Ακολουθήστε μας στο Google news
Ιδού λοιπόν και η γραπτή απάντηση του Γιώργου Νταλάρα:
Για όσα στο Ίλιον έγιναν
Για όσα στο Ίλιον έγιναν
Επιλέγω να βρεθώ κοντά στον κόσμο. Με ανοιχτές πόρτες για όσους αγαπούν, αλλά κι όσους πικραίνονται. Σε κάθε περίπτωση με πράξεις, χωρίς να κρύβομαι πίσω από δάφνες του χτες. Με ξεκάθαρη θέση που βασίζεται στα 42 χρόνια αυτόνομης πορείας.
Άλλωστε την κριτική την αποζητώ, μια κι από τον κόσμο έρχομαι και σε αυτόν αναφέρομαι. Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, ακόμα και των μειοψηφιών είναι κατοχυρωμένο. Όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα, αλλά το στηρίζω. Η δημοκρατία τους αφορά όλους. Την πλειοψηφία και τη μειοψηφία. Η κάθε άποψη είναι απόλυτα σεβαστή.
Όμως, η πρακτική της βίας δεν έχει σχέση ούτε με τον πολιτισμό, ούτε με τη δημοκρατία. Αντίθετα, η τεκμηρίωση, σε όσους θέλουν να κατακρίνουν την όποια πρωτοβουλία είναι απαραίτητη. Είναι οξυγόνο για την αμφισβήτηση, που για κάθε νέο και δυναμικό άνθρωπο, για κάθε κοινωνία αποτελεί όρο ζωής. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι απευθύνεται στα σωστά πρόσωπα χωρίς πλάνες και εμμονές. Είμαι φανατικά υπέρ του «όλα στο φώς».
Θα συνεχίσω το ταξίδι στις γειτονιές, μια και ο καλλιτέχνης αναπνέει όντας όρθιος δίπλα στον πολίτη, δίπλα στον καθένα, με την ακαταμάχητη δύναμη της μουσικής και της ποίησης, κι όχι κρυμμένος.
Τη δική μου πρωτοβουλία, των συναδέλφων μου, των μουσικών, εκείνων που τη στήριξαν, την αγκάλιασε συντριπτικά ο κόσμος. Μπορεί η καλή είδηση να μην αποτελεί γεγονός, αλλά ευτυχώς είναι Αρκεί λοιπόν να φωτίσουμε και το αίσθημα των ανθρώπων που γεμίζουν αυτές τις συναυλίες.
Τον Γιώργο Νταλάρα δεν τον αντιπαθώ. Οφείλω να το ομολογήσω. Ούτε και τον συμπαθώ. Και αν δεν είμαι φαν της μουσικής του, δεν ακούω και πολλά ελληνικά τραγούδια άλλωστε, τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη. Για την τελειομανία του, για το γεγονός πως είναι πολύ εργατικός, για την αγάπη του για τη μουσική. Και, πιστεύω πως είναι ειλικρινής και καλοπροαίρετη η τελευταία πρωτοβουλία του για δωρεάν συναυλίες στις «φτωχές» συνοικίες των Αθηνών (διαβάστε το review του Γιώργου Μυζάλη από το Νέο Ηράκλειο, από το πρώτο live της σειράς).
