Ακολουθήστε μας στο Google news
«Εσβησε ο Αρχάγγελος της Κρήτης», έγραφε, σε πηχυαίο τίτλο, η Ακρόπολις. Τον έβαλε ο Θεός σημάδι, στις 8 Φεβρουαρίου 1980. Στο σπίτι μας κλάψαμε. Και στο σχολείο. Ήταν πολιτικοποιημένα τα σχολεία τότε, ιδίως στη δυτική όχθη. Διαβάζαμε και εφημερίδες, όχι αθλητικές.
Η συμφορά είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ, αλλά το ήξεραν ελάχιστοι. Δεν υπήρχε τότε ιδιωτική τηλεόραση ούτε ελεύθερο ραδιόφωνο ούτε διαδίκτυο. Τα νέα τα μαθαίναμε την επόμενη ημέρα, εκτός αν πέφταμε πάνω στο δελτίο ειδήσεων του μεσονυκτίου. Είχαμε ακόμη καραμανλισμό.
Μολονότι είχαν περάσει 5,5 χρόνια από τη μεταπολίτευση, τα αφεντικά της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ χειρίζονταν «διακριτικά» και «προσεκτικά» ό,τι είχε να κάνει με την αριστερά και τα σύμβολά της. Ήμασταν ακόμη προτεκτοράτο της Αμερικής, ντυμένο με βλάχικα τσαρούχια. Ο χωροφύλακας ζούσε και βασίλευε στην επαρχία. Τα φαιά σταγονίδια καραδοκούσαν πίσω από κάθε γωνία.
Για το επίσημο κράτος, ο Ξυλούρης ήταν περιθωριακός, αν όχι ανατρεπτικό στοιχείο. Αυτός δεν ήταν που άναψε σπίθα αντίστασης στην Πλάκα μαζί με τον Μαρκόπουλο και τον Γκαϊφύλλια, τα χρόνια της χούντας; Αυτός δεν ήταν που τραγουδούσε στο «Μεγάλο Μας Τσίρκο» του Καζάκου και της Καρέζη το 1973; Προσοχή, λοιπόν. Μη μας καβαλλήσουν «οι κομμουνισταί». Αυτοί είναι επικίνδυνοι ακόμα και πεθαμένοι.
Μη γελάτε και μη νομίζετε ότι υπερβάλλω. Το 1980 δεν έμοιαζε καθόλου με το 2010. Ούτε καν με το 1990. Δεν κληροδότησαν μόνο τον Άκη τα 80s στην ελληνική κοινωνία.
Ο Νίκος Ξυλούρης νικήθηκε από τον καρκίνο μόλις στα 44 χρόνια του. Το φευγιό του ντύθηκε με παλλαϊκή θλίψη και προκάλεσε πάνδημο πένθος, ειδικά στην Κρήτη. Έφυγε με αξιοπρέπεια, όπως έζησε.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος νικήθηκε από νόσο των νεφρών μόλις στα 64 χρόνια του. Το φευγιό του ντύθηκε με παλλαϊκή θλίψη και προκάλεσε πάνδημο πένθος σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας. Εφυγε με αξιοπρέπεια, όπως έζησε.
Ο Ξυλούρης είχε τουλάχιστον την τύχη να αποφύγει την πλαστική κλάψα των μεσημεριανάδικων. Πέθανε την εποχή των εφημερίδων. Η κληρονομιά του δεν πέρασε από το αδηφάγο φίλτρο της Μελέτη και του Μαλέλη.
Η τηλεόραση και το ίντερνετ έχουν τον τρόπο τους να ευτελίζουν το σεβαστό, το ιερό και το όσιο. Ο Μητροπάνος ήταν, λέει, άντρας, λεβέντης και μάγκας. Και μας το λέει ποιος; Οι τζιτζιφιόγκοι και οι καρακαηδόνες του μεσημβρινού σύστριγγλου.
Σιωπή, μωρέ. Αφήστε τον άνθρωπο να ταξιδέψει ήσυχος.
Όπως θα έλεγε και ο Αλκίνοος: «Ησυχία! Λέξη καμμία!»
Μόνο ένα σεπτό αντίο στον εκλιπόντα. Όπως τότε, πριν από 32 χρόνια, στον Ψαρονίκο Ξυλούρη. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη στη ζωή και στο θάνατο- να ενώνουν τους Ελληνες. Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ένας από αυτούς.
