Ακολουθήστε μας στο Google news
Προσωπικά όλα αυτά δε με αγγίζουν. Και επιπροσθέτως θεωρώ ότι δεν έχουν θέση στις συζητήσεις περί μουσικής. Είναι σαν τις τσίχλες που μασάει κανείς πάνω από είκοσι λεπτά και δεν έχουν πια καμία γεύση. Το έχω γράψει και παλαιότερα. Η μουσική δεν έχει ηλικία. Και η αξία της είναι σχετική. Δεν απευθύνεται σε επαΐοντες, αλλά σε όλους. Και όλες οι απόψεις είναι σωστές και λανθασμένες ταυτόχρονα. Επειδή ορισμένοι, συμπτωματικά, μπορούμε και δημοσιοποιούμε την άποψή μας πολλές φορές επί παντός θέματος δεν σημαίνει τίποτα. Οι γνώμες άλλωστε, κατά τη γνωστή ρήση (αποδιδόμενη στον Κλιντ Ήστγουντ) είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία.
Στο θέμα μας. Μόλις επέστρεψα από τη συναυλία του Roger Waters στο Palais de Bercy στο Παρίσι. Είχα κλείσει εισιτήρια για τη συγκεκριμένη συναυλία από το Δεκέμβριο, αν και είχα ακούσει ότι η περιοδεία του Waters θα περνούσε πιθανότατα και από την Ελλάδα. Για διάφορους λόγους είχα χάσει την εμφάνισή του στο Terra Vibe μερικά χρόνια νωρίτερα και ήθελα να είμαι σίγουρος δεν θα χάσω και αυτή την περιοδεία του. Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο Waters είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Και φυσικά η άποψή μου αυτή δεν άλλαξε μετά την αποψινή συναυλία. Ο ηλικιωμένος Roger Waters παρουσίασε το έργο του The Wall, αυτό που για πολλούς είναι το σημαντικότερο ολοκληρωμένο έργο στην ιστορία της ροκ και το παρουσίασε με τρόπο ανεπανάληπτο. Ο Waters είναι αναμφίβολα ηλικιωμένος. Φαίνεται στην όψη του, γίνεται αντιληπτό στη φωνή του. Το συγκεκριμένο έργο, όμως, παραμένει νέο. Και δυστυχώς επίκαιρο.
Από τεχνικής πλευράς, η συναυλία ήταν άψογη. Είναι γνωστό άλλωστε σε όλους ότι οι συναυλίες του Roger Waters κινούνται στο υψηλότερο τεχνολογικό και ηχητικό επίπεδο. Ο ήχος ήταν σοκαριστικός. Έχοντας παραβρεθεί σε πολλές συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων, τολμώ να πω ότι ο Waters ήταν με διαφορά εκείνος που είχε τον καλύτερο ήχο. Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι το ίδιο θα συμβεί και στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α σε μερικές μέρες, αν και ο συγκεκριμένος χώρος, εύλογα, λόγω προτέρου ανέντιμου βίου προκαλεί αμφιβολίες. Τα οπτικά εφέ ήταν ανατριχιαστικά. Αυτό που με εντυπωσίασε, όμως, ήταν ότι η εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας, αντί να μετριάζει τη συγκίνηση και το συναίσθημα, υπηρετούσε και αναδείκνυε και τα δύο.
Οι μουσικοί της μπάντας; Τι να πω; Champions League. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Περισσότερο από όλους με εντυπωσίασε ο ντράμερ Graham Broad. Απλό παίξιμο, χωρίς υπερβολές, αλλά ουσιαστικό. Τον είχα λατρέψει από το dvd της περιοδείας του Waters με τίτλο «In the flesh» και επαληθεύτηκα. Στις κιθάρες παρών, ως συνήθως, η ήρεμη δύναμη, ο Snowy White. Το πολυεργαλείο John Carin στα πλήκτρα, τις φωνές και την ακουστική κιθάρα. Το παίξιμο, ο ήχος και η συνεργασία τους αποτελεί «σχολείο» για τους απανταχού επαγγελματίες ή μη μουσικούς. Αν είστε μουσικός, μην το χάσετε. Όποιος κι αν είστε, μην το χάσετε.
Όταν κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια για τη συναυλία του Roger Waters στην Ελλάδα δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκλεισα αμέσως θέση. Όταν ανακοινώθηκε και η δεύτερη μέρα, πάλι δεν το σκέφτηκα και ξαναέκλεισα θέση (σας το ξεκαθάρισα από την αρχή είμαι θετικά διακείμενος). Στην πορεία, επειδή ο David Gilmour (που όλοι ελπίζαμε να κάνει στην Ελλάδα το μοναδικό guest του) εμφανίστηκε στο Λονδίνο και επειδή διανύουμε δύσκολες εποχές οικονομικά, αποφάσισα ότι θα πουλήσω το εισιτήριο της δεύτερης μέρας. Μετά από αυτό που έζησα απόψε, σας ενημερώνω κι ας μην σας νοιάζει ότι το εισιτήριο δεν πωλείται. Θέλω να πάω άλλες δυο φορές σε αυτό το live που, αν μη τι άλλο, αξίζει τα λεφτά του.
