Ακολουθήστε μας στο Google news
Τι θα παρακολουθήσουμε στο Passport και κατά πόσο και με ποιον τρόπο διαφοροποιούνται αυτές οι εμφανίσεις από προηγούμενες;
Θα παρακολουθήσετε ένα πρόγραμμα για το οποίο έκανα πρόβες 39 χρόνια. Το ονόμασα «ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ», γιατί παρέα με 4 μουσικούς -το ωραιότερο σύνολο που είχα ποτέ- είδαμε τα τραγούδια που έτυχε να γράψω ως σώμα, ως αγωγό απ' τον οποίο περνάει ρεύμα. Γράφτηκαν άλλωστε απ' το 89 ως τώρα, σε μιαν Ελλάδα όπου η επιφάνεια έδειχνε να εκφράζεται από το όνειρο του Άκη, αυτό που από γλεντζέδικη ονείρωξη έγινε σήμερα ξενοφοβικός εφιάλτης. Εγώ πιστεύω πως από κάτω υπήρχε μια άλλη, κρυμμένη δυναμική, γεμάτη υπέροχες μικρολεπτομέρειες. Αυτήν θέλω να εκφράσω και να εμψυχώσω με νεύρο, με κέφι και με χειροποίητο ηλεκτρισμό.
Θα παρουσιάσεις και καινούργιο ακυκλοφόρητο υλικό; Γράφεις αυτό τον καιρό;
Γράφω, ναι, αλλά δεν θέλω να τα δείξω ακόμα. Από το καλοκαίρι και μετά.
Πρόσφατα έγινες πατέρας, πως βιώνεις την πατρότητα; Πως επηρεάζουν την τραγουδοποιία σημαντικά προσωπικά και κοινωνικά γεγονότα;
Θέλω να διηγηθώ στην κόρη μου τα πάντα, όλο το παραμύθι των αιώνων που πέρασαν και να την παρακαλέσω να με αφήσει να δω λιγάκι απ' το παράθυρο το σπίτι του αύριο, στο οποίο ζει ήδη. Η τραγουδοποιία επηρεάζεται πάντα, είτε επιφανειακά είτε βαθειά, ανάλογα τον μάστορα. Στα χρόνια της φούσκας, είχαμε κι εκείνους που την εξέφραζαν με τραγουδάκια προορισμένα να γίνουν ringtones- , είχαμε κι εκείνους που την αποκάλυπταν. Έτσι και τώρα. Πολλοί εκφράζουν μια επιφανειακή οργή, λίγοι δημιουργούν κάτι καλύτερο για αύριο.
Γιατί επέλεξες το Passport για τις φετινές σου εμφανίσεις;
Γιατί θέλω να αλλάξω «κέντρο». Ο Πειραιάς δεν είναι περιφέρεια στα μάτια μου, έχει μια θαλπωρή και ένα πείσμα που το 'χει ανάγκη η Αθήνα αυτή τη στιγμή. Και το ίδιο το Passport μου αρέσει πολύ.
Μπορεί η τέχνη και ειδικότερα το τραγούδι να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης σε καιρούς κρίσης;
Η τέχνη, είτε στην ακμή, είτε στην φούσκα, είτε στην κρίση, δύο πράγματα πρέπει να υπηρετεί: την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι και την ομορφιά, με απόλυτο τρόπο. Αν το κάνει, υπάρχει και αύριο. Αν όχι, εγκλωβίζεται στο σήμερα και πεθαίνει μαζί του.
Στην εποχή μας, θα περίμενε κανείς να υπάρχει άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Εντοπίζεις κάτι τέτοιο ή μήπως «επαναπαυόμαστε» στην προϋπάρχουσα παραγωγή;
Μα εγώ ακούω τραγουδάκια «καταγγελίας» ακόμα κι από το... Ρέμο. Τι να τα κάνεις όμως τώρα; Όταν ο Βενιζέλος εισήγαγε το νόμο περί ευθύνης υπουργών και ψηφιζόταν σχεδόν από όλους, όταν η Παιδεία γινόταν μια βολεμένη εξειδίκευση, όταν ο Κωστάκης κυβερνούσε με τους «κουμπάρους» και όταν η «Αυριανή» σκύλευε ανθρώπους σαν το Χατζιδάκι και τον Τσαρούχη, τότε χρειάζονταν πολιτικά τραγούδια. Τώρα το κακό έγινε μνημόνια και νεοφασισμοί. Πρέπει να αντιδράσουμε ως πολίτες, όπως μπορούμε. Όχι, όμως, με συνθήματα, ούτε με νοσταλγία. Με πράξεις.
