Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μουσικούς που έχουν σημαδέψει την ελληνική μουσική παραγωγή των τελευταίων είκοσι χρόνων. Κιθαρίστας του Νίκου Παπάζογλου (δικό του το μνημειώδες παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας «Στη ρωγμή του χρόνου»), κιθαρίστας των Τρυπών (με ήχο που θα ζήλευαν πολλοί κιθαρίστες της διεθνούς μουσικής σκηνής), κιθαρίστας κι ενορχηστρωτής στο «Βραχνό Προφήτη» του Θανάση Παπακωνσταντίνου (του δίσκου δηλαδή που «απογείωσε» τον Θεσσαλό τραγουδοποιό). Θέλετε κι άλλα; Χρειάζονται άλλα; Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, πλέον ασχολείται με τα δικά του projects και αυτά θα παρουσιάσει σε ένα ακουστικό σετ το Σάββατο στη σκηνή του Gagarin. Κομμάτια από τους δύο προσωπικούς του δίσκους με τίτλο «Σκηνές από ένα ταξίδι» και «Από τη σπηλιά του δράκου». Η εμφάνισή του αυτή στάθηκε αφορμή για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ μας.
Τι θα ακούσουμε το Σάββατο στο Gagarin;
Θα ακούσετε κομμάτια και από τις δύο δουλειές που έχω κάνει. Ωστόσο, τα κομμάτια θα είναι προσαρμοσμένα στην ορχήστρα που θα τα παίξει: δύο έγχορδα, κοντραμπάσσο, μπουζούκι και ακουστική κιθάρα. Στο σχήμα παίζουν οι: Φώτης Σιώτας (βιολί και βιόλα), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Δημήτρης Βλαχομήτρος (μπουζούκι) και Διονύσης Μακρής (κοντραμπάσσο). Θα ακουστούν επίσης και κάποιες εκπλήξεις που δεν υπάρχουν ούτε στον ένα δίσκο, ούτε στον άλλο.
Μίλησε μου για τις κιθαριστικές σου επιρροές. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κιθαρίστες;
Έχω περάσει πολλές και διαφορετικές περιόδους. Όταν ήμουν πολύ μικρός και μάθαινα, όταν έβγαζα τα πρώτα μου «θέματα» στην κιθάρα, τα πρώτα riff, όταν ήμουν 13-14 χρονών, μάθαινα πάνω από κιθαρίστες του λεγόμενου κλασικού ροκ. Δηλαδή, από Deep Purple, AC/DC, Led Zeppelin και όλα αυτά τα κλασικά. Αργότερα άρχισα να παίζω κι άλλα πράγματα. Τώρα πια, όλα με ενδιαφέρουν και όλοι είναι αγαπημένοι μου γιατί τελικά ο καθένας βάζει το λιθαράκι του πάνω σε αυτό το όργανο και έχει την αξία του. Ο κάθε κιθαρίστας έχει δημιουργήσει έναν κόσμο. Ο κάθε μουσικός, δηλαδή, για να μην το περιορίσουμε μόνο στην κιθάρα, έχει δημιουργήσει έναν κόσμο και τον έχει καταθέσει πάνω στο όργανό του. Οπότε υπάρχει ενδιαφέρον παντού. Απλώς σε εμάς απομένει να το βλέπουμε, να το μελετάμε, να κάνουμε κι εμείς τα δικά μας.
Θυμάσαι την πρώτη σου κιθάρα;
Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια πολύ φτηνιάρικη. Δεν μπορούσαν να μου πάρουν οι γονείς μου. Ήμουν πολύ μικρός, 10 11 χρονών, οπότε βρέθηκε μια πολύ της πλάκας. Πρέπει να έκανε ένα χιλιάρικο, επί δραχμών. Εγώ την αγάπησα, έτσι κι αλλιώς, γιατί αγάπησα το όργανο. Ούτως ή άλλως δεν είχα και κριτήριο σε εκείνη την ηλικία. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να έχω έξι χορδές να «κοπανάω», να παίζω. Αργότερα ακολουθούσα τις ανάγκες μου. Αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα λίγο πριν κάνουμε τον δίσκο με τις Τρύπες, γιατί μέχρι τότε μοιραζόμασταν την ίδια κιθάρα 2 3 άνθρωποι. Από εκεί και πέρα, πέρασα και μια περίοδο, όπου επειδή είχα μια οικονομική άνεση, αγόρασα μερικά έξτρα όργανα. Τώρα πλέον παίζω με μια δυο κιθάρες που αγαπάω.
