Ακολουθήστε μας στο Google news
Αύριο Τρίτη και Τετάρτη 18 Ιουλίου, στο μουσικό προαύλιο του θεάτρου Badminton, η Ανδριάνα Μπάμπαλη μαζί με τρεις δεξιοτέχνες μουσικούς (Άκης Κατσουπάκης πιάνο, Πάρης Περυσινάκης λύρα/μαντολίνο, Γιώργος Τζανέτος κρουστα) παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα αναδρομή στην πορεία της. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μια ωραία κουβέντα περί μουσικής και άλλων «δαιμονίων» μαζί της.
Είχες πάει καθόλου πέρυσι στο προαύλιο του Badminton;
Για να παίξω εννοείς;
Δεν είχες παίξει πέρυσι, το θυμάμαι αυτό. Είχες μήπως παρακολουθήσει κάποια από τις παραστάσεις που έγιναν εκεί;
Δεν πήγα πέρυσι. Δεν το είχα «πάρει μυρωδιά». Φέτος πήγα στον Τσαμπρόπουλο.
Πως σου φαίνεται αυτό το concept λοιπόν;
Μου αρέσει πολύ. Ο ανοιχτός χώρος έχει άλλη χάρη, ειδικά στην Ελλάδα που μας βοηθάει κι ο καιρός. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις και να βλέπεις αστεράκια από πάνω σου. Είναι σαν ένα θερινό σινεμά. Αυτή την αίσθηση έχει. Είναι ωραίο, χαλαρό και είναι πολύ ωραία η ιδέα τους να εκμεταλλευτούν αυτό το χώρο.
Συμφωνούμε απολύτως. Τι θα ακούσουμε λοιπόν στο προαύλιο του Badminton;
Θα κάνουμε μια αναδρομή στη δική μου δισκογραφία και έχουμε ετοιμάσει και άλλα πράγματα. Η παρουσία της λύρας αυτού του παραδοσιακού οργάνου στο σχήμα της ορχήστρας, καθώς και του μαντολίνου, που παίζει ο Πάρης Περυσινάκης, μας βοήθησαν να κάνουμε διάφορα περίεργα «παντρέματα» ελληνικών τραγουδιών με ξένα. Κάτι σα μια παράλληλη σχέση που έχουν οι δικές μας μουσικές με μουσικές άλλων τόπων. Θα παίξουμε και κάποια κρητικά τραγούδια, γιατί έχω μεγάλη αδυναμία στην Κρήτη. Στις πρόβες που κάναμε είπα στον Πάρη ότι η δική του παρουσία είναι μια εξαιρετική αφορμή για να παίξουμε και κάτι από την Κρήτη, αλλά και δικά του κομμάτια.
Τι σε έκανε να επιλέξεις μια μικρή ορχήστρα για να σε συνοδεύσει σε αυτές τις εμφανίσεις;
Αυτό το σχήμα το είχαμε ξεκινήσει χωρίς κρουστά καν. Αρχικά παίζαμε πιάνο, ο Άκης Κατσουπάκης, λύρα/μαντολίνο, ο Πάρης Περυσινάκης, και ακουστική κιθάρα εγώ. Η αρχική ιδέα ήταν ότι παίζουμε και χωράμε σε ένα αυτοκίνητο, για να μπορούμε να γυρίσουμε και όλη την Ελλάδα, ειδικά αυτές τις εποχές που είναι και δύσκολα τα πράγματα. Τώρα προστέθηκε και ένας κρουστός στο σχήμα, ο Γιώργος Τζανέτος. Εμένα μου αρέσει το πιο unplugged και νομίζω μου πάει περισσότερο.
Επομένως, πέραν της λειτουργικότητας ενός μικρού σχήματος, στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, όπου πολλοί επιχειρηματίες αναζητούν μικρότερα σχήματα, η απόφασή σου για ένα μικρότερο σχήμα έχει καλλιτεχνική αφετηρία;
Εννοείται. Εγώ λειτουργώ καλύτερα στα ακουστικά σχήματα. Είναι τέτοια η ποιότητα της φωνής μου που ταιριάζει καλύτερα στα μικρότερα σχήματα. Δεν έχω, αυτό που λένε, τα «γκάζια». Με κολακεύει περισσότερο αυτό.
