Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο σπουδαίος τραγουδιστής στη σκηνή του Παλλάς ερμηνεύοντας "όλα του τα σ' αγαπώ".
07 Ιανουαρίου 2013
Την Παρασκευή (4/1) παραβρέθηκα στο Παλλάς για να παρακολουθήσω το Γιάννη Πάριο και «όλα του τα σ' αγαπώ». Εδώ και μερικά χρόνια, κάθε φορά που πηγαίνω στον Πάριο, λέω ότι θα είναι η «τελευταία φορά». Και κάθε φορά, αλλάζω γνώμη. Δεν την αλλάζω χαριστικά όμως. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής με «κερδίζει». Με κερδίζει με το συναίσθημα που βάζει στις ερμηνείες του και το συναίσθημα που εκπέμπει τραγουδώντας. Σίγουρα, δεν είναι εκείνος που ήταν πριν από δεκαπέντε είκοσι χρόνια, αλλά εξακολουθεί να έχει τη «στόφα» του μεγάλου ερμηνευτή.
Το πρόγραμμα στο Παλλάς, την Παρασκευή που μας πέρασε, ξεκίνησε με μια ώρα καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων. Τα φώτα της πλατείας δεν άναβαν κανονικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εκνευρισμός στο κοινό που περίμενε ανυπόμονα στο φουαγιέ του θεάτρου. Ο εκνευρισμός αυτός «αποχώρησε» με την πρώτη νότα της εξαιρετικής ορχήστρας. Κάπου εκεί ξεκίνησε ένα περίεργο ταξίδι, με τον Πάριο να ερμηνεύει τραγούδια από την προσωπική του πορεία, τραγούδια που έχουμε γνωρίσει από άλλους ερμηνευτές και τραγούδια εκτός προγράμματος. Και αν το «Πεπρωμένο» (μουσική στίχοι: Βασίλης Δημητρίου) ήταν απλώς μια ευχάριστη έκπληξη, το «Παλιό μου παλτό» (μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος στίχοι: Sunny Μπαλτζή) μας έκανε να παραμιλάμε. Συγκλονιστική ερμηνεία. Πρώτη φορά, δια στόματος Πάριου, άκουσα καθαρά τους στίχους του τραγουδιού. Στο ρεφραίν, συγκεκριμένα: «να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σε μένα» και όχι «γιατί μοιάζει(ς) σε μένα». Και αυτό επειδή ο Πάριος είναι μάστορας της τραγουδιστικής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα δεν ενδιαφέρεται να το αποδείξει. Έχει φοβερή έκταση φωνής και ενίοτε το παρακάνει, όχι όμως για να προβληθεί, αλλά για να ικανοποιήσει το κοινό. Η άρθρωσή του είναι πεντακάθαρη, η τεχνική του παραμένει σε υψηλότατο επίπεδο, οι καταλήξεις του είναι «λυτρωτικές», αλλά το πιο σπουδαίο από όλα είναι ότι τραγουδώντας «περνάει το μήνυμα». Επιτυγχάνει δηλαδή εις το ακέραιο το ρόλο του ερμηνευτή, βιώνοντας το νόημα των στίχων και επικοινωνώντας το με τον ακροατή.
Στις δυόμισι ώρες του προγράμματος, ακούσαμε πολλά τραγούδια. Ο Πάριος έκανε όλα τα «χατίρια» του κοινού. Θέλοντας ίσως να μας αποζημιώσει για την αναμονή της έναρξης, τραγούδησε ό,τι κι αν ζήτησε η πλατεία. Ακόμα και το «Μινόρε Παράπονο (Η πόρτα σου)» (μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης στίχοι: Γιάννης Πάριος) που ζήτησε κάποιος «απαιτητικός» και που η ορχήστρα «άρπαξε» αμέσως. Κάπως έτσι η ώρα πέρασε και η «τελευταία φορά» αναβλήθηκε για την επόμενη. Ας τον έχει ο θεός του τραγουδιού καλά και χρόνια του πολλά για σήμερα που γιορτάζει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις στιγμές, όλα τα δάκρυα, όλα τα γέλια, όλες τις ανατριχίλες και όλες τις «τελευταίες φορές».
