Ακολουθήστε μας στο Google news
Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερο όνομα για την Αρβανιτάκη. Το Ελευθερία της πάει απόλυτα, γιατί με τον δικό της τρόπο μας ελευθερώνει κάθε φορά από τα προβλήματά μας, μας συνεπαίρνει και μας κάνει στην τελική, να περνάμε καλά. Είτε είσαι στο μαγαζί 5 λεπτά είτε μια ώρα έχεις μπει στην ωραία παρέα της φέτος στο Gazarte. Ακούς, νιώθεις, συγκινείσαι, χορεύεις. Όλα τα κάνεις με την Ελευθερία.
Χθες, Κυριακή το μαγαζί ήταν γεμάτο. Δεν έχει σημασία που κάποιοι από αυτούς που βρίσκονταν εκεί ήταν από εκείνους που δε μπόρεσαν να τη δουν την προηγούμενη εβδομάδα, επειδή δεν έγινε το live. Όπως φαίνεται, ούτως ή άλλως, η παρέα θα ήταν το ίδιο μεγάλη. Και δεν είναι μόνο η Αρβανιτάκη που το προκαλεί αυτό, αλλά όλη η ομάδα της που αποτελείται από μοναδικούς, στο είδος τους, μουσικούς. Δεν είναι τυχαίο ότι στα σόλο τους -γιατί τους δίνεται η ευκαιρία, κάτι που δε συμβαίνει συχνά-ο κόσμος τους καταχειροκροτεί.
Αυτό που όμως μας κάνει να νιώθουμε ευφορία όταν φεύγουμε, είναι πιστεύω η αίσθηση της παρέας που δημιουργείται, το ότι η σκηνή είναι μέσα στον κόσμο, αυτό προσφέρει άλλωστε και ο χώρος του Gazarte, αλλά αυτό από μόνο του δε θα αρκούσε. Όσον αφορά στις τιμές για όρθιους και καθιστούς και ότι έχει ακουστεί σχετικά, είναι κάτι που ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του. Έτσι και αλλιώς δε μιλάμε για υπέρογκα ποσά. Η Αρβανιτάκη μας υπόσχεται πως θα περάσουμε όμορφα με καλή μουσική και το κάνει. Ποιος να την κρίνει για αυτό;
Σπάνια το λέω, αλλά αξίζει να πάτε έστω και μια φορά. Και οι πιθανότητες να την ξαναεπισκεφτείτε είναι υψηλές. Το είδα με τα μάτια μου, όταν αυτοί που έφευγαν, ρωτούσαν, ώρες, μέρες και τιμές για την επόμενη βόλτα τους στο μαγαζί.
Στο Gazarte
06 Φεβρουαρίου 2012Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερο όνομα για την Αρβανιτάκη. Το Ελευθερία της πάει απόλυτα, γιατί με τον δικό της τρόπο μας ελευθερώνει κάθε φορά από τα προβλήματά μας, μας συνεπαίρνει και μας κάνει στην τελική, να περνάμε καλά. Είτε είσαι στο μαγαζί 5 λεπτά είτε μια ώρα έχεις μπει στην ωραία παρέα της φέτος στο Gazarte. Ακούς, νιώθεις, συγκινείσαι, χορεύεις. Όλα τα κάνεις με την Ελευθερία.
Χθες, Κυριακή το μαγαζί ήταν γεμάτο. Δεν έχει σημασία που κάποιοι από αυτούς που βρίσκονταν εκεί ήταν από εκείνους που δε μπόρεσαν να τη δουν την προηγούμενη εβδομάδα, επειδή δεν έγινε το live. Όπως φαίνεται, ούτως ή άλλως, η παρέα θα ήταν το ίδιο μεγάλη. Και δεν είναι μόνο η Αρβανιτάκη που το προκαλεί αυτό, αλλά όλη η ομάδα της που αποτελείται από μοναδικούς, στο είδος τους, μουσικούς. Δεν είναι τυχαίο ότι στα σόλο τους -γιατί τους δίνεται η ευκαιρία, κάτι που δε συμβαίνει συχνά-ο κόσμος τους καταχειροκροτεί.
Αυτό που όμως μας κάνει να νιώθουμε ευφορία όταν φεύγουμε, είναι πιστεύω η αίσθηση της παρέας που δημιουργείται, το ότι η σκηνή είναι μέσα στον κόσμο, αυτό προσφέρει άλλωστε και ο χώρος του Gazarte, αλλά αυτό από μόνο του δε θα αρκούσε. Όσον αφορά στις τιμές για όρθιους και καθιστούς και ότι έχει ακουστεί σχετικά, είναι κάτι που ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του. Έτσι και αλλιώς δε μιλάμε για υπέρογκα ποσά. Η Αρβανιτάκη μας υπόσχεται πως θα περάσουμε όμορφα με καλή μουσική και το κάνει. Ποιος να την κρίνει για αυτό;
Σπάνια το λέω, αλλά αξίζει να πάτε έστω και μια φορά. Και οι πιθανότητες να την ξαναεπισκεφτείτε είναι υψηλές. Το είδα με τα μάτια μου, όταν αυτοί που έφευγαν, ρωτούσαν, ώρες, μέρες και τιμές για την επόμενη βόλτα τους στο μαγαζί.
