Ακολουθήστε μας στο Google news
Τι παρουσιάζετε τις Δευτέρες στο Half Note;
Στο Half Note έχω πάρει όλες τις Δευτέρες του Μαρτίου και του Απριλίου με ένα σταθερό και ένα κινούμενο θα έλεγα πρόγραμμα. Το σταθερό περιλαμβάνει τους συνεργάτες μου: τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο και τη Σοφία Ανδριανού, δύο νέους και εξαιρετικούς τραγουδιστές, μαζί με τους σταθερούς μου συνεργάτες: το Γιώργο Τοσικιάν στην κιθάρα και το Μάνο Αβαράκη στις φυσαρμόνικες. Κάθε Δευτέρα, όμως, φιλοξενούμε και έναν ακόμα τραγουδιστή. Όχι τυχαίο. Έναν τραγουδιστή ξεχωριστό.
Πείτε μου λίγο τα ονόματα που φιλοξενήσατε έως εδώ και που πρόκειται να φιλοξενήσετε.
Ξεκινήσαμε στις 5 του μηνός με τη Γιώτα Νέγκα. Τη δεύτερη Δευτέρα παρουσιάσαμε το Μπάμπη Τσέρτο. Στις 19/3 ακολούθησε η Αναστασία Μουτσάτσου. Στις 26/3 ο Ηρακλής Βαβάτσικας με τη Μόρφω Τσαϊρέλη. Στις 2/4 ο Μανώλης Μητσιάς. Στις 9/4 ο Μίλτος Πασχαλίδης. Στις 23/4 η Ελένη Βιτάλη και τέλος στις 30/4 ο Διονύσης Τσακνής. Αυτές είναι οι οχτώ εκδηλώσεις με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Ο στόχος είναι να παρουσιάσουμε τα χαρακτηριστικά του κάθε φιλοξενούμενου, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που του καλώ. Όλοι τους είναι ερμηνευτές που έχουν συνεργαστεί κατά περιόδους μαζί μου. Στο τελευταίο μου δίσκο συμμετέχουν αρκετοί από αυτούς: η Γιώτα Νέγκα, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Μπάμπης Τσέρτος έχουνε συμβάλλει στην ερμηνεία των τραγουδιών μου. Για αυτό και ο τίτλος των παραστάσεων έχει τον τίτλο του δίσκου μου: «Στου χρόνου τις καταπακτές».
Προφανώς όμως, στο Half Note, γίνεται μια παρουσίαση των τραγουδιών διαφορετική από εκείνη του δίσκου, λόγω της λιτότερης ενορχήστρωσης.
Ασφαλώς. Ποτέ σε ένα ζωντανό πρόγραμμα δε μπορεί να υπάρξει η ίδια ορχήστρα. Άλλες δυνατότητες έχουμε μέσα στο στούντιο και άλλες όταν κάνουμε ζωντανά προγράμματα. Μην ξεχνάμε ότι στηρίζω τα ζωντανά μου προγράμματα στο όργανο που ξέρω να παίζω, την κιθάρα. Μαζί με το Γιώργο Τοσικιάν, τον άλλο κιθαρίστα, φτιάχνουμε το βασικό κορμό της ορχήστρας. Δε μπορεί να είναι όπως στο δίσκο. Οι νυχτερινοί, όμως, χώροι, και ιδιαίτερα το Half Note, ευνοούν ένα τέτοιο κλίμα κιθαριστικού ήχου. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει μια παράδοση σε αυτό. Οι παλιές μπουάτ, από τη δεκαετία του 1960 που ξεκίνησαν, κυρίως κιθάρες είχαν μέσα. Μία κιθάρα υπήρχε και ένα πιάνο ενίοτε. Πολύ λιτά ορχηστρικά σχήματα.
Υπάρχουν στο πρόγραμμα κιθαριστικά ντουέτα που παραπέμπουν στα Caf de l Art;
Ασφαλώς υπάρχουν και κιθαριστικά ντουέτα. Είναι ένα πολύ ευέλικτο και πλούσιο θα έλεγα ρεπερτόριο, που δοκιμάστηκε ήδη τις δυο πρώτες βραδιές, και που δεν υπάρχει περίπτωση να κουράσει τον κόσμο. Ίσα ίσα που προκαλεί όσο περισσότερο ενδιαφέρον γίνεται.
