Ακολουθήστε μας στο Google news
13 Φεβρουαρίου 2012
Απορώ απ' το πρωί. Τι έχω πάθει και συγκινούμαι περισσότερο με την εικόνα του Μίκη και του Γλέζου καθώς, γερασμένοι αλλά ωραία πεισματάρηδες, υποβαστάζονται αγκαλιασμένοι κι ερειπωμένοι από τη θλίψη τους, μεσα σ' ένα νέφος από δακρυγόνα και λιγότερο με τα αποκαϊδια του «Αττικόν» και του «Αστυ»; Σκέφτομαι τους πρώτους. Να ναι καλά, θα ζήσουν να δουν το ιστορικό σινεμά της Σταδίου και το άλλο της Κοραή αποκατεστημμένα. Θα προλάβουν να δουν και τη χώρα να 'χει φυσηξει τα αποκαϊδια της και να 'χει ξαναγυαλιστεί, αποκαθιστώντας τα δικαιώματα για τα οποία γενιές Αριστερών θυσιάστηκαν; Μάλλον δύσκολο.
Γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας ο «εμπρησμός» δεν έχει καταφάει μόνο την ιστορική της πρόσοψη, ούτε καν το φουαγέ της. Η ξαφνική πυρκαγιά έφτασε στα τρίσβαθα της σκοτεινής της αίθουσας εκεί όπου το συλλογικό μας συνειδητό και υποσυνείδητο προέβαλε μέχρι πρόσφατα ταινίες μυθοπλασίας, όλες με παραπλανητικό happy ending. Τις είχαμε δει όλοι όταν π.χ. θεωρούσαμε κατοχυρωμένες βεβαιότητες, εκείνα για τα οποία πάλεψε κάποτε η γενιά του Γλέζου και του Μίκη. Αλλά πάνε και τα κατοχυρωμένα, πάνε και οι βεβαιότητες και οι προοπτικές όσων νεώτερων γενεών μεγάλωσαν κάπως ευδαιμονικά, μακριά από πολέμους και Χούντες και γι' αυτό ήταν (ήμασταν) απροετοίμαστοι γι' αυτή την αιφνίδια κι απόλυτη ανατροπή. Οσο για τις προοπτικές της γενιάς της κόρης μου, άντε να την πείσεις να σπουδάσει, για να βρει (αν βρει) μία δουλειά για 360 ευρώ καθαρά κι ο εργοδότης της να μπορεί να την απολύσει, κάπως όπως λέγεται ότι χωρίζουν οι Μουσουλμάνοι τις γυναίκες τους: Επαναλαμβάνοντας τρις δυνατά, «σε χωρίζω»!
Για τα σινεμά ή για το ιστορικό κτήριο της Σταδίου; Σκέφτομαι ότι πέρα από την αυταξία ενός ιστορικού αρχιτεκτονήματος του Νικολούδη, κάθε χώρος, κάθε γωνιά της πόλης έχει μία ιδιαίτερη, συμβολική αξία, καταρχήν εντός μας. Εγώ π.χ. στην εικόνα του καμμένου «Αττικόν» και του «Αστυ», ανακαλώ τα εφηβικά ραντεβού, τα ωραία φοιτητικά σαββατόβραδα, τα ενήλικα ξενύχτια με ωραίες ταινίες, παρέες και ποτά. Τα κτίρια σκέτα, χωρίς τις αναμνήσεις μας, προσωπικές και συλλογικές, χωρίς την ιστορία τους, αλλά και την προοπτική τους, δεν είναι παρά όμορφες ή άσχημες κατασκευές που μπορούν να ανοικοδομηθούν.
Χθες το βράδυ τις δικές μου τουλάχιστον αναμνήσεις και προοπτικές δεν τις έκαψαν οι αφιονισμένοι τύποι που, είτε γιατί υπάκουαν σε κάποιες βολικές εντολές διάσπασης της μαζικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, είτε γιατί τυφλωμένοι απ' την άγονη οργή εξάσκησαν μια τζάμπα κι εύκολη μαγκιά, κάνοντας μία επίδειξη βιαιότητας που στρεφόταν κι αυτή εναντίον του κόσμου. Γιατί καίγοντας σημεία συνάντησης, σινεμά και χώρους εργασίας, έκαιγαν μόνο τα ξύλα και την κατασκευή, αλλά όνειρα, αναμνήσεις και προοπτικές. Την ίδια ώρα, μια παρόμοια δουλειά έκαναν πολύ πιο επαγγελματικά και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, επισήμως και χωρίς κουκούλες, οι περισσότεροι βουλευτές στο Κοινοβούλιο. Κι ενώ απέξω υπήρχαν συγκεντρωμένοι χιλιάδες ειρηνικών και οργισμένων διαδηλωτών που υπέφεραν απτα δακρυγόνα και την αναίτια πρόκληση εναντίον τους των ΜΑΤ, απ' το πρωί έμφαση δίνεται πάλι οπουδήποτε αλλού, παρά στην οργή και στην διάψευση των πολλών. 