Να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με τη φωνή σου. Έχεις κάνει ποτέ μαθήματα φωνητικής;
Έχω κάνει αρκετά και με διαφορετικούς δασκάλους. Ξεκίνησα με κλασικό τραγούδι, που έκανα γύρω στα τρεισήμισι χρόνια, και μετά έκανα και με άλλους δασκάλους πιο μοντέρνο.
Την χρησιμοποιείς, δηλαδή, την τεχνική; Τραγουδάς με διάφραγμα; Άκου τι ρωτάω τώρα! (γέλια)
Εντάξει, όταν τραγουδάς μπροστά σε κόσμο, καλό είναι να μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Νομίζω ότι το τραγούδι είναι πολύ εμπειρικό πράγμα. Μπορείς να μάθεις αρκετά τρυκ με τα μαθήματα, αλλά και μέσα από τη δουλειά βρίσκεις τρόπους να μην κουράζεσαι, να προστατεύεσαι κλπ. Βρίσκεις τον τρόπο σου, δηλαδή. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Από εκεί και πέρα, κάποια τρυκ, που μπορούν να σε βοηθήσουν αν είσαι κουρασμένος ή αν πρέπει να βγάλεις τη νύχτα, υπάρχουν. Μόνοι μας και μέσα μας φτιάχνουμε, σιγά σιγά, την τεχνική μας.
Πόσο βοηθητικό, σημαντικό ή ασήμαντο, θα έλεγες ότι, είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ο ίδιος;
Πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Θα έπρεπε όλοι οι τραγουδιστές να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, έστω τα βασικά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τρομερός σολίστ, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Καταρχήν, δεν ξέρω πως μπορείς να είσαι τραγουδιστής χωρίς να παίζεις κάποιο όργανο. Δεν τραγουδάς ποτέ στο σπίτι σου; Εγώ δε μπορώ να το καταλάβω πως γίνεται, αλλά μπορεί και να γίνεται.
Η ιστορία έχει δείξει ότι γίνεται. Αλλά αυτό το οξύμωρο απασχολεί και εμένα και για αυτό συνηθίζω να κάνω αυτή την ερώτηση στους καλλιτέχνες με τους οποίους μιλάω.
Νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι κάποιο μουσικό όργανο λίγο πιάνο, λίγη κιθάρα παίζουν.
Υπάρχουν και ορισμένοι που ξεκίνησαν αποκλειστικά σαν τραγουδιστές, αλλά στην πορεία «ψάχτηκαν» και έμαθαν να παίζουν ένα μουσικό όργανο.
Και αυτό. Μα για να καταλάβεις ότι τραγουδάς πρέπει να έχεις ένα όργανο για να το «σκαλίζεις». Διαφορετικά, πως τραγουδάς; Μόνος σου;
Ή πάνω από τραγούδια άλλων στο ραδιόφωνο;
Δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κάποιο όργανο παίζουν στοιχειωδώς.
Ή αν δεν παίζουν, το σωστό θα ήταν, να μάθουν (γέλια). Η δισκογραφία στην Ελλάδα αν δεν έχει καταρρεύσει καταρρέει.
Νομίζω ότι έχει καταρρεύσει πια.
Που βλέπεις εσύ να οδηγείται η κατάσταση; Πως θα ακούμε μουσική; Πως θα μαθαίνουμε τα καινούργια τραγούδια; Πως θα γίνεται;
Παντού καταρρέει η δισκογραφία. Απλώς επειδή εμείς είμαστε τόσο μικρή χώρα, εδώ καταρρέει πολύ πιο γρήγορα. Αν προσέξουμε λίγο περισσότερο το ίντερνετ και αν υπάρξει κι ένας μηχανισμός για να κυνηγάμε τα πράγματα και να μην κυκλοφορεί τόσο εύκολα η πειρατική μουσική, κάτι μπορεί να γίνει. Δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί ένας δίσκος και μέχρι το βράδυ να το έχουν «κατεβάσει» παράνομα δύο χιλιάδες άτομα. Να υπάρξει λίγο περισσότερος σεβασμός άλλο με ρώτησες και άλλο λέω.
