Ακολουθήστε μας στο Google news
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να αποδώσουμε τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι», οι τρεις αυτοί συνδημιουργοί (και βάζω και τη Μποφίλιου μέσα λόγω των μεστών ερμηνειών της) φτιάχνουν ένα σημαντικό τραγούδι. Ένα τραγούδι διαφορετικό από εκείνα των συνομηλίκων τους ή της γενιάς τους, αν προτιμάτε. Οι «Μέρες του Φωτός», αλλά και οι προηγούμενες δουλειές τους, το αποδεικνύουν περίτρανα. Αρχικά έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο θεματικό, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από τους τρεις συνεργάτες. Έναν δίσκο αλά παλαιά δηλαδή. Αυτό το συνήθειο παραπέμπει σε προηγούμενες κυκλοφορίες της ελληνικής δισκογραφίας, όταν ο συνθέτης συνεργαζόταν αποκλειστικά με έναν στιχουργό φτιάχνοντας έναν κύκλο τραγουδιών, ο οποίος είχε και ένα κεντρικό θέμα. Το ίδιο συμβαίνει με τις «Μέρες του Φωτός», σήμερα, εν έτει 2012. Εν προκειμένω, η κεντρική θεματική του δίσκου είναι η γενιά των 30, στην οποία ανήκουν οι τρεις φίλοι και συνεργάτες (πάνω κάτω, γιατί η Μποφίλιου είναι λιγάκι μικρότερη), και η θέση της στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο δίσκος είναι διπλός και περιέχει δώδεκα τραγούδια χωρισμένα σε εξάδες. Στο πρώτο σκέλος του (με τον τίτλο «Μέρες του Φωτός»), ο ηλεκτρικός ήχος ισορροπεί ιδανικά με τη φωνή της τραγουδίστριας δημιουργώντας ένα σύγχρονο άκουσμα ιδανικό για να μεταφέρει τα μηνύματα των τραγουδιών. Φορτισμένα τραγούδια. Τραγούδια μέσα στα οποία αναγνωρίζει κανείς τους προβληματισμούς και τις αγωνίες των δημιουργών τους, ειδικά αν ανήκει κι εκείνος (όπως εγώ) στη γενιά των 30. Μέσα στα τραγούδια αυτά ακούγεται η φωνή μιας γενιάς που προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τις τσέπες, τα σπίτια και τους ρόλους των γονιών της, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό το τραγούδι από όσα παράγονται στις μέρες μας; Θα τολμήσω να πω μάλιστα ότι τα ραδιόφωνα επέλεξαν να παίξουν το «χειρότερο» τραγούδι αυτού του πρώτου μέρους, το ομώνυμο δηλαδή. Οι «Μέρες του Φωτός» είναι σπουδαίο τραγούδι, αλλά όχι τόσο δυνατό όσο τα υπόλοιπα. Ίσως να φταίει και η υπερέκθεσή του στα αυτιά μου βέβαια. Ακούστε όμως προσεκτικά τα υπόλοιπα πέντε και θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Ο δεύτερος δίσκος (με τον τίτλο «Το πέρασμα των μάγων») περιλαμβάνει τις πιο λυρικές δημιουργικές στιγμές αυτού του κύκλου τραγουδιών. Τραγούδια νοσταλγικά, ενορχηστρωμένα διαφορετικά με την καταλυτική συμμετοχή της ορχήστρας νυκτών εγχόρδων του δήμου Πατρέων. Το εναρκτήριο κομμάτι του δεύτερου δίσκου («Δεμένη»), θεματολογικά, θα μπορούσε να ανήκει και στον πρώτο. Ωστόσο, η αλλαγή του ενορχηστρωτικού κλίματος δικαίως το τοποθετεί στο δεύτερο δίσκο. Τα τραγούδια εδώ αποπνέουν ενίοτε και έναν ερωτισμό. Δεν είναι τα κλασικά ερωτικά τραγούδια του παρελθόντος, αλλά προσεγγίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων με έναν τρόπο σύγχρονο και ρεαλιστικό, παρουσιάζοντας το παιχνίδι όπως ακριβώς παίζεται. Ο έρωτας δεν είναι πλέον το αγγελάκι με το τόξο και τα βέλη, αλλά ένας λοχαγός. Ένας λοχαγός που υποδύεται καταπληκτικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο ομώνυμο εξαιρετικό ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Ο «Λοχαγός Έρωτας». Μια εξαιρετική προσέγγιση, που, αν και σύγχρονη, πατάει στον παμπάλαιο βαθειά χαραγμένο εντός μας ρυθμό του ζεϊμπέκικου με τους εύστοχους χρωματισμούς ορχήστρας και ερμηνειών και το εξαιρετικό παίξιμο του μπουζουκιού από το Νίκο Κατσίκη. Απολαυστικό, ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα καθαρτικό.
Οι «Μέρες του Φωτός» βρίσκονται στα χέρια μου εδώ και δύο εβδομάδες. Τις έχω μεταφέρει σε όλα τα players που έχω στη διάθεσή μου και τις ακούω παντού. Στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στο τρέξιμο. Με συγκινεί ο δίσκος αυτός. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, που όλοι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της απαισιοδοξίας και της παραίτησης, ο δίσκος αυτός με κάνει να ελπίζω. Να πιστεύω στη γενιά μου την ίδια. Δεν έχω άλλα λόγια. Θα τα καταφέρουμε.
Καινούργιος δίσκος για τη Νατάσσα Μποφίλιου σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, όπως πάντα.
