Ακολουθήστε μας στο Google news
Ιδού τι διδάσκει το συναρπαστικό άρθρο του Μανώλη Κιλισμανή για την αποτυχία της ελληνικής έκδοσης τους Billboard Greece (στο οποίο συμμετείχα όχι γιατί δήθεν θαμπώθηκα από τη φίρμα, αλλά για λόγους που ξέρουν καλά αυτοί που το οργάνωσαν και κάποιοι από τους συμμετέχοντες, που έφυγαν κι αυτοί... νύχτα):
1. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν αντέχουν χωρίς την αιγίδα ενός επιτυχημένου brandname. Αγαλλιάζουν στην ιδεά του ότι τους έλαχε όχι μόνο να γράφουν, αλλά και να καθοδηγούν, τη συντακτική ομάδα ενός τόσο «σπουδαίου» τίτλου, όπως το αιώνια χειραγωγούμενο από τις εταιρείες Billboard και δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως ακόμη και αυτό ενδέχεται να αποτύχει. Και μάλιστα υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση τους. Την αποτυχία αυτή, καθώς την αποτινάσσουν από πάνω τους, την αποδίδουν μεταξύ άλλων στον κακορίζικο λαό μας, που δεν εκτιμάει τέτοια μεγάλα ιδεώδη, αλλά εμπιστεύεται τυχάρπαστα site, που -κατά την αυθεντία αυτού- τους ενδιαφέρει να κλέψουν λίγη από τη δόξα του pitchfork.
Είχα πει εξαρχής στον Δημήτρη Κανελλόπουλο ότι καλό είναι να είναι περήφανος για την επιτυχία του e-tetRadio (δική του ιδέα, δημιούργημα και επίτευγμα) και να αφήσει στην άκρη τα ισχυρά λογότυπα, που ανοίγουν πόρτες και στόματα στο διάβα τους. Δεν με άκουσε και έφαγε τα μούτρα του, παρότι δεν το παραδέχεται ανοιχτά.
2. Μεγάλο μέρος της αποτυχίας της όλης προσπάθειας οφείλεται στην ανυπακοή κάποιων, που -μεταξύ άλλων- αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τις οδηγίες του πάνσοφου Καθοδηγητή, όταν αυτός ξεκαθάριζε εξ αρχής τις προθέσεις του, νουθετώντας τους συντάκτες σε θέματα μείζονος σημασίας . Όπως για παράδειγμα το να αποφεύγουμε τις αναφορές σε ονόματα διοργανωτών της συναυλίας, αν δεν έχουμε έκτροπα τύπου Ejekt και αν απλώς δεν άνοιξε ο εξαερισμός, η μπάντα βγήκε με δύο ώρες καθυστέρηση, τα ποτά ήταν πανάκριβα και χάλια κλπ αδιάφορα για όποιον σκάει 30 και 40 ευρώ για ένα live. Δηλαδή, αν δεν ανοίξει κεφάλι, τότε κατά τεκμήριο να λέμε ότι η διοργάνωση ήταν μια χαρά. Ο Καθοδηγητής ήθελε, κατά πως φαίνεται, να τα έχει πάνω από όλα καλά με τις εταιρείες παραγωγής, καθότι από εκεί προέρχεται και πιθανόν εκεί θέλει να επιστρέψει. Καλό δρόμο του εύχομαι...
3. Γενικώς πάντως, και παρά τα ως άνω, αυτοί που έφυγαν νωρίς, καλά έκαναν και έφυγαν σύμφωνα με τον Καθοδηγητή, διότι είναι άχρηστοι, μίζεροι ανεξαρτητάδες με σινιέ ρούχα, που μέχρι χθες τους διάβαζαν μόνο πυροβολημένοι, αλλά τελικά ευθύνονται και αυτοί για την αποτυχία της προσπάθειας και όχι ο Καθοδηγητής, που τα πήγε τόσο καλά με την οργάνωση της ύλης του και την συγκέντρωση μόνον εξαιρετικού υλικού (κύρια αυτού που έγραψε ο ίδιος, για το οποίο και μετριοπαθώς υπερηφανεύεται από μόνος του και παινεύει το σπίτι του μην τυχόν πέσει και τον πλακώσει).
