Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Ορέστης Ντάντος είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ο τραγουδοποιός εκείνος, που μιλάει καλύτερα τη γλώσσα της γενιάς του, της γενιάς των τριαντάρηδων. Με τραγουδοποιΐα ξεχωριστή και στίχο διαφορετικό. Όχι τόσο από πλευράς καινοτόμων ομοιοκαταληξιών ή εντυπωσιακών νοημάτων, όσο από την αίσθηση που σου δίνει (ειδικά αν ανήκεις κι εσύ στην ίδια γενιά) ότι «απ το στόμα σου το πήρε». Στα τραγούδια του κατοπτρίζεται και η καλλιέργειά του, οι σπουδές του, οι γνώσεις του και οι κατασταλλαγμένες απόψεις του. Ο Ορέστης μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Τελευταία Ανατολή». Η κυκλοφορία αυτή στάθηκε αφορμή για να μιλήσουμε. Η εσωτερική του μετανάστευση στην ελληνική επαρχία για λόγους βιοποριστικούς (είναι καθηγητής μουσικής σε γυμνάσιο), μας «ανάγκασε» να επικοινωνήσουμε μέσω email. Οι απόψεις του σαφείς και λογικές, απόψεις ανθρώπου ρεαλιστή και συναισθηματικού ταυτόχρονα, με έκαναν πολλές φορές να νιώσω ότι «απ το στόμα (ή έστω από το πληκτρολόγιο) μου το πήρε». Έχουμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο να μιλήσουμε και από κοντά. Όταν συμβεί αυτό, θα το μάθετε πρώτοι.
Πως προέκυψε ο τίτλος του δίσκου «Τελευταία ανατολή»; Τι σχέση μπορεί να έχει ο τίτλος αυτός, αλλά και το ομώνυμο τραγούδι με όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια; Ποια η σημειολογία της φωτογραφίας του εξωφύλλου;
Η αίσθηση του μάταιου των πραγμάτων είναι κάτι που κουβαλάω έντονα από μικρός και χαρακτηρίζει πολλά από τα τραγούδια του δίσκου. Αυτό μου αρέσει και στη φωτογραφία. Ένας τύπος που κατεβαίνει συνειδητά τα σκαλιά προς το τίποτα. Όσο όμως κι αν δείχνει απαισιόδοξο όλο αυτό για μένα η ματαιότητα λειτουργεί εξαγνιστικά. Με απελευθερώνει από τα άγχη και τις φοβίες μου με αφήνει να ευχαριστηθώ πραγματικά τη ζωή έτσι όπως είναι, μες στον παραλογισμό της. Για αυτό και τελικά πιστεύω ότι τα τραγούδια παρά τη σκοτεινιά τους κρύβουν φως.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να κυκλοφορήσεις ένα cd αυτή την εποχή που η διάδοση της μουσικής γίνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή; Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι θα κυκλοφορεί και θα διαδίδεται η μουσική στο μέλλον;
Η κυκλοφορία ή όχι δίσκου είναι πλέον κάτι μικρής σημασίας. Μια γλυκόπικρη ανάμνηση, μια κεκτημένη ταχύτητα από το παρελθόν. Ναι, ίσως να είναι η τελευταία φορά που το κάνω. Η μουσική είναι πλέον και θα είναι μόνο πληροφορία και όχι υλικό προϊόν. Αυτό πιστεύω εκτός αν εμφανιστεί κάποια νέα τεχνολογία που δεν μπορώ καν να φανταστώ.
Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού «Άλλη μία ευκαιρία»;
Μια κλασική δολοφονία ερωτικού πάθους. Απογευματινό δελτίο. Αυτή του λέει να χωρίσουν κι αυτός την πυροβολεί με την καραμπίνα. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να στέκεται απέναντι στον άνθρωπο αυτό ζητώντας για λογαριασμό του άλλη μια ευκαιρία και προσπαθώντας να τον γλιτώσει από το στιγμιαία παντοτινό κακό που πρόκειται να προκαλέσει..