Υπάρχει κάποιος νεότερος δημιουργός ή ερμηνευτής, να σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον;
Δεν είναι ένας και δυο. Ακούω με πολύ ενδιαφέρον τις ζυμώσεις τόσο στο αγγλόφωνο, όσο και στο έντεχνο - που, θα συμφωνείτε, κινείται πιο άτολμα σ' αυτή τη φάση. Δεν μου αρέσει, όμως, να κάνω τον πρεσβύτερο και να φτιάχνω χάρτες με τους καλούς και τους κακούς. Όσους εκτιμώ, τους τους το έχω πει, είμαι κοντά τους.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Εσύ σαν δημιουργός έχεις κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;
Είναι καθαρά κοινωνικοί οι λόγοι. Μέχρι τα τέλη του 50 οι γυναίκες έφταναν ως εκεί που ήθελε ο Ορέστης Μακρής μπαμπάς τους. Από το 80 και μετά έχουμε ισχυρά παραδείγματα γυναικείου λόγου στο τραγούδι: την Πλάτωνος, την Κριεζή, τη Νικολακοπούλου, τη Μάνου, την Τανάγρη. Μπορεί τότε να προβάλλονταν σε 2η μοίρα σε σχέση με τους άνδρες, η ματιά τους όμως έδωσε ισχυρότερους καρπούς στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει νέος μουσικός που να αγνοεί την Πλάτωνος, ούτε νέος στιχουργός που να μη χρειαστεί να δώσει μιαν απάντηση στη Νικολακοπούλου. Και υπάρχει και το μεγαλύτερο κύμα κοριτσιών που γράφουν σε όλη την ιστορία του τραγουδιού μας: Μόνικα, Φαφούτη, Μαρκέλλου, Tango with Lions, Nalyssa Green...
Πως γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική; Το αντίστροφο ή ταυτόχρονα;
Tαυτόχρονα, με ένα μικρό προβάδισμα της μουσικής.
Ποιο «σχήμα» επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία; Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ και για ποιο λόγο; Σε ποια συναυλία θα θελες να πας και δεν έχει τύχει;
Πρόσφατα είδα τους Ιμάμ και τους Spectral Fire. Μου άρεσαν πολύ και οι δύο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα προγράμματα του Χατζιδάκι στο «Zoom». Ιδιαιτέρως αυτό μαζί με τον Σαββόπουλο. Δεν έχω δει ακόμα δυστυχώς τον Waits.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Ακούω πολύ ραδιόφωνο, Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα, (αν και κόψανε πολλούς από τους καλύτερους, τον Κόρρα π.χ. που έκανε την καλύτερη εκπομπή που υπήρχε για το σινεμά), Pepper 96.6 και Εν Λευκώ 87.7 σχεδόν μόνιμα, «105.5 Στο Κόκκινο». Και αρκετά webradios.
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Άκουσα τη «Μπόσσα Νόβα» απ' το μπαλκόνι της πιο όμορφης γειτόνισσας. Φυσικά, δεν έχασα ευκαιρία, της χτύπησα αμέσως το κουδούνι. Μετά από ένα χρόνο συγκατοικούσαμε...
Κάθε Σάββατο, όλο τον Φεβρουάριο, στη μουσική σκηνή του Passport.
