Ακολουθήστε μας στο Google news
Τελευταία φορά που πήγα στο «Αττικόν», στην προ πυρκαγιάς εποχή, είδα την ταινία O Δρόμος, The Road, με τους Βίγκο Μόρτενσεν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σαρλίζ Θερόν και τον Μάικλ Κένεθ Ουίλιαμς, τον «Ομάρ» του The Wire.
Θα του άρεσε του πολέμαρχου «Ομάρ» ο κόσμος που περιγράφεται στην ταινία.
Η πλοκή διαδραματίζεται σε κάποια εφιαλτική μελλοντική κοινωνία, αμέσως μετά από κάποια βιβλική καταστροφή. Ο ουρανός είναι πάντοτε γκρίζος, το χώμα κρύβεται κάτω από στάχτες, οι πόλεις έχουν καταστραφεί, τροφή δεν υπάρχει. Οι λίγοι που επιβίωσαν τρώνε ο ένας τον άλλον, κυριολεκτικά. Την κατεστραμμένη κοινωνία λυμαίνονται ληστές, τραμπούκοι και πλιατσικολόγοι.
Κάτι σαν την Αθήνα της περασμένης Κυριακής.
Ξαναείδα την ταινία, συμπτωματικά, το βράδυ του Σαββάτου. Μου μαύρισε την ψυχή. Έβλεπα τις δυσοίωνες εικόνες του Τζον Χίλκοτ και σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι θα είναι η Ελλάδα της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας. Όχι όπως την περιγράφουν στα προειδοποιητικά, για πολλούς τρομοκρατικά, μηνύματά τους οι πεφωτισμένοι μας ταγοί, αλλά χειρότερη.
Πολύ χειρότερη.
Ποιοι μηχανισμοί θα επιβάλλουν τάξη σε μία κοινωνία που είναι εθισμένη στην ανομία ακόμα και σε καιρό ειρήνης; Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, στο νεοέλληνα πολίτη, στην ελληνική συλλογική συνείδηση. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρχίζει και τελειώνει στο μικρόκοσμο του καθενός. Μόνο αυτόν ενδιαφερόμαστε να περιφρουρήσουμε.
Φοβάμαι ότι πιθανή ασύντακτη χρεωκοπία θα πυροδοτήσει καθεστώς ασύντακτου τρόμου. Το πλιάτσικο και η ανεξέλεγκτη βία θα υιοθετηθούν ως τρόπος ζωής. Θα γίνονται φόνοι για ένα ζευγάρι παπούτσια, για ένα κινητό, για μία φραντζόλα ψωμί. Θα αποκτήσουν γαλόνια οι μαυραγορίτες και οι τοκογλύφοι.
Και κάθε μέρα θα είναι Κυριακή, σαν αυτή τη φριχτή Κυριακή που ζήσαμε προχθές στην κατακαμμένη πρωτεύουσα.
Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Με τρομάζει ο Έλληνας που διδάσκει στα παιδιά του να μουντζώνουν αντί να σκέφτονται, να λουφάρουν αντί να δουλεύουν, να δανείζονται αντί να παράγουν. Προτιμώ τη συντεταγμένη φτώχεια από το νόμο της ζούγκλας. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω την ψήφο μου και τη σκέψη μου ως μέσο αντίστασης, παρά να φασκελώνω και να ανάβω φωτιές.
Η κοινωνία που «επαναστατεί» με άναρθρες κραυγές και αρνείται πεισματικά την αυτοκριτική δεν με εκφράζει ούτε στο ελάχιστο. Ηλπιζα ότι η κρίση θα μας έκανε καλύτερους, ότι τα παθήματα θα γίνονταν μαθήματα, αλλά πλανήθηκα πλάνην οικτράν. Πιστοί στις πατροπαράδοτες συνήθειές μας, τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.
Ελάτε τώρα, ομολογήστε το αυτό που έχετε κρυμμένο στο μυαλό σας. Κοιτάξτε τον κατάματα, τον ελέφαντα που στέκει στη μέση του δωματίου. Μήπως δεν αξίζει να καταρρεύσει η εκτρωματική κοινωνία που φτιάξαμε;
Τη χτίσαμε πάνω σε κινούμενη άμμο, ναι ή όχι; Ζούμε με δανεικά και με ψέματα, ναι ή όχι; Είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί καμωμένοι κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση των ψηφοφόρων, ναι ή όχι;
Θα δεχόσασταν να στηρίξετε από το υστέρημά σας αυτή την οικονομία αν ήσασταν ένας έντιμος φορολογούμενος της Αυστρίας ή της Ολλανδίας;
Εγώ πάντως θα έλεγα "νάιν". Η κοροϊδία έχει και τα όριά της. Μπορεί να την εκφράζουν οι θρασύτατοι πολιτικοί μας, αλλά την υποδαυλίζουν, δεκαετίες τώρα, οι ίδιοι οι πολίτες.