Να σας ρωτήσω κάτι άλλο, που έχει σχέση και με την κυκλοφορία του τελευταίου σας δίσκου: η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια. Πως βλέπετε εσείς να εξελίσσεται η διάδοση της μουσικής στα επόμενα χρόνια και τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε ένα δίσκο αυτή την εποχή;
Μπορώ να σας πω τι είναι αυτό που με κάνει να βγάλω ένα δίσκο αυτή την εποχή. Δε μπορώ όμως να σας μιλήσω για το μέλλον της δισκογραφίας. Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν το γνωρίζει. Έχω μιλήσει και επανειλημμένως μιλάω με συναδέλφους μου, με ανθρώπους που έχουν μεγάλη πορεία στο ελληνικό τραγούδι, και πράγματι δηλώνουμε την απορία μας για το τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική δισκογραφία. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο σίγουρα. Εϊναι η περίοδος που κλείνει ο κύκλος της λειτουργίας των εταιρειών δίσκων και μαζί τους οι εταιρείες έχουν παρασύρει και τα καταστήματα δίσκων. Στη θέση τους είναι πλέον το διαδίκτυο, όσο μπορεί να λειτουργήσει αυτό. Η διαδικτυακή πώληση στην Ελλάδα είναι σε σπαργανική φάση. Δε μπορεί να αντικαταστήσει, προς το παρόν τουλάχιστον, τα καταστήματα δίσκων. Οι εταιρείες δίσκων, από την άλλη, έχουν αντικατασταθεί από τους αυτοχρηματοδοτούμενους δίσκους. Όπως έκανα εγώ, δηλαδή, με τον τελευταίο μου δίσκο που τον χρηματοδότησα ο ίδιος, έτσι κάνουνε και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου. Τώρα πια, αποτελεί είδηση όταν μια εταιρεία χρηματοδοτεί το δίσκο ενός καλλιτέχνη. Όσον αφορά όμως στο τι μέλλει γενέσθαι, δε μπορώ να απαντήσω και σας μιλάω πολύ ειλικρινά.
Είναι θολό το τοπίο πιστεύετε;
Οι εποχές, έτσι όπως εξελίσσονται τεχνολογικά και με τα πάνω κάτω της οικονομίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο, δε μας αφήνουν το περιθώριο να δούμε πως θα εξελιχθεί το προϊόν του δίσκου. Είμαι, όμως, σίγουρος ότι το προϊόν του δίσκου δεν πρόκειται να σταματήσει να υπάρχει.
Η μουσική αυτή καθεαυτή.
Ναι, η μουσική. Που αλλού θα αποτυπώνουμε τα τραγούδια μας; Σε ένα δίσκο θα τα αποτυπώνουμε. Από εκεί και πέρα, πως θα παράγεται αυτός ο δίσκος και πως θα διανέμεται, εκεί είναι ο προβληματισμός όλων μας. Όχι μεμονωμένα του κάθε συνθέτη, αλλά των φορέων μας. Σας μιλάω έχοντας γνώση από τα σωματεία και τους συλλόγους των μουσικών και των συνθετών, από τις επιτροπές που συγκροτούνται ή και από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων, όπως η Α.Ε.Π.Ι. ή και η Ε.Μ.Σ.Ε. και τα συγγενικά δικαιώματα. Δε μπορούμε να βρούμε την άκρη. Σας το λέω κοντολογίς.
Επιπροσθέτως, υπάρχουν και κάποιες ενέργειες που κάνει η πολιτεία για να αλλάξει το νόμο σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία. Φαντάζομαι ότι υπάρχει ανησυχία στις τάξεις σας και σε σχέση με αυτό.
Οι αλλαγές στο νόμο γίνονται ακριβώς επειδή έχουν ταραχθεί τα λιμνάζοντα νερά της υπάρχουσας δισκογραφίας. Οι αλλαγές γίνονται για να μπορούμε να προλαβαίνουμε αυτό που κάποτε λέγαμε δισκοπειρατεία, μετά κασσετοπειρατεία και τώρα λέμε cd πειρατεία και για πειρατεία του διαδικτύου. Σήμερα λοιπόν, επειδή είναι το πιο εύκολο πράγμα να «κατεβάσεις» εκατοντάδες τραγούδια με ένα απλό «κλικ»...