Δεν είσαι καθόλου «εκτός θέματος». Μην ανησυχείς. Νομίζω ότι είναι περισσότερο θέμα παιδείας.
Ναι. Έχει περάσει μια νοοτροπία γενικά στον κόσμο. Αυτός ο ευτελισμός της μουσικής έχει δημιουργήσει μια κατάσταση και ο κόσμος νομίζει ότι η μουσική είναι τζάμπα. Δεν διανοείται ο κόσμος να πληρώσει για τη μουσική που ακούει. Περνάει σε όλα, σιγά σιγά, αυτή η νοοτροπία: ότι ο μουσικός πρέπει να παίζει τζάμπα για διάφορους σκοπούς ή εισιτήρια να είναι πάμφθηνα. Δεν σκέφτεται κανείς ότι υπάρχει κόσμος που ζει από αυτό. Υπάρχει γενικότερα η νοοτροπία στον κόσμο ότι η μουσική πρέπει να είναι τζάμπα.
Ο Μανώλης Ρασούλης έλεγε κάτι ωραίο σχετικά με αυτό: Στο παρελθόν ήμουν υπέρ του να είναι όλα ελεύθερα, αλλά μετά πήγα στο μανάβη και μου ζήτησε λεφτά για τις ντομάτες που ήθελα να πάρω.
Έτσι είναι! Και διαφωνώ συχνά με φίλους που δίνουν τους δίσκους τους δωρεάν. Γιατί ρε φίλε το δίνεις δωρεάν; Εγώ που θα πάω μετά να το πουλήσω θα είμαι η κακιά; Να μην το δώσεις δωρεάν. Πούλα το στην τιμή των δύο ευρώ, που κι αυτό είναι αθέμιτος ανταγωνισμός πια. Δεν πρέπει να μαθαίνει ο κόσμος έτσι. Είπα εγώ στο μανάβη να μου δώσει τη ντομάτα τζάμπα; Που είναι και ένα βασικό αγαθό για να ζήσεις. Γιατί λοιπόν πρέπει η μουσική να είναι τζάμπα, λες και δεν κουράζεται κανείς για αυτό; Κι εμείς πως θα ζήσουμε; Τι θα κάνουμε; Να γίνει τελικά η μουσική ένα χόμπυ για πλουσίους; Ή για μπουζούκια και γαρύφαλλα;
Αυτό με φέρνει στην επόμενη ερώτησή μου: εσύ Ανδριάνα βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική;
Ναι. Βιοπορίζομαι από τη μουσική. Έχω περάσει και καλά χρόνια με αυτή τη δουλειά.
Το φαντάζομαι. Κατά πόσον όμως η ανάγκη βιοπορισμού από την τέχνη επηρεάζει την ίδια την τέχνη; Αναγκάζεται ο καλλιτέχνης να κάνει και πράγματα που δεν θέλει προκειμένου να βιοποριστεί;
Αυτό ισχύει, αλλά μέχρι ενός σημείου...
Έχουμε και εδώ τις περιβόητες «κόκκινες γραμμές». Παντού αυτές οι «κόκκινες γραμμές» πια (γέλια).
Ισχύει αυτό που λες. Όταν, όμως, πας να κάνεις πράγματα που δεν έχουν σχέση με αυτό που είσαι, τότε τρως τα μούτρα σου και βλέπεις ότι, όχι μόνο λεφτά δεν θα πάρεις, αλλά είναι και δυσάρεστο. Οπότε ξαναγυρίζεις και λες καλύτερα στα λίγα, παρά έτσι.
