Ακολουθήστε μας στο Google news

Review από τη χθεσινοβραδινή εμφάνιση του Σωκράτη Μάλαμα στο Θέατρο Βράχων.

11 Ιουνίου 2013Πενήντα πέντε τραγούδια έπαιξε ο Σωκράτης Μάλαμας στη χθεσινοβραδυνή  του (10.6.2013) συναυλία στο θέατρο Βράχων. Καλά διαβάσατε τον αριθμό. Μάλιστα, όπως αποκάλυψε από σκηνής κάποια στιγμή, απέφευγε να μιλάει ανάμεσα στα κομμάτια για να μη χάνεται πολύτιμος «ωφέλιμος» χρόνος, καθότι το θέατρο Βράχων έχει «ωράριο». Αυτό το καταραμένο ωράριο που στο τέλος της συναυλίας σιχτίριζαν 5.000, και περισσότεροι, άνθρωποι. Άλλωστε, ο ίδιος ο Σωκράτης ήθελε να παίξει περισσότερο. Πάντα θέλει. Αυτό νομίζω είναι και το χαρακτηριστικό του. Αυτό που αναγράφεται στον τίτλο του παρόντος κειμένου. Οι εμφανίσεις του, είτε στα μαγαζιά το χειμώνα, είτε στις συναυλίες το καλοκαίρι, είναι «πλούσιες». Διαρκούν αρκετές ώρες και περιλαμβάνουν πολλά αγαπημένα τραγούδια. Στην περίπτωση του Μάλαμα, αντιστρέφεται το στερεότυπο: η ποσότητα είναι ανάλογη της ποιότητας.

Όλα αυτά τα χρόνια που πηγαίνω στις συναυλίες του, ελάχιστες φορές έχω φύγει «πεινασμένος». Μια φορά μόνο, παλιά, στο Σταυρό του Νότου αν θυμάμαι καλά. Τότε, το live είχε κρατήσει πολύ λίγο (δυόμισι ώρες είναι το «λίγο» του Μάλαμα), αλλά η ευθύνη της κακοπέρασης βάραινε περισσότερο το κοινό και την κακή του συμπεριφορά, παρά τον τραγουδοποιό. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμα και σήμερα, αποφεύγω να τον βλέπω στα μαγαζιά. Αλλά συναυλία του δύσκολα χάνω. Και πάντοτε το «φχαριστιέμαι». Αυτό έγινε και εχθές.  

Περισσότερες από τρεισήμισι ώρες, χωρίς διάλειμμα. Αγαπημένα τραγούδια, ωραία παιξίματα, πάθος και νοσταλγία, πλημμύρισαν το θέατρο Βράχων. Ο Μάλαμας έχει ζήσει από σκηνής τις μεγάλες καλοκαιρινές συναυλίες του Νίκου Παπάζογλου (ήταν κιθαρίστας του για ένα διάστημα). Ελπίζω να εντοπίζει τις ομοιότητες, που εντοπίζω κι εγώ και πολλοί άλλοι, στις δικές του εμφανίσεις με εκείνες του Νικόλα (μας). Σε καθαρά συναισθηματικό επίπεδο φυσικά.

Αναζητώ ήδη την επόμενη συναυλία του, που δεν θα έχει «ωράριο» όμως, για να το «ξαναφχαριστηθώ».