Ακολουθήστε μας στο Google news
Βρέθηκα χθες το βράδυ (7/12) στη φιλόξενη μουσική σκηνή του Passport για να ακούσω τον, ήρωα των παιδικών μου χρόνων, Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τον πρώτο «ροκά» που γνώρισα στη ζωή μου. Το Βασίλη Παπακωνσταντίνου που διανύει, αισίως (να είναι πάντοτε γερός), την έβδομη δεκαετία της ζωής του, παραμένοντας ακμαίος σε εντυπωσιακό βαθμό. Η φωνή του, παρά τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, δεν έχει χάσει σε ένταση, δυναμική και τεχνική. Οι ανάσες του είναι εξωπραγματικές. Οι αντοχές του πρωτοφανείς. Οι ερμηνείες του συγκινητικές.Το χθεσινοβραδυνό live ξεκίνησε στις 23.10 και μέχρι τις 3.00 που «εγκατέλειψα», σκεπτόμενος τις υποχρεώσεις της επομένης, δεν είχε τελειώσει. Και χωρίς διάλειμμα, παρακαλώ. Και σχεδόν «αβοήθητος»: μια τραγουδίστρια μόνο έκανε «σφήνες» στο πρόγραμμα, χωρίς να εντυπωσιάζει.
Στη μπάντα, η παλιά φρουρά (Ανδρέας Αποστόλου - πλήκτρα, Βαγγέλης Πατεράκης - μπάσο, Στέφανος Δημητρίου - τύμπανα), εξασφάλιζε την εύρυθμη και ομαλή διεξαγωγή του live, συνεπικουρούμενη από νεότερα μέλη (Γιάννης Αυγέρης - ηλεκτρική κιθάρα, Meri Brozi - βιολί). Οι επιλογές των τραγουδιών, απόλυτα ισορροπημένες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Μερικά «καινούργια», μερικά «λιγότερο καινούργια» και όλα τα «παλιά» που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Βασίλη. Ο τρόπος που «μπλέχτηκαν» όλα αυτά ήταν έξυπνος και κατέστησε «οικεία» στα αυτιά μας τα καινούργια τραγούδια του Παπακωνσταντίνου σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, από το δίσκο τους που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Αφετηρία». Ξεχώρισα το «Μονόλογο στο μπαρ» και το «Δελτίο των 8». Δεν είναι είδηση, φυσικά, ότι το μαγαζί ήταν γεμάτο. Η είδηση (που ούτε αυτή είναι είδηση, γιατί το Passport μάς έχει συνηθίσει σε αυτό) είναι ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός, δια χειρός Lucien Κλήμη.
Με εντυπωσίασε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Είχα καιρό να τον ακούσω ζωντανά. Είχα καιρό να έρθω αντιμέτωπος με την κατάθεση ψυχής που κάνει πάνω στο πάλκο. Και δεν περίμενα να είναι τόσο καλός. Ζήλεψα τα παιδιά του fan club του που καθόντουσαν μπροστά μπροστά και χτυπιόντουσαν στη «Βικτώρια». Ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί μαζί τους, αλλά δεν πήγα! Κι αν γύρναγε κανένα και μου έλεγε: «που πάτε κύριε»; Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά, τα «μπροστινά», δε μετρούν την ηλικία με το παρουσιαστικό. Είναι εκεί για να φωνάξουνε στο «παιδί» που τραγουδάει: «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε». Ναι, ακούγεται ακόμα το «αρχινησμένο» σύνθημα. Μόνο που πλέον έχει και συνέχεια: «και όσοι δεν σ ακούνε, να παν να γ....νε». Μην σας ανησυχεί αυτό: κι αν είναι ροκ, μην τους φοβάστε.
Review από την χθεσινοβραδυνή (7/12) πρεμιέρα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Passport.
08 Δεκεμβρίου 2012Βρέθηκα χθες το βράδυ (7/12) στη φιλόξενη μουσική σκηνή του Passport για να ακούσω τον, ήρωα των παιδικών μου χρόνων, Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τον πρώτο «ροκά» που γνώρισα στη ζωή μου. Το Βασίλη Παπακωνσταντίνου που διανύει, αισίως (να είναι πάντοτε γερός), την έβδομη δεκαετία της ζωής του, παραμένοντας ακμαίος σε εντυπωσιακό βαθμό. Η φωνή του, παρά τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, δεν έχει χάσει σε ένταση, δυναμική και τεχνική. Οι ανάσες του είναι εξωπραγματικές. Οι αντοχές του πρωτοφανείς. Οι ερμηνείες του συγκινητικές.Το χθεσινοβραδυνό live ξεκίνησε στις 23.10 και μέχρι τις 3.00 που «εγκατέλειψα», σκεπτόμενος τις υποχρεώσεις της επομένης, δεν είχε τελειώσει. Και χωρίς διάλειμμα, παρακαλώ. Και σχεδόν «αβοήθητος»: μια τραγουδίστρια μόνο έκανε «σφήνες» στο πρόγραμμα, χωρίς να εντυπωσιάζει.
Στη μπάντα, η παλιά φρουρά (Ανδρέας Αποστόλου - πλήκτρα, Βαγγέλης Πατεράκης - μπάσο, Στέφανος Δημητρίου - τύμπανα), εξασφάλιζε την εύρυθμη και ομαλή διεξαγωγή του live, συνεπικουρούμενη από νεότερα μέλη (Γιάννης Αυγέρης - ηλεκτρική κιθάρα, Meri Brozi - βιολί). Οι επιλογές των τραγουδιών, απόλυτα ισορροπημένες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Μερικά «καινούργια», μερικά «λιγότερο καινούργια» και όλα τα «παλιά» που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Βασίλη. Ο τρόπος που «μπλέχτηκαν» όλα αυτά ήταν έξυπνος και κατέστησε «οικεία» στα αυτιά μας τα καινούργια τραγούδια του Παπακωνσταντίνου σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, από το δίσκο τους που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο «Αφετηρία». Ξεχώρισα το «Μονόλογο στο μπαρ» και το «Δελτίο των 8». Δεν είναι είδηση, φυσικά, ότι το μαγαζί ήταν γεμάτο. Η είδηση (που ούτε αυτή είναι είδηση, γιατί το Passport μάς έχει συνηθίσει σε αυτό) είναι ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός, δια χειρός Lucien Κλήμη.
Με εντυπωσίασε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Είχα καιρό να τον ακούσω ζωντανά. Είχα καιρό να έρθω αντιμέτωπος με την κατάθεση ψυχής που κάνει πάνω στο πάλκο. Και δεν περίμενα να είναι τόσο καλός. Ζήλεψα τα παιδιά του fan club του που καθόντουσαν μπροστά μπροστά και χτυπιόντουσαν στη «Βικτώρια». Ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί μαζί τους, αλλά δεν πήγα! Κι αν γύρναγε κανένα και μου έλεγε: «που πάτε κύριε»; Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά, τα «μπροστινά», δε μετρούν την ηλικία με το παρουσιαστικό. Είναι εκεί για να φωνάξουνε στο «παιδί» που τραγουδάει: «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε». Ναι, ακούγεται ακόμα το «αρχινησμένο» σύνθημα. Μόνο που πλέον έχει και συνέχεια: «και όσοι δεν σ ακούνε, να παν να γ....νε». Μην σας ανησυχεί αυτό: κι αν είναι ροκ, μην τους φοβάστε.