Με ποιο κομμάτι έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Τώρα τελευταία ακούω παλιά κομμάτια. Δεν ξέρω πως έχει γίνει αυτό. Τώρα ξανάκουσα και συνειδητοποίησα τι λένε οι στίχοι από το «True Faith» των New Order. Φοβεροί στίχοι. Και να σκεφτείς ότι εγώ το άκουγα πιτσιρίκα και έλεγα «τι ωραίο» χωρίς να προσέχω τους στίχους του. Και έχει κάτι φανταστικά λόγια για την ενηλικίωση. Συγκλονιστικό τραγούδι. Είναι φοβερό, αν σκεφτεί κανείς, ότι κάποτε και αυτά τα pop hits ήταν έργα τέχνης.
Θα το παίξετε στο Badminton (γέλια);
Όχι αυτό. Το παίζουμε όμως εδώ στο σπίτι. Στο live δεν το έχουμε δοκιμάσει. Δεν ξέρω πως και αν θα ταιριάξει με τη λύρα. Θα κάνουμε όμως διάφορα τέτοια.
Τελευταία ερώτηση: Ραδιόφωνο. Ακούς ραδιόφωνο; Και σε ποιες περιστάσεις;
Ναι. Με στεναχωρεί όμως το γεγονός ότι και το ραδιόφωνο όπως όλα τα πράγματα αρχίζει να χάνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Έκανε κακό η αποχώρηση των ραδιοφωνικών παραγωγών, οι οποίοι έδιναν χρώμα και χαρακτήρα στο μέσο. Πλέον ακούω περισσότερες ειδησεογραφικές εκπομπές, αν το πιστεύεις. Έχω κάποιες εκπομπές που τις γουστάρω και τις ακούω στο ραδιόφωνο, περισσότερο ειδησεογραφικές.
Δε νομίζω ότι σου λείπει η μουσική ούτως ή άλλως.
Δε μου λείπει. Αλλά πλέον όταν είμαι «κολλημένη» στην κίνηση με το αυτοκίνητο γιατί εκεί ακούω κυρίως ραδιόφωνο προτιμώ τις ειδησεογραφικές εκπομπές.
Με αφορμή τις εμφανίσεις της (17 και 18 Ιουλίου) στο μουσικό προαύλιο του θεάτρου Badminton.
16 Ιουλίου 2012Αύριο Τρίτη και Τετάρτη 18 Ιουλίου, στο μουσικό προαύλιο του θεάτρου Badminton, η Ανδριάνα Μπάμπαλη μαζί με τρεις δεξιοτέχνες μουσικούς (Άκης Κατσουπάκης πιάνο, Πάρης Περυσινάκης λύρα/μαντολίνο, Γιώργος Τζανέτος κρουστα) παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα αναδρομή στην πορεία της. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μια ωραία κουβέντα περί μουσικής και άλλων «δαιμονίων» μαζί της.
Είχες πάει καθόλου πέρυσι στο προαύλιο του Badminton;
Για να παίξω εννοείς;
Δεν είχες παίξει πέρυσι, το θυμάμαι αυτό. Είχες μήπως παρακολουθήσει κάποια από τις παραστάσεις που έγιναν εκεί;
Δεν πήγα πέρυσι. Δεν το είχα «πάρει μυρωδιά». Φέτος πήγα στον Τσαμπρόπουλο.
Πως σου φαίνεται αυτό το concept λοιπόν;
Μου αρέσει πολύ. Ο ανοιχτός χώρος έχει άλλη χάρη, ειδικά στην Ελλάδα που μας βοηθάει κι ο καιρός. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις και να βλέπεις αστεράκια από πάνω σου. Είναι σαν ένα θερινό σινεμά. Αυτή την αίσθηση έχει. Είναι ωραίο, χαλαρό και είναι πολύ ωραία η ιδέα τους να εκμεταλλευτούν αυτό το χώρο.