Δισκογραφίες ολόκληρες.
Ακριβώς. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η τεχνολογία και μπορεί κανείς να «κατεβάζει» από το διαδίκτυο ελεύθερα ό,τι θέλει, αντιλαμβάνεστε ότι έχουν ταραχθεί τα νερά της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν γίνεται λοιπόν να μην τροποποιούνται οι νόμοι. Προσπαθούνε, όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, να βρίσκουν τους τρόπους για να ελέγχουνε σε κάποιο ποσοστό τις πωλήσεις. Εϊναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, εμείς που εργαζόμαστε στη δισκογραφία και με τα τραγούδια μας προσπαθούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε, αντιλαμβάνεσθε, έχουμε έρθει σε δυσχερέστατη θέση. Αν πρώτα βγάζαμε 100, τώρα βγάζουμε 5. Αυτή είναι η αναλογία.
Έντονη συζήτηση διεξάγεται αυτό τον καιρό και για ένα άλλο θέμα σχετικό με τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς. Θα έχετε ακούσει απόψεις σχετικά με τη θέση των πνευματικών ανθρώπων ετούτη την ώρα, που βιώνουμε σαν κοινωνία μια έντονη κοινωνική αναταραχή. Ποιος είναι ή ποιος θα έπρεπε να είναι λοιπόν ο ρόλος της τέχνης και των δημιουργών της; Και ειδικά ο ρόλος των δημιουργών του τραγουδιού.
Ο ρόλος της τέχνης δε μπορεί να είναι άλλος από το να αποτυπώνει την εποχή και να την εκφράζει και να την κριτικάρει και να την σχολιάζει. Δε μπορεί να είναι αλλιώς ο ρόλος της τέχνης. Έτσι ήτανε και έτσι παραμένει. Σχετικά με το ελληνικό τραγούδι, ο ρόλος των τραγουδοποιών είναι αυτός που περιέγραψα προηγουμένως. Να καταγγέλει, να κριτικάρει, να σχολιάζει και να εκφράζει εν πάση περιπτώσει. Τα τραγούδια που παράγονται σήμερα οφείλουν να καταγράφουν την αγωνία του κόσμου και τα αδιέξοδά του. Δεν πρέπει να λένε ψέματα ή να ωραιοποιούν την εποχή. Όποιο τραγούδι ωραιοποιεί την εποχή ή κρύβει το δράμα της εποχής, είναι τραγούδι ελαφρότατης συνείδησης. Έτσι το βλέπω εγώ το πράγμα. Στο δίσκο που έφτιαξα, «στου χρόνου τις καταπακτές», και τα δεκαεπτά τραγούδια που περιέχονται με αυτό καταγίνονται. Σας διαβεβαιώ πως στο κάθε τραγούδι μέσα, φρόντισα, με τους συνεργάτες μου στιχουργούς, να υπογραμμίζουμε αυτό το ψυχόδραμα του Έλληνα. Αν θέλετε εσείς, πείτε το πολιτικό τραγούδι.
Αυτό θα σας έλεγα.
Κάπως πρέπει να το πούμε. Είναι τραγούδια που καταγράφουν την εποχή, έστω και μέσα από ένα ερωτικό περιεχόμενο μερικές φορές. Υπάρχουν και τραγούδια για τον έρωτα. Η Ελλάδα πάντοτε είχε ερωτικά τραγούδια και σε όλο τον κόσμο γράφονται ερωτικά τραγούδια. Έστω και μέσα από την ερωτική ύπαρξη ενός κομματιού καταγράφεται το αδιέξοδό μας. Και το πρόβλημά μας. Και η αγωνία μας. Ένα μέλλον που είναι πάρα πολύ σκοτεινό. Για αυτό το λόγο σας λέω: πείτε το πολιτικό τραγούδι. Δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι ότι, εάν τα τραγούδια πάψουν να ασχολούνται και να καταγράφουν το ψυχόδραμα του Έλληνα, τότε είναι τραγούδια που δε μας χρειάζονται. Είναι τραγούδια που μπορούν να πηγαίνουν στις χωματερές της Eurovision και να συνδιαλέγονται με τέτοιες ελαφρότητες.