Ποιοι όμως είναι αυτοί ρε παιδιά, που έφυγαν και δεν υποτάχθηκαν στον Καθοδηγητή; Ονόματα δεν έχουν; Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη συντακτική ομάδα του billboard.gr, θα δει ότι οι περισσότεροι εργάζονται σε περιοδικά και site, όπου μια χαρά υπάρχουν αρχισυντάκτες. Κάποιοι μάλιστα είναι οι ίδιοι αρχισυντάκτες. Τι περίεργο! Η αρχισυνταξία δεν είναι κάτι που ανακαλύφθηκε πρώτη φορά από τον Καθοδηγητή, παρά τις σχετικές υπόνοιες για αυτό.
Και γιατί τους μέμφεται τελικά τους παραπάνω ανυπότακτους ρεμπεσκέδες, αφού ήταν τόσο θετικό το ότι έφυγαν νωρίς, όπως ο ίδιος αντιφατικά δηλώνει λίγες αράδες πιο κάτω, ρίχνοντας την αποτυχία του Billboard στην ιδιοκτησία (ανώνυμη και αυτή για τον Καθοδηγητή), που δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τίτλου που διαχειρίζονταν; Μήπως αποκλειστικά και μόνον για να βγάλει τα προσωπικά του συμπλέγματα, κατηγορώντας τους -κατά τον ίδιο- μη υπεύθυνους για την εν τη γενέσει της αποτυχημένη προσπάθεια του Billboard; Ω, τι ωραία ποιητική αντίφαση.
4. Φυσικά, η Μαρία Μαρκουλή είναι κρίμα που έφυγε. Δεν φταίει αυτή. Η ιδιοκτησία όμως φταίει, διότι δεν ήξερε να διαχειριστεί αυτό που είχε στα χέρια της. Λεπτομέρειες για την σχέση Μαρκουλή και Ιδιοκτησίας, ας δώσει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος. Εκτός από την Μαρκουλή, τον Πετρίδη και φυσικά τον Μέγα Κιλισμανή άξιζε κανείς άλλος εκεί μέσα; Οι προσωπικές του συμπάθειες αποχώρησαν, αλλά δικαιολογούνται. Η Μαρία «είχε δουλειές», ο Πετρίδης είναι ο Πετρίδης... οπότε κάνει ότι γουστάρει - χωρίς βέβαια να εξετάσουμε τί είναι αυτό που τον έκανε να αποχωρήσει, κι αν τυχόν συμπίπτει με τους λόγους αποχωρήσεως των παραπάνω κατάπτυστων ανυπάκουων
5. Δεν φταίει λοιπόν ούτε ο Γιάννης Πετρίδης, που έστελνε πέντε σκόρπιες κακογραμμένες αράδες αραιά και που, όπως συνηθίζει να κάνει για πολλά χρόνια τώρα άλλωστε, παρότι αυτοί που τον έχουν τοτέμ δεν θα το παραδεχτούν ποτέ (προσωπική άποψη αυτό, δεν περιμένω να συμφωνήσει κανείς, παρότι αρκετοί συμφωνούν, άλλοι το παραδέχονται ευθέως, άλλοι όχι).
Όπως και να το δεις, η παρουσία ενός Πετρίδη, ενώπιον μερικών τυχαίων που το παίζουν εναλλακτικοί με σινιέ γκαρνταρόμπα, χάριζε αίγλη και αξιοσύνη στο site και μόνο δια της συμμετοχής (Νταλάρας φάση...). Συνεπώς ο Πετρίδης δεν φταίει. Σίγουρο αυτό. Φταίει, βασικά, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, που έστειλε μόνο ουσιαστικά και από ψυχής κείμενα, με θέματα που δεν θα τα αγγίξει ποτέ κανείς άλλος, διότι εν τέλει πρέπει να είσαι πυροβολημένος για να σε αγγίζουν τα θέματα του Νικόλα...
6. Φταίνε τελικά όλοι αυτοί -συντάκτες, αναγνώστες, ιδιοκτησία- που δεν κατανόησαν ποτέ τι εστί Billboard. Μεγάλα νούμερα, αλλά ας μην τους κατονομάσουμε καλύτερα. Γιατί τέτοιοι είμαστε. Κρύβουμε την γκρίνια μας, προϊόν ανίας και άνοιας μαζί, καθώς φαίνεται, πίσω από αοριστολογικές αναφορές σε αυτούς με τους οποίους διαφωνήσαμε και κλείνουμε και τα σχόλια στο κείμενο, μην τυχόν και έχουμε καμιά απάντηση. Ιδρώσαμε από το άγχος της σκέψης ότι κάποιοι θα ασχοληθούν με την αποτυχία μας, ενώ ήταν τέτοιου μεγέθους αποτυχία που κανείς δεν ασχολήθηκε τελικά, συνεπώς είπαμε να την αναδείξουμε πρώτοι εμείς.