Εκείνες τις πρώτες κιθάρες, τις έχεις ακόμα;
Την πρώτη πρώτη τη δώρισα σε κάτι ξαδελφούλες μου και την πρώτη μου ηλεκτρική την έχω φυσικά. Δεν την παίζω γιατί έχει κάποια τεχνικά προβλήματα. Θέλει κάποια μαστορέματα, που θα τα κάνω, ίσως, κάποια στιγμή, αλλά δε με απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς την έχω και θα την έχω πάντα.
Στο παρελθόν, έχεις παίξει μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια, με διάφορα σχήματα. Τώρα τα ακροατήρια έχουν μικρύνει λίγο. Ποιες είναι οι διαφορές τώρα και τότε; Νοσταλγείς τα παλαιότερα μεγάλα ακροατήρια;
Όχι. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, αισθάνομαι πολύ ωραία πάνω στο πάλκο και, επειδή παίζω και μόνος μου τελευταία, μου αρέσει η αμεσότητα που υπάρχει με ένα μικρό κοινό. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μου αρέσει να παίζω σε μεγάλα ακροατήρια ή ότι έχω πρόβλημα, απλά νιώθω το ίδιο άνετα μπροστά σε ένα κοινό δύο ανθρώπων και σε ένα κοινό δύο χιλιάδων ανθρώπων. Η μόνη διαφορά που υπάρχει αφορά στο οικονομικό. Όταν παίζεις σε μικρά ακροατήρια αμοίβεσαι λιγότερο. Αυτή είναι η διαφορά. Εγώ πάντως αισθάνομαι το ίδιο καλά και με λίγο και με πολύ κόσμο. Δεν περιμένω το πλήθος να μου φτιάξει τη διάθεση. Τη διάθεση την έχω ό,τι κι αν γίνει.
Θα σε ρωτούσα σχετικά με αυτό. Σε βιοποριστικό επίπεδο δημιουργούνται προβλήματα; Και κατά πόσον η ανάγκη για βιοπορισμό επηρεάζει την τέχνη και τα παράγωγά της;
Νομίζω ότι είναι ανεξάρτητα αυτά τα πράγματα. Αν έχεις την ανάγκη να κάνεις κάτι, θα το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Το βιοποριστικό είναι μια πραγματικότητα. Δεν είμαι υπεράνω. Δε μπορώ να πω ότι δεν έχω ανάγκη να πληρώσω το νοίκι μου, τους λογαριασμούς μου, να πάρω τις χορδές μου. Δεν είμαι τόσο υπεράνω. Δεν ζω στο δρόμο. Θέλω να έχω ένα εισόδημα, αλλά έχω εξοικειωθεί τόσο καιρό πια. Περνάω περιόδους που έχω την άνεση να ζω καλά, περιόδους που ψάχνω το δίφραγκο, αλλά αυτό που έχω να κάνω θα το κάνω. Αυτό μετράει. Για μένα είναι πολύ σημαντικό το να παίζω. Σαφώς και θέλω να βιοπορίζομαι, να μπορώ να βγάζω λεφτά για να ζω, αλλά τα λεφτά δεν είναι ποτέ πολλά, οπότε με ενδιαφέρει κυρίως το να μπορώ να παίζω τη μουσική μου και να συναναστρέφομαι με πέντε ανθρώπους που γουστάρω. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουνε ένα τίμημα. Τα πιο πολλά λεφτά έχουνε ένα τίμημα, οπότε δεν ξέρω αν μπορώ να το δώσω.
Υπάρχει κάποιο project με το οποίο ασχολείσαι αυτό τον καιρό;
Κάνω τη μουσική για την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα το κάνω γιατί γουστάρω και τον Οικονομίδη πολύ. Έχω καινούργιο υλικό το οποίο σιγά σιγά το δουλεύω.
