαν στα αυτιά των μεταγενεστέρων μιαν ολόκληρη εποχή -εκείνη του ‘70, του giallo και του softcore, της Εμμανουέλας και του ύστερου σπαγγέτι-, εποχή που μας αναστάτωνε, δεν θεωρούνταν επαρκώς «σοβαρή» όμως, ήταν δε ανεξερεύνητη. Αυτοί μας χάρισαν τη μουσική της, αλλά και τον ποπ προβληματισμό που την γέννησε. Θαυμάσια κείμενα για τον Ντιουκ Έλινγκτον, για το fusion, για τον Γκαινσμπούρ, τον Zappa, αλλά και για τον Σαββόπουλο, τον Πλέσσα, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τα σάουντρακ του Χατζηνάσιου και του Θεοδοσιάδη ξαναπερνάνε τώρα απ’το μυαλό μου. Και βέβαια ο Μορικόνε, που για τον Γιώργο ήταν αυτό που λέμε soft spot και που δεν ξέρω αν του έτυχε άλλος τόσο αφοσιωμένος μουσικογραφιάς παγκοσμίως.
Είχαμε μια γλυκιά και τακτική επαφή από δω, τη γνωριμία όμως την οφείλω στον υπέροχο φίλο Νικόλα Φωτάκη, τον πιο αγαπημένο μαθητή του. Μια περίοδο που βλεπόμασταν πολύ με τον Νίκο, ο Χαρωνίτης προμηθεύτηκε το box set με όλα τα επεισόδια του παλιού, βρετανικού «Avengers», με την Diana Rigg, για την οποία είχε πάθος. Με κάλεσαν να κάνουμε παρέα μαραθώνιο, εγώ όμως δεν μπορούσα και ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει.
Σήμερα, πάντως, που βλέπω το πρόσωπό του να κατακλύζει το timeline μου, έχω την περίεργη αίσθηση πως κάπου, κάποτε, κάπως τον κάναμε αυτόν τον μαραθώνιο μαζί, όπως και χίλιους άλλους. Ή πως θα έρθει σίγουρα η στιγμή πως θα τους κάνουμε. Κι αυτή η αίσθηση δεν είναι κανένα αιφνίδιο τσίμπημα της μεταφυσικής στην -σκεπτικιστική πλέον-καρδιά μου. Είναι κάτι που κέρδισε με το σπαθί του, τα γραπτά του και τη στάση του ο Γιώργος Χαρωνίτης
