Ακολουθήστε μας στο Google news
Για δύο Τρίτες, αρχής γενομένης από αύριο (19 και 26/2), ο Γιώργος Δημητριάδης, παρέα με τους Lexicon Project, ανεβαίνουν στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Αφορμή για τις εμφανίσεις αυτές είναι η κυκλοφορία του καινούργιου άλμπουμ του Γιώργου Δημητριάδη με τίτλο «Απ το μηδέν». Από τις εμφανίσεις αυτές, δεν θα απουσιάζουν φυσικά και οι μεγάλες επιτυχίες του Γιώργου Δημητριάδη, ενός από τους πλέον ραδιοφωνικούς δημιουργούς: «Σα να μην πέρασε μια μέρα», «Ξύπνα Φτάσαμε», και τόσα άλλα αγαπημένα ακούσματα. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μία διαδικτυακή συζήτηση με το Γιώργο Δημητριάδη. Μια συζήτηση με έναν ξεκάθαρο και κατασταλαγμένο δημιουργό. Τον ευχαριστώ πολύ.
Τι θα παρουσιάσετε στη σκηνή του Σταυρού του Νότου;
Τραγούδια και μουσικές από το νέο μου album «Απ' το μηδέν» και τραγούδια απ' όλη μου την δισκογραφία σε μία μουσική σκηνή που έχω να εμφανιστώ επίσημα 10 χρόνια. Ο χώρος του Stage Club του Σταυρού είναι ο πλέον κατάλληλος για τη μουσική που κάνω όλα αυτά τα χρόνια.
Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τη συνεργασία με τους Lexicon Project;
Από την πρώτη στιγμή που τους είχα ακούσει, είχα βρει μία μουσική σε αυτούς κι έναν τρόπο εκτέλεσής της που με έπειθε και ακόμα περισσότερο μου άρεσε αισθητικά. Είδα συγγένεια και συνέχεια και προ πάντων «σοβαρή» στάση.
Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια βλέπετε να είναι η διάδοχη κατάσταση και τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε σήμερα έναν καινούργιο δίσκο;
Κατέρρευσε έτσι όπως την ξέραμε, ναι, στο βιομηχανικό της κομμάτι, στον τρόπο παραγωγής και διάθεσής της. Το διακύβευμα, όμως, είναι να μην καταρρεύσει η έννοια της δισκογραφίας σαν έργο και αξία-πνευματική και συνάμα υλική. Εννοείτε προφανώς τι με ωθεί να μπαίνω στον κόπο να κυκλοφορώ κανονικό album, φαντάζομαι. Μετά τον κυρίως σεισμό που έριξε τα τεράστια κτήρια της δισκογραφίας, κι ενώ οι μετασεισμοί συνεχίζονται, χωρίς επιπλέον να διαφαίνεται ένα νέο πλαίσιο παραγωγής και διάθεσης της μουσικής στο οποίο δεν θα βγαίνουν ζημιωμένοι οι δημιουργοί, δεν μπορώ να διανοηθώ άλλον τρόπο ύπαρξής μου παρά αυτόν του να γράφω μουσικές, τραγούδια, να κάνω νέα σχέδια και μετά να τα υλοποιώ. Η ανάγκη να αποτυπώνω όσα νιώθω, ένιωσα, βίωσα και ζω στον προσωπικό αλλά και κοινωνικό μου βίο δεν μηδενίζεται από όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω.
Τα sites κοινωνικής δικτύωσης (facebook, myspace, twitter) έχουν φέρει επανάσταση και στον χώρο της διάδοσης της μουσικής. Τα χρησιμοποιείτε; Πόσο σας έχουν βοηθήσει; Έχετε λογαριασμό σε κάποιο από αυτά; Τον διαχειρίζεστε ο ίδιος;
Έχω την αίσθηση και όχι λανθασμένα πως έχω βρει έναν τρόπο, ας πούμε, πιο προσωπικό να κοινωνώ τη μουσική και τις δραστηριότητές μου. Ήδη από πολύ παλιά είχα δει πόση δυναμική έκρυβε η νέα τότε ακόμα διάσταση του κυβερνοχώρου και είμαι από τους πρώτους που είχαν «σηκώσει» προσωπική μουσική ιστοσελίδα.
Διαχειρίζομαι εγώ τις σελίδες μου, επειδή μου προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση αυτού του τύπου η αυτοδιαχείριση.
Θυμάστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Ναι, θυμάμαι και πολύ καλά Ήταν Φλεβάρης του 1994 όταν ο Οδυσσέας Ιωάννου έπαιξε για πρώτη φορά από τον Μελωδία το «Μια άλλη ζωή» από τον πρώτο μου δίσκο με τίτλο «Αφορμές για ανταρσία».
Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;
Ναι, αθλητικούς και δημοσιογραφικούς σταθμούς, τον Freedom 88.9 τώρα που ξανάνοιξε, τον Εν Λευκώ 87.7 όταν είμαι στο τιμόνι, μέσα σε μποτιλιάρισμα. Μουσικούς σταθμούς γενικά δεν ακούω παρά ελάχιστα κυρίως γιατί τους βαριέμαι έτσι όπως έχουν καταντήσει. Παίζουν τα ίδια κομμάτια κάθε μέρα για μεγάλα χρονικά διαστήματα και είναι εκνευριστικό αυτό. Έστειλαν ανθρώπους που είχαν άποψη στο διάολο και έτσι έστειλαν στο διάολο και τη μουσική.
Ποιο τραγούδι ελληνικό ή (και) ξένο σας έχει «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Να με συμπαθάτε αλλά αυτόν τον καιρό δεν έχω νου για άλλες μουσικές. Μου έχει «κολλήσει» το νέο μου album και μ αρέσει πολύ αυτό που μου συμβαίνει.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Το δικό μου ερώτημα είναι κατ' αρχήν να βγουν πού; Αλυσοδεμένοι σε κάγκελα να αυτοπυρποληθούν; Κατά δεύτερον, τους φωνάζει κανείς; Τους καλεί να μιλήσουν; Κατά τρίτον, και εάν μιλήσουν και πούνε αυτά που έχουν να πούνε και ίσως δεν είναι αρεστά σε όσους θέλουνε να ακούνε αυτά που τους αρέσουν μόνο ,άραγε θα εισακουστούν; Οι πνευματικοί άνθρωποι, σε μία εποχή που πετάγεται σαν μύγα ενοχλητική ο κάθε ημιμαθής στο ράδιο ή στην τηλεόραση και ξερνάει τον λαϊκισμό του ασύστολα, έχει τον δύσκολο ρόλο να πει πολλές φορές μία δύσπεπτη αλήθεια, αλλά αλήθεια. Ο ρόλος για μένα του πνευματικού ανθρώπου είναι βασικά και κύρια να θέτει τα σωστά ερωτήματα σε μία εποχή που προσωπικά δεν τα βλέπω να τίθενται κι αυτό με καθιστά πολύ ανήσυχο.
Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, μπορεί να είναι ανεπηρέαστη;
Νομίζω πως όλη αυτή η κουβέντα σχετικά με τον βιοπορισμό είναι πάνω σε μία ανόητη βάση. Δεν μπορώ να καταλάβω από ποιους κύκλους ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία και τι σκοπιμότητες εξυπηρετούν ηθελημένα ή άθελα τους. Αυτή η ανεδαφική και ανιστόρητη αντίληψη που θέλει τον δημιουργό να πεινάει ή να είναι μπετατζής το πρωί και το βράδυ να γράφει ορατόρια δεν ακουγόταν ούτε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την καλπάζουσα υπερπολιτικοποίηση και κομματικοποίηση μετά ένεκα της πρότερης χουντικής περιόδου. Θα αντιστρέψω το ερώτημά λέγοντας: «Η δημιουργία, όταν δεν είναι συνδεδεμένη με τον βιοπορισμό, μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη;» Ποιος και βάσει ποίου ιδεολογικού μανιφέστου έχει βγει κι έχει ενοχοποιήσει το να ζει ένας καλλιτέχνης από αυτό που κάνει; Για μένα αυτό μονάχα κόμπλεξ κρύβει, κρυμμένο κάτω από ένα ιδεολογικό άλλοθι, μία μάσκα.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Εσείς, σαν δημιουργός, έχετε κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;