Και όμως, δεν ανεχόμαστε ούτε μύγα στο σπαθί μας. Οποιον τολμάει να περιγράψει ευθαρσώς την κατάντια μας τον λοιδορούμε, ειδικά αν είναι Έλληνας. «Εάν δεν σου αρέσει, να πας αλλού», τον προστάζουμε. "Πήγαινε να ζήσεις στη Σουηδία", γαυγίζουμε. Λες και θα καθόταν εδώ, αν μπορούσε να πάει στη Σουηδία.
Τους ξένους, εννοείται, τους βαφτίσαμε συλλήβδην κοράκια, όχι μόνο τους άδικους, αλλά και τους δίκαιους, αυτούς που απλώς κρατάνε την καθρέφτη μπροστά στα μούτρα του "ομορφάντρα" Ελληναρά. Πάντοτε οι άλλοι φταίνε, εμείς ποτέ.
Και φωνάζουμε. Φωνάζουμε, χωρίς να ξέρουμε τι ζητάμε. Ξέρουμε μόνο τι δεν θέλουμε. Δεν αρκεί αυτό.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω να εξευτελίζεται στην πράξη η έννοια του αγώνα, της απεργίας, της αντίστασης, της δημοκρατίας. Υπό διαφορετικές συνθήκες, το 43% που συγκεντρώνουν τα αριστερά κόμματα στις δημοσκοπήσεις θα μου προξενούσε αχαλίνωτη αισιοδοξία.
Τώρα, όχι. Και ας έχω εκ γενετής αλλεργία σε ο,τιδήποτε δεξιόστροφο.
Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε στο Μνημόνιο, σύντροφοι, πέρα από ένα άγονο «όχι»; Την άνευ όρων χρεωκοπία; Την ψωριάρα τη δραχμούλα; Την επιστροφή στη δεκαετία του 50; Τη «Συνοικία Το Όνειρο»;
Μα υποτίθεται ότι η Αριστερά πρεσβεύει την πρόοδο και όχι την οπισθοδρόμηση. Την παραγωγικότητα και όχι τη συντήρηση.
Δεν αρκεί η στείρα επαναστατική γυμναστική σαν αυτή που μας κάνουν εδώ και 1,5 μήνα στην Ελευθεροτυπία. Αύριο θα βγάλουν και απεργιακό φύλλο οι σημαιοφόροι της επανάστασης, ώστε να μείνει ζωντανή η ταλαίπωρη εφημερίδα και να κάνουμε κρέας τα μούτρα της τρόικας. Οσοι τολμήσαμε να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας και αγώνα στοχοποιηθήκαμε και κατηγορηθήκαμε ως "πράκτορες της εργοδοσίας". Μοναδική μας άμυνα είναι μία έγγραφη διαφωνία, σαν αυτή που διατυπώνω εγώ από το φιλόξενο αυτό βήμα. Πρόκειται για το απαύγασμα της δημοκρατίας.
Γνωρίζω καλά, σύντροφοι, τι ΔΕΝ θέλω και σε ποιους λέω «όχι». Από εσάς περιμένω να φωτίσετε το «ναι» σας, ώστε να μου αποδείξετε ότι είναι ρεαλιστικό και ουχί ουτοπικό. Λυπάμαι, αλλά δεν με έχετε πείσει.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας εξηγήσω τι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω είναι να δουλέψω σκληρά μέσα στα νέα δεδομένα και να δουλέψουν όλοι μαζί μου, ώστε να ξαναγίνει η Ελλάδα γόνιμη και αυτάρκης. Την αξιοπρέπειά μου τη μετράω με την αυτάρκεια και την ειλικρίνεια, όχι με λεονταρισμούς και αγύριστα δανεικά.
Θέλω να ζήσω στην Ευρώπη του 21ου αιώνα και όχι στα δύσοσμα Μπαλκάνια του 1950.
Χωρίς πλιατσικολόγους, χωρίς παρακρατικούς τραμπούκους, χωρίς ατιμώρητους εμπρηστές και χωρίς ακροδεξιούς χούλιγκανς των δρόμων.
Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε. «Να φύγεις, άμα δεν σου αρέσει. Να πας αλλού».
Τη χτίσαμε πάνω σε κινούμενη άμμο...