7. Όταν φύγανε λοιπόν τα «μπουμπούκια» (έγραφε και κείμενα στον αλησμόνητο Φωτούλη, ο Καθοδηγητής καθώς φαίνεται!), το site ανέβασε στροφές, γιατί όσοι μείναν δεν είχαν ζωή και από τη συναυλία έτρεχαν κατευθείαν σπίτι τους και ανέβαζαν review σε ταχύτητες μεγαλύτερες αυτής του φωτός. Διότι μέλημα του Καθοδηγητή ήταν να έχει γύρω του πολεμικούς ανταποκριτές, χωρίς άποψη ασφαλώς. Από το πολύ ανέβασμα των στροφών, χτύπησε φλάντζα και το site και ο Καθοδηγητής και κάπως έτσι άπαντες πήραμε ό,τι μας αξίζει και μείναμε χωρίς Billboard. Τι θα κάνουμε τώρα;
8. Ο Καθοδηγητής βέβαια, που όπως ομολογεί είχε ξεχάσει τη χαρά του να ασχολείσαι με τη μουσική, και να ναι καλά το Billboard, που χάρη σε αυτό την ξανά-ανακάλυψε, δεν φταίει καθόλου, διότι αυτός είχε μόνον όμορφες ιστορίες να διηγείται από τις ένδοξες ημέρες κατά τις οποίες κινούσε τα νήματα (όπως αφήνει τουλάχιστον να εννοηθεί με κάθε ευκαιρία). Επί του παρόντος και μέχρι να τον βρει και πάλι η Χαρά της Μουσικής, πίστεψε ότι με κείμενα για την Παπαρίζου, θα πιάσει το νόημα του Billboard, που μας λέει ότι όλη η μουσική είναι καλή, αρκεί να ανεβαίνει στα τσαρτς. Τσαρτάκιας πιστός ακόλουθος του Γιάννη Πετρίδη και αυτός- καθώς μας αποκαλύπτει, δεν μπορεί ακόμη να ξεπεράσει το γιατί ασχολούμαστε με πράγματα που δεν ασχολούνται οι άλλοι. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον, παραζαλισμένος καθώς είναι από το να παρακολουθεί ολημερίς τα ανεβοκατεβάσματα στους καταλόγους επιτυχιών.
9. Το Billboard.gr ήταν το πρώτο παγκοσμίως μουσικό περιοδικό - site που απαιτούσε straight edge ικανότητες και αντοχές. Αν είσαι κομμάτια κάθε βράδυ δεν έχεις καμιά ελπίδα να πετύχεις. Ο Κιλισμανής μοίραζε φασκόμηλα, αλλά τα «μπουμπούκια» επέμεναν να πίνουν βότκες.
10. Δεν φταίει η ομολογημένη στο ίδιο το κείμενο μουσική ένδεια του αρχισυντάκτη, ο οποίος μέσα από το ισχυρό brandname βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να ασχοληθεί και πάλι με κάτι που τον είχε ξεπεράσει από καιρό... Προπαντώς δεν φταίει αυτό. Το ξαναείπαμε, αλλά καλό είναι να το εμπεδώσουμε.
11. Τελικά όλα τα παραπάνω είναι σαχλαμάρες, αλλά το μόνο που φταίει είναι ότι οι συμμετέχοντες (οι άρρενες τουλάχιστον) ΔΕΝ την είχαν μεγάλη. Όπως προφανώς την είχε ο Καθοδηγητής. Δεν είχα πάει σε κάποιο από τα meeting του Billboard, αλλά καθώς διαπιστώνω από όσα γράφει ο Καθοδηγητής, λάμβανε χώρα μία άκρως πρωτότυπη δοκιμασία για τους υποψήφιους συντάκτες αυτού του συναρπαστικού εγχειρήματος: τις βγάζανε και τις μετρούσανε. Και τελικά ολονών το πουλί ήταν πολύ μικρό. Και ενώ το να μετράς πουλιά γενικά είναι απλό ως διαδικασία και αυταπόδεικτο ως αποτέλεσμα, οι ερευνητές του μέλλοντος καλούνται να ανακαλύψουν τον τρόπο που ο Καθοδηγητής κατάφερνε παράλληλα να μετράει ματαιοδοξίες και μυαλά και στο τέλος με έναν συνθετικό αλγόριθμο, να βγάζει άπαντες άχρηστους, εκτός από αυτόν και τους φίλους του από τα παλιά. Ιδού λοιπόν ακόμη ένα πρόβλημα, που αποκαλύπτεται, εν μέσω μιας απονενοημένα μάτσο λογικής, από εκεί που δεν την περιμένεις. Τα πουλιά των μουσικών συντακτών.