Συμφωνούμε απολύτως. Τι θα ακούσουμε λοιπόν στο προαύλιο του Badminton;
Θα κάνουμε μια αναδρομή στη δική μου δισκογραφία και έχουμε ετοιμάσει και άλλα πράγματα. Η παρουσία της λύρας αυτού του παραδοσιακού οργάνου στο σχήμα της ορχήστρας, καθώς και του μαντολίνου, που παίζει ο Πάρης Περυσινάκης, μας βοήθησαν να κάνουμε διάφορα περίεργα «παντρέματα» ελληνικών τραγουδιών με ξένα. Κάτι σα μια παράλληλη σχέση που έχουν οι δικές μας μουσικές με μουσικές άλλων τόπων. Θα παίξουμε και κάποια κρητικά τραγούδια, γιατί έχω μεγάλη αδυναμία στην Κρήτη. Στις πρόβες που κάναμε είπα στον Πάρη ότι η δική του παρουσία είναι μια εξαιρετική αφορμή για να παίξουμε και κάτι από την Κρήτη, αλλά και δικά του κομμάτια.
Τι σε έκανε να επιλέξεις μια μικρή ορχήστρα για να σε συνοδεύσει σε αυτές τις εμφανίσεις;Αυτό το σχήμα το είχαμε ξεκινήσει χωρίς κρουστά καν. Αρχικά παίζαμε πιάνο, ο Άκης Κατσουπάκης, λύρα/μαντολίνο, ο Πάρης Περυσινάκης, και ακουστική κιθάρα εγώ. Η αρχική ιδέα ήταν ότι παίζουμε και χωράμε σε ένα αυτοκίνητο, για να μπορούμε να γυρίσουμε και όλη την Ελλάδα, ειδικά αυτές τις εποχές που είναι και δύσκολα τα πράγματα. Τώρα προστέθηκε και ένας κρουστός στο σχήμα, ο Γιώργος Τζανέτος. Εμένα μου αρέσει το πιο unplugged και νομίζω μου πάει περισσότερο.
Επομένως, πέραν της λειτουργικότητας ενός μικρού σχήματος, στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, όπου πολλοί επιχειρηματίες αναζητούν μικρότερα σχήματα, η απόφασή σου για ένα μικρότερο σχήμα έχει καλλιτεχνική αφετηρία;
Εννοείται. Εγώ λειτουργώ καλύτερα στα ακουστικά σχήματα. Είναι τέτοια η ποιότητα της φωνής μου που ταιριάζει καλύτερα στα μικρότερα σχήματα. Δεν έχω, αυτό που λένε, τα «γκάζια». Με κολακεύει περισσότερο αυτό.
Να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με τη φωνή σου. Έχεις κάνει ποτέ μαθήματα φωνητικής;
Έχω κάνει αρκετά και με διαφορετικούς δασκάλους. Ξεκίνησα με κλασικό τραγούδι, που έκανα γύρω στα τρεισήμισι χρόνια, και μετά έκανα και με άλλους δασκάλους πιο μοντέρνο.
Την χρησιμοποιείς, δηλαδή, την τεχνική; Τραγουδάς με διάφραγμα; Άκου τι ρωτάω τώρα! (γέλια)
Εντάξει, όταν τραγουδάς μπροστά σε κόσμο, καλό είναι να μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Νομίζω ότι το τραγούδι είναι πολύ εμπειρικό πράγμα. Μπορείς να μάθεις αρκετά τρυκ με τα μαθήματα, αλλά και μέσα από τη δουλειά βρίσκεις τρόπους να μην κουράζεσαι, να προστατεύεσαι κλπ. Βρίσκεις τον τρόπο σου, δηλαδή. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Από εκεί και πέρα, κάποια τρυκ, που μπορούν να σε βοηθήσουν αν είσαι κουρασμένος ή αν πρέπει να βγάλεις τη νύχτα, υπάρχουν. Μόνοι μας και μέσα μας φτιάχνουμε, σιγά σιγά, την τεχνική μας.
Πόσο βοηθητικό, σημαντικό ή ασήμαντο, θα έλεγες ότι, είναι για έναν τραγουδιστή να είναι και μουσικός ο ίδιος;
Πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Θα έπρεπε όλοι οι τραγουδιστές να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, έστω τα βασικά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τρομερός σολίστ, αλλά νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Καταρχήν, δεν ξέρω πως μπορείς να είσαι τραγουδιστής χωρίς να παίζεις κάποιο όργανο. Δεν τραγουδάς ποτέ στο σπίτι σου; Εγώ δε μπορώ να το καταλάβω πως γίνεται, αλλά μπορεί και να γίνεται.