Αλλά και, ταυτόχρονα, μία πρωτοβουλία με ρίσκο. Όλα όσα συνέβησαν νωρίτερα στο Ίλιον ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Και θα λάβουν χώρα ακόμα περισσότερα (και πιο άγρια) στις επόμενες συναυλίες του - το Σάββατο παίζει στη Δάφνη. Είμαι σίγουρος. Θα κορυφωθεί η αντίδραση. Είχαμε έκτροπα, διαμαρτυρίες, μπουκάλια και καφέδες να εκτοξεύονται, γιαούρτια, συνθήματα με ντουντούκες. Αλλά και έναν κόσμο, πολύ κόσμο, να χειροκροτεί την ίδια ώρα τον τραγουδιστή. Ο Γιώργος Νταλάρας ωστόσο υπόμεινε με στωικότητα τις διαμαρτυρίες. Συνέχισε κανονικά τη συναυλία χωρίς να πτοηθεί. Ακόμα και όταν κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια. Αυτός, συνέχισε να τραγουδά. Την πρώτη ώρα του live είχαμε συνθήματα και τραγούδια, τη δεύτερη ώρα μόνο τραγούδια. «Είστε καλοδεχούμενοι στις εκδηλώσεις μας και εσείς που σας αρέσουν τα τραγούδια μου και εσείς που δεν σας αρέσουν» είπε από σκηνής αλλά κάνει ένα βασικό λάθος. Το ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η μουσική, ήταν η πολιτική. Το ότι συνέχιζε να παίζει τον τιμάει. Και με το παραπάνω. Δεν έφυγε τρέχοντας, δεν φυγαδεύτηκε όπως ο (τενίστας) Άδωνις Γεωργιάδης στη Λέσβο τις προάλλες. Παρέμεινε αγέρωχος, γιαουρτωμένος αλλά ατσαλάκωτος.
Είναι ζόρικες οι εποχές που ζούμε. Η οργή του κόσμου θα στραφεί εναντίον δικαίων και αδίκων. Και όντως ο Νταλάρας, είναι ήξεις αφίξεις για το μνημόνιο. Όπως ο... Κουβέλης ένα πράγμα. «Θα το ψήφιζα το μνημόνιο γιατί χωρίς αυτό θα καταστρεφόμασταν, φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» έλεγε! Και η Άννα Νταλάρα, εννοείται, ψήφιζε «ναι σε όλα». Και όχι μόνο μία φορά, αλλά περισσότερες. Στο Μεσοπρόθεσμο, στο πρώτο μνημόνιο, στη δανειακή σύμβαση. Δεν άφησε τίποτε που να μην ψηφίσει στη Βουλή. Ας πρόσεχε. Αναμενόμενο είναι ο Νταλάρας να πληρώνει τώρα (και) τις πολιτικές πράξεις της γυναίκας του. Συγνώμη, αλλά το φιλολαϊκό προφίλ δεν συνδυάζεται με τη ψήφο υπέρ του μνημονίου.
Η αλήθεια είναι πως στενοχωριέμαι με αυτό που συνέβη στον Νταλάρα. Με πιάνει λίγο η ψυχή μου. Δεν είναι ότι οι προπηλακισμοί και τα επεισόδια δεν μου αρέσουν, αλλά δεν γουστάρω να στρέφονται προς τους εύκολους στόχους. Δεν μπορώ, συγνώμη, να βλέπω τον Πρωτόπαπα, τον Χρυσοχοϊδη και τον Παπουτσή να καμαρώνουν. Ούτε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τον Αντώνη Σαμαρά να κάνουν κωλοτούμπες. Κάποιοι επιτέλους δεν πρέπει να αντιδράσουν;
Έρχεται φωτιά και τσεκούρι. Δεν μου αρέσει, δεν το θέλω, αλλά έτσι είναι. Δεν το καταλαβαίνουν; Έστω και αν ο λαός, αυτός ο χάλια λαός, ο ελληνικός, αποδεικνύεται πολύ... κότα σε ορισμένες περιπτώσεις. «Σήμερα στην Ελλάδα για παράδειγμα απορώ γιατί όταν περνά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ξελαρυγγιάζονται οι χήνες του Καπιτωλίου» γράφει ο Στάθης στο enikos.gr. Έρχεται φωτιά και τσεκούρι. Όσο προστατευμένοι και να είναι οι πολιτικοί. Είναι σίγουρος πως θα εκλεγεί την επόμενη φορά βουλευτής (update: Εκ παραδρομής μπερδεύτηκα, ξέχασα πως δεν είναι βουλευτής τώρα) ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ώστε να έχει ασυλία μετά τις εκλογές; Και προσωπική ασφάλεια;
Επεισοδιακή η συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ίλιον
05 Μαρτίου 2012update 16:30Ιδού λοιπόν και η γραπτή απάντηση του Γιώργου Νταλάρα:
Για όσα στο Ίλιον έγινανΓια όσα στο Ίλιον έγιναν
Επιλέγω να βρεθώ κοντά στον κόσμο. Με ανοιχτές πόρτες για όσους αγαπούν, αλλά κι όσους πικραίνονται. Σε κάθε περίπτωση με πράξεις, χωρίς να κρύβομαι πίσω από δάφνες του χτες. Με ξεκάθαρη θέση που βασίζεται στα 42 χρόνια αυτόνομης πορείας.