Γίνεται μεγάλη συζήτηση, που κρατάει πολλά χρόνια και έχει απασχολήσει πολλούς, για τη σχέση που έχει (ή πρέπει να έχει) ο βιοπορισμός με την τέχνη. Εσύ βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική; Και κατά πόσον ένας καλλιτέχνης, που βιοπορίζεται αποκλειστικά από την τέχνη του, μπορεί να οδηγηθεί σε εκπτώσεις;
Εγώ βιοπορίζομαι ή προσπαθώ να βιοποριστώ πια (έτσι που έγιναν τα πράγματα) μέσα από τη διδασκαλία της μουσικής. Διάλεξα να είμαι εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο στην επαρχία παρά να δοκιμάσω την τύχη μου στην αρένα της επιβίωσης μέσα από το τραγούδι. Σαφώς το θετικό είναι ότι επιλέγω τις κινήσεις μου με γνώμονα μόνο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα κι όχι τα χρήματα. Όμως πολλές φορές είναι σκληρό να νιώθεις απών από τον καλλιτεχνικό κύκλο. Ίσως και να σε αποπροσανατολίζει λιγάκι..
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Ναι, ήταν το «Θα πάω όταν γουστάρω» σε μορφή ντέμο ακόμα, πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Το έπαιξε ο Ξενοφών Ραράκος γύρω στο 2008 όταν υπήρχαν ακόμα ραδιοφωνικοί παραγωγοί που ανακάλυπταν και πρότειναν μουσικές.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Η κατάρα του playlist με αποτρέπει από το να ακούω ραδιόφωνο. Προτιμώ να χαθώ στο λαβύρινθο του youtube. Περισσότερες πιθανότητες έχω να πετύχω κανένα διαμαντάκι.
Ποιο «σχήμα» ή συναυλία επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία;
Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Με ποιο τραγούδι ελληνικό ή (και) ξένο έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Με το «Βάλε με στην αγκαλιά σου» του Βαγγέλη Παπάζογλου και το «Sports Brother» των Αnimal Collective.
Πως γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική; Το αντίστροφο ή ταυτόχρονα;
Έχω γράψει τραγούδια και με τους τρεις τρόπους. Διαφοροποιείται η πηγή της αρχικής ιδέας κάθε φορά.
Τα sites κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, myspace) έχουν φέρει σημαντικές αλλαγές και στο χώρο της μουσικής. Τα χρησιμοποιείς; Τα διαχειρίζεσαι ο ίδιος;
Ναι. Χρησιμοποιώ τη σελίδα στο facebook αρκετά και για να ενημερώσω και για να ενημερωθώ. Είναι το σύγχρονο εικονικό καφενείο. Στο βαθμό που δεν υποκαθιστά την βαθιά ανθρώπινη επαφή είναι ένα χρήσιμο εργαλείο.
Μελλοντικά σχέδια; Θα παίξεις κάπου στο προσεχές μέλλον;
Σχεδιάζεται παρουσίαση του δίσκου αμέσως μετά το Πάσχα αλλά δεν ξέρω ακόμα το πότε.
Το πρώτο τραγούδι του δίσκου («Πέταξε την πέτρα που κρατάς»), όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, εντοπίζει τη λύση στο πρόβλημα στην εσωτερικότητα και τον αναχωρητισμό, ακόμα και στην αυτοκριτική. Θα το χαρακτήριζες πολιτικό τραγούδι; Εμπεριέχει την άποψή σου για όσα ζούμε; Και ποια είναι η λύση; Η απομόνωση και εσωστρέφεια ή η συλλογικότητα και η συμμαχία;
Η προσέγγιση σου είναι πολύ εύστοχη με τη διαφορά ότι δεν προτείνω κάποια λύση. Τα τραγούδια όπως τα καταλαβαίνω εγώ - είναι ατομικά μανιφέστα. Δεν προσπαθούν τίποτα. Βοηθάνε υπόγεια. Δε δίνουν ξεκάθαρες λύσεις, δεν είναι πολιτικές θέσεις. Είναι όπλα που ο καθένας χρησιμοποιεί όπως θέλει κι όπως καταλαβαίνει. Είναι δωρεάν δεκανίκια που σε βοηθούν να περπατήσεις αλλά δε σου υποδεικνύουν πού να πας. Η απομόνωση κι η εσωστρέφεια μπορεί να είναι προσωπική λύση για κάποιον. Σε κοινωνικό επίπεδο όμως μόνο η συλλογικότητα έχει αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν αφορά απαραίτητα τα τραγούδια.