14 Φεβρουαρίου 2012Τελευταία φορά που πήγα στο «Αττικόν», στην προ πυρκαγιάς εποχή, είδα την ταινία O Δρόμος, The Road, με τους Βίγκο Μόρτενσεν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σαρλίζ Θερόν και τον Μάικλ Κένεθ Ουίλιαμς, τον «Ομάρ» του The Wire.
Θα του άρεσε του πολέμαρχου «Ομάρ» ο κόσμος που περιγράφεται στην ταινία.Η πλοκή διαδραματίζεται σε κάποια εφιαλτική μελλοντική κοινωνία, αμέσως μετά από κάποια βιβλική καταστροφή. Ο ουρανός είναι πάντοτε γκρίζος, το χώμα κρύβεται κάτω από στάχτες, οι πόλεις έχουν καταστραφεί, τροφή δεν υπάρχει. Οι λίγοι που επιβίωσαν τρώνε ο ένας τον άλλον, κυριολεκτικά. Την κατεστραμμένη κοινωνία λυμαίνονται ληστές, τραμπούκοι και πλιατσικολόγοι.
Κάτι σαν την Αθήνα της περασμένης Κυριακής.
Ξαναείδα την ταινία, συμπτωματικά, το βράδυ του Σαββάτου. Μου μαύρισε την ψυχή. Έβλεπα τις δυσοίωνες εικόνες του Τζον Χίλκοτ και σκεφτόμουν ότι κάπως έτσι θα είναι η Ελλάδα της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας. Όχι όπως την περιγράφουν στα προειδοποιητικά, για πολλούς τρομοκρατικά, μηνύματά τους οι πεφωτισμένοι μας ταγοί, αλλά χειρότερη.
Πολύ χειρότερη.
Ποιοι μηχανισμοί θα επιβάλλουν τάξη σε μία κοινωνία που είναι εθισμένη στην ανομία ακόμα και σε καιρό ειρήνης; Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος, στο νεοέλληνα πολίτη, στην ελληνική συλλογική συνείδηση. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρχίζει και τελειώνει στο μικρόκοσμο του καθενός. Μόνο αυτόν ενδιαφερόμαστε να περιφρουρήσουμε.Φοβάμαι ότι πιθανή ασύντακτη χρεωκοπία θα πυροδοτήσει καθεστώς ασύντακτου τρόμου. Το πλιάτσικο και η ανεξέλεγκτη βία θα υιοθετηθούν ως τρόπος ζωής. Θα γίνονται φόνοι για ένα ζευγάρι παπούτσια, για ένα κινητό, για μία φραντζόλα ψωμί. Θα αποκτήσουν γαλόνια οι μαυραγορίτες και οι τοκογλύφοι.
Και κάθε μέρα θα είναι Κυριακή, σαν αυτή τη φριχτή Κυριακή που ζήσαμε προχθές στην κατακαμμένη πρωτεύουσα.
Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Με τρομάζει ο Έλληνας που διδάσκει στα παιδιά του να μουντζώνουν αντί να σκέφτονται, να λουφάρουν αντί να δουλεύουν, να δανείζονται αντί να παράγουν. Προτιμώ τη συντεταγμένη φτώχεια από το νόμο της ζούγκλας. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω την ψήφο μου και τη σκέψη μου ως μέσο αντίστασης, παρά να φασκελώνω και να ανάβω φωτιές.
Η κοινωνία που «επαναστατεί» με άναρθρες κραυγές και αρνείται πεισματικά την αυτοκριτική δεν με εκφράζει ούτε στο ελάχιστο. Ηλπιζα ότι η κρίση θα μας έκανε καλύτερους, ότι τα παθήματα θα γίνονταν μαθήματα, αλλά πλανήθηκα πλάνην οικτράν. Πιστοί στις πατροπαράδοτες συνήθειές μας, τα ρίχνουμε όλα στους άλλους.Ελάτε τώρα, ομολογήστε το αυτό που έχετε κρυμμένο στο μυαλό σας. Κοιτάξτε τον κατάματα, τον ελέφαντα που στέκει στη μέση του δωματίου. Μήπως δεν αξίζει να καταρρεύσει η εκτρωματική κοινωνία που φτιάξαμε;
Τη χτίσαμε πάνω σε κινούμενη άμμο, ναι ή όχι; Ζούμε με δανεικά και με ψέματα, ναι ή όχι; Είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί καμωμένοι κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση των ψηφοφόρων, ναι ή όχι;
Θα δεχόσασταν να στηρίξετε από το υστέρημά σας αυτή την οικονομία αν ήσασταν ένας έντιμος φορολογούμενος της Αυστρίας ή της Ολλανδίας;
Εγώ πάντως θα έλεγα "νάιν". Η κοροϊδία έχει και τα όριά της. Μπορεί να την εκφράζουν οι θρασύτατοι πολιτικοί μας, αλλά την υποδαυλίζουν, δεκαετίες τώρα, οι ίδιοι οι πολίτες.