26 Ιουνίου 2012Χωρίς περιστροφές λοιπόν: μένω κατάπληκτος μπροστά στο ταλέντο, τη δημιουργικότητα, την αισθητική, την τραγουδοποιία, το ταίριασμα και το δέσιμο των τριών αυτών ήδη σημαντικότατων προσώπων της ελληνικής μουσικής. Ο Θέμης Καραμουρατίδης (με τις εξαιρετικές μουσικές του), ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος (με τους καταλυτικούς στίχους του) και η Νατάσσα Μποφίλιου (με τις δουλεμένες και συναισθηματικές ερμηνείες της) με έχουν κερδίσει. Είμαι οπαδός τους.Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να αποδώσουμε τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι», οι τρεις αυτοί συνδημιουργοί (και βάζω και τη Μποφίλιου μέσα λόγω των μεστών ερμηνειών της) φτιάχνουν ένα σημαντικό τραγούδι. Ένα τραγούδι διαφορετικό από εκείνα των συνομηλίκων τους ή της γενιάς τους, αν προτιμάτε. Οι «Μέρες του Φωτός», αλλά και οι προηγούμενες δουλειές τους, το αποδεικνύουν περίτρανα. Αρχικά έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο θεματικό, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από τους τρεις συνεργάτες. Έναν δίσκο αλά παλαιά δηλαδή. Αυτό το συνήθειο παραπέμπει σε προηγούμενες κυκλοφορίες της ελληνικής δισκογραφίας, όταν ο συνθέτης συνεργαζόταν αποκλειστικά με έναν στιχουργό φτιάχνοντας έναν κύκλο τραγουδιών, ο οποίος είχε και ένα κεντρικό θέμα. Το ίδιο συμβαίνει με τις «Μέρες του Φωτός», σήμερα, εν έτει 2012. Εν προκειμένω, η κεντρική θεματική του δίσκου είναι η γενιά των 30, στην οποία ανήκουν οι τρεις φίλοι και συνεργάτες (πάνω κάτω, γιατί η Μποφίλιου είναι λιγάκι μικρότερη), και η θέση της στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο δίσκος είναι διπλός και περιέχει δώδεκα τραγούδια χωρισμένα σε εξάδες. Στο πρώτο σκέλος του (με τον τίτλο «Μέρες του Φωτός»), ο ηλεκτρικός ήχος ισορροπεί ιδανικά με τη φωνή της τραγουδίστριας δημιουργώντας ένα σύγχρονο άκουσμα ιδανικό για να μεταφέρει τα μηνύματα των τραγουδιών. Φορτισμένα τραγούδια. Τραγούδια μέσα στα οποία αναγνωρίζει κανείς τους προβληματισμούς και τις αγωνίες των δημιουργών τους, ειδικά αν ανήκει κι εκείνος (όπως εγώ) στη γενιά των 30. Μέσα στα τραγούδια αυτά ακούγεται η φωνή μιας γενιάς που προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τις τσέπες, τα σπίτια και τους ρόλους των γονιών της, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό το τραγούδι από όσα παράγονται στις μέρες μας; Θα τολμήσω να πω μάλιστα ότι τα ραδιόφωνα επέλεξαν να παίξουν το «χειρότερο» τραγούδι αυτού του πρώτου μέρους, το ομώνυμο δηλαδή. Οι «Μέρες του Φωτός» είναι σπουδαίο τραγούδι, αλλά όχι τόσο δυνατό όσο τα υπόλοιπα. Ίσως να φταίει και η υπερέκθεσή του στα αυτιά μου βέβαια. Ακούστε όμως προσεκτικά τα υπόλοιπα πέντε και θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Ο δεύτερος δίσκος (με τον τίτλο «Το πέρασμα των μάγων») περιλαμβάνει τις πιο λυρικές δημιουργικές στιγμές αυτού του κύκλου τραγουδιών. Τραγούδια νοσταλγικά, ενορχηστρωμένα διαφορετικά με την καταλυτική συμμετοχή της ορχήστρας νυκτών εγχόρδων του δήμου Πατρέων. Το εναρκτήριο κομμάτι του δεύτερου δίσκου («Δεμένη»), θεματολογικά, θα μπορούσε να ανήκει και στον πρώτο. Ωστόσο, η αλλαγή του ενορχηστρωτικού κλίματος δικαίως το τοποθετεί στο δεύτερο δίσκο. Τα τραγούδια εδώ αποπνέουν ενίοτε και έναν ερωτισμό. Δεν είναι τα κλασικά ερωτικά τραγούδια του παρελθόντος, αλλά προσεγγίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων με έναν τρόπο σύγχρονο και ρεαλιστικό, παρουσιάζοντας το παιχνίδι όπως ακριβώς παίζεται. Ο έρωτας δεν είναι πλέον το αγγελάκι με το τόξο και τα βέλη, αλλά ένας λοχαγός. Ένας λοχαγός που υποδύεται καταπληκτικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο ομώνυμο εξαιρετικό ντουέτο με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Ο «Λοχαγός Έρωτας». Μια εξαιρετική προσέγγιση, που, αν και σύγχρονη, πατάει στον παμπάλαιο βαθειά χαραγμένο εντός μας ρυθμό του ζεϊμπέκικου με τους εύστοχους χρωματισμούς ορχήστρας και ερμηνειών και το εξαιρετικό παίξιμο του μπουζουκιού από το Νίκο Κατσίκη. Απολαυστικό, ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα καθαρτικό. Οι «Μέρες του Φωτός» βρίσκονται στα χέρια μου εδώ και δύο εβδομάδες. Τις έχω μεταφέρει σε όλα τα players που έχω στη διάθεσή μου και τις ακούω παντού. Στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στο τρέξιμο. Με συγκινεί ο δίσκος αυτός. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, που όλοι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της απαισιοδοξίας και της παραίτησης, ο δίσκος αυτός με κάνει να ελπίζω. Να πιστεύω στη γενιά μου την ίδια. Δεν έχω άλλα λόγια. Θα τα καταφέρουμε.