Ποιος ο ρόλος της τέχνης απέναντι στα κοινωνικά τεκταινόμενα; Ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιο τρόπο;
Οι πνευματικοί άνθρωποι «οφείλουν» να είναι παρόντες με το έργο τους. Να σπρώχνουν τα μυαλά και τη φαντασία του κόσμου μπροστά. Να οραματίζονται και να ονειρεύονται έτσι όπως κανείς άλλος δεν μπορεί και να οδηγούν και τους υπόλοιπους να το κάνουν. Να αντανακλούν και να μεγεθύνουν την πραγματικότητα, να παλεύουν με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά δαιμόνια όλων. Η υποχρέωση όμως αυτή περιορίζεται στο ΕΡΓΟ τους! Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τις παράλογες απαιτήσεις που έχει ο κόσμος από τους ανθρώπους του πνεύματος. Τι θέλουμε ακριβώς; Θέλουμε όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού να είναι σώνει και καλά και πολιτικά πρόσωπα (με τη στενή έννοια) με άποψη επί παντός επιστητού; Δυστυχώς μας έχουν λείψει οι πραγματικοί πολιτικοί και ψάχνουμε το ρόλο τους αλλού.
Μία κουβέντα με αφορμή το δεύτερο προσωπικό του δίσκο, με τίτλο "Τελευταία Ανατολή".
24 Μαρτίου 2012Ο Ορέστης Ντάντος είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ο τραγουδοποιός εκείνος, που μιλάει καλύτερα τη γλώσσα της γενιάς του, της γενιάς των τριαντάρηδων. Με τραγουδοποιΐα ξεχωριστή και στίχο διαφορετικό. Όχι τόσο από πλευράς καινοτόμων ομοιοκαταληξιών ή εντυπωσιακών νοημάτων, όσο από την αίσθηση που σου δίνει (ειδικά αν ανήκεις κι εσύ στην ίδια γενιά) ότι «απ το στόμα σου το πήρε». Στα τραγούδια του κατοπτρίζεται και η καλλιέργειά του, οι σπουδές του, οι γνώσεις του και οι κατασταλλαγμένες απόψεις του. Ο Ορέστης μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Τελευταία Ανατολή». Η κυκλοφορία αυτή στάθηκε αφορμή για να μιλήσουμε. Η εσωτερική του μετανάστευση στην ελληνική επαρχία για λόγους βιοποριστικούς (είναι καθηγητής μουσικής σε γυμνάσιο), μας «ανάγκασε» να επικοινωνήσουμε μέσω email. Οι απόψεις του σαφείς και λογικές, απόψεις ανθρώπου ρεαλιστή και συναισθηματικού ταυτόχρονα, με έκαναν πολλές φορές να νιώσω ότι «απ το στόμα (ή έστω από το πληκτρολόγιο) μου το πήρε». Έχουμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο να μιλήσουμε και από κοντά. Όταν συμβεί αυτό, θα το μάθετε πρώτοι.
