Ακολουθήστε μας στο Google news
Μια βραδιά στο θεατράκι της Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι.
26 Ιουλίου 2012
Έφτασα αργοπορημένος στο θεατράκι της Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι χθες το βράδυ (25/7). Μην φανταστείτε ότι έψαχνα να το βρω. Έχω μεγαλώσει σε αυτό το θέατρο. Εκεί κάναμε τις μαθητικές μας συναυλίες, κάθε καλοκαίρι, αποχαιρετώντας τη σχολική χρονιά που έφευγε. Εκεί κάναμε και τις συναυλίες του Σεπτεμβρίου, προϋπαντώντας τη σχολική χρονιά που ερχότανε. Εκεί παίζαμε σαν παιδιά. Εκεί παίζαμε, ενίοτε, και σαν ενήλικες. Εκεί βρήκαμε καταφύγιο και μετά το πρώτο reunion παλαιών συμμαθητών, δέκα χρόνια μετά το τέλος του λυκείου. Πήγα αργοπορημένος, λοιπόν, χθες σαν τον οικοδεσπότη που καθυστέρησε λιγάκι στη δουλειά και τον περιμένουν οι καλεσμένοι στο σαλόνι.
Η συναυλία των Κατσιμιχαίων δεν είχε αρχίσει ακόμα. Στην πόρτα «προειδοποιούσαν»: δεν υπάρχουν πλέον θέσεις καθήμενων. Μόνο ορθίων. Καλύτερα σκέφτηκα. Ακροβολίστηκα λοιπόν στο πλάι της σκηνής για να απολαύσω τους τραγουδοποιούς που άλλαξαν τη ρότα της ελληνικής μουσικής με την πρώτη κιόλας εμφάνισή τους στους μουσικούς αγώνες της Κέρκυρας (το 1982 με το «Μια βραδιά στο λούκι») και τον πρώτο προσωπικό τους δίσκο (το 1985, τα «Ζεστά Ποτά»). Υπήρξε μια εποχή που δεν έχανα συναυλία των Κατσιμιχαίων. Ειδικά πριν την αποχώρηση του Χάρη από το σχήμα, αλλά και μετά στις σόλο εμφανίσεις του Πάνου. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά», λέει ο στίχος από το «Γέλα πουλί μου», το τραγούδι που έκλεινε τον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων, το 1985. Και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, ο στίχος αυτός συνοψίζει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στις συναυλίες του Χάρη και του Πάνου.
Για δύο ώρες (και ένα τέταρτο, όπως προλόγισε ο Πάνος), όσοι τυχεροί παραβρεθήκαμε στο πανέμορφο θεατράκι της Ρεματιάς (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου), απολαύσαμε τραγούδια από όλο το φάσμα της τραγουδοποιίας των Κατσιμιχαίων. Τραγουδήσαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμεΑπουσίαζαν, βέβαια, τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου τους, αν και αυτό ήταν αναμενόμενο. Το «Beat Poetry» δεν είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για live. Αρκεστήκαμε μόνο στην ηχογραφημένη εκδοχή του «Μολλώχ» σαν εναρκτήριο λάκτισμα. Ακολούθησαν πολλά και αγαπημένα.«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Μπαίνοντας στο θέατρο συναντήθηκα με μια παρέα που έβγαινε εξοργισμένη που δεν βρήκε να καθίσει πουθενά. «Απαράδεκτο», έλεγαν μεταξύ τους. Συνομήλικοί μου, τριαντάρηδες. Μεγάλωσαν οι Κατσιμιχαίοι, μεγαλώνει και το κοινό τους, σκέφτηκα. Λίγο αργότερα, στο δεύτερο τρίτο τραγούδι, και ενώ στεκόμουν (όρθιος φυσικά) στο πλάι της σκηνής, μια παρέα φωνακλάδων πιτσιρικάδων μπήκε στο θέατρο. Ένας από αυτούς είπε στους φίλους του: «ωχ, ρε μαλάκες, γιατί κάθονται όλοι; Μούφα!». Χαμογέλασα. Δεν καθόμασταν όλοι. Για πόσο ακόμα; Δεν ξέρω. Για όσο ακόμα.