Ο κούφιος μεταμοντερνισμός και η φάλτσα «δυτικοποίηση» της καθ' ημάς Ανατολής, ήτοι Ελλάδας, μας έκανε να νομίσουμε ξαφνικά πως είχαμε εξελιχτεί σε μία καθ όλα σύγχρονη αστική, νεωτερική κοινωνία. Αλίμονο όμως... Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν τόπο «ηλικιωμένο» με την βιολογική, πολιτική και πνευματική έννοια του όρου. Γιατί εδώ δηλαδή να κάναμε την εξαίρεση;Θα λιποθυμούσαμε από το σοκ
Μπορεί η τέχνη και ειδικότερα το τραγούδι να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης σε καιρούς κρίσης;
Δεν υπάρχει δοτός ρόλος ή κάποια δεοντολογία για μένα γιατί αυτό με πάει σε νοοτροπίες και ιδεολογήματα που μου δημιουργούν απώθηση. Αν υπάρχει «ΠΡΕΠΕΙ» τότε όλα διαλύονται, υπάρχει καταναγκασμός άνωθεν ή κάτωθεν... Θα μιλήσω για την ομορφιά εγώ, για το αληθινό συναίσθημα, γιατί το τραγούδι, η μουσική είναι η ηχητική αποτύπωση της ψυχής που με τη σειρά της κι αυτή είναι η λίμνη ή η θάλασσα στην οποία πέφτουν οι αστραπές και οι βροντές κάθε εποχής στην πορεία ενός ανθρώπου μέσα στη ζωή. Η πραγματική και ατόφια έκφραση είναι από μόνη της μία διαμαρτυρία, κατ' αρχήν καθαρά υπαρξιακή και μετά ας πούμε κοινωνική, γιατί κατάλαβα το νόημα της ερώτησης σας. Θα πω αυτό: αληθινή τέχνη είναι αυτή που διαρκεί μέσα στον χρόνο και πάντα ζεσταίνει τον άνθρωπο είτε σε «καλούς», είτε σε «κακούς» καιρούς... Λες και ποτέ στην Ιστορία του Ανθρώπου υπήρξαν καθαρές, καλές, περίοδοι.
Στην εποχή μας, θα περίμενε κανείς να υπάρχει άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Εντοπίζετε κάτι τέτοιο ή μήπως «επαναπαυόμαστε» στην προϋπάρχουσα παραγωγή;
Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί αυτό, αλλά προσωπικά απεύχομαι τέτοια εξέλιξη, εννοώ σαν ισοπεδωτική τάση, ένα είδος ιδεολογικής και δεοντολογικής μπουλντόζας. Ο όρος «πολιτικό» τραγούδι από μόνος του είναι άστοχος κι επικίνδυνος. Θα προτιμούσα «κοινωνικό» τραγούδι, εδώ. Εσείς μιλάτε άραγε για ένα πράμα που θα παίρνει δηλαδή μία ξεκάθαρη πολιτική θέση. Αυτό τότε δεν είναι τραγούδι, αλλά πολιτικό μανιφέστο. Για μένα πολλά τραγούδια είναι κοινωνικά, όλα είναι, το καθένα με τον τρόπο του. Θα προσθέσω και κάτι ακόμα. Πως τελευταία ακούω πολλά τραγούδια με κοινωνικές αναφορές, βγαλμένα από νέα παιδιά που βιώνουν το νέο δύσκολο παρόν.
Υπάρχει κάποιος νεότερος δημιουργός ή ερμηνευτής που να σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον; Αν ναι, ποιος/-οι και γιατί;
Θα μιλήσω για τους Lexicon Project πρώτα, γιατί πρόκειται για μία μπάντα που γράφει τραγούδια που έχουν λόγο και ουσία και επιπλέον παίζουν καλά. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι δημιουργοί, όταν βέβαια διακρίνω μία πρόταση καινούργια. Ο Κύριος Κ. έχει ενδιαφέρον, οι Δραμαμίνη, ο Μπαλάφας ο Λεωνίδας. Αυτούς μπορώ τώρα να θυμηθώ έχοντας πάντα κατά νου πως κάνουν όλα αυτά τα παιδιά σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, παίζοντας το δικό τους «rock» με όχημα την γλώσσα μας και για μένα αυτό είναι το μεγάλο και ουσιαστικό στοίχημα για την σύγχρονη μουσική και τραγούδι που παράγεται σε αυτόν τον τόπο.