Από όλες αυτές τις στιγμές σε αυτό το ταξίδι με τη μουσική υπάρχει κάποια που θα ήθελες να ξαναζήσεις;
Όχι. Είναι ψέμμα να ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε κάτι τέτοιο γιατί δεν επαναλαμβάνονται οι στιγμές. Δεν μπορείς να ξαναζήσεις μια στιγμή. Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε διαφορετικοί εμείς οι ίδιοι. Να ξαναγίνω όπως ήμουνα πριν από δέκα λεπτα; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και δεν το θέλω κιόλας. Αυτό σε φρενάρει και από το να πας μπροστά, να συνεχίσεις τη ζωή σου. Εϊναι μια στασιμότητα που δε με αφορά, δε με ενδιαφέρει. Μου αρέσει η συνέχεια και η διαδρομή. Η διαδρομή είναι το ωραίο. Να ζεις πράγματα συνέχεια.
Και για όλους αυτούς που θέλουν να δουν άλλη μια φορά μαζί τις Τρύπες; Για μία συναυλία.
Δεν ξέρω τι να πω. Νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει μία φορά και μετά άλλη μία και μετά άλλη μία. Και αφού έγινε μία γιατί να μην ξαναγίνει άλλη μία; Και μετά θα γίνουμε σαν κάτι τύπους που για δύο χρόνια διαλυόντουσαν και για άλλα δύο κάνανε μια επανεμφάνιση. Αυτό θα κάνουμε; (γέλια) Δε νομίζω ότι έχει νόημα αυτό το πράγμα.
Αν ρωτάς τη δική μου γνώμη συμφωνώ. Αλλά είμαι και από τους τυχερούς που είχαν την τύχη να δουν τις Τρύπες ζωντανά αρκετές φορές.
Ναι, γιατί μετά αυτό το πράγμα δεν τελειώνει. Αρχίζεις και επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου. Το κατανοώ, το καταλαβαίνω, αλλά από την άλλη πρέπει να υπάρχει και ένα νόημα σε αυτό το πράγμα. Να υπάρχει λόγος σοβαρός για να συμβεί.
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, το Σάββατο, στη σκηνή του Gagarin.
19 Απριλίου 2012Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μουσικούς που έχουν σημαδέψει την ελληνική μουσική παραγωγή των τελευταίων είκοσι χρόνων. Κιθαρίστας του Νίκου Παπάζογλου (δικό του το μνημειώδες παίξιμο της ηλεκτρικής κιθάρας «Στη ρωγμή του χρόνου»), κιθαρίστας των Τρυπών (με ήχο που θα ζήλευαν πολλοί κιθαρίστες της διεθνούς μουσικής σκηνής), κιθαρίστας κι ενορχηστρωτής στο «Βραχνό Προφήτη» του Θανάση Παπακωνσταντίνου (του δίσκου δηλαδή που «απογείωσε» τον Θεσσαλό τραγουδοποιό). Θέλετε κι άλλα; Χρειάζονται άλλα; Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, πλέον ασχολείται με τα δικά του projects και αυτά θα παρουσιάσει σε ένα ακουστικό σετ το Σάββατο στη σκηνή του Gagarin. Κομμάτια από τους δύο προσωπικούς του δίσκους με τίτλο «Σκηνές από ένα ταξίδι» και «Από τη σπηλιά του δράκου». Η εμφάνισή του αυτή στάθηκε αφορμή για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ μας.
Τι θα ακούσουμε το Σάββατο στο Gagarin;
Θα ακούσετε κομμάτια και από τις δύο δουλειές που έχω κάνει. Ωστόσο, τα κομμάτια θα είναι προσαρμοσμένα στην ορχήστρα που θα τα παίξει: δύο έγχορδα, κοντραμπάσσο, μπουζούκι και ακουστική κιθάρα. Στο σχήμα παίζουν οι: Φώτης Σιώτας (βιολί και βιόλα), Μιχάλης Βρέττας (βιολί), Δημήτρης Βλαχομήτρος (μπουζούκι) και Διονύσης Μακρής (κοντραμπάσσο). Θα ακουστούν επίσης και κάποιες εκπλήξεις που δεν υπάρχουν ούτε στον ένα δίσκο, ούτε στον άλλο.