Μοιάζει σαν να μην υπήρξαν διαδηλωτές στους δρόμους αλλά μόνον άνθρωποι χωρίς πρόσωπα (κουκουλοφόροι τύποι ή μασκοφορεμένοι αστυνομικοί) ολομόναχοι σε μία δυσοίωνη Γκόθαμ Σίτυ. Μιλάμε απ' το πρωί για τα κόμματα, τις διαγραφές, τα καμμένα σινεμά, τους απρόσωπους «εκδικητές», την αντίδραση των ξένων (ειλικρινά κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω δημοσιογράφο να λέει «για την εικόνα μας στο εξωτερικό», μου γυρίζει το στομάχι) και σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι' αυτό τον κόσμο που και ταυτότητα έχει και πρόσωπο και εικόνα. Γι' αυτόν τον κόσμο και για τη βία που ασκείται εναντίον του-εναντίον μας, θα κατέβαινα μπροστά στη Βουλή κρατώντας αναμμένα κεράκια. Όχι για τα αναμμένα κεράκια μπροστά στο «Αττικόν». Η τελευταία μου φαίνεται μια πρωτοβουλία απολιτίκ... πολιτικής ορθότητος. Είναι αναμφισβήτητα μια ωραία τηλεοπτικά εξαγώγιμη εικόνα που καταδικάζει τη βία των κουκουλοφόρων κι όχι εκείνη των «ακάλυπτων». Μια εικόνα που ανάβει κεριά για τον πολιτισμό του χώρου και του άστεως, ένα βήμα από την «κατακόμβη» όπου βρίσκουν τα βράδια καταφύγιο άστεγοι κι απελπισμένοι. Ξέρετε, σαν κι εκείνους που βλέπαμε κάποτε στο Midnight Cowboy, στη μεγάλη οθόνη, αλλά που τώρα πια προσπαθούν να επιβιώσουν ακριβώς δίπλα μας. Η ζωή είναι εδώ.
13 Φεβρουαρίου 2012
Απορώ απ' το πρωί. Τι έχω πάθει και συγκινούμαι περισσότερο με την εικόνα του Μίκη και του Γλέζου καθώς, γερασμένοι αλλά ωραία πεισματάρηδες, υποβαστάζονται αγκαλιασμένοι κι ερειπωμένοι από τη θλίψη τους, μεσα σ' ένα νέφος από δακρυγόνα και λιγότερο με τα αποκαϊδια του «Αττικόν» και του «Αστυ»; Σκέφτομαι τους πρώτους. Να ναι καλά, θα ζήσουν να δουν το ιστορικό σινεμά της Σταδίου και το άλλο της Κοραή αποκατεστημμένα. Θα προλάβουν να δουν και τη χώρα να 'χει φυσηξει τα αποκαϊδια της και να 'χει ξαναγυαλιστεί, αποκαθιστώντας τα δικαιώματα για τα οποία γενιές Αριστερών θυσιάστηκαν; Μάλλον δύσκολο.
Γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας ο «εμπρησμός» δεν έχει καταφάει μόνο την ιστορική της πρόσοψη, ούτε καν το φουαγέ της. Η ξαφνική πυρκαγιά έφτασε στα τρίσβαθα της σκοτεινής της αίθουσας εκεί όπου το συλλογικό μας συνειδητό και υποσυνείδητο προέβαλε μέχρι πρόσφατα ταινίες μυθοπλασίας, όλες με παραπλανητικό happy ending. Τις είχαμε δει όλοι όταν π.χ. θεωρούσαμε κατοχυρωμένες βεβαιότητες, εκείνα για τα οποία πάλεψε κάποτε η γενιά του Γλέζου και του Μίκη. Αλλά πάνε και τα κατοχυρωμένα, πάνε και οι βεβαιότητες και οι προοπτικές όσων νεώτερων γενεών μεγάλωσαν κάπως ευδαιμονικά, μακριά από πολέμους και Χούντες και γι' αυτό ήταν (ήμασταν) απροετοίμαστοι γι' αυτή την αιφνίδια κι απόλυτη ανατροπή. Οσο για τις προοπτικές της γενιάς της κόρης μου, άντε να την πείσεις να σπουδάσει, για να βρει (αν βρει) μία δουλειά για 360 ευρώ καθαρά κι ο εργοδότης της να μπορεί να την απολύσει, κάπως όπως λέγεται ότι χωρίζουν οι Μουσουλμάνοι τις γυναίκες τους: Επαναλαμβάνοντας τρις δυνατά, «σε χωρίζω»! Για τα σινεμά ή για το ιστορικό κτήριο της Σταδίου; Σκέφτομαι ότι πέρα από την αυταξία ενός ιστορικού αρχιτεκτονήματος του Νικολούδη, κάθε χώρος, κάθε γωνιά της πόλης έχει μία ιδιαίτερη, συμβολική αξία, καταρχήν εντός μας. Εγώ π.χ. στην εικόνα του καμμένου «Αττικόν» και του «Αστυ», ανακαλώ τα εφηβικά ραντεβού, τα ωραία φοιτητικά σαββατόβραδα, τα ενήλικα ξενύχτια με ωραίες ταινίες, παρέες και ποτά. Τα κτίρια σκέτα, χωρίς τις αναμνήσεις μας, προσωπικές και συλλογικές, χωρίς την ιστορία τους, αλλά και την προοπτική τους, δεν είναι παρά όμορφες ή άσχημες κατασκευές που μπορούν να ανοικοδομηθούν.Χθες το βράδυ τις δικές μου τουλάχιστον αναμνήσεις και προοπτικές δεν τις έκαψαν οι αφιονισμένοι τύποι που, είτε γιατί υπάκουαν σε κάποιες βολικές εντολές διάσπασης της μαζικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, είτε γιατί τυφλωμένοι απ' την άγονη οργή εξάσκησαν μια τζάμπα κι εύκολη μαγκιά, κάνοντας μία επίδειξη βιαιότητας που στρεφόταν κι αυτή εναντίον του κόσμου. Γιατί καίγοντας σημεία συνάντησης, σινεμά και χώρους εργασίας, έκαιγαν μόνο τα ξύλα και την κατασκευή, αλλά όνειρα, αναμνήσεις και προοπτικές. Την ίδια ώρα, μια παρόμοια δουλειά έκαναν πολύ πιο επαγγελματικά και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, επισήμως και χωρίς κουκούλες, οι περισσότεροι βουλευτές στο Κοινοβούλιο. Κι ενώ απέξω υπήρχαν συγκεντρωμένοι χιλιάδες ειρηνικών και οργισμένων διαδηλωτών που υπέφεραν απτα δακρυγόνα και την αναίτια πρόκληση εναντίον τους των ΜΑΤ, απ' το πρωί έμφαση δίνεται πάλι οπουδήποτε αλλού, παρά στην οργή και στην διάψευση των πολλών. Μοιάζει σαν να μην υπήρξαν διαδηλωτές στους δρόμους αλλά μόνον άνθρωποι χωρίς πρόσωπα (κουκουλοφόροι τύποι ή μασκοφορεμένοι αστυνομικοί) ολομόναχοι σε μία δυσοίωνη Γκόθαμ Σίτυ. Μιλάμε απ' το πρωί για τα κόμματα, τις διαγραφές, τα καμμένα σινεμά, τους απρόσωπους «εκδικητές», την αντίδραση των ξένων (ειλικρινά κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω δημοσιογράφο να λέει «για την εικόνα μας στο εξωτερικό», μου γυρίζει το στομάχι) και σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι' αυτό τον κόσμο που και ταυτότητα έχει και πρόσωπο και εικόνα. Γι' αυτόν τον κόσμο και για τη βία που ασκείται εναντίον του-εναντίον μας, θα κατέβαινα μπροστά στη Βουλή κρατώντας αναμμένα κεράκια. Όχι για τα αναμμένα κεράκια μπροστά στο «Αττικόν». Η τελευταία μου φαίνεται μια πρωτοβουλία απολιτίκ... πολιτικής ορθότητος. Είναι αναμφισβήτητα μια ωραία τηλεοπτικά εξαγώγιμη εικόνα που καταδικάζει τη βία των κουκουλοφόρων κι όχι εκείνη των «ακάλυπτων». Μια εικόνα που ανάβει κεριά για τον πολιτισμό του χώρου και του άστεως, ένα βήμα από την «κατακόμβη» όπου βρίσκουν τα βράδια καταφύγιο άστεγοι κι απελπισμένοι. Ξέρετε, σαν κι εκείνους που βλέπαμε κάποτε στο Midnight Cowboy, στη μεγάλη οθόνη, αλλά που τώρα πια προσπαθούν να επιβιώσουν ακριβώς δίπλα μας. Η ζωή είναι εδώ.
