Ακολουθήστε μας στο Google news
Είναι λιγομίλητος. Προτιμά να «μιλά» μέσα από τα τραγούδια του. Αλλά ένα στιχουργικό του πόνημα είναι ικανό να σε βουβάνει και ακόμα καλύτερα να σε κάνει να σκεφτείς. Είπε την Παρασκευή από σκηνής, ομιλώντας: «στις μέρες μας πρέπει να μιλάμε, να μη σωπαίνουμε. Έτσι μας λένε. Αλλά μήπως και παλαιότερα δεν ίσχυε αυτό»; Κι εκεί που λες ότι αυτό είναι μεν μια αλήθεια, αλλά είναι μια ασαφής και γενικόλογη αλήθεια, έρχεται ο στίχος του από το ακυκλοφόρητο τραγούδι του με τίτλο «Αυτό που οι άλλοι λένε Ελλάδα»: «έξω στο δρόμο χαιρετά χιτλερικά ένας μεθυσμένος κι αναρωτιέσαι, όπως περνάει, ποιος απ τους δυο σας είναι ο ξένος». Και όλα ξεδιαλύνονται και αποσαφηνίζονται.
Ο Παύλος Παυλίδης είναι σπουδαίος. Είναι ο τραγουδοποιός που θα ήθελα να είμαι. Με τους κινηματογραφικούς, ονειρικούς στίχους. Με τις μελωδίες που ταξιδεύουν τον ακροατή. Ο τραγουδοποιός που μπορεί και να σε ξεχαρβαλώσει από το χορό, οδηγώντας σε στην έκσταση (με το «Ό,τι θες εσύ»), και να σε κάνει να στέκεις ακίνητος και σιωπηλός με μάτια υγρά (με το «Σαν εσένα»). Και τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Είναι ο τραγουδοποιός που μπορεί να «ξενερώσει» (όπως την Παρασκευή στο τέλος της συναυλίας) με το κοινό και δεν θα το κρύψει. Επίσης, όμως, δεν θα κρυφτεί όταν θα γουστάρει. Και θα μείνει στη σκηνή 3 και 4 ώρες.
Η χσυναυλία της Παρσκευής στο Passport είχε όλα τα παραπάνω συστατικά. Και αν το κοινό, στο τέλος, με τη βαβούρα και την αγένειά του (ειδικά οι μπροστινοί) δεν «ξενέρωνε» τον Παύλο, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους, ίσως να απολαμβάναμε για περισσότερη ώρα τη συναυλία. Αλλά έτσι είναι αυτά. Όπως ο τραγουδοποιός δικαιούται να έχει μια «κακή μέρα», το ίδιο «δικαιούται» και το κοινό. Η σχέση είναι αμφίδρομη. Σε κάθε περίπτωση, οι τρεις ώρες που διήρκεσε η συγκεκριμένη εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη ήταν υπεραρκετές. Περάσαμε όμορφα. Οι εμφανίσεις του αγαπημένου τραγουδοποιού στο Passport είναι παραδοσιακά αυτό που λένε: «άχαστες».
Review από την εμφάνισή του της Παρασκευής.
27 Οκτωβρίου 2012Είναι λιγομίλητος. Προτιμά να «μιλά» μέσα από τα τραγούδια του. Αλλά ένα στιχουργικό του πόνημα είναι ικανό να σε βουβάνει και ακόμα καλύτερα να σε κάνει να σκεφτείς. Είπε την Παρασκευή από σκηνής, ομιλώντας: «στις μέρες μας πρέπει να μιλάμε, να μη σωπαίνουμε. Έτσι μας λένε. Αλλά μήπως και παλαιότερα δεν ίσχυε αυτό»; Κι εκεί που λες ότι αυτό είναι μεν μια αλήθεια, αλλά είναι μια ασαφής και γενικόλογη αλήθεια, έρχεται ο στίχος του από το ακυκλοφόρητο τραγούδι του με τίτλο «Αυτό που οι άλλοι λένε Ελλάδα»: «έξω στο δρόμο χαιρετά χιτλερικά ένας μεθυσμένος κι αναρωτιέσαι, όπως περνάει, ποιος απ τους δυο σας είναι ο ξένος». Και όλα ξεδιαλύνονται και αποσαφηνίζονται.
Ο Παύλος Παυλίδης είναι σπουδαίος. Είναι ο τραγουδοποιός που θα ήθελα να είμαι. Με τους κινηματογραφικούς, ονειρικούς στίχους. Με τις μελωδίες που ταξιδεύουν τον ακροατή. Ο τραγουδοποιός που μπορεί και να σε ξεχαρβαλώσει από το χορό, οδηγώντας σε στην έκσταση (με το «Ό,τι θες εσύ»), και να σε κάνει να στέκεις ακίνητος και σιωπηλός με μάτια υγρά (με το «Σαν εσένα»). Και τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Είναι ο τραγουδοποιός που μπορεί να «ξενερώσει» (όπως την Παρασκευή στο τέλος της συναυλίας) με το κοινό και δεν θα το κρύψει. Επίσης, όμως, δεν θα κρυφτεί όταν θα γουστάρει. Και θα μείνει στη σκηνή 3 και 4 ώρες. Η χσυναυλία της Παρσκευής στο Passport είχε όλα τα παραπάνω συστατικά. Και αν το κοινό, στο τέλος, με τη βαβούρα και την αγένειά του (ειδικά οι μπροστινοί) δεν «ξενέρωνε» τον Παύλο, αλλά και εμάς τους υπόλοιπους, ίσως να απολαμβάναμε για περισσότερη ώρα τη συναυλία. Αλλά έτσι είναι αυτά. Όπως ο τραγουδοποιός δικαιούται να έχει μια «κακή μέρα», το ίδιο «δικαιούται» και το κοινό. Η σχέση είναι αμφίδρομη. Σε κάθε περίπτωση, οι τρεις ώρες που διήρκεσε η συγκεκριμένη εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη ήταν υπεραρκετές. Περάσαμε όμορφα. Οι εμφανίσεις του αγαπημένου τραγουδοποιού στο Passport είναι παραδοσιακά αυτό που λένε: «άχαστες».