Για δύο Τρίτες (19 και 26/2) στο club του Σταυρού του Νότου με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές του
18 Φεβρουαρίου 2013Για δύο Τρίτες, αρχής γενομένης από αύριο (19 και 26/2), ο Γιώργος Δημητριάδης, παρέα με τους Lexicon Project, ανεβαίνουν στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Αφορμή για τις εμφανίσεις αυτές είναι η κυκλοφορία του καινούργιου άλμπουμ του Γιώργου Δημητριάδη με τίτλο «Απ το μηδέν». Από τις εμφανίσεις αυτές, δεν θα απουσιάζουν φυσικά και οι μεγάλες επιτυχίες του Γιώργου Δημητριάδη, ενός από τους πλέον ραδιοφωνικούς δημιουργούς: «Σα να μην πέρασε μια μέρα», «Ξύπνα Φτάσαμε», και τόσα άλλα αγαπημένα ακούσματα. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μία διαδικτυακή συζήτηση με το Γιώργο Δημητριάδη. Μια συζήτηση με έναν ξεκάθαρο και κατασταλαγμένο δημιουργό. Τον ευχαριστώ πολύ.
Τι θα παρουσιάσετε στη σκηνή του Σταυρού του Νότου;
Τραγούδια και μουσικές από το νέο μου album «Απ' το μηδέν» και τραγούδια απ' όλη μου την δισκογραφία σε μία μουσική σκηνή που έχω να εμφανιστώ επίσημα 10 χρόνια. Ο χώρος του Stage Club του Σταυρού είναι ο πλέον κατάλληλος για τη μουσική που κάνω όλα αυτά τα χρόνια.
Με ποιο κριτήριο επιλέξατε τη συνεργασία με τους Lexicon Project;
Από την πρώτη στιγμή που τους είχα ακούσει, είχα βρει μία μουσική σε αυτούς κι έναν τρόπο εκτέλεσής της που με έπειθε και ακόμα περισσότερο μου άρεσε αισθητικά. Είδα συγγένεια και συνέχεια και προ πάντων «σοβαρή» στάση.
Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια βλέπετε να είναι η διάδοχη κατάσταση και τι είναι αυτό που σας κάνει να κυκλοφορείτε σήμερα έναν καινούργιο δίσκο;
Κατέρρευσε έτσι όπως την ξέραμε, ναι, στο βιομηχανικό της κομμάτι, στον τρόπο παραγωγής και διάθεσής της. Το διακύβευμα, όμως, είναι να μην καταρρεύσει η έννοια της δισκογραφίας σαν έργο και αξία-πνευματική και συνάμα υλική. Εννοείτε προφανώς τι με ωθεί να μπαίνω στον κόπο να κυκλοφορώ κανονικό album, φαντάζομαι. Μετά τον κυρίως σεισμό που έριξε τα τεράστια κτήρια της δισκογραφίας, κι ενώ οι μετασεισμοί συνεχίζονται, χωρίς επιπλέον να διαφαίνεται ένα νέο πλαίσιο παραγωγής και διάθεσης της μουσικής στο οποίο δεν θα βγαίνουν ζημιωμένοι οι δημιουργοί, δεν μπορώ να διανοηθώ άλλον τρόπο ύπαρξής μου παρά αυτόν του να γράφω μουσικές, τραγούδια, να κάνω νέα σχέδια και μετά να τα υλοποιώ. Η ανάγκη να αποτυπώνω όσα νιώθω, ένιωσα, βίωσα και ζω στον προσωπικό αλλά και κοινωνικό μου βίο δεν μηδενίζεται από όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω.
Τα sites κοινωνικής δικτύωσης (facebook, myspace, twitter) έχουν φέρει επανάσταση και στον χώρο της διάδοσης της μουσικής. Τα χρησιμοποιείτε; Πόσο σας έχουν βοηθήσει; Έχετε λογαριασμό σε κάποιο από αυτά; Τον διαχειρίζεστε ο ίδιος;
Έχω την αίσθηση και όχι λανθασμένα πως έχω βρει έναν τρόπο, ας πούμε, πιο προσωπικό να κοινωνώ τη μουσική και τις δραστηριότητές μου. Ήδη από πολύ παλιά είχα δει πόση δυναμική έκρυβε η νέα τότε ακόμα διάσταση του κυβερνοχώρου και είμαι από τους πρώτους που είχαν «σηκώσει» προσωπική μουσική ιστοσελίδα.
