Ακολουθήστε μας στο Google news
Δεν έχω λόγια. Πραγματικά. Αγαπώ τη μουσική του Σταύρου Λάντσια. Εκτιμώ απεριόριστα και τον ίδιο. Είναι εντυπωσιακό πως ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ένας φτασμένος μουσικός (με διαφορά ο αγαπημένος μου), ένας δεξιοτέχνης, καταφέρνει να είναι τόσο σεμνός και διακριτικός. Χθες (16/3) το βράδυ στο Gazarte, ο Σταύρος Λάντσιας παρουσίασε ένα πρόγραμμα γεμάτο από τις μουσικές του. Ανάμεσα στα κομμάτια, ο σπουδαίος αυτός δημιουργός, «αναγκαζόταν» να αναφέρει τους τίτλους και τις πηγές έμπνευσής του. Και λέω «αναγκαζόταν» γιατί με δυσκολία κοιτούσε προς το κοινό. Με μια συστολή και ένα χαμόγελο σκανδιαλιάρικου παιδιού, που προσπαθεί να μην το μαλώσουν για την αταξία που μόλις έκανε. Είναι σαφές, στη δική μου αντίληψη, ότι ο Λάντσιας προτιμά να «μιλάει» με τη μουσική του. Με τις μουσικές του. Αυτές τις εικονογραφημένες (κι ας έχει πολυχρησιμοποιηθεί ο χαρακτηρισμός αυτός) μουσικές.
Στο Gazarte λοιπόν. Τον πιο όμορφο, καλαίσθητο και οργανωμένο χώρο στην Αθήνα. Παρόλες τις παραξενιές του (χώρου). Το χώρο που ταιριάζει απόλυτα στη μουσική του Σταύρου. Το Gazarte που γέμισε δύο συνεχόμενες Παρασκευές από κόσμο που ήθελε να ακούσει καλή μουσική. Που ήθελε να ακούσει ορχηστρική μουσική και που ήταν σιωπηλός ή χαμηλόφωνος προκειμένου να την απολαύσει (το σχολίασε και ο ίδιος ο Σταύρος Λάντσιας από σκηνής). Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ακούστηκαν έργα από όλο το φάσμα της δημιουργίας του Σταύρου Λάντσια, τόσο από τους τρεις προσωπικούς του δίσκους (Επιστροφή, Το ταξίδι μιας νότας, Ημερολόγιο ονείρων), όσο και από τους Human Touch (το τρίο που έχει σχηματίσει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Λάντσιας με τους Γιώτη Κιουρτσόγλου και David Lynch). Επί σκηνής, εξαιρετικοί μουσικοί πλαισίωναν το δημιουργό: Δημήτρης Χουντής σοπράνο σαξόφωνο, Sergiu Nastasa βιολί, Susan Norton τσέλο, Βαγγέλης Ζωγράφος κοντραμπάσο, Καλλίστρατος Δρακόπουλος τύμπανα. Στη χθεσινή συναυλία καλεσμένος δεξιοτέχνης ήταν ο σπουδαίος Σωκράτης Σινόπουλος στην πολίτικη λύρα, σε ένα ενδιαφέρον πάντρεμα ήχων. Εκτός προγράμματος, ανέβηκε στη σκηνή και ο παρευρισκόμενος στο κοινό Νίκος Ξυδάκης για να ερμηνεύσει το μοναδικό τραγούδι της βραδιάς, την «Ιζαμπώ» (μουσική: Νίκος Ξυδάκης στίχοι: Θοδωρής Γκόνης). Εκτός των δικών του συνθέσεων, ο Σταύρος Λάντσιας συμπεριέλαβε και άλλα κομμάτια στο πρόγραμμα. Ευρηματική η σύνδεση εικόνας (από τις ταινίες μέσω προτζέκτορα) και ήχου όταν ακούστηκαν τα μουσικά θέματα από το «Σινεμά ο παράδεισος» του Ennio Morricone και τα «Μαθήματα πιάνου» του Michael Nyman. Ακούστηκαν επίσης συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι (Η παρθένα της γειτονιάς μου, Τοπ Καπί) και του Astor Piazzolla (Novitango).
Καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, λίγες ήταν οι κουβέντες, πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Καθαρή μουσική, ατόφια. Συγκινητική. Κατά την έξοδο έντονο το συναίσθημα της πληρότητας και της ευχαρίστησης. Προτείνω στο Gazarte να δώσει μια Παρασκευή το μήνα (τουλάχιστον) στο Σταύρο Λάντσια. Αυτές οι μουσικές, οι δικές του, πρέπει να έχουν ένα βήμα. Πρέπει να ακούγονται. Στην εποχή της φλυαρίας και της βαβούρας καταφέρνουν να κρατήσουν σιωπηλό το ακροατήριο για δύο και πλέον ώρες. Και είναι πολύ χρήσιμο να σωπαίνουμε που και που. Ακούμε καλύτερα τις σκέψεις μας.
Υ.Γ.1. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Σταύρος Λάντσιας, πριν από λίγο καιρό, με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου του δίσκου με τίτλο «Ημερολόγιο Ονείρων».
Υ.Γ.2. Οι φωτογραφίες από τη χθεσινή συναυλία είναι της φίλης Κατερίνας Ζδράγκα.
