Ακολουθήστε μας στο Google news
Διότι το Βερολίνο είναι Βερολίνο. Η πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μία μητρόπολη που πάλλεται από νεανικό σφυγμό, με σταθερή θέση στην καλλιτεχνική πρωτοπορία, με ανοιχτόμυαλο κοινό που ξέρει να εκτιμά την ποιότητα, με ορδές εναλλακτικών τουριστών, με ζωή, με στέκια, με ζωντανή σκηνή, λαμπερή βιτρίνα μίας χώρας που βρίσκεται σε οικονομική ακμή. Εκεί, λεφτά υπάρχουν.
Αντίθετα, η Αθήνα είναι η νεκρή πρωτεύουσα μίας χώρας οικονομικά και κοινωνικά χρεωκοπημένης, κατοικημένη από ανέργους, απένταρους, απελπισμένους, νέους που δικαίως θεωρούν τη διασκέδαση ακριβή και εν πολλοίς περιττή πολυτέλεια. Γαλουχημένους, ως επί το πλείστον, με λαϊκοπόπ, σκυλομπαρόκ και Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Με τι θράσος ζητάμε ακριβές πρωτοκλασάτες ροκ συναυλίες; Όση επιτυχία και αν είχε το εγχείρημα Bon Jovi, όσα εισιτήρια και αν έκοψαν οι U2, όσες φορές και αν γέμισε το κλειστό του ΟΑΚΑ ο Roger Waters, ουδείς διοργανωτής τοποθετεί οικειοθελώς και αβασάνιστα το κεφάλι στη λαιμητόμο. Γιατί να φέρουν τους Muse στην Αθήνα; Για να μαζέψουν πάλι 3.000 άτομα;
Ακόμα και όταν από κάποιο θαύμα βρίσκουμε στο πιάτο μας ένα ξεχασμένο κομμάτι από χαβιάρι, παριστάνουμε τους εκλεκτικούς και το κοιτάζουμε στα δόντια. Η Μαλακάσα μας ξυνίζει επειδή είναι μακριά, το Τάε-Κβον-Ντο επειδή έχει κακό ήχο, οι Prodigy επειδή ήρθαν και πέρυσι, οι Editors επειδή παραείναι indie, ο Leonard Cohen επειδή έπαιξε σε λάθος χώρο, ο Waters επειδή είναι εκατομμυριούχος. Aς βολευτούμε λοιπόν με τον Βασίλη-ζούμε-για-να-σακούμε, που είναι και ροκάς.
Μόνο για λίγο μελαγχόλησα με το κατεβατό του Βερολίνου. Ζήλεψα τους Radiohead, τη Florence, τον Springsteen. Αλλά πόσο κόσμο είχε η Φλόρενς όταν έπαιξε στην Αθήνα; Μήπως γέμισαν οι Radiohead το Λυκαβηττό και δεν το πρόσεξα; Θα γέμιζε το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ο Μπρους; Ο Rufus Wainwright είχε χίλια άτομα στο Λυκαβηττό. Οι Manics μια χούφτα μανιακούς στο Terra Vibe, πριν καν ξεσπάσει η οικονομική κρίση.
Εάν ζητούμενο είναι οι «μεγάλες» συναυλίες, δεν έχουμε να ζηλέψουμε πάρα πολλά από το φετινό Βερολίνο. Τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια.
Το Εjekt φέρνει για πρώτη φορά στην Αθήνα τους Kasabian, δηλαδή το κορυφαίο συγκρότημα «λαϊκής ροκ» στη σημερινή Βρετανία: κάθονται στο θρόνο των Oasis και είναι φυσικά ανώτεροι από αυτούς.
Ο Σεπτέμβριος υποδέχεται τους Red Hot Chili Peppers, ανεξήγητα υπερτιμημένους αλλά δημοφιλέστατους και πάντως συγκρότημα πρώτης γραμμής. Το Rockwave παρουσιάζει δύο ονόματα από εκείνα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βλέπω σε κάθε ευκαιρία, τους Prodigy και τον Iggy, μαζί με τον Peter Hook που κουβαλάει τη βαριά κληρονομιά των Joy Division.