25 Ιανουαρίου 2013Στην εποχή της αιθαλομίχλης ο Φοίβος Δεληβοριάς υπόσχεται ζεστασιά ανάβοντας το «καλοριφέρ» του, στον Πειραιά και στη φιλόξενη σκηνή του Passport κάθε Σάββατο. Επί (και από) σκηνής, τραγούδια από όλη τη δημιουργική του πορεία, που φιλοδοξούν (και είμαι βέβαιος ότι θα το πετύχουν) να «ζεστάνουν» τις καρδιές, να διεγείρουν το μυαλό και να συντροφέψουν τις ψυχές των ακροατών. Οι εμφανίσεις του Φοίβου έχουν πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον και καταφέρνουν να «προκαλούν» τον ακροατή με όλους τους παραπάνω τρόπους. Το «καλοριφέρ» του Φοίβου Δεληβοριά στάθηκε αφορμή για μια ωραία κουβέντα.Τι θα παρακολουθήσουμε στο Passport και κατά πόσο και με ποιον τρόπο διαφοροποιούνται αυτές οι εμφανίσεις από προηγούμενες;
Θα παρακολουθήσετε ένα πρόγραμμα για το οποίο έκανα πρόβες 39 χρόνια. Το ονόμασα «ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ», γιατί παρέα με 4 μουσικούς -το ωραιότερο σύνολο που είχα ποτέ- είδαμε τα τραγούδια που έτυχε να γράψω ως σώμα, ως αγωγό απ' τον οποίο περνάει ρεύμα. Γράφτηκαν άλλωστε απ' το 89 ως τώρα, σε μιαν Ελλάδα όπου η επιφάνεια έδειχνε να εκφράζεται από το όνειρο του Άκη, αυτό που από γλεντζέδικη ονείρωξη έγινε σήμερα ξενοφοβικός εφιάλτης. Εγώ πιστεύω πως από κάτω υπήρχε μια άλλη, κρυμμένη δυναμική, γεμάτη υπέροχες μικρολεπτομέρειες. Αυτήν θέλω να εκφράσω και να εμψυχώσω με νεύρο, με κέφι και με χειροποίητο ηλεκτρισμό.
Θα παρουσιάσεις και καινούργιο ακυκλοφόρητο υλικό; Γράφεις αυτό τον καιρό;
Γράφω, ναι, αλλά δεν θέλω να τα δείξω ακόμα. Από το καλοκαίρι και μετά.
Πρόσφατα έγινες πατέρας, πως βιώνεις την πατρότητα; Πως επηρεάζουν την τραγουδοποιία σημαντικά προσωπικά και κοινωνικά γεγονότα;
Θέλω να διηγηθώ στην κόρη μου τα πάντα, όλο το παραμύθι των αιώνων που πέρασαν και να την παρακαλέσω να με αφήσει να δω λιγάκι απ' το παράθυρο το σπίτι του αύριο, στο οποίο ζει ήδη. Η τραγουδοποιία επηρεάζεται πάντα, είτε επιφανειακά είτε βαθειά, ανάλογα τον μάστορα. Στα χρόνια της φούσκας, είχαμε κι εκείνους που την εξέφραζαν με τραγουδάκια προορισμένα να γίνουν ringtones- , είχαμε κι εκείνους που την αποκάλυπταν. Έτσι και τώρα. Πολλοί εκφράζουν μια επιφανειακή οργή, λίγοι δημιουργούν κάτι καλύτερο για αύριο.
Γιατί επέλεξες το Passport για τις φετινές σου εμφανίσεις;
Γιατί θέλω να αλλάξω «κέντρο». Ο Πειραιάς δεν είναι περιφέρεια στα μάτια μου, έχει μια θαλπωρή και ένα πείσμα που το 'χει ανάγκη η Αθήνα αυτή τη στιγμή. Και το ίδιο το Passport μου αρέσει πολύ.
Μπορεί η τέχνη και ειδικότερα το τραγούδι να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης σε καιρούς κρίσης;
Η τέχνη, είτε στην ακμή, είτε στην φούσκα, είτε στην κρίση, δύο πράγματα πρέπει να υπηρετεί: την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι και την ομορφιά, με απόλυτο τρόπο. Αν το κάνει, υπάρχει και αύριο. Αν όχι, εγκλωβίζεται στο σήμερα και πεθαίνει μαζί του.
