Ακολουθήστε μας στο Google news
Αυτή την Τσικνοπέμπτη (16/2) αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Από τα συνηθισμένα της ημέρας, γιατί αυτό που τελικά έκανα ήταν σίγουρα συνηθισμένο για μένα. Συνηθισμένο και αγαπημένο. Πήγα σε μια συναυλία: άκουσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Γιάννη Πάριο, στον «κύκλο του έρωτα», μια αναδρομή (σε τι άλλο;) στο ερωτικό τραγούδι στην Ελλάδα, από το 1950, έως τις μέρες μας. Με τραγούδια από την σαραντάχρονη προσωπική του διαδρομή, αλλά και τραγούδια που αγαπήσαμε από άλλους ερμηνευτές σε πρώτη εκτέλεση.
Μου αρέσει πολύ ο Πάριος. Ακόμα και τώρα που διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του και η φωνή του μοιραία έχει χάσει λίγη από τη λάμψη της. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί είναι τίμιος. Δίνει κάθε βράδυ, σε κάθε συναυλία, ό,τι έχει. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί, νομίζω, ευχαριστιέται το τραγούδι περισσότερο και από τον πιο φανατικό του θαυμαστή. Είναι «κολλημένος» με το τραγούδι. Τον φαντάζομαι να τραγουδάει στο σπίτι, στο μπάνιο, στο αυτοκίνητο, στη βόλτα, σε κάθε περίσταση. Και είναι τόσο όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο να καταπιάνεται παθιασμένα με αυτό που αγαπάει περισσότερο στη ζωή του. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί, πέραν των φωνητικών δυνατοτήτων του, έχει απαράμιλλες ερμηνευτικές αρετές. Η έκταση της φωνής του είναι πρωτοφανής, ενώ οι χαμηλές του νότες συναγωνίζονται κοντραμπάσσο. Ακόμα και τη στιγμιαία βραχνάδα ενός κρυολογήματος, μπορεί να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα. Είναι μεγάλος τραγουδιστής, αναμφίβολα.
Την Τσικνοπέμπτη, στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, ακούστηκαν πολλά, και διαφορετικά μεταξύ τους, τραγούδια: από το «Πάτωμα» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου) και το «Έλα γι απόψε»(μουσική στίχοι: Χρήστος Χαιρόπουλος), μέχρι το «Την αγαπουσα το παραδέχομαι» (μουσική: Ζακ Ιακωβίδης στίχοι: Πυθαγόρας) και το «Όλα σ αγαπάνε» (μουσική: Αλέκος Χρυσοβέργης στίχοι: Σπύρος Γιατράς). Άξιοι συμπαραστάτες του Γιάννη Πάριου, η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της Ε.Ρ.Τ. υπό την διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού, η Χορωδία του Κυριάκου Τσολάκη και η λαϊκή ορχήστρα που τον συνοδεύει συνήθως. Τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις για συμφωνική ορχήστρα έκανε ο Ντίνος Γεωργούντζος. Εκτός προγράμματος εμφανίστηκε ο Γιώργος Κατσαρός, με το σαξόφωνό του, στο «Δεν ξεχνιέσαι» (μουσική: Γιώργος Κατσαρός στίχοι: Πυθαγόρας).
Όπως και το 2007, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Μέγαρο, ο Γιάννης Πάριος κέρδισε το χώρο. Πέρασε το δικό του στίγμα. Προς το τέλος της βραδιάς ερμήνευσε, εκτός προγράμματος το «Κόκκινο γαρύφαλλο» (μουσική στίχοι: Νίκος Ιγνατιάδης) και το «Απορώ» (μουσική στίχοι: Γιάννης Πάριος) με τους μουσικούς του να ακολουθούν απροβλημάτιστα, ενώ οι συνάδελφοί τους, της συμφωνικής ορχήστρας, κοιτούσαν σαστισμένοι. Έπιχειρώντας, μάλιστα, ένα μουσικό απολογισμό ζωής και καριέρας, ο Πάριος, έγραψε ακόμα και ελληνικούς στίχους στη μελωδία του «My way» (μουσική: Claude Franois, Jacques Revaux πρωτότυποι στίχοι: Lucien Thibaut, αγγλικοί στίχοι: Paul Anka), που στιγμάτισε ερμηνευτικά ο Frank Sinatra. Ίσως όχι το πιο επιτυχημένο στιγμιότυπο της βραδιάς, λόγω της ιδιαιτερότητας της original εκδοχής του τραγουδιού, εγχείρημα ριψοκίνδυνο ακόμα και για έναν ερμηνευτή της εμβέλειας του Πάριου. Καλύτερα όμως έτσι, από το να επιχειρούσε να το ερμηνεύσει στα αγγλικά. Όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος, αστειευόμενος: δεν είχε δάσκαλο αγγλικών στην Πάρο.
Ο Γιάννης Πάριος είναι χαμογελαστός όταν τραγουδάει. Το διασκεδάζει και το «φχαριστιέται». Αυτό περνάει στον κόσμο. Τα υπόλοιπα λίγη σημασία έχουν.
Ο κύκλος του έρωτα.