Aμέσως αμέσως, περιμένουμε τρεις μπάντες που θα μπορούσαν να είναι headliners σε οποιοδήποτε μεγάλο φεστιβάλ του εξωτερικού: Kasabian, Peppers, Prodigy. Kαι βέβαια τον πάντοτε ευπρόσδεκτο Ozzy. Το αρχικό σχέδιο μιλούσε για Black Sabbath, αλλά αναδομήθηκε αναγκαστικά λόγω της βαριάς ασθένειας του Tony Iommi.
Η ατζέντα του 2012, ατελής ακόμη, περιλαμβάνει και άφθονες «μεσαίες» συναυλίες, παρόμοιου βεληνεκούς με εκείνες που γεμίζουν το καλεντάρι του Βερολίνου:
Mark Lanegan, Marky Ramone, Godspeed You! Black Emperor, Shearwater, Michael Schenker, Fuzztones, Death In Vegas, Psychotic Waltz, Lynyrd Skynyrd, Duran Duran, Dead Can Dance και αρκετές άλλες, χωρίς να υπολογίζονται αυτές που θα ανακοινωθούν ή τα ονόματα που θα γεμίσουν τα φεστιβάλ.
Οι τιμές των εισιτηρίων και οι συνθήκες διεξαγωγής των συναυλιών είναι μία διαφορετική συζήτηση. Για την εποχή που ζούμε, η ατζέντα δεν είναι κακή. Και στο κάτω κάτω, ας απολαύσουμε αυτά τα ολίγα- που έχουμε και ας περιορίσουμε τη γκρίνια.
Για μία ψωριάρα χώρα που καλά καλά δεν έχει άρτο να φάει, τα θεάματα δεν είναι παρά φούντα με μαργαριτάρι.
Με τι θράσος ζητάμε ακριβές πρωτοκλασάτες ροκ συναυλίες;
06 Απριλίου 2012To oμολογώ, μεγαγχόλησα και εγώ όταν διάβασα το κατεβατό με τις συναυλίες που θα γίνουν μέσα στο 2012 στο Βερολίνο. Αλλά μόνο για λίγο.Διότι το Βερολίνο είναι Βερολίνο. Η πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μία μητρόπολη που πάλλεται από νεανικό σφυγμό, με σταθερή θέση στην καλλιτεχνική πρωτοπορία, με ανοιχτόμυαλο κοινό που ξέρει να εκτιμά την ποιότητα, με ορδές εναλλακτικών τουριστών, με ζωή, με στέκια, με ζωντανή σκηνή, λαμπερή βιτρίνα μίας χώρας που βρίσκεται σε οικονομική ακμή. Εκεί, λεφτά υπάρχουν.
Αντίθετα, η Αθήνα είναι η νεκρή πρωτεύουσα μίας χώρας οικονομικά και κοινωνικά χρεωκοπημένης, κατοικημένη από ανέργους, απένταρους, απελπισμένους, νέους που δικαίως θεωρούν τη διασκέδαση ακριβή και εν πολλοίς περιττή πολυτέλεια. Γαλουχημένους, ως επί το πλείστον, με λαϊκοπόπ, σκυλομπαρόκ και Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Με τι θράσος ζητάμε ακριβές πρωτοκλασάτες ροκ συναυλίες; Όση επιτυχία και αν είχε το εγχείρημα Bon Jovi, όσα εισιτήρια και αν έκοψαν οι U2, όσες φορές και αν γέμισε το κλειστό του ΟΑΚΑ ο Roger Waters, ουδείς διοργανωτής τοποθετεί οικειοθελώς και αβασάνιστα το κεφάλι στη λαιμητόμο. Γιατί να φέρουν τους Muse στην Αθήνα; Για να μαζέψουν πάλι 3.000 άτομα;Ακόμα και όταν από κάποιο θαύμα βρίσκουμε στο πιάτο μας ένα ξεχασμένο κομμάτι από χαβιάρι, παριστάνουμε τους εκλεκτικούς και το κοιτάζουμε στα δόντια. Η Μαλακάσα μας ξυνίζει επειδή είναι μακριά, το Τάε-Κβον-Ντο επειδή έχει κακό ήχο, οι Prodigy επειδή ήρθαν και πέρυσι, οι Editors επειδή παραείναι indie, ο Leonard Cohen επειδή έπαιξε σε λάθος χώρο, ο Waters επειδή είναι εκατομμυριούχος. Aς βολευτούμε λοιπόν με τον Βασίλη-ζούμε-για-να-σακούμε, που είναι και ροκάς.