Ο σπουδαίος τραγουδιστής στη σκηνή του Παλλάς ερμηνεύοντας "όλα του τα σ' αγαπώ".
07 Ιανουαρίου 2013Την Παρασκευή (4/1) παραβρέθηκα στο Παλλάς για να παρακολουθήσω το Γιάννη Πάριο και «όλα του τα σ' αγαπώ». Εδώ και μερικά χρόνια, κάθε φορά που πηγαίνω στον Πάριο, λέω ότι θα είναι η «τελευταία φορά». Και κάθε φορά, αλλάζω γνώμη. Δεν την αλλάζω χαριστικά όμως. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής με «κερδίζει». Με κερδίζει με το συναίσθημα που βάζει στις ερμηνείες του και το συναίσθημα που εκπέμπει τραγουδώντας. Σίγουρα, δεν είναι εκείνος που ήταν πριν από δεκαπέντε είκοσι χρόνια, αλλά εξακολουθεί να έχει τη «στόφα» του μεγάλου ερμηνευτή.
Το πρόγραμμα στο Παλλάς, την Παρασκευή που μας πέρασε, ξεκίνησε με μια ώρα καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων. Τα φώτα της πλατείας δεν άναβαν κανονικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί εκνευρισμός στο κοινό που περίμενε ανυπόμονα στο φουαγιέ του θεάτρου. Ο εκνευρισμός αυτός «αποχώρησε» με την πρώτη νότα της εξαιρετικής ορχήστρας. Κάπου εκεί ξεκίνησε ένα περίεργο ταξίδι, με τον Πάριο να ερμηνεύει τραγούδια από την προσωπική του πορεία, τραγούδια που έχουμε γνωρίσει από άλλους ερμηνευτές και τραγούδια εκτός προγράμματος. Και αν το «Πεπρωμένο» (μουσική στίχοι: Βασίλης Δημητρίου) ήταν απλώς μια ευχάριστη έκπληξη, το «Παλιό μου παλτό» (μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος στίχοι: Sunny Μπαλτζή) μας έκανε να παραμιλάμε. Συγκλονιστική ερμηνεία. Πρώτη φορά, δια στόματος Πάριου, άκουσα καθαρά τους στίχους του τραγουδιού. Στο ρεφραίν, συγκεκριμένα: «να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σε μένα» και όχι «γιατί μοιάζει(ς) σε μένα». Και αυτό επειδή ο Πάριος είναι μάστορας της τραγουδιστικής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα δεν ενδιαφέρεται να το αποδείξει. Έχει φοβερή έκταση φωνής και ενίοτε το παρακάνει, όχι όμως για να προβληθεί, αλλά για να ικανοποιήσει το κοινό. Η άρθρωσή του είναι πεντακάθαρη, η τεχνική του παραμένει σε υψηλότατο επίπεδο, οι καταλήξεις του είναι «λυτρωτικές», αλλά το πιο σπουδαίο από όλα είναι ότι τραγουδώντας «περνάει το μήνυμα». Επιτυγχάνει δηλαδή εις το ακέραιο το ρόλο του ερμηνευτή, βιώνοντας το νόημα των στίχων και επικοινωνώντας το με τον ακροατή.
Στις δυόμισι ώρες του προγράμματος, ακούσαμε πολλά τραγούδια. Ο Πάριος έκανε όλα τα «χατίρια» του κοινού. Θέλοντας ίσως να μας αποζημιώσει για την αναμονή της έναρξης, τραγούδησε ό,τι κι αν ζήτησε η πλατεία. Ακόμα και το «Μινόρε Παράπονο (Η πόρτα σου)» (μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης στίχοι: Γιάννης Πάριος) που ζήτησε κάποιος «απαιτητικός» και που η ορχήστρα «άρπαξε» αμέσως. Κάπως έτσι η ώρα πέρασε και η «τελευταία φορά» αναβλήθηκε για την επόμενη. Ας τον έχει ο θεός του τραγουδιού καλά και χρόνια του πολλά για σήμερα που γιορτάζει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις στιγμές, όλα τα δάκρυα, όλα τα γέλια, όλες τις ανατριχίλες και όλες τις «τελευταίες φορές».
