Ακολουθήστε μας στο Google news
Βρέθηκα την Πέμπτη πριν τις εκλογές στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για να παρακολουθήσω την πρεμιέρα από το καινούργιο live project του Παύλου Παυλίδη. Τίτλος αυτού: «Σκοτεινός θάλαμος». Ένα οπτικοακουστικό θέαμα, υψηλής καλλιτεχνικής στάθμης. Δεν περίμενα και κάτι λιγότερο από τον Παύλο για να είμαι ειλικρινής. Δεν θυμάμαι να έχω φύγει ποτέ, από live του, απογοητευμένος.
Το e-tetRadio σας προσφέρει τρεις διπλές προσκλήσεις για τη συναυλία αυτής της Πέμπτης. Νικητές είναι οι Δημήτρης Χατζηχρήστος, Λουϊζα Παπαμικρούλη και Μιχάλης Κουρής. Τα ονόματά σας θα βρίσκονται στην είσοδο του Γυάλινου.
Τι είναι λοιπόν ο «Σκοτεινός θάλαμος»; Είναι μια σειρά εικόνων και βίντεο που προβάλλονται υπό τους ήχους των πιο «ήσυχων» τραγουδιών του Παύλου Παυλίδη. Μπαλάντες και ορχηστρικά θέματα συνθέτουν το ηχοτοπίο του «σκοτεινού θαλάμου». Παλιές και νέες μπαλάντες, δισκογραφημένα και ακυκλοφόρητα ορχηστρικά θέματα. Από το «Βροχοποιό» και τη «Λευκή καταιγίδα», έως το «Immortal story» και τα «Διαστημόπλοια». Δυνατή στιγμή και το καινούργιο μινιμαλιστικό τραγούδι του Παυλίδη, τα «Σύννεφα», με την επαναλαμβανόμενη ταξιδιάρικη και «πειραγμένη» ηχητικά επωδό: «μέχρι τον ορίζοντα όμορφα σύννεφα σήμερα». Όλα αυτά και πολλά ακόμη πλαισιωμένα από ωραίες εικόνες που προβάλλονται παράλληλα, τροφοδοτώντας ασταμάτητα με ερεθίσματα το μυαλό και την καρδιά του ακροατή - θεατή.
Ο Παύλος Παυλίδης ρίχνει τους τόνους και πάλι. Και του ταιριάζει πολύ αυτό. Τα τραγούδια ακούγονται καθαρά. Οι μαγικοί τους στίχοι,τόσο ξεχωριστοί, αναδεικνύονται στα λιγότερα ντεσιμπέλ. Ο ίδιος ο δημιουργός τους μοιάζει να το απολαμβάνει περισσότερο και χαμογελάει από σκηνής αβίαστα. Είναι πιο επικοινωνιακός. Ο κόσμος σωπαίνει και ακούει. Πόσο απολαμβάνω τελευταία τα live εκείνα που με αφήνουν σιωπηλό, σχεδόν βουβό. Που με καθηλώνουν. Που με κάνουν να μη θέλω να μιλάω με την παρέα μου, αλλά μόνο να ακούω και να προσλαμβάνω ερεθίσματα και συναισθήματα. Και ένα τέτοιο live έζησα πάλι χθες. Ένα συγκινητικό και δοτικό live. Θα ξαναπάω σίγουρα. Και συστήνω και σε εσάς να πάτε. Εξ ου και οι προσκλήσεις.
Για το κλείσιμο αυτού του review επιλέγω τα λόγια του Παύλου Παυλίδη πριν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, που ακούστηκε με την ταυτόχρονη προβολή στο video wall της τελευταίας σκηνής από την ταινία του Michelangelo Antonioni με τίτλο «Zabriskie Point»: «Είδα την συγκεκριμένη ταινία στα δεκαεφτά μου χρόνια και τότε κατάλαβα πως όσοι μιλάνε για πολιτική, δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ασκούν πολιτική και όσοι μιλούν για επανάσταση - και μιλούν συνεχώς για αυτή - δεν σημαίνει απαραιτήτως πως κάνουν και επανάσταση». Σχετικό; Επίκαιρο; Ευστοχότατο πολιτικό σχόλιο, ειδικά όταν αυτό διατυπώθηκε λίγο πριν τις εκλογές. Διαφωνείτε;
Κάθε Πέμπτη του Μαΐου, ο "Σκοτεινός θάλαμος" του Παύλου Παυλίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
15 Μαΐου 2012Βρέθηκα την Πέμπτη πριν τις εκλογές στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για να παρακολουθήσω την πρεμιέρα από το καινούργιο live project του Παύλου Παυλίδη. Τίτλος αυτού: «Σκοτεινός θάλαμος». Ένα οπτικοακουστικό θέαμα, υψηλής καλλιτεχνικής στάθμης. Δεν περίμενα και κάτι λιγότερο από τον Παύλο για να είμαι ειλικρινής. Δεν θυμάμαι να έχω φύγει ποτέ, από live του, απογοητευμένος.