Υπήρξαν όμως τέτοια τραγούδια και ήταν μάλλον η πλειοψηφία τα τελευταία χρόνια, δε συμφωνείτε;
Βεβαίως. Για αυτό και συντελέστηκε η κρίση της δισκόγραφίας. Και θέλω να το πώ αυτό: η κρίση της ελληνικής δισκογραφίας δεν είναι τωρινό σύμπτωμα. Δεν εμφανίστηκε τώρα με το μνημόνιο, την οικονομική κρίση και όλη την κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας. Αυτή η κρίση στο ελληνικό τραγούδι και την ελληνική δισκογραφία υπήρχε πολύ πριν από αυτή, την τωρινή οικονομική κρίση, των δυόμισι τελευταίων χρόνων. Η κρίση στην δισκογραφία οφείλεται στην υπεροψία των δισκογραφικών εταιρειών που δεν έκαναν τον κόπο να ρίξουν το βάρος σε τραγούδια σαν και αυτά που περιέγραψα προηγουμένως. Τραγούδια που να είναι όντως συντροφικά απέναντι στον κόσμο.
Κάθε Δευτέρα του Μαρτίου και του Απριλίου, ο Νότης Μαυρουδής στη σκηνή του Half Note.
21 Μαρτίου 2012Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στην περίπτωση του Νότη Μαυρουδή. Πορεία πολλών χρόνων στην ελληνική μουσική και στο τραγούδι. Πορεία σταθερή μάλιστα με απαρέγκλιτες αρχές και σεμνότητα. Πορεία γεμάτη από ποιοτικές δουλειές και ωραία στιβαρά τραγούδια, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα την απλότητα και την αμεσότητα. Πορεία και ως δάσκαλος κιθάρας, από τους καλύτερους. Ο Νότης Μαυρουδής, τη χρονιά που πέρασε, έφτιαξε έναν δίσκο που συμπεριλήφθηκε, από τους περισσότερους μουσικοκριτικούς, στις λίστες με τους δίσκους της χρονιάς. Τίτλος του δίσκου: «Στου χρόνου τις καταπακτές». Το δίσκο αυτό, μαζί με άλλα παλαιότερα δικά του τραγούδια παρουσιάζει τις Δευτέρες του Μαρτίου και του Απριλίου στο Half Note. Με σταθερούς συνεργάτες το Γιώργο Τοκισιάν στην κιθάρα, το Μάνο Αβαράκη στις φυσαρμόνικες, τη Σοφία Ανδριανού και το Χρήστο Κωνσταντόπουλο στις φωνές και έναν διαφορετικό τραγουδιστή καλεσμένο κάθε εβδομάδα. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μια ωραία κουβέντα με το Νότη Μαυρουδή:Τι παρουσιάζετε τις Δευτέρες στο Half Note;Στο Half Note έχω πάρει όλες τις Δευτέρες του Μαρτίου και του Απριλίου με ένα σταθερό και ένα κινούμενο θα έλεγα πρόγραμμα. Το σταθερό περιλαμβάνει τους συνεργάτες μου: τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο και τη Σοφία Ανδριανού, δύο νέους και εξαιρετικούς τραγουδιστές, μαζί με τους σταθερούς μου συνεργάτες: το Γιώργο Τοσικιάν στην κιθάρα και το Μάνο Αβαράκη στις φυσαρμόνικες. Κάθε Δευτέρα, όμως, φιλοξενούμε και έναν ακόμα τραγουδιστή. Όχι τυχαίο. Έναν τραγουδιστή ξεχωριστό.
Πείτε μου λίγο τα ονόματα που φιλοξενήσατε έως εδώ και που πρόκειται να φιλοξενήσετε.
