Ακολουθήστε μας στο Google news
Πέρασα καταπληκτικά. Άκουσα φοβερές μουσικές, πρωτότυπες και διασκευασμένες, από όλο το φάσμα της μουσικής δημιουργίας (από metal μέχρι ska και reggae). Άκουσα εντυπωσιακά παιξίματα. Κιθαρίστες παιχταράδες, πνευστά που «γαζώναν», τύμπανα που ξεσηκώναν το κοινό, τραγουδιστές φωνάρες, performers ξεχωριστούς. Θα έλεγα ότι οι «χειρότερες» μπάντες του τριημέρου, ήταν οι επώνυμες, οι γνωστές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι οι «γνωστοί» καλλιτέχνες χαιρέτησαν από σκηνής και δημοσίως τις μαθητικές μπάντες. Το έπραξαν οι Planet of Zeus την Παρασκευή, ο Γιάννης Χαρούλης το Σάββατο και ο Κωστής Μαραβέγιας την Κυριακή. Και δικαίως. Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες υπενθύμισαν στους αναγνωρισμένους (πια) καλλιτέχνες τα πρώτα τους βήματα. Ο Μαραβέγιας το είπε πολύ σωστά: «είμαι κι εγώ δεκαεξάρης», για να συμπληρώσει επαναλαμβάνοντας σε μορφή ρεφραίν το στίχο του Σαββόπουλου: «σας γαμώ τα λύκεια».
Καθόλη τη διάρκεια του τριημέρου, αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ομαδικότητα και η συνεργασία των εθελοντών και των εθελοντριών του SchoolWave. Κάτω από τις οδηγίες του πανταχού παρόντος Χρήστου Ιωαννίδη (εμπνευστή και διοργανωτή του SchoolWave) φρόντιζαν για όλα. Από την καθαριότητα του χώρου και την ομαλή είσοδο του κοινού στο θέατρο Βράχων, μέχρι την πώληση αναμνηστικών και τη φύλαξη των καμαρινιών. Άψογοι πραγματικά.
Δεν έχω να πω πολλά. Το Schoolwave είναι ένα σπουδαίο φεστιβάλ. Δίνει βήμα σε νεαρούς μουσικούς και καλλιτέχνες από όλη τη χώρα, προκειμένουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στους συνομηλίκους τους και όχι μόνο. Είναι ένα τριήμερο φεστιβάλ, διαφορετικό από όλα τα άλλα, στο οποίο κυριαρχεί η μουσική στην πιο αγνή της μορφή, προτού γίνει επάγγελμα για όσους τυχερούς (ή άτυχους). Οι τρεις αυτές βραδιές με έφεραν χρόνια πίσω, όταν ήμουν κι εγώ δεκαεξάρης και έπαιζα μουσικές με τους συμμαθητές μου, χωρίς να με ενδιαφέρει πόσα χρήματα θα κερδίσω, αν θα βγω πρώτος ή δεύτερος, αν θα έχω κόσμο από κάτω ή όχι.
Θα ευχηθώ στο SchoolWave να τα εκατοστήσει λοιπόν. Προσωπικά, θα δίνω το παρόν κάθε χρόνο γιατί θέλω κι εγώ τρεις (τουλάχιστον) μέρες το χρόνο να νιώθω και πάλι παιδί.
Τρεις μέρες SchoolWave στο θέατρο Βράχων.
09 Ιουλίου 2012Για τρεις συνεχόμενες μέρες έδωσα το παρόν στο φετινό SchoolWave, το όγδοο στη σειρά. Τρεις μέρες γεμάτες μουσική. Τρεις μέρες γεμάτες νεαν ικές φάτσες και νεανικές εκδηλώσεις. Τρεις μέρες γεμάτες από δύναμη και ορμή που μόνο η νιότη μπορεί τόσο απλόχερα να έχει, να χαίρεται και να προσφέρει. Τρεις μέρες με καθαρά πρόσωπα, χωρίς γκρίνιες, ζήλιες και ιδιοτέλειες.Πέρασα καταπληκτικά. Άκουσα φοβερές μουσικές, πρωτότυπες και διασκευασμένες, από όλο το φάσμα της μουσικής δημιουργίας (από metal μέχρι ska και reggae). Άκουσα εντυπωσιακά παιξίματα. Κιθαρίστες παιχταράδες, πνευστά που «γαζώναν», τύμπανα που ξεσηκώναν το κοινό, τραγουδιστές φωνάρες, performers ξεχωριστούς. Θα έλεγα ότι οι «χειρότερες» μπάντες του τριημέρου, ήταν οι επώνυμες, οι γνωστές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι οι «γνωστοί» καλλιτέχνες χαιρέτησαν από σκηνής και δημοσίως τις μαθητικές μπάντες. Το έπραξαν οι Planet of Zeus την Παρασκευή, ο Γιάννης Χαρούλης το Σάββατο και ο Κωστής Μαραβέγιας την Κυριακή. Και δικαίως. Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες υπενθύμισαν στους αναγνωρισμένους (πια) καλλιτέχνες τα πρώτα τους βήματα. Ο Μαραβέγιας το είπε πολύ σωστά: «είμαι κι εγώ δεκαεξάρης», για να συμπληρώσει επαναλαμβάνοντας σε μορφή ρεφραίν το στίχο του Σαββόπουλου: «σας γαμώ τα λύκεια».
Καθόλη τη διάρκεια του τριημέρου, αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ομαδικότητα και η συνεργασία των εθελοντών και των εθελοντριών του SchoolWave. Κάτω από τις οδηγίες του πανταχού παρόντος Χρήστου Ιωαννίδη (εμπνευστή και διοργανωτή του SchoolWave) φρόντιζαν για όλα. Από την καθαριότητα του χώρου και την ομαλή είσοδο του κοινού στο θέατρο Βράχων, μέχρι την πώληση αναμνηστικών και τη φύλαξη των καμαρινιών. Άψογοι πραγματικά.Δεν έχω να πω πολλά. Το Schoolwave είναι ένα σπουδαίο φεστιβάλ. Δίνει βήμα σε νεαρούς μουσικούς και καλλιτέχνες από όλη τη χώρα, προκειμένουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στους συνομηλίκους τους και όχι μόνο. Είναι ένα τριήμερο φεστιβάλ, διαφορετικό από όλα τα άλλα, στο οποίο κυριαρχεί η μουσική στην πιο αγνή της μορφή, προτού γίνει επάγγελμα για όσους τυχερούς (ή άτυχους). Οι τρεις αυτές βραδιές με έφεραν χρόνια πίσω, όταν ήμουν κι εγώ δεκαεξάρης και έπαιζα μουσικές με τους συμμαθητές μου, χωρίς να με ενδιαφέρει πόσα χρήματα θα κερδίσω, αν θα βγω πρώτος ή δεύτερος, αν θα έχω κόσμο από κάτω ή όχι.
Θα ευχηθώ στο SchoolWave να τα εκατοστήσει λοιπόν. Προσωπικά, θα δίνω το παρόν κάθε χρόνο γιατί θέλω κι εγώ τρεις (τουλάχιστον) μέρες το χρόνο να νιώθω και πάλι παιδί.