Διαχειρίζομαι εγώ τις σελίδες μου, επειδή μου προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση αυτού του τύπου η αυτοδιαχείριση.
Θυμάστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία;
Ναι, θυμάμαι και πολύ καλά Ήταν Φλεβάρης του 1994 όταν ο Οδυσσέας Ιωάννου έπαιξε για πρώτη φορά από τον Μελωδία το «Μια άλλη ζωή» από τον πρώτο μου δίσκο με τίτλο «Αφορμές για ανταρσία».
Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;Ναι, αθλητικούς και δημοσιογραφικούς σταθμούς, τον Freedom 88.9 τώρα που ξανάνοιξε, τον Εν Λευκώ 87.7 όταν είμαι στο τιμόνι, μέσα σε μποτιλιάρισμα. Μουσικούς σταθμούς γενικά δεν ακούω παρά ελάχιστα κυρίως γιατί τους βαριέμαι έτσι όπως έχουν καταντήσει. Παίζουν τα ίδια κομμάτια κάθε μέρα για μεγάλα χρονικά διαστήματα και είναι εκνευριστικό αυτό. Έστειλαν ανθρώπους που είχαν άποψη στο διάολο και έτσι έστειλαν στο διάολο και τη μουσική.
Ποιο τραγούδι ελληνικό ή (και) ξένο σας έχει «κολλήσει» αυτό τον καιρό;
Να με συμπαθάτε αλλά αυτόν τον καιρό δεν έχω νου για άλλες μουσικές. Μου έχει «κολλήσει» το νέο μου album και μ αρέσει πολύ αυτό που μου συμβαίνει.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Το δικό μου ερώτημα είναι κατ' αρχήν να βγουν πού; Αλυσοδεμένοι σε κάγκελα να αυτοπυρποληθούν; Κατά δεύτερον, τους φωνάζει κανείς; Τους καλεί να μιλήσουν; Κατά τρίτον, και εάν μιλήσουν και πούνε αυτά που έχουν να πούνε και ίσως δεν είναι αρεστά σε όσους θέλουνε να ακούνε αυτά που τους αρέσουν μόνο ,άραγε θα εισακουστούν; Οι πνευματικοί άνθρωποι, σε μία εποχή που πετάγεται σαν μύγα ενοχλητική ο κάθε ημιμαθής στο ράδιο ή στην τηλεόραση και ξερνάει τον λαϊκισμό του ασύστολα, έχει τον δύσκολο ρόλο να πει πολλές φορές μία δύσπεπτη αλήθεια, αλλά αλήθεια. Ο ρόλος για μένα του πνευματικού ανθρώπου είναι βασικά και κύρια να θέτει τα σωστά ερωτήματα σε μία εποχή που προσωπικά δεν τα βλέπω να τίθενται κι αυτό με καθιστά πολύ ανήσυχο.
Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, μπορεί να είναι ανεπηρέαστη;
Νομίζω πως όλη αυτή η κουβέντα σχετικά με τον βιοπορισμό είναι πάνω σε μία ανόητη βάση. Δεν μπορώ να καταλάβω από ποιους κύκλους ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία και τι σκοπιμότητες εξυπηρετούν ηθελημένα ή άθελα τους. Αυτή η ανεδαφική και ανιστόρητη αντίληψη που θέλει τον δημιουργό να πεινάει ή να είναι μπετατζής το πρωί και το βράδυ να γράφει ορατόρια δεν ακουγόταν ούτε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την καλπάζουσα υπερπολιτικοποίηση και κομματικοποίηση μετά ένεκα της πρότερης χουντικής περιόδου. Θα αντιστρέψω το ερώτημά λέγοντας: «Η δημιουργία, όταν δεν είναι συνδεδεμένη με τον βιοπορισμό, μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη;» Ποιος και βάσει ποίου ιδεολογικού μανιφέστου έχει βγει κι έχει ενοχοποιήσει το να ζει ένας καλλιτέχνης από αυτό που κάνει; Για μένα αυτό μονάχα κόμπλεξ κρύβει, κρυμμένο κάτω από ένα ιδεολογικό άλλοθι, μία μάσκα.