Μόνο για λίγο μελαγχόλησα με το κατεβατό του Βερολίνου. Ζήλεψα τους Radiohead, τη Florence, τον Springsteen. Αλλά πόσο κόσμο είχε η Φλόρενς όταν έπαιξε στην Αθήνα; Μήπως γέμισαν οι Radiohead το Λυκαβηττό και δεν το πρόσεξα; Θα γέμιζε το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ο Μπρους; Ο Rufus Wainwright είχε χίλια άτομα στο Λυκαβηττό. Οι Manics μια χούφτα μανιακούς στο Terra Vibe, πριν καν ξεσπάσει η οικονομική κρίση.Εάν ζητούμενο είναι οι «μεγάλες» συναυλίες, δεν έχουμε να ζηλέψουμε πάρα πολλά από το φετινό Βερολίνο. Τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια.
Το Εjekt φέρνει για πρώτη φορά στην Αθήνα τους Kasabian, δηλαδή το κορυφαίο συγκρότημα «λαϊκής ροκ» στη σημερινή Βρετανία: κάθονται στο θρόνο των Oasis και είναι φυσικά ανώτεροι από αυτούς.
Ο Σεπτέμβριος υποδέχεται τους Red Hot Chili Peppers, ανεξήγητα υπερτιμημένους αλλά δημοφιλέστατους και πάντως συγκρότημα πρώτης γραμμής. Το Rockwave παρουσιάζει δύο ονόματα από εκείνα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βλέπω σε κάθε ευκαιρία, τους Prodigy και τον Iggy, μαζί με τον Peter Hook που κουβαλάει τη βαριά κληρονομιά των Joy Division.Aμέσως αμέσως, περιμένουμε τρεις μπάντες που θα μπορούσαν να είναι headliners σε οποιοδήποτε μεγάλο φεστιβάλ του εξωτερικού: Kasabian, Peppers, Prodigy. Kαι βέβαια τον πάντοτε ευπρόσδεκτο Ozzy. Το αρχικό σχέδιο μιλούσε για Black Sabbath, αλλά αναδομήθηκε αναγκαστικά λόγω της βαριάς ασθένειας του Tony Iommi.
Η ατζέντα του 2012, ατελής ακόμη, περιλαμβάνει και άφθονες «μεσαίες» συναυλίες, παρόμοιου βεληνεκούς με εκείνες που γεμίζουν το καλεντάρι του Βερολίνου:
Mark Lanegan, Marky Ramone, Godspeed You! Black Emperor, Shearwater, Michael Schenker, Fuzztones, Death In Vegas, Psychotic Waltz, Lynyrd Skynyrd, Duran Duran, Dead Can Dance και αρκετές άλλες, χωρίς να υπολογίζονται αυτές που θα ανακοινωθούν ή τα ονόματα που θα γεμίσουν τα φεστιβάλ.Οι τιμές των εισιτηρίων και οι συνθήκες διεξαγωγής των συναυλιών είναι μία διαφορετική συζήτηση. Για την εποχή που ζούμε, η ατζέντα δεν είναι κακή. Και στο κάτω κάτω, ας απολαύσουμε αυτά τα ολίγα- που έχουμε και ας περιορίσουμε τη γκρίνια.
Για μία ψωριάρα χώρα που καλά καλά δεν έχει άρτο να φάει, τα θεάματα δεν είναι παρά φούντα με μαργαριτάρι.