Ξεκινήσαμε στις 5 του μηνός με τη Γιώτα Νέγκα. Τη δεύτερη Δευτέρα παρουσιάσαμε το Μπάμπη Τσέρτο. Στις 19/3 ακολούθησε η Αναστασία Μουτσάτσου. Στις 26/3 ο Ηρακλής Βαβάτσικας με τη Μόρφω Τσαϊρέλη. Στις 2/4 ο Μανώλης Μητσιάς. Στις 9/4 ο Μίλτος Πασχαλίδης. Στις 23/4 η Ελένη Βιτάλη και τέλος στις 30/4 ο Διονύσης Τσακνής. Αυτές είναι οι οχτώ εκδηλώσεις με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Ο στόχος είναι να παρουσιάσουμε τα χαρακτηριστικά του κάθε φιλοξενούμενου, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που του καλώ. Όλοι τους είναι ερμηνευτές που έχουν συνεργαστεί κατά περιόδους μαζί μου. Στο τελευταίο μου δίσκο συμμετέχουν αρκετοί από αυτούς: η Γιώτα Νέγκα, ο Διονύσης Τσακνής, ο Μίλτος Πασχαλίδης και ο Μπάμπης Τσέρτος έχουνε συμβάλλει στην ερμηνεία των τραγουδιών μου. Για αυτό και ο τίτλος των παραστάσεων έχει τον τίτλο του δίσκου μου: «Στου χρόνου τις καταπακτές».
Προφανώς όμως, στο Half Note, γίνεται μια παρουσίαση των τραγουδιών διαφορετική από εκείνη του δίσκου, λόγω της λιτότερης ενορχήστρωσης.Ασφαλώς. Ποτέ σε ένα ζωντανό πρόγραμμα δε μπορεί να υπάρξει η ίδια ορχήστρα. Άλλες δυνατότητες έχουμε μέσα στο στούντιο και άλλες όταν κάνουμε ζωντανά προγράμματα. Μην ξεχνάμε ότι στηρίζω τα ζωντανά μου προγράμματα στο όργανο που ξέρω να παίζω, την κιθάρα. Μαζί με το Γιώργο Τοσικιάν, τον άλλο κιθαρίστα, φτιάχνουμε το βασικό κορμό της ορχήστρας. Δε μπορεί να είναι όπως στο δίσκο. Οι νυχτερινοί, όμως, χώροι, και ιδιαίτερα το Half Note, ευνοούν ένα τέτοιο κλίμα κιθαριστικού ήχου. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει μια παράδοση σε αυτό. Οι παλιές μπουάτ, από τη δεκαετία του 1960 που ξεκίνησαν, κυρίως κιθάρες είχαν μέσα. Μία κιθάρα υπήρχε και ένα πιάνο ενίοτε. Πολύ λιτά ορχηστρικά σχήματα.
Υπάρχουν στο πρόγραμμα κιθαριστικά ντουέτα που παραπέμπουν στα Caf de l Art;
Ασφαλώς υπάρχουν και κιθαριστικά ντουέτα. Είναι ένα πολύ ευέλικτο και πλούσιο θα έλεγα ρεπερτόριο, που δοκιμάστηκε ήδη τις δυο πρώτες βραδιές, και που δεν υπάρχει περίπτωση να κουράσει τον κόσμο. Ίσα ίσα που προκαλεί όσο περισσότερο ενδιαφέρον γίνεται.
Να σας ρωτήσω κάτι άλλο, που έχει σχέση και με την κυκλοφορία του τελευταίου σας δίσκου: η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια. Πως βλέπετε εσείς να εξελίσσεται η διάδοση της μουσικής στα επόμενα χρόνια και τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε ένα δίσκο αυτή την εποχή;Μπορώ να σας πω τι είναι αυτό που με κάνει να βγάλω ένα δίσκο αυτή την εποχή. Δε μπορώ όμως να σας μιλήσω για το μέλλον της δισκογραφίας. Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν το γνωρίζει. Έχω μιλήσει και επανειλημμένως μιλάω με συναδέλφους μου, με ανθρώπους που έχουν μεγάλη πορεία στο ελληνικό τραγούδι, και πράγματι δηλώνουμε την απορία μας για το τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική δισκογραφία. Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο σίγουρα. Εϊναι η περίοδος που κλείνει ο κύκλος της λειτουργίας των εταιρειών δίσκων και μαζί τους οι εταιρείες έχουν παρασύρει και τα καταστήματα δίσκων. Στη θέση τους είναι πλέον το διαδίκτυο, όσο μπορεί να λειτουργήσει αυτό. Η διαδικτυακή πώληση στην Ελλάδα είναι σε σπαργανική φάση. Δε μπορεί να αντικαταστήσει, προς το παρόν τουλάχιστον, τα καταστήματα δίσκων. Οι εταιρείες δίσκων, από την άλλη, έχουν αντικατασταθεί από τους αυτοχρηματοδοτούμενους δίσκους. Όπως έκανα εγώ, δηλαδή, με τον τελευταίο μου δίσκο που τον χρηματοδότησα ο ίδιος, έτσι κάνουνε και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου. Τώρα πια, αποτελεί είδηση όταν μια εταιρεία χρηματοδοτεί το δίσκο ενός καλλιτέχνη. Όσον αφορά όμως στο τι μέλλει γενέσθαι, δε μπορώ να απαντήσω και σας μιλάω πολύ ειλικρινά.