Και αντί επιλόγου, ας διδαχτούμε κάτι ακόμη:
Δεν είμαι ανιστόρητος, ουτε αγνώμων. Ξέρω για ποιον μιλάμε... Ο Καθοδηγητής έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο και απολαμβάνει καλής φήμης. Όμοιας με αυτής του Μάκη Μηλάτου, του οποίου τα τσιτάτα επικαλείται συχνά- πυκνά σαν ατάκες από τη Βίβλο...
Στα ραδιόφωνα, στις συναυλίες, στα περιοδικά. Τον θυμόμουν από πάντα ως όνομα, αλλά ποτέ δεν είχα συγκρατήσει κάτι από τα κείμενα του, καθώς είχε την εξαιρετική ικανότητα να είναι επί της ουσίας αδιάφορος. Δεν είχε γράψει αυτός το αφιέρωμα στη Factory που με «εξανάγκασε» να την λατρέψω άμεσα και να ασχολούμαι ακόμη μαζί της. Αυτός ήταν ο ουσιαστικός Μάνος Μπούρας. Δεν έγραφε κείμενα στα οποία η μουσική, που την ακούνε «δέκα πυροβολημένοι», γίνεται ένας παράλληλος κόσμος, που όχι μόνον δεν ενοχλείται, αλλά αποκτά ατίθαση ομορφιά από το γεγονός του ότι μένει μακριά από τους ανόητους και τον όχλο. Αυτός ήταν ο σπουδαίος Μάρκος Φράγκος. Δεν ήταν αυτός που εν μέσω εγκυκλοπαιδισμού και ακαδημαϊκής μοναδικότητας, ξεχώριζε τα ξερά από τα χλωρά και έστελνε την σαβούρα στον απόπατο. Αυτός ήταν ο Αργύρης Ζήλος. Δεν ήταν αυτός που έπαιρνε από το χέρι το ροκ , που αγνοούσαν οι υπόλοιποι, για να το αναδείξει σε σημαίνον και σημαινόμενο. Αυτός ήταν ο Θανάσης Μήνας...
Ο Καθοδηγητής θυμήθηκα τελικά ποιος είναι με αυτό ακριβώς το κείμενο του, με το οποίο έσπευσε, χωρίς κανείς να τον έχει ρωτήσει, χωρίς κανείς να τον κατηγορήσει πολύ περισσότερο..., να αποποιηθεί κάθε προσωπική του ευθύνη για την ΠΑΤΑΓΩΔΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Billboard, του οποίου αυτός ήταν επικεφαλής:
Είναι αυτός που εξαπολύει κακιασμένη γεροντίστικη χολή, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμία αιτία, παρά μόνο με ταπεινά κίνητρα, χρησιμοποιώντας υβριστικές και μόνον εκφράσεις κατά ανθρώπων που δεν τολμάει καν να τους ονοματίσει, αλλά τους φωτογραφίζει και μόνον. Στο γνωστό, στις λαϊκές γειτονιές της πατρίδας μας, ρόλο της μαυροντυμένης θείτσας, αραχνιάζει μερόνυχτα στο πίσω μέρος της αυλής, ρουφάει ενοχλητικά χαμομήλι και γλυκούς ελληνικούς καφέδες και αρχίζει να κατηγορεί τα παιδιά της γειτονιάς, τα ατίθασα, που κάνουν φασαρία με τα μηχανάκια και γυρνάνε με τη μία και με την άλλη.
Ε, ναι, ρε γαμώτο... Αυτός είναι ο Καθοδηγητής και χαίρομαι πολύ που ποτέ δεν τον γνώρισα προσωπικά μέχρι σήμερα, παρά μόνον γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους του σιναφιού, όπως ο Μάνος Μπούρας και ο Μάρκος Φράγκος, αλλά και αρκετούς άλλους που συγχρονιστήκαμε όχι μόνο σε ηλικία, αλλά και σε απόψεις απέναντι σε ξερόλες καθοδηγητές. Αρκετούς άλλους δηλαδή που αντιμετωπίζουν τη μουσική ως επικοινωνία με τους γύρω τους και όχι ως αφορμή για ξεκατίνιασμα και άλλοθι για την προσωπική τους αποτυχία ή ως υποκατάσταστο ανύπαρκτης ζωής.
Ένα τσιγάρο δρόμος!
