Ακολουθήστε μας στο Google news
Η μπλε πανσέληνος που όλοι περιμέναμε, χθες το βράδυ, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Είχαμε, αντ αυτής, ένα καταπληκτικό ολόγιομο φεγγάρι που φώτιζε το θεατράκι της Ρεματιάς. Κι αν οι καλαμιές, τα δέντρα και οι κερκίδες φωτίζονταν από το φαινόμενο της απλής (και όχι μπλε) πανσελήνου, οι ψυχές και τα αυτιά των παρευρισκομένων «φωτίζονταν» από τις εξαιρετικές μουσικές του Σταύρου Λάντσια και των μουσικών της ορχήστρας του.
Ανατρέχοντας στα κείμενα που έχω γράψει στο παρελθόν για το Σταύρο, θα διαβάσετε μόνο καλά λόγια και επαίνους. Μη με κατηγορήσετε και μην ψάχνετε τη «διαπλοκή» πίσω από αυτό. Δεν φταίω εγώ. Εκείνος «φταίει». «Φταίει» που συνθέτει μαγικές μουσικές. «Φταίει» που, αν και σπουδαίος, είναι τόσο σεμνός. «Φταίει» που χαίρει της εκτιμήσεως πάντων των συναδέλφων του. «Φταίει» που έχει φανατικούς υποστηρικτές. «Φταίει» που είναι ταλαντούχος πέραν κάθε αμφισβήτησης. «Φταίει» που καθηλώνει τα ακροατήρια των συναυλιών του καθιστώντας τα σιωπηλά. «Φταίει» που, σε πείσμα των καιρών, επιμένει να είναι δημιουργικός. Εκείνος λοιπόν είναι ο «φταίχτης». Και επιμένει να αποδεικνύει τα παραπάνω σε κάθε εμφάνισή του.
Χθες το βράδυ, στο γεμάτο και πανέμορφο θεατράκι της Ρεματιάς, ο κόσμος απολάμβανε τη μουσική σιωπηλός, χειροκροτώντας μόνο ανάμεσα στα κομμάτια ή στα σόλο. Η μουσική πρωταγωνιστούσε. Και μάλιστα η μουσική χωρίς λόγια. Η μουσική που αφήνει περιθώρια στον ακροατή της να βάλει εκείνος τα δικά του λόγια, αν το επιθυμεί.
Ακούστηκαν συνθέσεις από τις τρεις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Σταύρου Λάντσια (Επιστροφή, Το ταξίδι μιας νότας, Ημερολόγιο ονείρων), αλλά και σπουδαίες διασκευές σε έργα του Μάνου Χατζιδάκι. Άξιοι συμπαραστάτες του Σταύρου οι: Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο), Alfredo Shtuni (βιολί), Αλέξανδρος Μποτίνης (τσέλο), Βαγγέλης Ζωγράφος (κοντραμπάσο) και Mιχάλης Καπηλίδης (τύμπανα).
Στο τέλος της βραδιάς κυριαρχούσε ένα μυστηριώδες συναίσθημα ανάτασης και ελπίδας. Μια γαλήνη και μια ηρεμία προερχόμενη από όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Αν δεν έχετε παραβρεθεί ποτέ σε συναυλία του Σταύρου Λάντσια, μην χάσετε την επόμενη. Θα είμαι κι εγώ εκεί. Σίγουρα.
Ο Σταύρος Λάντσιας υπό το φως της πανσελήνου.
01 Σεπτεμβρίου 2012Η μπλε πανσέληνος που όλοι περιμέναμε, χθες το βράδυ, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Είχαμε, αντ αυτής, ένα καταπληκτικό ολόγιομο φεγγάρι που φώτιζε το θεατράκι της Ρεματιάς. Κι αν οι καλαμιές, τα δέντρα και οι κερκίδες φωτίζονταν από το φαινόμενο της απλής (και όχι μπλε) πανσελήνου, οι ψυχές και τα αυτιά των παρευρισκομένων «φωτίζονταν» από τις εξαιρετικές μουσικές του Σταύρου Λάντσια και των μουσικών της ορχήστρας του.
Ανατρέχοντας στα κείμενα που έχω γράψει στο παρελθόν για το Σταύρο, θα διαβάσετε μόνο καλά λόγια και επαίνους. Μη με κατηγορήσετε και μην ψάχνετε τη «διαπλοκή» πίσω από αυτό. Δεν φταίω εγώ. Εκείνος «φταίει». «Φταίει» που συνθέτει μαγικές μουσικές. «Φταίει» που, αν και σπουδαίος, είναι τόσο σεμνός. «Φταίει» που χαίρει της εκτιμήσεως πάντων των συναδέλφων του. «Φταίει» που έχει φανατικούς υποστηρικτές. «Φταίει» που είναι ταλαντούχος πέραν κάθε αμφισβήτησης. «Φταίει» που καθηλώνει τα ακροατήρια των συναυλιών του καθιστώντας τα σιωπηλά. «Φταίει» που, σε πείσμα των καιρών, επιμένει να είναι δημιουργικός. Εκείνος λοιπόν είναι ο «φταίχτης». Και επιμένει να αποδεικνύει τα παραπάνω σε κάθε εμφάνισή του.
Χθες το βράδυ, στο γεμάτο και πανέμορφο θεατράκι της Ρεματιάς, ο κόσμος απολάμβανε τη μουσική σιωπηλός, χειροκροτώντας μόνο ανάμεσα στα κομμάτια ή στα σόλο. Η μουσική πρωταγωνιστούσε. Και μάλιστα η μουσική χωρίς λόγια. Η μουσική που αφήνει περιθώρια στον ακροατή της να βάλει εκείνος τα δικά του λόγια, αν το επιθυμεί.
Ακούστηκαν συνθέσεις από τις τρεις προσωπικές δισκογραφικές δουλειές του Σταύρου Λάντσια (Επιστροφή, Το ταξίδι μιας νότας, Ημερολόγιο ονείρων), αλλά και σπουδαίες διασκευές σε έργα του Μάνου Χατζιδάκι. Άξιοι συμπαραστάτες του Σταύρου οι: Δημήτρης Χουντής (σοπράνο σαξόφωνο), Alfredo Shtuni (βιολί), Αλέξανδρος Μποτίνης (τσέλο), Βαγγέλης Ζωγράφος (κοντραμπάσο) και Mιχάλης Καπηλίδης (τύμπανα).
Στο τέλος της βραδιάς κυριαρχούσε ένα μυστηριώδες συναίσθημα ανάτασης και ελπίδας. Μια γαλήνη και μια ηρεμία προερχόμενη από όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Αν δεν έχετε παραβρεθεί ποτέ σε συναυλία του Σταύρου Λάντσια, μην χάσετε την επόμενη. Θα είμαι κι εγώ εκεί. Σίγουρα.