Και όμως, δεν ανεχόμαστε ούτε μύγα στο σπαθί μας. Οποιον τολμάει να περιγράψει ευθαρσώς την κατάντια μας τον λοιδορούμε, ειδικά αν είναι Έλληνας. «Εάν δεν σου αρέσει, να πας αλλού», τον προστάζουμε. "Πήγαινε να ζήσεις στη Σουηδία", γαυγίζουμε. Λες και θα καθόταν εδώ, αν μπορούσε να πάει στη Σουηδία.
Τους ξένους, εννοείται, τους βαφτίσαμε συλλήβδην κοράκια, όχι μόνο τους άδικους, αλλά και τους δίκαιους, αυτούς που απλώς κρατάνε την καθρέφτη μπροστά στα μούτρα του "ομορφάντρα" Ελληναρά. Πάντοτε οι άλλοι φταίνε, εμείς ποτέ.
Και φωνάζουμε. Φωνάζουμε, χωρίς να ξέρουμε τι ζητάμε. Ξέρουμε μόνο τι δεν θέλουμε. Δεν αρκεί αυτό.
Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω να εξευτελίζεται στην πράξη η έννοια του αγώνα, της απεργίας, της αντίστασης, της δημοκρατίας. Υπό διαφορετικές συνθήκες, το 43% που συγκεντρώνουν τα αριστερά κόμματα στις δημοσκοπήσεις θα μου προξενούσε αχαλίνωτη αισιοδοξία.
Τώρα, όχι. Και ας έχω εκ γενετής αλλεργία σε ο,τιδήποτε δεξιόστροφο.
Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε στο Μνημόνιο, σύντροφοι, πέρα από ένα άγονο «όχι»; Την άνευ όρων χρεωκοπία; Την ψωριάρα τη δραχμούλα; Την επιστροφή στη δεκαετία του 50; Τη «Συνοικία Το Όνειρο»; Μα υποτίθεται ότι η Αριστερά πρεσβεύει την πρόοδο και όχι την οπισθοδρόμηση. Την παραγωγικότητα και όχι τη συντήρηση.
Δεν αρκεί η στείρα επαναστατική γυμναστική σαν αυτή που μας κάνουν εδώ και 1,5 μήνα στην Ελευθεροτυπία. Αύριο θα βγάλουν και απεργιακό φύλλο οι σημαιοφόροι της επανάστασης, ώστε να μείνει ζωντανή η ταλαίπωρη εφημερίδα και να κάνουμε κρέας τα μούτρα της τρόικας. Οσοι τολμήσαμε να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας και αγώνα στοχοποιηθήκαμε και κατηγορηθήκαμε ως "πράκτορες της εργοδοσίας". Μοναδική μας άμυνα είναι μία έγγραφη διαφωνία, σαν αυτή που διατυπώνω εγώ από το φιλόξενο αυτό βήμα. Πρόκειται για το απαύγασμα της δημοκρατίας.
Γνωρίζω καλά, σύντροφοι, τι ΔΕΝ θέλω και σε ποιους λέω «όχι». Από εσάς περιμένω να φωτίσετε το «ναι» σας, ώστε να μου αποδείξετε ότι είναι ρεαλιστικό και ουχί ουτοπικό. Λυπάμαι, αλλά δεν με έχετε πείσει.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας εξηγήσω τι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που θέλω είναι να δουλέψω σκληρά μέσα στα νέα δεδομένα και να δουλέψουν όλοι μαζί μου, ώστε να ξαναγίνει η Ελλάδα γόνιμη και αυτάρκης. Την αξιοπρέπειά μου τη μετράω με την αυτάρκεια και την ειλικρίνεια, όχι με λεονταρισμούς και αγύριστα δανεικά.Θέλω να ζήσω στην Ευρώπη του 21ου αιώνα και όχι στα δύσοσμα Μπαλκάνια του 1950.
Χωρίς πλιατσικολόγους, χωρίς παρακρατικούς τραμπούκους, χωρίς ατιμώρητους εμπρηστές και χωρίς ακροδεξιούς χούλιγκανς των δρόμων.
Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε. «Να φύγεις, άμα δεν σου αρέσει. Να πας αλλού».
