Ακολουθήστε μας στο Google news
μας λείπεις. Σε μια εποχή που η αμνησία κυριαρχεί, σε μια εποχή, που, όπως θα έλεγε ο Μανώλης Ρασούλης (άλλος μεγάλος απών), «κακοί ντυθήκανε καλοί», σε μια εποχή που το μαύρο βαφτίζεται άσπρο, σε μια εποχή που θα μας κάνει να ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε, εσύ μας λείπεις. Σε όλα τα επίπεδα: Μας λείπουν τα τραγούδια που θα έφτιαχνες, μας λείπουν τα τραγούδια που πρόλαβες να γράψεις πριν «φύγεις» (που να τα ακούσεις στα ραδιόφωνα της playlist), μας λείπει η σεμνότητά σου και η αθόρυβη παρουσία σου, μας λείπει η ακούραστη εργασία σου, μας λείπουν τα «δώρα» σου. «Πήξαμε» στους Κακοφωνίξ.
Ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών όταν σε «πρωτογνώρισα»: «Κι αν με χτύπησε το αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει, σου το λέω δεν με νοιάζει μιας και είμαστε μαζί». Στο repeat της εποχής, δηλαδή στο rewind ή στο «σήκω και ξαναβάλτο». Και δώσ του οι ανατριχίλες και δώσ του τα νοτισμένα μάτια. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας το «Όταν ανθίζουν πασχαλιές», ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου και μια δημιουργική μελαγχολία, από εκείνες που οδηγούν στην κάθαρση, με πλημμυρίζει.
Σε ακούω συχνά κύριε Σταύρο. Δεν σε ξέχασα και δεν σκοπεύω να το κάνω ποτέ. Σου χρωστάω πολλά. Σου χρωστάμε πολλά. Και να μας συγχωρείς που, ακόμα και μετά το «φευγιό» σου, δεν καταλάβαμε και δεν αναγνωρίσαμε το πόσο σημαντικός ήσουν, είσαι και θα είσαι για το ελληνικό τραγούδι. Τέτοιοι είμαστε. Ξεχασιάρηδες στην καλύτερη, αγνώμονες κατά πλειοψηφία.
Υ.Γ.1. Τρία χρόνια πριν το δικό σου τελευταίο ταξίδι, «είχε φύγει» ο πατέρας μου. Νύχτα 12ης προς 13η Μαρτίου. Θα μου επιτρέψεις, κύριε Σταύρο, να σας «τραγουδάω» μαζί κάθε Μάρτη.
Υ.Γ.2. (προς αναγνώστες): Οι κανόνες του προφορικού και του γραπτού λόγου απαγορεύουν να αποκαλούμε «κύριο» κάποιον που έχει «φύγει». Ειδικά στην περίπτωση του Σταύρου Κουγιουμτζή θα έπρεπε να υπάρχει εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα κατά τη γνώμη μου.
Σαν σήμερα, πριν από οχτώ χρόνια, "έφυγε" ο Σταύρος Κουγιουμτζής.
12 Μαρτίου 2013Κύριε Σταύρο,μας λείπεις. Σε μια εποχή που η αμνησία κυριαρχεί, σε μια εποχή, που, όπως θα έλεγε ο Μανώλης Ρασούλης (άλλος μεγάλος απών), «κακοί ντυθήκανε καλοί», σε μια εποχή που το μαύρο βαφτίζεται άσπρο, σε μια εποχή που θα μας κάνει να ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε, εσύ μας λείπεις. Σε όλα τα επίπεδα: Μας λείπουν τα τραγούδια που θα έφτιαχνες, μας λείπουν τα τραγούδια που πρόλαβες να γράψεις πριν «φύγεις» (που να τα ακούσεις στα ραδιόφωνα της playlist), μας λείπει η σεμνότητά σου και η αθόρυβη παρουσία σου, μας λείπει η ακούραστη εργασία σου, μας λείπουν τα «δώρα» σου. «Πήξαμε» στους Κακοφωνίξ.
Ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών όταν σε «πρωτογνώρισα»: «Κι αν με χτύπησε το αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει, σου το λέω δεν με νοιάζει μιας και είμαστε μαζί». Στο repeat της εποχής, δηλαδή στο rewind ή στο «σήκω και ξαναβάλτο». Και δώσ του οι ανατριχίλες και δώσ του τα νοτισμένα μάτια. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας το «Όταν ανθίζουν πασχαλιές», ένας κόμπος στέκεται στο λαιμό μου και μια δημιουργική μελαγχολία, από εκείνες που οδηγούν στην κάθαρση, με πλημμυρίζει.
Σε ακούω συχνά κύριε Σταύρο. Δεν σε ξέχασα και δεν σκοπεύω να το κάνω ποτέ. Σου χρωστάω πολλά. Σου χρωστάμε πολλά. Και να μας συγχωρείς που, ακόμα και μετά το «φευγιό» σου, δεν καταλάβαμε και δεν αναγνωρίσαμε το πόσο σημαντικός ήσουν, είσαι και θα είσαι για το ελληνικό τραγούδι. Τέτοιοι είμαστε. Ξεχασιάρηδες στην καλύτερη, αγνώμονες κατά πλειοψηφία.
Υ.Γ.1. Τρία χρόνια πριν το δικό σου τελευταίο ταξίδι, «είχε φύγει» ο πατέρας μου. Νύχτα 12ης προς 13η Μαρτίου. Θα μου επιτρέψεις, κύριε Σταύρο, να σας «τραγουδάω» μαζί κάθε Μάρτη.
Υ.Γ.2. (προς αναγνώστες): Οι κανόνες του προφορικού και του γραπτού λόγου απαγορεύουν να αποκαλούμε «κύριο» κάποιον που έχει «φύγει». Ειδικά στην περίπτωση του Σταύρου Κουγιουμτζή θα έπρεπε να υπάρχει εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα κατά τη γνώμη μου.