Μουσική μυσταγωγία.
17 Μαρτίου 2012Δεν έχω λόγια. Πραγματικά. Αγαπώ τη μουσική του Σταύρου Λάντσια. Εκτιμώ απεριόριστα και τον ίδιο. Είναι εντυπωσιακό πως ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, ένας φτασμένος μουσικός (με διαφορά ο αγαπημένος μου), ένας δεξιοτέχνης, καταφέρνει να είναι τόσο σεμνός και διακριτικός. Χθες (16/3) το βράδυ στο Gazarte, ο Σταύρος Λάντσιας παρουσίασε ένα πρόγραμμα γεμάτο από τις μουσικές του. Ανάμεσα στα κομμάτια, ο σπουδαίος αυτός δημιουργός, «αναγκαζόταν» να αναφέρει τους τίτλους και τις πηγές έμπνευσής του. Και λέω «αναγκαζόταν» γιατί με δυσκολία κοιτούσε προς το κοινό. Με μια συστολή και ένα χαμόγελο σκανδιαλιάρικου παιδιού, που προσπαθεί να μην το μαλώσουν για την αταξία που μόλις έκανε. Είναι σαφές, στη δική μου αντίληψη, ότι ο Λάντσιας προτιμά να «μιλάει» με τη μουσική του. Με τις μουσικές του. Αυτές τις εικονογραφημένες (κι ας έχει πολυχρησιμοποιηθεί ο χαρακτηρισμός αυτός) μουσικές.
Στο Gazarte λοιπόν. Τον πιο όμορφο, καλαίσθητο και οργανωμένο χώρο στην Αθήνα. Παρόλες τις παραξενιές του (χώρου). Το χώρο που ταιριάζει απόλυτα στη μουσική του Σταύρου. Το Gazarte που γέμισε δύο συνεχόμενες Παρασκευές από κόσμο που ήθελε να ακούσει καλή μουσική. Που ήθελε να ακούσει ορχηστρική μουσική και που ήταν σιωπηλός ή χαμηλόφωνος προκειμένου να την απολαύσει (το σχολίασε και ο ίδιος ο Σταύρος Λάντσιας από σκηνής). Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ακούστηκαν έργα από όλο το φάσμα της δημιουργίας του Σταύρου Λάντσια, τόσο από τους τρεις προσωπικούς του δίσκους (Επιστροφή, Το ταξίδι μιας νότας, Ημερολόγιο ονείρων), όσο και από τους Human Touch (το τρίο που έχει σχηματίσει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Λάντσιας με τους Γιώτη Κιουρτσόγλου και David Lynch). Επί σκηνής, εξαιρετικοί μουσικοί πλαισίωναν το δημιουργό: Δημήτρης Χουντής σοπράνο σαξόφωνο, Sergiu Nastasa βιολί, Susan Norton τσέλο, Βαγγέλης Ζωγράφος κοντραμπάσο, Καλλίστρατος Δρακόπουλος τύμπανα. Στη χθεσινή συναυλία καλεσμένος δεξιοτέχνης ήταν ο σπουδαίος Σωκράτης Σινόπουλος στην πολίτικη λύρα, σε ένα ενδιαφέρον πάντρεμα ήχων. Εκτός προγράμματος, ανέβηκε στη σκηνή και ο παρευρισκόμενος στο κοινό Νίκος Ξυδάκης για να ερμηνεύσει το μοναδικό τραγούδι της βραδιάς, την «Ιζαμπώ» (μουσική: Νίκος Ξυδάκης στίχοι: Θοδωρής Γκόνης). Εκτός των δικών του συνθέσεων, ο Σταύρος Λάντσιας συμπεριέλαβε και άλλα κομμάτια στο πρόγραμμα. Ευρηματική η σύνδεση εικόνας (από τις ταινίες μέσω προτζέκτορα) και ήχου όταν ακούστηκαν τα μουσικά θέματα από το «Σινεμά ο παράδεισος» του Ennio Morricone και τα «Μαθήματα πιάνου» του Michael Nyman. Ακούστηκαν επίσης συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι (Η παρθένα της γειτονιάς μου, Τοπ Καπί) και του Astor Piazzolla (Novitango). Καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, λίγες ήταν οι κουβέντες, πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Καθαρή μουσική, ατόφια. Συγκινητική. Κατά την έξοδο έντονο το συναίσθημα της πληρότητας και της ευχαρίστησης. Προτείνω στο Gazarte να δώσει μια Παρασκευή το μήνα (τουλάχιστον) στο Σταύρο Λάντσια. Αυτές οι μουσικές, οι δικές του, πρέπει να έχουν ένα βήμα. Πρέπει να ακούγονται. Στην εποχή της φλυαρίας και της βαβούρας καταφέρνουν να κρατήσουν σιωπηλό το ακροατήριο για δύο και πλέον ώρες. Και είναι πολύ χρήσιμο να σωπαίνουμε που και που. Ακούμε καλύτερα τις σκέψεις μας.Υ.Γ.1. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Σταύρος Λάντσιας, πριν από λίγο καιρό, με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου του δίσκου με τίτλο «Ημερολόγιο Ονείρων».
Υ.Γ.2. Οι φωτογραφίες από τη χθεσινή συναυλία είναι της φίλης Κατερίνας Ζδράγκα.