Η ιστορία έχει δείξει ότι γίνεται. Αλλά αυτό το οξύμωρο απασχολεί και εμένα και για αυτό συνηθίζω να κάνω αυτή την ερώτηση στους καλλιτέχνες με τους οποίους μιλάω.
Νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι κάποιο μουσικό όργανο λίγο πιάνο, λίγη κιθάρα παίζουν.
Υπάρχουν και ορισμένοι που ξεκίνησαν αποκλειστικά σαν τραγουδιστές, αλλά στην πορεία «ψάχτηκαν» και έμαθαν να παίζουν ένα μουσικό όργανο.Και αυτό. Μα για να καταλάβεις ότι τραγουδάς πρέπει να έχεις ένα όργανο για να το «σκαλίζεις». Διαφορετικά, πως τραγουδάς; Μόνος σου;
Ή πάνω από τραγούδια άλλων στο ραδιόφωνο;
Δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι κάποιο όργανο παίζουν στοιχειωδώς.
Ή αν δεν παίζουν, το σωστό θα ήταν, να μάθουν (γέλια). Η δισκογραφία στην Ελλάδα αν δεν έχει καταρρεύσει καταρρέει.
Νομίζω ότι έχει καταρρεύσει πια.
Που βλέπεις εσύ να οδηγείται η κατάσταση; Πως θα ακούμε μουσική; Πως θα μαθαίνουμε τα καινούργια τραγούδια; Πως θα γίνεται;
Παντού καταρρέει η δισκογραφία. Απλώς επειδή εμείς είμαστε τόσο μικρή χώρα, εδώ καταρρέει πολύ πιο γρήγορα. Αν προσέξουμε λίγο περισσότερο το ίντερνετ και αν υπάρξει κι ένας μηχανισμός για να κυνηγάμε τα πράγματα και να μην κυκλοφορεί τόσο εύκολα η πειρατική μουσική, κάτι μπορεί να γίνει. Δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορεί ένας δίσκος και μέχρι το βράδυ να το έχουν «κατεβάσει» παράνομα δύο χιλιάδες άτομα. Να υπάρξει λίγο περισσότερος σεβασμός άλλο με ρώτησες και άλλο λέω.
Δεν είσαι καθόλου «εκτός θέματος». Μην ανησυχείς. Νομίζω ότι είναι περισσότερο θέμα παιδείας.
Ναι. Έχει περάσει μια νοοτροπία γενικά στον κόσμο. Αυτός ο ευτελισμός της μουσικής έχει δημιουργήσει μια κατάσταση και ο κόσμος νομίζει ότι η μουσική είναι τζάμπα. Δεν διανοείται ο κόσμος να πληρώσει για τη μουσική που ακούει. Περνάει σε όλα, σιγά σιγά, αυτή η νοοτροπία: ότι ο μουσικός πρέπει να παίζει τζάμπα για διάφορους σκοπούς ή εισιτήρια να είναι πάμφθηνα. Δεν σκέφτεται κανείς ότι υπάρχει κόσμος που ζει από αυτό. Υπάρχει γενικότερα η νοοτροπία στον κόσμο ότι η μουσική πρέπει να είναι τζάμπα.
Ο Μανώλης Ρασούλης έλεγε κάτι ωραίο σχετικά με αυτό: Στο παρελθόν ήμουν υπέρ του να είναι όλα ελεύθερα, αλλά μετά πήγα στο μανάβη και μου ζήτησε λεφτά για τις ντομάτες που ήθελα να πάρω.