Στην εποχή μας, θα περίμενε κανείς να υπάρχει άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Εντοπίζεις κάτι τέτοιο ή μήπως «επαναπαυόμαστε» στην προϋπάρχουσα παραγωγή;
Μα εγώ ακούω τραγουδάκια «καταγγελίας» ακόμα κι από το... Ρέμο. Τι να τα κάνεις όμως τώρα; Όταν ο Βενιζέλος εισήγαγε το νόμο περί ευθύνης υπουργών και ψηφιζόταν σχεδόν από όλους, όταν η Παιδεία γινόταν μια βολεμένη εξειδίκευση, όταν ο Κωστάκης κυβερνούσε με τους «κουμπάρους» και όταν η «Αυριανή» σκύλευε ανθρώπους σαν το Χατζιδάκι και τον Τσαρούχη, τότε χρειάζονταν πολιτικά τραγούδια. Τώρα το κακό έγινε μνημόνια και νεοφασισμοί. Πρέπει να αντιδράσουμε ως πολίτες, όπως μπορούμε. Όχι, όμως, με συνθήματα, ούτε με νοσταλγία. Με πράξεις.
Υπάρχει κάποιος νεότερος δημιουργός ή ερμηνευτής, να σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον;
Δεν είναι ένας και δυο. Ακούω με πολύ ενδιαφέρον τις ζυμώσεις τόσο στο αγγλόφωνο, όσο και στο έντεχνο - που, θα συμφωνείτε, κινείται πιο άτολμα σ' αυτή τη φάση. Δεν μου αρέσει, όμως, να κάνω τον πρεσβύτερο και να φτιάχνω χάρτες με τους καλούς και τους κακούς. Όσους εκτιμώ, τους τους το έχω πει, είμαι κοντά τους.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Εσύ σαν δημιουργός έχεις κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;
Είναι καθαρά κοινωνικοί οι λόγοι. Μέχρι τα τέλη του 50 οι γυναίκες έφταναν ως εκεί που ήθελε ο Ορέστης Μακρής μπαμπάς τους. Από το 80 και μετά έχουμε ισχυρά παραδείγματα γυναικείου λόγου στο τραγούδι: την Πλάτωνος, την Κριεζή, τη Νικολακοπούλου, τη Μάνου, την Τανάγρη. Μπορεί τότε να προβάλλονταν σε 2η μοίρα σε σχέση με τους άνδρες, η ματιά τους όμως έδωσε ισχυρότερους καρπούς στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει νέος μουσικός που να αγνοεί την Πλάτωνος, ούτε νέος στιχουργός που να μη χρειαστεί να δώσει μιαν απάντηση στη Νικολακοπούλου. Και υπάρχει και το μεγαλύτερο κύμα κοριτσιών που γράφουν σε όλη την ιστορία του τραγουδιού μας: Μόνικα, Φαφούτη, Μαρκέλλου, Tango with Lions, Nalyssa Green...
Πως γράφεις τα τραγούδια σου; Πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική; Το αντίστροφο ή ταυτόχρονα;Tαυτόχρονα, με ένα μικρό προβάδισμα της μουσικής.
Ποιο «σχήμα» επισκέφτηκες σαν ακροατής τελευταία; Ποια συναυλία δεν θα ξεχάσεις ποτέ και για ποιο λόγο; Σε ποια συναυλία θα θελες να πας και δεν έχει τύχει;
Πρόσφατα είδα τους Ιμάμ και τους Spectral Fire. Μου άρεσαν πολύ και οι δύο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα προγράμματα του Χατζιδάκι στο «Zoom». Ιδιαιτέρως αυτό μαζί με τον Σαββόπουλο. Δεν έχω δει ακόμα δυστυχώς τον Waits.
Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Ακούω πολύ ραδιόφωνο, Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα, (αν και κόψανε πολλούς από τους καλύτερους, τον Κόρρα π.χ. που έκανε την καλύτερη εκπομπή που υπήρχε για το σινεμά), Pepper 96.6 και Εν Λευκώ 87.7 σχεδόν μόνιμα, «105.5 Στο Κόκκινο». Και αρκετά webradios.
Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Άκουσα τη «Μπόσσα Νόβα» απ' το μπαλκόνι της πιο όμορφης γειτόνισσας. Φυσικά, δεν έχασα ευκαιρία, της χτύπησα αμέσως το κουδούνι. Μετά από ένα χρόνο συγκατοικούσαμε...