Άλλωστε την κριτική την αποζητώ, μια κι από τον κόσμο έρχομαι και σε αυτόν αναφέρομαι. Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, ακόμα και των μειοψηφιών είναι κατοχυρωμένο. Όχι μόνο δεν έχω πρόβλημα, αλλά το στηρίζω. Η δημοκρατία τους αφορά όλους. Την πλειοψηφία και τη μειοψηφία. Η κάθε άποψη είναι απόλυτα σεβαστή.
Όμως, η πρακτική της βίας δεν έχει σχέση ούτε με τον πολιτισμό, ούτε με τη δημοκρατία. Αντίθετα, η τεκμηρίωση, σε όσους θέλουν να κατακρίνουν την όποια πρωτοβουλία είναι απαραίτητη. Είναι οξυγόνο για την αμφισβήτηση, που για κάθε νέο και δυναμικό άνθρωπο, για κάθε κοινωνία αποτελεί όρο ζωής. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι απευθύνεται στα σωστά πρόσωπα χωρίς πλάνες και εμμονές. Είμαι φανατικά υπέρ του «όλα στο φώς».
Θα συνεχίσω το ταξίδι στις γειτονιές, μια και ο καλλιτέχνης αναπνέει όντας όρθιος δίπλα στον πολίτη, δίπλα στον καθένα, με την ακαταμάχητη δύναμη της μουσικής και της ποίησης, κι όχι κρυμμένος.
Τη δική μου πρωτοβουλία, των συναδέλφων μου, των μουσικών, εκείνων που τη στήριξαν, την αγκάλιασε συντριπτικά ο κόσμος. Μπορεί η καλή είδηση να μην αποτελεί γεγονός, αλλά ευτυχώς είναι Αρκεί λοιπόν να φωτίσουμε και το αίσθημα των ανθρώπων που γεμίζουν αυτές τις συναυλίες.
Τον Γιώργο Νταλάρα δεν τον αντιπαθώ. Οφείλω να το ομολογήσω. Ούτε και τον συμπαθώ. Και αν δεν είμαι φαν της μουσικής του, δεν ακούω και πολλά ελληνικά τραγούδια άλλωστε, τον εκτιμώ ως καλλιτέχνη. Για την τελειομανία του, για το γεγονός πως είναι πολύ εργατικός, για την αγάπη του για τη μουσική. Και, πιστεύω πως είναι ειλικρινής και καλοπροαίρετη η τελευταία πρωτοβουλία του για δωρεάν συναυλίες στις «φτωχές» συνοικίες των Αθηνών (διαβάστε το review του Γιώργου Μυζάλη από το Νέο Ηράκλειο, από το πρώτο live της σειράς).