Μίλησε μου για τις κιθαριστικές σου επιρροές. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κιθαρίστες;
Έχω περάσει πολλές και διαφορετικές περιόδους. Όταν ήμουν πολύ μικρός και μάθαινα, όταν έβγαζα τα πρώτα μου «θέματα» στην κιθάρα, τα πρώτα riff, όταν ήμουν 13-14 χρονών, μάθαινα πάνω από κιθαρίστες του λεγόμενου κλασικού ροκ. Δηλαδή, από Deep Purple, AC/DC, Led Zeppelin και όλα αυτά τα κλασικά. Αργότερα άρχισα να παίζω κι άλλα πράγματα. Τώρα πια, όλα με ενδιαφέρουν και όλοι είναι αγαπημένοι μου γιατί τελικά ο καθένας βάζει το λιθαράκι του πάνω σε αυτό το όργανο και έχει την αξία του. Ο κάθε κιθαρίστας έχει δημιουργήσει έναν κόσμο. Ο κάθε μουσικός, δηλαδή, για να μην το περιορίσουμε μόνο στην κιθάρα, έχει δημιουργήσει έναν κόσμο και τον έχει καταθέσει πάνω στο όργανό του. Οπότε υπάρχει ενδιαφέρον παντού. Απλώς σε εμάς απομένει να το βλέπουμε, να το μελετάμε, να κάνουμε κι εμείς τα δικά μας.
Θυμάσαι την πρώτη σου κιθάρα;Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια πολύ φτηνιάρικη. Δεν μπορούσαν να μου πάρουν οι γονείς μου. Ήμουν πολύ μικρός, 10 11 χρονών, οπότε βρέθηκε μια πολύ της πλάκας. Πρέπει να έκανε ένα χιλιάρικο, επί δραχμών. Εγώ την αγάπησα, έτσι κι αλλιώς, γιατί αγάπησα το όργανο. Ούτως ή άλλως δεν είχα και κριτήριο σε εκείνη την ηλικία. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να έχω έξι χορδές να «κοπανάω», να παίζω. Αργότερα ακολουθούσα τις ανάγκες μου. Αγόρασα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα λίγο πριν κάνουμε τον δίσκο με τις Τρύπες, γιατί μέχρι τότε μοιραζόμασταν την ίδια κιθάρα 2 3 άνθρωποι. Από εκεί και πέρα, πέρασα και μια περίοδο, όπου επειδή είχα μια οικονομική άνεση, αγόρασα μερικά έξτρα όργανα. Τώρα πλέον παίζω με μια δυο κιθάρες που αγαπάω.
Εκείνες τις πρώτες κιθάρες, τις έχεις ακόμα;
Την πρώτη πρώτη τη δώρισα σε κάτι ξαδελφούλες μου και την πρώτη μου ηλεκτρική την έχω φυσικά. Δεν την παίζω γιατί έχει κάποια τεχνικά προβλήματα. Θέλει κάποια μαστορέματα, που θα τα κάνω, ίσως, κάποια στιγμή, αλλά δε με απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς την έχω και θα την έχω πάντα.
Στο παρελθόν, έχεις παίξει μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια, με διάφορα σχήματα. Τώρα τα ακροατήρια έχουν μικρύνει λίγο. Ποιες είναι οι διαφορές τώρα και τότε; Νοσταλγείς τα παλαιότερα μεγάλα ακροατήρια;
Όχι. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, αισθάνομαι πολύ ωραία πάνω στο πάλκο και, επειδή παίζω και μόνος μου τελευταία, μου αρέσει η αμεσότητα που υπάρχει με ένα μικρό κοινό. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δε μου αρέσει να παίζω σε μεγάλα ακροατήρια ή ότι έχω πρόβλημα, απλά νιώθω το ίδιο άνετα μπροστά σε ένα κοινό δύο ανθρώπων και σε ένα κοινό δύο χιλιάδων ανθρώπων. Η μόνη διαφορά που υπάρχει αφορά στο οικονομικό. Όταν παίζεις σε μικρά ακροατήρια αμοίβεσαι λιγότερο. Αυτή είναι η διαφορά. Εγώ πάντως αισθάνομαι το ίδιο καλά και με λίγο και με πολύ κόσμο. Δεν περιμένω το πλήθος να μου φτιάξει τη διάθεση. Τη διάθεση την έχω ό,τι κι αν γίνει.