11 Μαρτίου 2012Του Άρη ΚαραμπεάζηΙδού τι διδάσκει το συναρπαστικό άρθρο του Μανώλη Κιλισμανή για την αποτυχία της ελληνικής έκδοσης τους Billboard Greece (στο οποίο συμμετείχα όχι γιατί δήθεν θαμπώθηκα από τη φίρμα, αλλά για λόγους που ξέρουν καλά αυτοί που το οργάνωσαν και κάποιοι από τους συμμετέχοντες, που έφυγαν κι αυτοί... νύχτα):
1. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν αντέχουν χωρίς την αιγίδα ενός επιτυχημένου brandname. Αγαλλιάζουν στην ιδεά του ότι τους έλαχε όχι μόνο να γράφουν, αλλά και να καθοδηγούν, τη συντακτική ομάδα ενός τόσο «σπουδαίου» τίτλου, όπως το αιώνια χειραγωγούμενο από τις εταιρείες Billboard και δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως ακόμη και αυτό ενδέχεται να αποτύχει. Και μάλιστα υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση τους. Την αποτυχία αυτή, καθώς την αποτινάσσουν από πάνω τους, την αποδίδουν μεταξύ άλλων στον κακορίζικο λαό μας, που δεν εκτιμάει τέτοια μεγάλα ιδεώδη, αλλά εμπιστεύεται τυχάρπαστα site, που -κατά την αυθεντία αυτού- τους ενδιαφέρει να κλέψουν λίγη από τη δόξα του pitchfork.
Είχα πει εξαρχής στον Δημήτρη Κανελλόπουλο ότι καλό είναι να είναι περήφανος για την επιτυχία του e-tetRadio (δική του ιδέα, δημιούργημα και επίτευγμα) και να αφήσει στην άκρη τα ισχυρά λογότυπα, που ανοίγουν πόρτες και στόματα στο διάβα τους. Δεν με άκουσε και έφαγε τα μούτρα του, παρότι δεν το παραδέχεται ανοιχτά.
2. Μεγάλο μέρος της αποτυχίας της όλης προσπάθειας οφείλεται στην ανυπακοή κάποιων, που -μεταξύ άλλων- αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τις οδηγίες του πάνσοφου Καθοδηγητή, όταν αυτός ξεκαθάριζε εξ αρχής τις προθέσεις του, νουθετώντας τους συντάκτες σε θέματα μείζονος σημασίας . Όπως για παράδειγμα το να αποφεύγουμε τις αναφορές σε ονόματα διοργανωτών της συναυλίας, αν δεν έχουμε έκτροπα τύπου Ejekt και αν απλώς δεν άνοιξε ο εξαερισμός, η μπάντα βγήκε με δύο ώρες καθυστέρηση, τα ποτά ήταν πανάκριβα και χάλια κλπ αδιάφορα για όποιον σκάει 30 και 40 ευρώ για ένα live. Δηλαδή, αν δεν ανοίξει κεφάλι, τότε κατά τεκμήριο να λέμε ότι η διοργάνωση ήταν μια χαρά. Ο Καθοδηγητής ήθελε, κατά πως φαίνεται, να τα έχει πάνω από όλα καλά με τις εταιρείες παραγωγής, καθότι από εκεί προέρχεται και πιθανόν εκεί θέλει να επιστρέψει. Καλό δρόμο του εύχομαι...
3. Γενικώς πάντως, και παρά τα ως άνω, αυτοί που έφυγαν νωρίς, καλά έκαναν και έφυγαν σύμφωνα με τον Καθοδηγητή, διότι είναι άχρηστοι, μίζεροι ανεξαρτητάδες με σινιέ ρούχα, που μέχρι χθες τους διάβαζαν μόνο πυροβολημένοι, αλλά τελικά ευθύνονται και αυτοί για την αποτυχία της προσπάθειας και όχι ο Καθοδηγητής, που τα πήγε τόσο καλά με την οργάνωση της ύλης του και την συγκέντρωση μόνον εξαιρετικού υλικού (κύρια αυτού που έγραψε ο ίδιος, για το οποίο και μετριοπαθώς υπερηφανεύεται από μόνος του και παινεύει το σπίτι του μην τυχόν πέσει και τον πλακώσει).Ποιοι όμως είναι αυτοί ρε παιδιά, που έφυγαν και δεν υποτάχθηκαν στον Καθοδηγητή; Ονόματα δεν έχουν; Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη συντακτική ομάδα του billboard.gr, θα δει ότι οι περισσότεροι εργάζονται σε περιοδικά και site, όπου μια χαρά υπάρχουν αρχισυντάκτες. Κάποιοι μάλιστα είναι οι ίδιοι αρχισυντάκτες. Τι περίεργο! Η αρχισυνταξία δεν είναι κάτι που ανακαλύφθηκε πρώτη φορά από τον Καθοδηγητή, παρά τις σχετικές υπόνοιες για αυτό.