Μια εβδομάδα πριν τις συναυλίες της Αθήνας (30.6.2011)
05 Ιουλίου 2011Ομολογώ ότι είμαι θετικά διακείμενος. Και το ομολογώ εξ αρχής για να μην παρεξηγηθούμε. Διαβάζω όλο αυτό τον καιρό διάφορες απόψεις σχετικά με τις επερχόμενες εμφανίσεις του Roger Waters στην Ελλάδα. Άλλοι τον αποθεώνουν και άλλοι επιχειρηματολογούν εναντίον του. Άλλοι προτρέπουν το κοινό να μην χάσει αυτή τη συναυλία και άλλοι δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να παραβρεθούν σε κάτι τόσο εμπορικό και μαζικό. Είναι περίεργη η εποχή που ζούμε. Από πολλές απόψεις. Οι έννοιες «εμπορικό», «μαζικό» κ.ο.κ. έχουν αποκτήσει αρνητική χροιά.Προσωπικά όλα αυτά δε με αγγίζουν. Και επιπροσθέτως θεωρώ ότι δεν έχουν θέση στις συζητήσεις περί μουσικής. Είναι σαν τις τσίχλες που μασάει κανείς πάνω από είκοσι λεπτά και δεν έχουν πια καμία γεύση. Το έχω γράψει και παλαιότερα. Η μουσική δεν έχει ηλικία. Και η αξία της είναι σχετική. Δεν απευθύνεται σε επαΐοντες, αλλά σε όλους. Και όλες οι απόψεις είναι σωστές και λανθασμένες ταυτόχρονα. Επειδή ορισμένοι, συμπτωματικά, μπορούμε και δημοσιοποιούμε την άποψή μας πολλές φορές επί παντός θέματος δεν σημαίνει τίποτα. Οι γνώμες άλλωστε, κατά τη γνωστή ρήση (αποδιδόμενη στον Κλιντ Ήστγουντ) είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία.Στο θέμα μας. Μόλις επέστρεψα από τη συναυλία του Roger Waters στο Palais de Bercy στο Παρίσι. Είχα κλείσει εισιτήρια για τη συγκεκριμένη συναυλία από το Δεκέμβριο, αν και είχα ακούσει ότι η περιοδεία του Waters θα περνούσε πιθανότατα και από την Ελλάδα. Για διάφορους λόγους είχα χάσει την εμφάνισή του στο Terra Vibe μερικά χρόνια νωρίτερα και ήθελα να είμαι σίγουρος δεν θα χάσω και αυτή την περιοδεία του. Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο Waters είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Και φυσικά η άποψή μου αυτή δεν άλλαξε μετά την αποψινή συναυλία. Ο ηλικιωμένος Roger Waters παρουσίασε το έργο του The Wall, αυτό που για πολλούς είναι το σημαντικότερο ολοκληρωμένο έργο στην ιστορία της ροκ και το παρουσίασε με τρόπο ανεπανάληπτο. Ο Waters είναι αναμφίβολα ηλικιωμένος. Φαίνεται στην όψη του, γίνεται αντιληπτό στη φωνή του. Το συγκεκριμένο έργο, όμως, παραμένει νέο. Και δυστυχώς επίκαιρο.
Από τεχνικής πλευράς, η συναυλία ήταν άψογη. Είναι γνωστό άλλωστε σε όλους ότι οι συναυλίες του Roger Waters κινούνται στο υψηλότερο τεχνολογικό και ηχητικό επίπεδο. Ο ήχος ήταν σοκαριστικός. Έχοντας παραβρεθεί σε πολλές συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων, τολμώ να πω ότι ο Waters ήταν με διαφορά εκείνος που είχε τον καλύτερο ήχο. Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι το ίδιο θα συμβεί και στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α σε μερικές μέρες, αν και ο συγκεκριμένος χώρος, εύλογα, λόγω προτέρου ανέντιμου βίου προκαλεί αμφιβολίες. Τα οπτικά εφέ ήταν ανατριχιαστικά. Αυτό που με εντυπωσίασε, όμως, ήταν ότι η εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας, αντί να μετριάζει τη συγκίνηση και το συναίσθημα, υπηρετούσε και αναδείκνυε και τα δύο. Οι μουσικοί της μπάντας; Τι να πω; Champions League. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Περισσότερο από όλους με εντυπωσίασε ο ντράμερ Graham Broad. Απλό παίξιμο, χωρίς υπερβολές, αλλά ουσιαστικό. Τον είχα λατρέψει από το dvd της περιοδείας του Waters με τίτλο «In the flesh» και επαληθεύτηκα. Στις κιθάρες παρών, ως συνήθως, η ήρεμη δύναμη, ο Snowy White. Το πολυεργαλείο John Carin στα πλήκτρα, τις φωνές και την ακουστική κιθάρα. Το παίξιμο, ο ήχος και η συνεργασία τους αποτελεί «σχολείο» για τους απανταχού επαγγελματίες ή μη μουσικούς. Αν είστε μουσικός, μην το χάσετε. Όποιος κι αν είστε, μην το χάσετε.
Όταν κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια για τη συναυλία του Roger Waters στην Ελλάδα δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έκλεισα αμέσως θέση. Όταν ανακοινώθηκε και η δεύτερη μέρα, πάλι δεν το σκέφτηκα και ξαναέκλεισα θέση (σας το ξεκαθάρισα από την αρχή είμαι θετικά διακείμενος). Στην πορεία, επειδή ο David Gilmour (που όλοι ελπίζαμε να κάνει στην Ελλάδα το μοναδικό guest του) εμφανίστηκε στο Λονδίνο και επειδή διανύουμε δύσκολες εποχές οικονομικά, αποφάσισα ότι θα πουλήσω το εισιτήριο της δεύτερης μέρας. Μετά από αυτό που έζησα απόψε, σας ενημερώνω κι ας μην σας νοιάζει ότι το εισιτήριο δεν πωλείται. Θέλω να πάω άλλες δυο φορές σε αυτό το live που, αν μη τι άλλο, αξίζει τα λεφτά του.