Είναι θολό το τοπίο πιστεύετε;
Οι εποχές, έτσι όπως εξελίσσονται τεχνολογικά και με τα πάνω κάτω της οικονομίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο, δε μας αφήνουν το περιθώριο να δούμε πως θα εξελιχθεί το προϊόν του δίσκου. Είμαι, όμως, σίγουρος ότι το προϊόν του δίσκου δεν πρόκειται να σταματήσει να υπάρχει.
Η μουσική αυτή καθεαυτή.
Ναι, η μουσική. Που αλλού θα αποτυπώνουμε τα τραγούδια μας; Σε ένα δίσκο θα τα αποτυπώνουμε. Από εκεί και πέρα, πως θα παράγεται αυτός ο δίσκος και πως θα διανέμεται, εκεί είναι ο προβληματισμός όλων μας. Όχι μεμονωμένα του κάθε συνθέτη, αλλά των φορέων μας. Σας μιλάω έχοντας γνώση από τα σωματεία και τους συλλόγους των μουσικών και των συνθετών, από τις επιτροπές που συγκροτούνται ή και από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων, όπως η Α.Ε.Π.Ι. ή και η Ε.Μ.Σ.Ε. και τα συγγενικά δικαιώματα. Δε μπορούμε να βρούμε την άκρη. Σας το λέω κοντολογίς.
Επιπροσθέτως, υπάρχουν και κάποιες ενέργειες που κάνει η πολιτεία για να αλλάξει το νόμο σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία. Φαντάζομαι ότι υπάρχει ανησυχία στις τάξεις σας και σε σχέση με αυτό.Οι αλλαγές στο νόμο γίνονται ακριβώς επειδή έχουν ταραχθεί τα λιμνάζοντα νερά της υπάρχουσας δισκογραφίας. Οι αλλαγές γίνονται για να μπορούμε να προλαβαίνουμε αυτό που κάποτε λέγαμε δισκοπειρατεία, μετά κασσετοπειρατεία και τώρα λέμε cd πειρατεία και για πειρατεία του διαδικτύου. Σήμερα λοιπόν, επειδή είναι το πιο εύκολο πράγμα να «κατεβάσεις» εκατοντάδες τραγούδια με ένα απλό «κλικ»...
Δισκογραφίες ολόκληρες.
Ακριβώς. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η τεχνολογία και μπορεί κανείς να «κατεβάζει» από το διαδίκτυο ελεύθερα ό,τι θέλει, αντιλαμβάνεστε ότι έχουν ταραχθεί τα νερά της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν γίνεται λοιπόν να μην τροποποιούνται οι νόμοι. Προσπαθούνε, όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, να βρίσκουν τους τρόπους για να ελέγχουνε σε κάποιο ποσοστό τις πωλήσεις. Εϊναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, εμείς που εργαζόμαστε στη δισκογραφία και με τα τραγούδια μας προσπαθούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε, αντιλαμβάνεσθε, έχουμε έρθει σε δυσχερέστατη θέση. Αν πρώτα βγάζαμε 100, τώρα βγάζουμε 5. Αυτή είναι η αναλογία.