Το e-tetRadio σας προσφέρει τρεις διπλές προσκλήσεις για τη συναυλία αυτής της Πέμπτης. Νικητές είναι οι Δημήτρης Χατζηχρήστος, Λουϊζα Παπαμικρούλη και Μιχάλης Κουρής. Τα ονόματά σας θα βρίσκονται στην είσοδο του Γυάλινου.
Τι είναι λοιπόν ο «Σκοτεινός θάλαμος»; Είναι μια σειρά εικόνων και βίντεο που προβάλλονται υπό τους ήχους των πιο «ήσυχων» τραγουδιών του Παύλου Παυλίδη. Μπαλάντες και ορχηστρικά θέματα συνθέτουν το ηχοτοπίο του «σκοτεινού θαλάμου». Παλιές και νέες μπαλάντες, δισκογραφημένα και ακυκλοφόρητα ορχηστρικά θέματα. Από το «Βροχοποιό» και τη «Λευκή καταιγίδα», έως το «Immortal story» και τα «Διαστημόπλοια». Δυνατή στιγμή και το καινούργιο μινιμαλιστικό τραγούδι του Παυλίδη, τα «Σύννεφα», με την επαναλαμβανόμενη ταξιδιάρικη και «πειραγμένη» ηχητικά επωδό: «μέχρι τον ορίζοντα όμορφα σύννεφα σήμερα». Όλα αυτά και πολλά ακόμη πλαισιωμένα από ωραίες εικόνες που προβάλλονται παράλληλα, τροφοδοτώντας ασταμάτητα με ερεθίσματα το μυαλό και την καρδιά του ακροατή - θεατή.Ο Παύλος Παυλίδης ρίχνει τους τόνους και πάλι. Και του ταιριάζει πολύ αυτό. Τα τραγούδια ακούγονται καθαρά. Οι μαγικοί τους στίχοι,τόσο ξεχωριστοί, αναδεικνύονται στα λιγότερα ντεσιμπέλ. Ο ίδιος ο δημιουργός τους μοιάζει να το απολαμβάνει περισσότερο και χαμογελάει από σκηνής αβίαστα. Είναι πιο επικοινωνιακός. Ο κόσμος σωπαίνει και ακούει. Πόσο απολαμβάνω τελευταία τα live εκείνα που με αφήνουν σιωπηλό, σχεδόν βουβό. Που με καθηλώνουν. Που με κάνουν να μη θέλω να μιλάω με την παρέα μου, αλλά μόνο να ακούω και να προσλαμβάνω ερεθίσματα και συναισθήματα. Και ένα τέτοιο live έζησα πάλι χθες. Ένα συγκινητικό και δοτικό live. Θα ξαναπάω σίγουρα. Και συστήνω και σε εσάς να πάτε. Εξ ου και οι προσκλήσεις. Για το κλείσιμο αυτού του review επιλέγω τα λόγια του Παύλου Παυλίδη πριν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, που ακούστηκε με την ταυτόχρονη προβολή στο video wall της τελευταίας σκηνής από την ταινία του Michelangelo Antonioni με τίτλο «Zabriskie Point»: «Είδα την συγκεκριμένη ταινία στα δεκαεφτά μου χρόνια και τότε κατάλαβα πως όσοι μιλάνε για πολιτική, δεν σημαίνει απαραιτήτως πως ασκούν πολιτική και όσοι μιλούν για επανάσταση - και μιλούν συνεχώς για αυτή - δεν σημαίνει απαραιτήτως πως κάνουν και επανάσταση». Σχετικό; Επίκαιρο; Ευστοχότατο πολιτικό σχόλιο, ειδικά όταν αυτό διατυπώθηκε λίγο πριν τις εκλογές. Διαφωνείτε;