Και γιατί τους μέμφεται τελικά τους παραπάνω ανυπότακτους ρεμπεσκέδες, αφού ήταν τόσο θετικό το ότι έφυγαν νωρίς, όπως ο ίδιος αντιφατικά δηλώνει λίγες αράδες πιο κάτω, ρίχνοντας την αποτυχία του Billboard στην ιδιοκτησία (ανώνυμη και αυτή για τον Καθοδηγητή), που δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τίτλου που διαχειρίζονταν; Μήπως αποκλειστικά και μόνον για να βγάλει τα προσωπικά του συμπλέγματα, κατηγορώντας τους -κατά τον ίδιο- μη υπεύθυνους για την εν τη γενέσει της αποτυχημένη προσπάθεια του Billboard; Ω, τι ωραία ποιητική αντίφαση.
4. Φυσικά, η Μαρία Μαρκουλή είναι κρίμα που έφυγε. Δεν φταίει αυτή. Η ιδιοκτησία όμως φταίει, διότι δεν ήξερε να διαχειριστεί αυτό που είχε στα χέρια της. Λεπτομέρειες για την σχέση Μαρκουλή και Ιδιοκτησίας, ας δώσει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος. Εκτός από την Μαρκουλή, τον Πετρίδη και φυσικά τον Μέγα Κιλισμανή άξιζε κανείς άλλος εκεί μέσα; Οι προσωπικές του συμπάθειες αποχώρησαν, αλλά δικαιολογούνται. Η Μαρία «είχε δουλειές», ο Πετρίδης είναι ο Πετρίδης... οπότε κάνει ότι γουστάρει - χωρίς βέβαια να εξετάσουμε τί είναι αυτό που τον έκανε να αποχωρήσει, κι αν τυχόν συμπίπτει με τους λόγους αποχωρήσεως των παραπάνω κατάπτυστων ανυπάκουων
5. Δεν φταίει λοιπόν ούτε ο Γιάννης Πετρίδης, που έστελνε πέντε σκόρπιες κακογραμμένες αράδες αραιά και που, όπως συνηθίζει να κάνει για πολλά χρόνια τώρα άλλωστε, παρότι αυτοί που τον έχουν τοτέμ δεν θα το παραδεχτούν ποτέ (προσωπική άποψη αυτό, δεν περιμένω να συμφωνήσει κανείς, παρότι αρκετοί συμφωνούν, άλλοι το παραδέχονται ευθέως, άλλοι όχι).
Όπως και να το δεις, η παρουσία ενός Πετρίδη, ενώπιον μερικών τυχαίων που το παίζουν εναλλακτικοί με σινιέ γκαρνταρόμπα, χάριζε αίγλη και αξιοσύνη στο site και μόνο δια της συμμετοχής (Νταλάρας φάση...). Συνεπώς ο Πετρίδης δεν φταίει. Σίγουρο αυτό. Φταίει, βασικά, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, που έστειλε μόνο ουσιαστικά και από ψυχής κείμενα, με θέματα που δεν θα τα αγγίξει ποτέ κανείς άλλος, διότι εν τέλει πρέπει να είσαι πυροβολημένος για να σε αγγίζουν τα θέματα του Νικόλα...
6. Φταίνε τελικά όλοι αυτοί -συντάκτες, αναγνώστες, ιδιοκτησία- που δεν κατανόησαν ποτέ τι εστί Billboard. Μεγάλα νούμερα, αλλά ας μην τους κατονομάσουμε καλύτερα. Γιατί τέτοιοι είμαστε. Κρύβουμε την γκρίνια μας, προϊόν ανίας και άνοιας μαζί, καθώς φαίνεται, πίσω από αοριστολογικές αναφορές σε αυτούς με τους οποίους διαφωνήσαμε και κλείνουμε και τα σχόλια στο κείμενο, μην τυχόν και έχουμε καμιά απάντηση. Ιδρώσαμε από το άγχος της σκέψης ότι κάποιοι θα ασχοληθούν με την αποτυχία μας, ενώ ήταν τέτοιου μεγέθους αποτυχία που κανείς δεν ασχολήθηκε τελικά, συνεπώς είπαμε να την αναδείξουμε πρώτοι εμείς.
