Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι «Μαγγανείες» είναι ένας συνολικά πολύ καλός δίσκος. Το πρωτογενές υλικό του, τα τραγούδια δηλαδή, είναι εξαιρετικό. Ωστόσο, η μακρά αναμονή, τον αποδυνάμωσε, θαρρώ. Και εξηγούμαι: Περισσότερα από τα μισά τραγούδια του δίσκου (Ανεμόσκαλα, Πλύστρα του Ουρανού, Σκουλαρίκι, Μια μάνα που χε έναν γιο, Η ουρά του αλόγου, Τότε και εγώ, Ραμόν) συμπεριλαμβάνονται στις ζωντανές εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη εδώ και πολύ καιρό. Στην εποχή του youtube αυτό μεταφράζεται σε αμέτρητες «ηχογραφήσεις» και αναπαραγωγές τους, σε κακή, μάλιστα, ποιότητα ήχου και εικόνας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο καινούργιος δίσκος να μην είναι τελικά και τόσο καινούργιος. Να μην περιέχει το ξάφνιασμα και την έκπληξη της πρώτης ακρόασης ενός τραγουδιού. Και αυτό το συναίσθημα, έως τώρα, ήταν κυρίαρχο στη συνείδηση του αγοραστή ενός νέου δίσκου.
Στις μέρες μας, η πλειοψηφία του κοινού έχει συνηθίσει να ακούει μουσική από το youtube. Έτσι, οι «Μαγγανείες» ηχούσαν στα αυτιά μας, πολύ πριν κυκλοφορήσουν. Αν σε αυτό προστεθεί και η ενορχήστρωση του δίσκου με τον αναμενόμενο τρόπο, ακολουθώντας πιστά, δηλαδή, τις προβαρισμένες ζωντανές εκτελέσεις (κατά την τακτική των προπονητών ποδοσφαίρου, όπου «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»), τότε ο ακροατής «απογοητεύεται» λιγουλάκι. Προφανώς όμως δε μιλώ για ουσιαστική απογοήτευση, καθότι ο δίσκος είναι πολύ καλός και τα καινούργια τραγούδια του (όσα δεν είχαμε ακούσει πριν την κυκλοφορία του: Οι Άγιοι, ο Ακίνητος, Πρώτη άνοιξη, Οδοιπόροι, Μαγγανείες) είναι εξαιρετικά. Ο Γιάννης Χαρούλης, με τις μεστές ερμηνείες του, αναδεικνύει το υλικό του δίσκου. Είναι κατά την άποψή μου ο ιδανικός άντρας ερμηνευτής των τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει συναίσθημα, τεχνική και ξεχωριστή χροιά. Ακόμα και η ντοπιολαλιά του βοηθάει στην ερμηνεία των τραγουδιών.
Εν κατακλείδι, οι «Μαγγανείες» είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή μας. Εμπεριέχει αγαπημένα τραγούδια, που κέρδισαν το ακροατήριο πολύ πριν την κυκλοφορία τους. Που διαδόθηκαν από (ηλεκτρονικό) στόμα σε (ηλεκτρονικό) στόμα και αναδείχθηκαν. Που κέρδισαν χώρο στο θυμικό μας και που, εν τέλει, ήρθαν για να μείνουν. Καλώς ήρθανε, λοιπόν, κι ας άργησαν.
Διαβάστε εδώ το review του Δημήτρη Κανελλόπουλου για την προχθεσινή εμφάνιση του Γιάννη Χαρούλη στην Τεχνόπολη.
Η πολυαναμενόμενη συνεργασία του Γιάννη Χαρούλη με το Θανάση Παπακωνσταντίνου.