Μια βραδιά στο θεατράκι της Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι.
26 Ιουλίου 2012Έφτασα αργοπορημένος στο θεατράκι της Ρεματιάς, στο Χαλάνδρι χθες το βράδυ (25/7). Μην φανταστείτε ότι έψαχνα να το βρω. Έχω μεγαλώσει σε αυτό το θέατρο. Εκεί κάναμε τις μαθητικές μας συναυλίες, κάθε καλοκαίρι, αποχαιρετώντας τη σχολική χρονιά που έφευγε. Εκεί κάναμε και τις συναυλίες του Σεπτεμβρίου, προϋπαντώντας τη σχολική χρονιά που ερχότανε. Εκεί παίζαμε σαν παιδιά. Εκεί παίζαμε, ενίοτε, και σαν ενήλικες. Εκεί βρήκαμε καταφύγιο και μετά το πρώτο reunion παλαιών συμμαθητών, δέκα χρόνια μετά το τέλος του λυκείου. Πήγα αργοπορημένος, λοιπόν, χθες σαν τον οικοδεσπότη που καθυστέρησε λιγάκι στη δουλειά και τον περιμένουν οι καλεσμένοι στο σαλόνι.
Η συναυλία των Κατσιμιχαίων δεν είχε αρχίσει ακόμα. Στην πόρτα «προειδοποιούσαν»: δεν υπάρχουν πλέον θέσεις καθήμενων. Μόνο ορθίων. Καλύτερα σκέφτηκα. Ακροβολίστηκα λοιπόν στο πλάι της σκηνής για να απολαύσω τους τραγουδοποιούς που άλλαξαν τη ρότα της ελληνικής μουσικής με την πρώτη κιόλας εμφάνισή τους στους μουσικούς αγώνες της Κέρκυρας (το 1982 με το «Μια βραδιά στο λούκι») και τον πρώτο προσωπικό τους δίσκο (το 1985, τα «Ζεστά Ποτά»). Υπήρξε μια εποχή που δεν έχανα συναυλία των Κατσιμιχαίων. Ειδικά πριν την αποχώρηση του Χάρη από το σχήμα, αλλά και μετά στις σόλο εμφανίσεις του Πάνου. «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά», λέει ο στίχος από το «Γέλα πουλί μου», το τραγούδι που έκλεινε τον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων, το 1985. Και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, ο στίχος αυτός συνοψίζει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στις συναυλίες του Χάρη και του Πάνου.
Για δύο ώρες (και ένα τέταρτο, όπως προλόγισε ο Πάνος), όσοι τυχεροί παραβρεθήκαμε στο πανέμορφο θεατράκι της Ρεματιάς (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου), απολαύσαμε τραγούδια από όλο το φάσμα της τραγουδοποιίας των Κατσιμιχαίων. Τραγουδήσαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμεΑπουσίαζαν, βέβαια, τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου τους, αν και αυτό ήταν αναμενόμενο. Το «Beat Poetry» δεν είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για live. Αρκεστήκαμε μόνο στην ηχογραφημένη εκδοχή του «Μολλώχ» σαν εναρκτήριο λάκτισμα. Ακολούθησαν πολλά και αγαπημένα.«Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά».
Μπαίνοντας στο θέατρο συναντήθηκα με μια παρέα που έβγαινε εξοργισμένη που δεν βρήκε να καθίσει πουθενά. «Απαράδεκτο», έλεγαν μεταξύ τους. Συνομήλικοί μου, τριαντάρηδες. Μεγάλωσαν οι Κατσιμιχαίοι, μεγαλώνει και το κοινό τους, σκέφτηκα. Λίγο αργότερα, στο δεύτερο τρίτο τραγούδι, και ενώ στεκόμουν (όρθιος φυσικά) στο πλάι της σκηνής, μια παρέα φωνακλάδων πιτσιρικάδων μπήκε στο θέατρο. Ένας από αυτούς είπε στους φίλους του: «ωχ, ρε μαλάκες, γιατί κάθονται όλοι; Μούφα!». Χαμογέλασα. Δεν καθόμασταν όλοι. Για πόσο ακόμα; Δεν ξέρω. Για όσο ακόμα.