Πως προέκυψε ο τίτλος του δίσκου «Τελευταία ανατολή»; Τι σχέση μπορεί να έχει ο τίτλος αυτός, αλλά και το ομώνυμο τραγούδι με όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια; Ποια η σημειολογία της φωτογραφίας του εξωφύλλου;
Η αίσθηση του μάταιου των πραγμάτων είναι κάτι που κουβαλάω έντονα από μικρός και χαρακτηρίζει πολλά από τα τραγούδια του δίσκου. Αυτό μου αρέσει και στη φωτογραφία. Ένας τύπος που κατεβαίνει συνειδητά τα σκαλιά προς το τίποτα. Όσο όμως κι αν δείχνει απαισιόδοξο όλο αυτό για μένα η ματαιότητα λειτουργεί εξαγνιστικά. Με απελευθερώνει από τα άγχη και τις φοβίες μου με αφήνει να ευχαριστηθώ πραγματικά τη ζωή έτσι όπως είναι, μες στον παραλογισμό της. Για αυτό και τελικά πιστεύω ότι τα τραγούδια παρά τη σκοτεινιά τους κρύβουν φως.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να κυκλοφορήσεις ένα cd αυτή την εποχή που η διάδοση της μουσικής γίνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ηλεκτρονική μορφή; Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι θα κυκλοφορεί και θα διαδίδεται η μουσική στο μέλλον;Η κυκλοφορία ή όχι δίσκου είναι πλέον κάτι μικρής σημασίας. Μια γλυκόπικρη ανάμνηση, μια κεκτημένη ταχύτητα από το παρελθόν. Ναι, ίσως να είναι η τελευταία φορά που το κάνω. Η μουσική είναι πλέον και θα είναι μόνο πληροφορία και όχι υλικό προϊόν. Αυτό πιστεύω εκτός αν εμφανιστεί κάποια νέα τεχνολογία που δεν μπορώ καν να φανταστώ.
Ποια είναι η ιστορία του τραγουδιού «Άλλη μία ευκαιρία»;
Μια κλασική δολοφονία ερωτικού πάθους. Απογευματινό δελτίο. Αυτή του λέει να χωρίσουν κι αυτός την πυροβολεί με την καραμπίνα. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να στέκεται απέναντι στον άνθρωπο αυτό ζητώντας για λογαριασμό του άλλη μια ευκαιρία και προσπαθώντας να τον γλιτώσει από το στιγμιαία παντοτινό κακό που πρόκειται να προκαλέσει..
Γίνεται μεγάλη συζήτηση, που κρατάει πολλά χρόνια και έχει απασχολήσει πολλούς, για τη σχέση που έχει (ή πρέπει να έχει) ο βιοπορισμός με την τέχνη. Εσύ βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική; Και κατά πόσον ένας καλλιτέχνης, που βιοπορίζεται αποκλειστικά από την τέχνη του, μπορεί να οδηγηθεί σε εκπτώσεις;
Εγώ βιοπορίζομαι ή προσπαθώ να βιοποριστώ πια (έτσι που έγιναν τα πράγματα) μέσα από τη διδασκαλία της μουσικής. Διάλεξα να είμαι εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο στην επαρχία παρά να δοκιμάσω την τύχη μου στην αρένα της επιβίωσης μέσα από το τραγούδι. Σαφώς το θετικό είναι ότι επιλέγω τις κινήσεις μου με γνώμονα μόνο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα κι όχι τα χρήματα. Όμως πολλές φορές είναι σκληρό να νιώθεις απών από τον καλλιτεχνικό κύκλο. Ίσως και να σε αποπροσανατολίζει λιγάκι..
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Ναι, ήταν το «Θα πάω όταν γουστάρω» σε μορφή ντέμο ακόμα, πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Το έπαιξε ο Ξενοφών Ραράκος γύρω στο 2008 όταν υπήρχαν ακόμα ραδιοφωνικοί παραγωγοί που ανακάλυπταν και πρότειναν μουσικές.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;Η κατάρα του playlist με αποτρέπει από το να ακούω ραδιόφωνο. Προτιμώ να χαθώ στο λαβύρινθο του youtube. Περισσότερες πιθανότητες έχω να πετύχω κανένα διαμαντάκι.