Έτσι είναι! Και διαφωνώ συχνά με φίλους που δίνουν τους δίσκους τους δωρεάν. Γιατί ρε φίλε το δίνεις δωρεάν; Εγώ που θα πάω μετά να το πουλήσω θα είμαι η κακιά; Να μην το δώσεις δωρεάν. Πούλα το στην τιμή των δύο ευρώ, που κι αυτό είναι αθέμιτος ανταγωνισμός πια. Δεν πρέπει να μαθαίνει ο κόσμος έτσι. Είπα εγώ στο μανάβη να μου δώσει τη ντομάτα τζάμπα; Που είναι και ένα βασικό αγαθό για να ζήσεις. Γιατί λοιπόν πρέπει η μουσική να είναι τζάμπα, λες και δεν κουράζεται κανείς για αυτό; Κι εμείς πως θα ζήσουμε; Τι θα κάνουμε; Να γίνει τελικά η μουσική ένα χόμπυ για πλουσίους; Ή για μπουζούκια και γαρύφαλλα;
Αυτό με φέρνει στην επόμενη ερώτησή μου: εσύ Ανδριάνα βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική;
Ναι. Βιοπορίζομαι από τη μουσική. Έχω περάσει και καλά χρόνια με αυτή τη δουλειά.
Το φαντάζομαι. Κατά πόσον όμως η ανάγκη βιοπορισμού από την τέχνη επηρεάζει την ίδια την τέχνη; Αναγκάζεται ο καλλιτέχνης να κάνει και πράγματα που δεν θέλει προκειμένου να βιοποριστεί;
Αυτό ισχύει, αλλά μέχρι ενός σημείου...
Έχουμε και εδώ τις περιβόητες «κόκκινες γραμμές». Παντού αυτές οι «κόκκινες γραμμές» πια (γέλια).
Ισχύει αυτό που λες. Όταν, όμως, πας να κάνεις πράγματα που δεν έχουν σχέση με αυτό που είσαι, τότε τρως τα μούτρα σου και βλέπεις ότι, όχι μόνο λεφτά δεν θα πάρεις, αλλά είναι και δυσάρεστο. Οπότε ξαναγυρίζεις και λες καλύτερα στα λίγα, παρά έτσι.
Με ποιο κομμάτι έχεις «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Τώρα τελευταία ακούω παλιά κομμάτια. Δεν ξέρω πως έχει γίνει αυτό. Τώρα ξανάκουσα και συνειδητοποίησα τι λένε οι στίχοι από το «True Faith» των New Order. Φοβεροί στίχοι. Και να σκεφτείς ότι εγώ το άκουγα πιτσιρίκα και έλεγα «τι ωραίο» χωρίς να προσέχω τους στίχους του. Και έχει κάτι φανταστικά λόγια για την ενηλικίωση. Συγκλονιστικό τραγούδι. Είναι φοβερό, αν σκεφτεί κανείς, ότι κάποτε και αυτά τα pop hits ήταν έργα τέχνης.
Θα το παίξετε στο Badminton (γέλια);
Όχι αυτό. Το παίζουμε όμως εδώ στο σπίτι. Στο live δεν το έχουμε δοκιμάσει. Δεν ξέρω πως και αν θα ταιριάξει με τη λύρα. Θα κάνουμε όμως διάφορα τέτοια.
Τελευταία ερώτηση: Ραδιόφωνο. Ακούς ραδιόφωνο; Και σε ποιες περιστάσεις;
Ναι. Με στεναχωρεί όμως το γεγονός ότι και το ραδιόφωνο όπως όλα τα πράγματα αρχίζει να χάνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του. Έκανε κακό η αποχώρηση των ραδιοφωνικών παραγωγών, οι οποίοι έδιναν χρώμα και χαρακτήρα στο μέσο. Πλέον ακούω περισσότερες ειδησεογραφικές εκπομπές, αν το πιστεύεις. Έχω κάποιες εκπομπές που τις γουστάρω και τις ακούω στο ραδιόφωνο, περισσότερο ειδησεογραφικές.
Δε νομίζω ότι σου λείπει η μουσική ούτως ή άλλως.
Δε μου λείπει. Αλλά πλέον όταν είμαι «κολλημένη» στην κίνηση με το αυτοκίνητο γιατί εκεί ακούω κυρίως ραδιόφωνο προτιμώ τις ειδησεογραφικές εκπομπές.