Έντονη συζήτηση διεξάγεται αυτό τον καιρό και για ένα άλλο θέμα σχετικό με τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς. Θα έχετε ακούσει απόψεις σχετικά με τη θέση των πνευματικών ανθρώπων ετούτη την ώρα, που βιώνουμε σαν κοινωνία μια έντονη κοινωνική αναταραχή. Ποιος είναι ή ποιος θα έπρεπε να είναι λοιπόν ο ρόλος της τέχνης και των δημιουργών της; Και ειδικά ο ρόλος των δημιουργών του τραγουδιού.Ο ρόλος της τέχνης δε μπορεί να είναι άλλος από το να αποτυπώνει την εποχή και να την εκφράζει και να την κριτικάρει και να την σχολιάζει. Δε μπορεί να είναι αλλιώς ο ρόλος της τέχνης. Έτσι ήτανε και έτσι παραμένει. Σχετικά με το ελληνικό τραγούδι, ο ρόλος των τραγουδοποιών είναι αυτός που περιέγραψα προηγουμένως. Να καταγγέλει, να κριτικάρει, να σχολιάζει και να εκφράζει εν πάση περιπτώσει. Τα τραγούδια που παράγονται σήμερα οφείλουν να καταγράφουν την αγωνία του κόσμου και τα αδιέξοδά του. Δεν πρέπει να λένε ψέματα ή να ωραιοποιούν την εποχή. Όποιο τραγούδι ωραιοποιεί την εποχή ή κρύβει το δράμα της εποχής, είναι τραγούδι ελαφρότατης συνείδησης. Έτσι το βλέπω εγώ το πράγμα. Στο δίσκο που έφτιαξα, «στου χρόνου τις καταπακτές», και τα δεκαεπτά τραγούδια που περιέχονται με αυτό καταγίνονται. Σας διαβεβαιώ πως στο κάθε τραγούδι μέσα, φρόντισα, με τους συνεργάτες μου στιχουργούς, να υπογραμμίζουμε αυτό το ψυχόδραμα του Έλληνα. Αν θέλετε εσείς, πείτε το πολιτικό τραγούδι.
Αυτό θα σας έλεγα.
Κάπως πρέπει να το πούμε. Είναι τραγούδια που καταγράφουν την εποχή, έστω και μέσα από ένα ερωτικό περιεχόμενο μερικές φορές. Υπάρχουν και τραγούδια για τον έρωτα. Η Ελλάδα πάντοτε είχε ερωτικά τραγούδια και σε όλο τον κόσμο γράφονται ερωτικά τραγούδια. Έστω και μέσα από την ερωτική ύπαρξη ενός κομματιού καταγράφεται το αδιέξοδό μας. Και το πρόβλημά μας. Και η αγωνία μας. Ένα μέλλον που είναι πάρα πολύ σκοτεινό. Για αυτό το λόγο σας λέω: πείτε το πολιτικό τραγούδι. Δεν έχει καμία σημασία. Το θέμα είναι ότι, εάν τα τραγούδια πάψουν να ασχολούνται και να καταγράφουν το ψυχόδραμα του Έλληνα, τότε είναι τραγούδια που δε μας χρειάζονται. Είναι τραγούδια που μπορούν να πηγαίνουν στις χωματερές της Eurovision και να συνδιαλέγονται με τέτοιες ελαφρότητες.
Υπήρξαν όμως τέτοια τραγούδια και ήταν μάλλον η πλειοψηφία τα τελευταία χρόνια, δε συμφωνείτε;
Βεβαίως. Για αυτό και συντελέστηκε η κρίση της δισκόγραφίας. Και θέλω να το πώ αυτό: η κρίση της ελληνικής δισκογραφίας δεν είναι τωρινό σύμπτωμα. Δεν εμφανίστηκε τώρα με το μνημόνιο, την οικονομική κρίση και όλη την κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας. Αυτή η κρίση στο ελληνικό τραγούδι και την ελληνική δισκογραφία υπήρχε πολύ πριν από αυτή, την τωρινή οικονομική κρίση, των δυόμισι τελευταίων χρόνων. Η κρίση στην δισκογραφία οφείλεται στην υπεροψία των δισκογραφικών εταιρειών που δεν έκαναν τον κόπο να ρίξουν το βάρος σε τραγούδια σαν και αυτά που περιέγραψα προηγουμένως. Τραγούδια που να είναι όντως συντροφικά απέναντι στον κόσμο.