08 Ιουνίου 2012Επιτέλους κυκλοφόρησε! Πόσα χρόνια περιμέναμε αυτό το δίσκο; Είχε γίνει σαν το γεφύρι της Άρτας: ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν. Δεν γνωρίζω τους λόγους που έκαναν τη συγκεκριμένη κυκλοφορία να καθυστερήσει τόσο, ωστόσο δηλώνω ευχαριστημένος που δεν είμαι πια υποχρεωμένος να ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι (Ουρά του αλόγου), είτε από κακές ζωντανές ηχογραφήσεις στο youtube, είτε στην πρώτη του εκτέλεση από τη Φένια Παπαδόδημα (δίσκος: Το μαντήλι της νεράιδας, 2000, LYRA). Χωρίς να υποτιμώ την εκδοχή της Παπαδόδημα, προτιμώ την ερμηνεία του Χαρούλη που είναι δυναμική, ρωμαλέα και προσδίδει μια ένταση αναγκαία στο τραγούδι. Ένα κομμάτι σήμα κατατεθέν της τραγουδοποιίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που συνηθίζει, γράφοντας τραγούδια, να καταπιάνεται με ιδιαίτερα θέματα και ξεχωριστές ιστορίες.Οι «Μαγγανείες» είναι ένας συνολικά πολύ καλός δίσκος. Το πρωτογενές υλικό του, τα τραγούδια δηλαδή, είναι εξαιρετικό. Ωστόσο, η μακρά αναμονή, τον αποδυνάμωσε, θαρρώ. Και εξηγούμαι: Περισσότερα από τα μισά τραγούδια του δίσκου (Ανεμόσκαλα, Πλύστρα του Ουρανού, Σκουλαρίκι, Μια μάνα που χε έναν γιο, Η ουρά του αλόγου, Τότε και εγώ, Ραμόν) συμπεριλαμβάνονται στις ζωντανές εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη εδώ και πολύ καιρό. Στην εποχή του youtube αυτό μεταφράζεται σε αμέτρητες «ηχογραφήσεις» και αναπαραγωγές τους, σε κακή, μάλιστα, ποιότητα ήχου και εικόνας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο καινούργιος δίσκος να μην είναι τελικά και τόσο καινούργιος. Να μην περιέχει το ξάφνιασμα και την έκπληξη της πρώτης ακρόασης ενός τραγουδιού. Και αυτό το συναίσθημα, έως τώρα, ήταν κυρίαρχο στη συνείδηση του αγοραστή ενός νέου δίσκου. Στις μέρες μας, η πλειοψηφία του κοινού έχει συνηθίσει να ακούει μουσική από το youtube. Έτσι, οι «Μαγγανείες» ηχούσαν στα αυτιά μας, πολύ πριν κυκλοφορήσουν. Αν σε αυτό προστεθεί και η ενορχήστρωση του δίσκου με τον αναμενόμενο τρόπο, ακολουθώντας πιστά, δηλαδή, τις προβαρισμένες ζωντανές εκτελέσεις (κατά την τακτική των προπονητών ποδοσφαίρου, όπου «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»), τότε ο ακροατής «απογοητεύεται» λιγουλάκι. Προφανώς όμως δε μιλώ για ουσιαστική απογοήτευση, καθότι ο δίσκος είναι πολύ καλός και τα καινούργια τραγούδια του (όσα δεν είχαμε ακούσει πριν την κυκλοφορία του: Οι Άγιοι, ο Ακίνητος, Πρώτη άνοιξη, Οδοιπόροι, Μαγγανείες) είναι εξαιρετικά. Ο Γιάννης Χαρούλης, με τις μεστές ερμηνείες του, αναδεικνύει το υλικό του δίσκου. Είναι κατά την άποψή μου ο ιδανικός άντρας ερμηνευτής των τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχει συναίσθημα, τεχνική και ξεχωριστή χροιά. Ακόμα και η ντοπιολαλιά του βοηθάει στην ερμηνεία των τραγουδιών.
Εν κατακλείδι, οι «Μαγγανείες» είναι ένας δίσκος που αξίζει την προσοχή μας. Εμπεριέχει αγαπημένα τραγούδια, που κέρδισαν το ακροατήριο πολύ πριν την κυκλοφορία τους. Που διαδόθηκαν από (ηλεκτρονικό) στόμα σε (ηλεκτρονικό) στόμα και αναδείχθηκαν. Που κέρδισαν χώρο στο θυμικό μας και που, εν τέλει, ήρθαν για να μείνουν. Καλώς ήρθανε, λοιπόν, κι ας άργησαν.
Διαβάστε εδώ το review του Δημήτρη Κανελλόπουλου για την προχθεσινή εμφάνιση του Γιάννη Χαρούλη στην Τεχνόπολη.