Θα σε ρωτούσα σχετικά με αυτό. Σε βιοποριστικό επίπεδο δημιουργούνται προβλήματα; Και κατά πόσον η ανάγκη για βιοπορισμό επηρεάζει την τέχνη και τα παράγωγά της;Νομίζω ότι είναι ανεξάρτητα αυτά τα πράγματα. Αν έχεις την ανάγκη να κάνεις κάτι, θα το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Το βιοποριστικό είναι μια πραγματικότητα. Δεν είμαι υπεράνω. Δε μπορώ να πω ότι δεν έχω ανάγκη να πληρώσω το νοίκι μου, τους λογαριασμούς μου, να πάρω τις χορδές μου. Δεν είμαι τόσο υπεράνω. Δεν ζω στο δρόμο. Θέλω να έχω ένα εισόδημα, αλλά έχω εξοικειωθεί τόσο καιρό πια. Περνάω περιόδους που έχω την άνεση να ζω καλά, περιόδους που ψάχνω το δίφραγκο, αλλά αυτό που έχω να κάνω θα το κάνω. Αυτό μετράει. Για μένα είναι πολύ σημαντικό το να παίζω. Σαφώς και θέλω να βιοπορίζομαι, να μπορώ να βγάζω λεφτά για να ζω, αλλά τα λεφτά δεν είναι ποτέ πολλά, οπότε με ενδιαφέρει κυρίως το να μπορώ να παίζω τη μουσική μου και να συναναστρέφομαι με πέντε ανθρώπους που γουστάρω. Έτσι κι αλλιώς όλα έχουνε ένα τίμημα. Τα πιο πολλά λεφτά έχουνε ένα τίμημα, οπότε δεν ξέρω αν μπορώ να το δώσω.
Υπάρχει κάποιο project με το οποίο ασχολείσαι αυτό τον καιρό;
Κάνω τη μουσική για την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα το κάνω γιατί γουστάρω και τον Οικονομίδη πολύ. Έχω καινούργιο υλικό το οποίο σιγά σιγά το δουλεύω.
Από όλες αυτές τις στιγμές σε αυτό το ταξίδι με τη μουσική υπάρχει κάποια που θα ήθελες να ξαναζήσεις;Όχι. Είναι ψέμμα να ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε κάτι τέτοιο γιατί δεν επαναλαμβάνονται οι στιγμές. Δεν μπορείς να ξαναζήσεις μια στιγμή. Κάθε λεπτό που περνάει είμαστε διαφορετικοί εμείς οι ίδιοι. Να ξαναγίνω όπως ήμουνα πριν από δέκα λεπτα; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και δεν το θέλω κιόλας. Αυτό σε φρενάρει και από το να πας μπροστά, να συνεχίσεις τη ζωή σου. Εϊναι μια στασιμότητα που δε με αφορά, δε με ενδιαφέρει. Μου αρέσει η συνέχεια και η διαδρομή. Η διαδρομή είναι το ωραίο. Να ζεις πράγματα συνέχεια.
Και για όλους αυτούς που θέλουν να δουν άλλη μια φορά μαζί τις Τρύπες; Για μία συναυλία.
Δεν ξέρω τι να πω. Νομίζω ότι πάντα θα υπάρχει μία φορά και μετά άλλη μία και μετά άλλη μία. Και αφού έγινε μία γιατί να μην ξαναγίνει άλλη μία; Και μετά θα γίνουμε σαν κάτι τύπους που για δύο χρόνια διαλυόντουσαν και για άλλα δύο κάνανε μια επανεμφάνιση. Αυτό θα κάνουμε; (γέλια) Δε νομίζω ότι έχει νόημα αυτό το πράγμα.
Αν ρωτάς τη δική μου γνώμη συμφωνώ. Αλλά είμαι και από τους τυχερούς που είχαν την τύχη να δουν τις Τρύπες ζωντανά αρκετές φορές.
Ναι, γιατί μετά αυτό το πράγμα δεν τελειώνει. Αρχίζεις και επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου. Το κατανοώ, το καταλαβαίνω, αλλά από την άλλη πρέπει να υπάρχει και ένα νόημα σε αυτό το πράγμα. Να υπάρχει λόγος σοβαρός για να συμβεί.
