Ακολουθήστε μας στο Google news
Ήταν μία συναυλία παλιομοδίτικης υφής. Ο C.W. Stoneking, ένας τυπάκος από την Αυστραλία (ζει μόνιμα στην Αγγλία), είναι ένα είδος μουσικής από μόνος του. Κάπως κάντρι, κάπως Tom Waits, μπάντζο και «ξεκούρδιστες» κιθάρες και, πάνω απ' όλα, μία βραχνή και βαριά χροιά στην ερμηνεία του που δεν ταιριάζει ούτε στο ελάχιστο με την εμφάνισή του. Είναι καμιά 40αριά χρόνια πιο νέος από τη... φωνή του, είναι λευκός και ας έχει μαύρη... φωνή, είναι ζωηρός και ας ακούγεται δυσκίνητος. Είναι ξεχωριστός, με λίγα λόγια.
Γέμισε το Passport. Ναι, Τρίτη βράδυ, στον Πειραιά, καθημερινή και με αγώνες champions league. Τελικά είναι αποδεδειγμένο: Αν μία συναυλία είναι να πάει, θα πάει όπως και να έχει. Και οι 500 φαν της μουσικής του C.W. Stoneking που βρέθηκαν στον Πειραιά, τον αποθέωσαν. Μιάμιση ώρα κράτησε το live, πέντε άτομα επί σκηνής, μπάσο, ντραμς και πνευστά στο επίκεντρο, σαν saloon έμοιαζε η όλη φάση. Ωραίες καταστάσεις.
Τα encore ήταν δύο. Ένα το κλασικό, το προγραμματισμένο και ένα το έκτακτο, εκ των περιστάσεων. Χάσατε όσοι δεν ήσασταν εκεί (και συγνώμη δηλαδή που σας το λέω)...
Βράδυ Τρίτης
22 Φεβρουαρίου 2012Ήταν μία συναυλία παλιομοδίτικης υφής. Ο C.W. Stoneking, ένας τυπάκος από την Αυστραλία (ζει μόνιμα στην Αγγλία), είναι ένα είδος μουσικής από μόνος του. Κάπως κάντρι, κάπως Tom Waits, μπάντζο και «ξεκούρδιστες» κιθάρες και, πάνω απ' όλα, μία βραχνή και βαριά χροιά στην ερμηνεία του που δεν ταιριάζει ούτε στο ελάχιστο με την εμφάνισή του. Είναι καμιά 40αριά χρόνια πιο νέος από τη... φωνή του, είναι λευκός και ας έχει μαύρη... φωνή, είναι ζωηρός και ας ακούγεται δυσκίνητος. Είναι ξεχωριστός, με λίγα λόγια.
Γέμισε το Passport. Ναι, Τρίτη βράδυ, στον Πειραιά, καθημερινή και με αγώνες champions league. Τελικά είναι αποδεδειγμένο: Αν μία συναυλία είναι να πάει, θα πάει όπως και να έχει. Και οι 500 φαν της μουσικής του C.W. Stoneking που βρέθηκαν στον Πειραιά, τον αποθέωσαν. Μιάμιση ώρα κράτησε το live, πέντε άτομα επί σκηνής, μπάσο, ντραμς και πνευστά στο επίκεντρο, σαν saloon έμοιαζε η όλη φάση. Ωραίες καταστάσεις.
Τα encore ήταν δύο. Ένα το κλασικό, το προγραμματισμένο και ένα το έκτακτο, εκ των περιστάσεων. Χάσατε όσοι δεν ήσασταν εκεί (και συγνώμη δηλαδή που σας το λέω)...