21 Φεβρουαρίου 2012Αυτή την Τσικνοπέμπτη (16/2) αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Από τα συνηθισμένα της ημέρας, γιατί αυτό που τελικά έκανα ήταν σίγουρα συνηθισμένο για μένα. Συνηθισμένο και αγαπημένο. Πήγα σε μια συναυλία: άκουσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Γιάννη Πάριο, στον «κύκλο του έρωτα», μια αναδρομή (σε τι άλλο;) στο ερωτικό τραγούδι στην Ελλάδα, από το 1950, έως τις μέρες μας. Με τραγούδια από την σαραντάχρονη προσωπική του διαδρομή, αλλά και τραγούδια που αγαπήσαμε από άλλους ερμηνευτές σε πρώτη εκτέλεση.
Μου αρέσει πολύ ο Πάριος. Ακόμα και τώρα που διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του και η φωνή του μοιραία έχει χάσει λίγη από τη λάμψη της. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί είναι τίμιος. Δίνει κάθε βράδυ, σε κάθε συναυλία, ό,τι έχει. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί, νομίζω, ευχαριστιέται το τραγούδι περισσότερο και από τον πιο φανατικό του θαυμαστή. Είναι «κολλημένος» με το τραγούδι. Τον φαντάζομαι να τραγουδάει στο σπίτι, στο μπάνιο, στο αυτοκίνητο, στη βόλτα, σε κάθε περίσταση. Και είναι τόσο όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο να καταπιάνεται παθιασμένα με αυτό που αγαπάει περισσότερο στη ζωή του. Μου αρέσει ο Πάριος γιατί, πέραν των φωνητικών δυνατοτήτων του, έχει απαράμιλλες ερμηνευτικές αρετές. Η έκταση της φωνής του είναι πρωτοφανής, ενώ οι χαμηλές του νότες συναγωνίζονται κοντραμπάσσο. Ακόμα και τη στιγμιαία βραχνάδα ενός κρυολογήματος, μπορεί να την μετατρέψει σε πλεονέκτημα. Είναι μεγάλος τραγουδιστής, αναμφίβολα.
Την Τσικνοπέμπτη, στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, ακούστηκαν πολλά, και διαφορετικά μεταξύ τους, τραγούδια: από το «Πάτωμα» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου) και το «Έλα γι απόψε»(μουσική στίχοι: Χρήστος Χαιρόπουλος), μέχρι το «Την αγαπουσα το παραδέχομαι» (μουσική: Ζακ Ιακωβίδης στίχοι: Πυθαγόρας) και το «Όλα σ αγαπάνε» (μουσική: Αλέκος Χρυσοβέργης στίχοι: Σπύρος Γιατράς). Άξιοι συμπαραστάτες του Γιάννη Πάριου, η ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της Ε.Ρ.Τ. υπό την διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού, η Χορωδία του Κυριάκου Τσολάκη και η λαϊκή ορχήστρα που τον συνοδεύει συνήθως. Τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις για συμφωνική ορχήστρα έκανε ο Ντίνος Γεωργούντζος. Εκτός προγράμματος εμφανίστηκε ο Γιώργος Κατσαρός, με το σαξόφωνό του, στο «Δεν ξεχνιέσαι» (μουσική: Γιώργος Κατσαρός στίχοι: Πυθαγόρας).
Όπως και το 2007, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Μέγαρο, ο Γιάννης Πάριος κέρδισε το χώρο. Πέρασε το δικό του στίγμα. Προς το τέλος της βραδιάς ερμήνευσε, εκτός προγράμματος το «Κόκκινο γαρύφαλλο» (μουσική στίχοι: Νίκος Ιγνατιάδης) και το «Απορώ» (μουσική στίχοι: Γιάννης Πάριος) με τους μουσικούς του να ακολουθούν απροβλημάτιστα, ενώ οι συνάδελφοί τους, της συμφωνικής ορχήστρας, κοιτούσαν σαστισμένοι. Έπιχειρώντας, μάλιστα, ένα μουσικό απολογισμό ζωής και καριέρας, ο Πάριος, έγραψε ακόμα και ελληνικούς στίχους στη μελωδία του «My way» (μουσική: Claude Franois, Jacques Revaux πρωτότυποι στίχοι: Lucien Thibaut, αγγλικοί στίχοι: Paul Anka), που στιγμάτισε ερμηνευτικά ο Frank Sinatra. Ίσως όχι το πιο επιτυχημένο στιγμιότυπο της βραδιάς, λόγω της ιδιαιτερότητας της original εκδοχής του τραγουδιού, εγχείρημα ριψοκίνδυνο ακόμα και για έναν ερμηνευτή της εμβέλειας του Πάριου. Καλύτερα όμως έτσι, από το να επιχειρούσε να το ερμηνεύσει στα αγγλικά. Όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος, αστειευόμενος: δεν είχε δάσκαλο αγγλικών στην Πάρο. Ο Γιάννης Πάριος είναι χαμογελαστός όταν τραγουδάει. Το διασκεδάζει και το «φχαριστιέται». Αυτό περνάει στον κόσμο. Τα υπόλοιπα λίγη σημασία έχουν.