Αλλά και, ταυτόχρονα, μία πρωτοβουλία με ρίσκο. Όλα όσα συνέβησαν νωρίτερα στο Ίλιον ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Και θα λάβουν χώρα ακόμα περισσότερα (και πιο άγρια) στις επόμενες συναυλίες του - το Σάββατο παίζει στη Δάφνη. Είμαι σίγουρος. Θα κορυφωθεί η αντίδραση. Είχαμε έκτροπα, διαμαρτυρίες, μπουκάλια και καφέδες να εκτοξεύονται, γιαούρτια, συνθήματα με ντουντούκες. Αλλά και έναν κόσμο, πολύ κόσμο, να χειροκροτεί την ίδια ώρα τον τραγουδιστή. Ο Γιώργος Νταλάρας ωστόσο υπόμεινε με στωικότητα τις διαμαρτυρίες. Συνέχισε κανονικά τη συναυλία χωρίς να πτοηθεί. Ακόμα και όταν κάποιοι ξεπέρασαν τα όρια. Αυτός, συνέχισε να τραγουδά. Την πρώτη ώρα του live είχαμε συνθήματα και τραγούδια, τη δεύτερη ώρα μόνο τραγούδια. «Είστε καλοδεχούμενοι στις εκδηλώσεις μας και εσείς που σας αρέσουν τα τραγούδια μου και εσείς που δεν σας αρέσουν» είπε από σκηνής αλλά κάνει ένα βασικό λάθος. Το ζήτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η μουσική, ήταν η πολιτική. Το ότι συνέχιζε να παίζει τον τιμάει. Και με το παραπάνω. Δεν έφυγε τρέχοντας, δεν φυγαδεύτηκε όπως ο (τενίστας) Άδωνις Γεωργιάδης στη Λέσβο τις προάλλες. Παρέμεινε αγέρωχος, γιαουρτωμένος αλλά ατσαλάκωτος. Είναι ζόρικες οι εποχές που ζούμε. Η οργή του κόσμου θα στραφεί εναντίον δικαίων και αδίκων. Και όντως ο Νταλάρας, είναι ήξεις αφίξεις για το μνημόνιο. Όπως ο... Κουβέλης ένα πράγμα. «Θα το ψήφιζα το μνημόνιο γιατί χωρίς αυτό θα καταστρεφόμασταν, φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» έλεγε! Και η Άννα Νταλάρα, εννοείται, ψήφιζε «ναι σε όλα». Και όχι μόνο μία φορά, αλλά περισσότερες. Στο Μεσοπρόθεσμο, στο πρώτο μνημόνιο, στη δανειακή σύμβαση. Δεν άφησε τίποτε που να μην ψηφίσει στη Βουλή. Ας πρόσεχε. Αναμενόμενο είναι ο Νταλάρας να πληρώνει τώρα (και) τις πολιτικές πράξεις της γυναίκας του. Συγνώμη, αλλά το φιλολαϊκό προφίλ δεν συνδυάζεται με τη ψήφο υπέρ του μνημονίου.
Η αλήθεια είναι πως στενοχωριέμαι με αυτό που συνέβη στον Νταλάρα. Με πιάνει λίγο η ψυχή μου. Δεν είναι ότι οι προπηλακισμοί και τα επεισόδια δεν μου αρέσουν, αλλά δεν γουστάρω να στρέφονται προς τους εύκολους στόχους. Δεν μπορώ, συγνώμη, να βλέπω τον Πρωτόπαπα, τον Χρυσοχοϊδη και τον Παπουτσή να καμαρώνουν. Ούτε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τον Αντώνη Σαμαρά να κάνουν κωλοτούμπες. Κάποιοι επιτέλους δεν πρέπει να αντιδράσουν;
Έρχεται φωτιά και τσεκούρι. Δεν μου αρέσει, δεν το θέλω, αλλά έτσι είναι. Δεν το καταλαβαίνουν; Έστω και αν ο λαός, αυτός ο χάλια λαός, ο ελληνικός, αποδεικνύεται πολύ... κότα σε ορισμένες περιπτώσεις. «Σήμερα στην Ελλάδα για παράδειγμα απορώ γιατί όταν περνά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ξελαρυγγιάζονται οι χήνες του Καπιτωλίου» γράφει ο Στάθης στο enikos.gr. Έρχεται φωτιά και τσεκούρι. Όσο προστατευμένοι και να είναι οι πολιτικοί. Είναι σίγουρος πως θα εκλεγεί την επόμενη φορά βουλευτής (update: Εκ παραδρομής μπερδεύτηκα, ξέχασα πως δεν είναι βουλευτής τώρα) ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ώστε να έχει ασυλία μετά τις εκλογές; Και προσωπική ασφάλεια;