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Εσείς, σαν δημιουργός, έχετε κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;Ο κούφιος μεταμοντερνισμός και η φάλτσα «δυτικοποίηση» της καθ' ημάς Ανατολής, ήτοι Ελλάδας, μας έκανε να νομίσουμε ξαφνικά πως είχαμε εξελιχτεί σε μία καθ όλα σύγχρονη αστική, νεωτερική κοινωνία. Αλίμονο όμως... Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν τόπο «ηλικιωμένο» με την βιολογική, πολιτική και πνευματική έννοια του όρου. Γιατί εδώ δηλαδή να κάναμε την εξαίρεση;Θα λιποθυμούσαμε από το σοκ
Μπορεί η τέχνη και ειδικότερα το τραγούδι να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης σε καιρούς κρίσης;
Δεν υπάρχει δοτός ρόλος ή κάποια δεοντολογία για μένα γιατί αυτό με πάει σε νοοτροπίες και ιδεολογήματα που μου δημιουργούν απώθηση. Αν υπάρχει «ΠΡΕΠΕΙ» τότε όλα διαλύονται, υπάρχει καταναγκασμός άνωθεν ή κάτωθεν... Θα μιλήσω για την ομορφιά εγώ, για το αληθινό συναίσθημα, γιατί το τραγούδι, η μουσική είναι η ηχητική αποτύπωση της ψυχής που με τη σειρά της κι αυτή είναι η λίμνη ή η θάλασσα στην οποία πέφτουν οι αστραπές και οι βροντές κάθε εποχής στην πορεία ενός ανθρώπου μέσα στη ζωή. Η πραγματική και ατόφια έκφραση είναι από μόνη της μία διαμαρτυρία, κατ' αρχήν καθαρά υπαρξιακή και μετά ας πούμε κοινωνική, γιατί κατάλαβα το νόημα της ερώτησης σας. Θα πω αυτό: αληθινή τέχνη είναι αυτή που διαρκεί μέσα στον χρόνο και πάντα ζεσταίνει τον άνθρωπο είτε σε «καλούς», είτε σε «κακούς» καιρούς... Λες και ποτέ στην Ιστορία του Ανθρώπου υπήρξαν καθαρές, καλές, περίοδοι.
Στην εποχή μας, θα περίμενε κανείς να υπάρχει άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Εντοπίζετε κάτι τέτοιο ή μήπως «επαναπαυόμαστε» στην προϋπάρχουσα παραγωγή;
Δεν ξέρω πώς θα σας φανεί αυτό, αλλά προσωπικά απεύχομαι τέτοια εξέλιξη, εννοώ σαν ισοπεδωτική τάση, ένα είδος ιδεολογικής και δεοντολογικής μπουλντόζας. Ο όρος «πολιτικό» τραγούδι από μόνος του είναι άστοχος κι επικίνδυνος. Θα προτιμούσα «κοινωνικό» τραγούδι, εδώ. Εσείς μιλάτε άραγε για ένα πράμα που θα παίρνει δηλαδή μία ξεκάθαρη πολιτική θέση. Αυτό τότε δεν είναι τραγούδι, αλλά πολιτικό μανιφέστο. Για μένα πολλά τραγούδια είναι κοινωνικά, όλα είναι, το καθένα με τον τρόπο του. Θα προσθέσω και κάτι ακόμα. Πως τελευταία ακούω πολλά τραγούδια με κοινωνικές αναφορές, βγαλμένα από νέα παιδιά που βιώνουν το νέο δύσκολο παρόν.
Υπάρχει κάποιος νεότερος δημιουργός ή ερμηνευτής που να σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον; Αν ναι, ποιος/-οι και γιατί;
Θα μιλήσω για τους Lexicon Project πρώτα, γιατί πρόκειται για μία μπάντα που γράφει τραγούδια που έχουν λόγο και ουσία και επιπλέον παίζουν καλά. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι δημιουργοί, όταν βέβαια διακρίνω μία πρόταση καινούργια. Ο Κύριος Κ. έχει ενδιαφέρον, οι Δραμαμίνη, ο Μπαλάφας ο Λεωνίδας. Αυτούς μπορώ τώρα να θυμηθώ έχοντας πάντα κατά νου πως κάνουν όλα αυτά τα παιδιά σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, παίζοντας το δικό τους «rock» με όχημα την γλώσσα μας και για μένα αυτό είναι το μεγάλο και ουσιαστικό στοίχημα για την σύγχρονη μουσική και τραγούδι που παράγεται σε αυτόν τον τόπο.