7. Όταν φύγανε λοιπόν τα «μπουμπούκια» (έγραφε και κείμενα στον αλησμόνητο Φωτούλη, ο Καθοδηγητής καθώς φαίνεται!), το site ανέβασε στροφές, γιατί όσοι μείναν δεν είχαν ζωή και από τη συναυλία έτρεχαν κατευθείαν σπίτι τους και ανέβαζαν review σε ταχύτητες μεγαλύτερες αυτής του φωτός. Διότι μέλημα του Καθοδηγητή ήταν να έχει γύρω του πολεμικούς ανταποκριτές, χωρίς άποψη ασφαλώς. Από το πολύ ανέβασμα των στροφών, χτύπησε φλάντζα και το site και ο Καθοδηγητής και κάπως έτσι άπαντες πήραμε ό,τι μας αξίζει και μείναμε χωρίς Billboard. Τι θα κάνουμε τώρα;
8. Ο Καθοδηγητής βέβαια, που όπως ομολογεί είχε ξεχάσει τη χαρά του να ασχολείσαι με τη μουσική, και να ναι καλά το Billboard, που χάρη σε αυτό την ξανά-ανακάλυψε, δεν φταίει καθόλου, διότι αυτός είχε μόνον όμορφες ιστορίες να διηγείται από τις ένδοξες ημέρες κατά τις οποίες κινούσε τα νήματα (όπως αφήνει τουλάχιστον να εννοηθεί με κάθε ευκαιρία). Επί του παρόντος και μέχρι να τον βρει και πάλι η Χαρά της Μουσικής, πίστεψε ότι με κείμενα για την Παπαρίζου, θα πιάσει το νόημα του Billboard, που μας λέει ότι όλη η μουσική είναι καλή, αρκεί να ανεβαίνει στα τσαρτς. Τσαρτάκιας πιστός ακόλουθος του Γιάννη Πετρίδη και αυτός- καθώς μας αποκαλύπτει, δεν μπορεί ακόμη να ξεπεράσει το γιατί ασχολούμαστε με πράγματα που δεν ασχολούνται οι άλλοι. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον, παραζαλισμένος καθώς είναι από το να παρακολουθεί ολημερίς τα ανεβοκατεβάσματα στους καταλόγους επιτυχιών.9. Το Billboard.gr ήταν το πρώτο παγκοσμίως μουσικό περιοδικό - site που απαιτούσε straight edge ικανότητες και αντοχές. Αν είσαι κομμάτια κάθε βράδυ δεν έχεις καμιά ελπίδα να πετύχεις. Ο Κιλισμανής μοίραζε φασκόμηλα, αλλά τα «μπουμπούκια» επέμεναν να πίνουν βότκες.
10. Δεν φταίει η ομολογημένη στο ίδιο το κείμενο μουσική ένδεια του αρχισυντάκτη, ο οποίος μέσα από το ισχυρό brandname βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να ασχοληθεί και πάλι με κάτι που τον είχε ξεπεράσει από καιρό... Προπαντώς δεν φταίει αυτό. Το ξαναείπαμε, αλλά καλό είναι να το εμπεδώσουμε.
11. Τελικά όλα τα παραπάνω είναι σαχλαμάρες, αλλά το μόνο που φταίει είναι ότι οι συμμετέχοντες (οι άρρενες τουλάχιστον) ΔΕΝ την είχαν μεγάλη. Όπως προφανώς την είχε ο Καθοδηγητής. Δεν είχα πάει σε κάποιο από τα meeting του Billboard, αλλά καθώς διαπιστώνω από όσα γράφει ο Καθοδηγητής, λάμβανε χώρα μία άκρως πρωτότυπη δοκιμασία για τους υποψήφιους συντάκτες αυτού του συναρπαστικού εγχειρήματος: τις βγάζανε και τις μετρούσανε. Και τελικά ολονών το πουλί ήταν πολύ μικρό. Και ενώ το να μετράς πουλιά γενικά είναι απλό ως διαδικασία και αυταπόδεικτο ως αποτέλεσμα, οι ερευνητές του μέλλοντος καλούνται να ανακαλύψουν τον τρόπο που ο Καθοδηγητής κατάφερνε παράλληλα να μετράει ματαιοδοξίες και μυαλά και στο τέλος με έναν συνθετικό αλγόριθμο, να βγάζει άπαντες άχρηστους, εκτός από αυτόν και τους φίλους του από τα παλιά. Ιδού λοιπόν ακόμη ένα πρόβλημα, που αποκαλύπτεται, εν μέσω μιας απονενοημένα μάτσο λογικής, από εκεί που δεν την περιμένεις. Τα πουλιά των μουσικών συντακτών.