Ποιο «σχήμα» ή συναυλία επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία;
Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Με ποιο τραγούδι ελληνικό ή (και) ξένο έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Με το «Βάλε με στην αγκαλιά σου» του Βαγγέλη Παπάζογλου και το «Sports Brother» των Αnimal Collective.
Πως γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική; Το αντίστροφο ή ταυτόχρονα;
Έχω γράψει τραγούδια και με τους τρεις τρόπους. Διαφοροποιείται η πηγή της αρχικής ιδέας κάθε φορά.
Τα sites κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, myspace) έχουν φέρει σημαντικές αλλαγές και στο χώρο της μουσικής. Τα χρησιμοποιείς; Τα διαχειρίζεσαι ο ίδιος;
Ναι. Χρησιμοποιώ τη σελίδα στο facebook αρκετά και για να ενημερώσω και για να ενημερωθώ. Είναι το σύγχρονο εικονικό καφενείο. Στο βαθμό που δεν υποκαθιστά την βαθιά ανθρώπινη επαφή είναι ένα χρήσιμο εργαλείο.
Μελλοντικά σχέδια; Θα παίξεις κάπου στο προσεχές μέλλον;
Σχεδιάζεται παρουσίαση του δίσκου αμέσως μετά το Πάσχα αλλά δεν ξέρω ακόμα το πότε.
Το πρώτο τραγούδι του δίσκου («Πέταξε την πέτρα που κρατάς»), όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, εντοπίζει τη λύση στο πρόβλημα στην εσωτερικότητα και τον αναχωρητισμό, ακόμα και στην αυτοκριτική. Θα το χαρακτήριζες πολιτικό τραγούδι; Εμπεριέχει την άποψή σου για όσα ζούμε; Και ποια είναι η λύση; Η απομόνωση και εσωστρέφεια ή η συλλογικότητα και η συμμαχία;Η προσέγγιση σου είναι πολύ εύστοχη με τη διαφορά ότι δεν προτείνω κάποια λύση. Τα τραγούδια όπως τα καταλαβαίνω εγώ - είναι ατομικά μανιφέστα. Δεν προσπαθούν τίποτα. Βοηθάνε υπόγεια. Δε δίνουν ξεκάθαρες λύσεις, δεν είναι πολιτικές θέσεις. Είναι όπλα που ο καθένας χρησιμοποιεί όπως θέλει κι όπως καταλαβαίνει. Είναι δωρεάν δεκανίκια που σε βοηθούν να περπατήσεις αλλά δε σου υποδεικνύουν πού να πας. Η απομόνωση κι η εσωστρέφεια μπορεί να είναι προσωπική λύση για κάποιον. Σε κοινωνικό επίπεδο όμως μόνο η συλλογικότητα έχει αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν αφορά απαραίτητα τα τραγούδια.
Ποιος ο ρόλος της τέχνης απέναντι στα κοινωνικά τεκταινόμενα; Ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιο τρόπο;
Οι πνευματικοί άνθρωποι «οφείλουν» να είναι παρόντες με το έργο τους. Να σπρώχνουν τα μυαλά και τη φαντασία του κόσμου μπροστά. Να οραματίζονται και να ονειρεύονται έτσι όπως κανείς άλλος δεν μπορεί και να οδηγούν και τους υπόλοιπους να το κάνουν. Να αντανακλούν και να μεγεθύνουν την πραγματικότητα, να παλεύουν με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά δαιμόνια όλων. Η υποχρέωση όμως αυτή περιορίζεται στο ΕΡΓΟ τους! Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τις παράλογες απαιτήσεις που έχει ο κόσμος από τους ανθρώπους του πνεύματος. Τι θέλουμε ακριβώς; Θέλουμε όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού να είναι σώνει και καλά και πολιτικά πρόσωπα (με τη στενή έννοια) με άποψη επί παντός επιστητού; Δυστυχώς μας έχουν λείψει οι πραγματικοί πολιτικοί και ψάχνουμε το ρόλο τους αλλού.