Ηταν μαύρος χειμώνας όταν σίγησε η στεντόρεια φωνή, αλλά την επόμενη μέρα είχε λιακάδα
19 Απριλίου 2012Ηταν μαύρος χειμώνας όταν σίγησε η στεντόρεια φωνή, αλλά την επόμενη μέρα είχε λιακάδα. Το θυμάμαι επειδή πήγα με τα πόδια στο σχολείο. Γυμνασιόπαιδο ήμουν. Στα μισά της διαδρομής, κοντοστάθηκα όπως συνήθως για να ρίξω μία ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.«Εσβησε ο Αρχάγγελος της Κρήτης», έγραφε, σε πηχυαίο τίτλο, η Ακρόπολις. Τον έβαλε ο Θεός σημάδι, στις 8 Φεβρουαρίου 1980. Στο σπίτι μας κλάψαμε. Και στο σχολείο. Ήταν πολιτικοποιημένα τα σχολεία τότε, ιδίως στη δυτική όχθη. Διαβάζαμε και εφημερίδες, όχι αθλητικές.
Η συμφορά είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ, αλλά το ήξεραν ελάχιστοι. Δεν υπήρχε τότε ιδιωτική τηλεόραση ούτε ελεύθερο ραδιόφωνο ούτε διαδίκτυο. Τα νέα τα μαθαίναμε την επόμενη ημέρα, εκτός αν πέφταμε πάνω στο δελτίο ειδήσεων του μεσονυκτίου. Είχαμε ακόμη καραμανλισμό.Μολονότι είχαν περάσει 5,5 χρόνια από τη μεταπολίτευση, τα αφεντικά της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ χειρίζονταν «διακριτικά» και «προσεκτικά» ό,τι είχε να κάνει με την αριστερά και τα σύμβολά της. Ήμασταν ακόμη προτεκτοράτο της Αμερικής, ντυμένο με βλάχικα τσαρούχια. Ο χωροφύλακας ζούσε και βασίλευε στην επαρχία. Τα φαιά σταγονίδια καραδοκούσαν πίσω από κάθε γωνία.
Για το επίσημο κράτος, ο Ξυλούρης ήταν περιθωριακός, αν όχι ανατρεπτικό στοιχείο. Αυτός δεν ήταν που άναψε σπίθα αντίστασης στην Πλάκα μαζί με τον Μαρκόπουλο και τον Γκαϊφύλλια, τα χρόνια της χούντας; Αυτός δεν ήταν που τραγουδούσε στο «Μεγάλο Μας Τσίρκο» του Καζάκου και της Καρέζη το 1973; Προσοχή, λοιπόν. Μη μας καβαλλήσουν «οι κομμουνισταί». Αυτοί είναι επικίνδυνοι ακόμα και πεθαμένοι.Μη γελάτε και μη νομίζετε ότι υπερβάλλω. Το 1980 δεν έμοιαζε καθόλου με το 2010. Ούτε καν με το 1990. Δεν κληροδότησαν μόνο τον Άκη τα 80s στην ελληνική κοινωνία.
Ο Νίκος Ξυλούρης νικήθηκε από τον καρκίνο μόλις στα 44 χρόνια του. Το φευγιό του ντύθηκε με παλλαϊκή θλίψη και προκάλεσε πάνδημο πένθος, ειδικά στην Κρήτη. Έφυγε με αξιοπρέπεια, όπως έζησε.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος νικήθηκε από νόσο των νεφρών μόλις στα 64 χρόνια του. Το φευγιό του ντύθηκε με παλλαϊκή θλίψη και προκάλεσε πάνδημο πένθος σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας. Εφυγε με αξιοπρέπεια, όπως έζησε.Ο Ξυλούρης είχε τουλάχιστον την τύχη να αποφύγει την πλαστική κλάψα των μεσημεριανάδικων. Πέθανε την εποχή των εφημερίδων. Η κληρονομιά του δεν πέρασε από το αδηφάγο φίλτρο της Μελέτη και του Μαλέλη.
Η τηλεόραση και το ίντερνετ έχουν τον τρόπο τους να ευτελίζουν το σεβαστό, το ιερό και το όσιο. Ο Μητροπάνος ήταν, λέει, άντρας, λεβέντης και μάγκας. Και μας το λέει ποιος; Οι τζιτζιφιόγκοι και οι καρακαηδόνες του μεσημβρινού σύστριγγλου.
Σιωπή, μωρέ. Αφήστε τον άνθρωπο να ταξιδέψει ήσυχος.
Όπως θα έλεγε και ο Αλκίνοος: «Ησυχία! Λέξη καμμία!»
Μόνο ένα σεπτό αντίο στον εκλιπόντα. Όπως τότε, πριν από 32 χρόνια, στον Ψαρονίκο Ξυλούρη. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη στη ζωή και στο θάνατο- να ενώνουν τους Ελληνες. Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ένας από αυτούς.