Και αντί επιλόγου, ας διδαχτούμε κάτι ακόμη:
Δεν είμαι ανιστόρητος, ουτε αγνώμων. Ξέρω για ποιον μιλάμε... Ο Καθοδηγητής έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο και απολαμβάνει καλής φήμης. Όμοιας με αυτής του Μάκη Μηλάτου, του οποίου τα τσιτάτα επικαλείται συχνά- πυκνά σαν ατάκες από τη Βίβλο...
Στα ραδιόφωνα, στις συναυλίες, στα περιοδικά. Τον θυμόμουν από πάντα ως όνομα, αλλά ποτέ δεν είχα συγκρατήσει κάτι από τα κείμενα του, καθώς είχε την εξαιρετική ικανότητα να είναι επί της ουσίας αδιάφορος. Δεν είχε γράψει αυτός το αφιέρωμα στη Factory που με «εξανάγκασε» να την λατρέψω άμεσα και να ασχολούμαι ακόμη μαζί της. Αυτός ήταν ο ουσιαστικός Μάνος Μπούρας. Δεν έγραφε κείμενα στα οποία η μουσική, που την ακούνε «δέκα πυροβολημένοι», γίνεται ένας παράλληλος κόσμος, που όχι μόνον δεν ενοχλείται, αλλά αποκτά ατίθαση ομορφιά από το γεγονός του ότι μένει μακριά από τους ανόητους και τον όχλο. Αυτός ήταν ο σπουδαίος Μάρκος Φράγκος. Δεν ήταν αυτός που εν μέσω εγκυκλοπαιδισμού και ακαδημαϊκής μοναδικότητας, ξεχώριζε τα ξερά από τα χλωρά και έστελνε την σαβούρα στον απόπατο. Αυτός ήταν ο Αργύρης Ζήλος. Δεν ήταν αυτός που έπαιρνε από το χέρι το ροκ , που αγνοούσαν οι υπόλοιποι, για να το αναδείξει σε σημαίνον και σημαινόμενο. Αυτός ήταν ο Θανάσης Μήνας... Ο Καθοδηγητής θυμήθηκα τελικά ποιος είναι με αυτό ακριβώς το κείμενο του, με το οποίο έσπευσε, χωρίς κανείς να τον έχει ρωτήσει, χωρίς κανείς να τον κατηγορήσει πολύ περισσότερο..., να αποποιηθεί κάθε προσωπική του ευθύνη για την ΠΑΤΑΓΩΔΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Billboard, του οποίου αυτός ήταν επικεφαλής:
Είναι αυτός που εξαπολύει κακιασμένη γεροντίστικη χολή, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμία αιτία, παρά μόνο με ταπεινά κίνητρα, χρησιμοποιώντας υβριστικές και μόνον εκφράσεις κατά ανθρώπων που δεν τολμάει καν να τους ονοματίσει, αλλά τους φωτογραφίζει και μόνον. Στο γνωστό, στις λαϊκές γειτονιές της πατρίδας μας, ρόλο της μαυροντυμένης θείτσας, αραχνιάζει μερόνυχτα στο πίσω μέρος της αυλής, ρουφάει ενοχλητικά χαμομήλι και γλυκούς ελληνικούς καφέδες και αρχίζει να κατηγορεί τα παιδιά της γειτονιάς, τα ατίθασα, που κάνουν φασαρία με τα μηχανάκια και γυρνάνε με τη μία και με την άλλη.
Ε, ναι, ρε γαμώτο... Αυτός είναι ο Καθοδηγητής και χαίρομαι πολύ που ποτέ δεν τον γνώρισα προσωπικά μέχρι σήμερα, παρά μόνον γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους του σιναφιού, όπως ο Μάνος Μπούρας και ο Μάρκος Φράγκος, αλλά και αρκετούς άλλους που συγχρονιστήκαμε όχι μόνο σε ηλικία, αλλά και σε απόψεις απέναντι σε ξερόλες καθοδηγητές. Αρκετούς άλλους δηλαδή που αντιμετωπίζουν τη μουσική ως επικοινωνία με τους γύρω τους και όχι ως αφορμή για ξεκατίνιασμα και άλλοθι για την προσωπική τους αποτυχία ή ως υποκατάσταστο ανύπαρκτης ζωής.
