Αυτή είναι η τέταρτη φορά στα τελευταία 5 χρόνια που οι Scorpions επισκέπτονται την Ελλάδα για συναυλίες και για ακόμα μια φορά στάθηκαν επάξια στην κορυφή. Κυρίως όμως καταφέρνουν να γεμίζουν το γήπεδο και πάντα καταφέρνουν να κάνουν τον κόσμο να φεύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις.
08 Ιουλίου 2009ΠΕΙΡΑΙΑΣ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009
Αυτή είναι η τέταρτη φορά στα τελευταία 5 χρόνια που οι Scorpions επισκέπτονται την Ελλάδα για συναυλίες και για ακόμα μια φορά στάθηκαν επάξια στην κορυφή. Κυρίως όμως καταφέρνουν να γεμίζουν το γήπεδο και πάντα καταφέρνουν να κάνουν τον κόσμο να φεύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Θα ξεκινήσω από την εμφάνιση των Spitifire που βγήκαν στη σκηνή στις 7 και ταχωσαν στους 4.000 περίπου fans που ήταν στο γήπεδο έως εκείνη τη στιγμή. Η μπάντα του Ηλία Λογγινίδη στάθηκε στο ύψος της με το παραπάνω (αν και ο ήχος ήταν μέτριος). King of the mountain, gates of fire, το πολύ όμορφο Fool enough, Underground, Macedonia, whispers, lady of the night και Lead me on με το οποίο έκλεισαν, ήταν μερικά από τα κομμάτια που έπαιξαν. Εύχομαι να τους ξαναδώ σύντομα.
Στις 8.30 βγήκε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και αποθεώθηκε. Ξεκίνησε με το Χρόνια Πολλά με ευκαιρία της συμπλήρωσης 35 χρόνων στη μουσική συνέχισε με δύο πολύ καλά τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο του Ουράνια Τόξα Κυνηγώ, συνεχίζοντας με τον Κουρσάρο και το Μαύρο Γάτο για να ακολουθήσουν μια σειρά από μπαλάντες που κούρασαν. Αλλά ο κόσμος είχε μέσα του την ένταση και περίμενε τα κατάλληλα κομμάτια για να τη βγάλει προς τα έξω. Και αυτό έγινε προς το τέλος της εμφάνισής του όπου εν μέσω αποθέωσης παίζει τα Χαιρετίσματα, Γουϊλλυ, Σ΄ακολουθώ, Δεν υπάρχω, Πριν το τέλος, Ελλάς και το Καραϊσκάκη ζει ημέρες τελικού Champions Leaugue. Η έκπληξη; η συμμετοχή του παλιού κιθαρίστα του, Χριστόφορου Κορκίδη που συνδύασε το όνομά του με τον Παπακωνσταντίνου τη δεκαετία του ΄80. Πολύ χαρακτηριστική ήταν η στιγμή λίγο πριν το τέλος όπου στάθηκε ακίνητος στη σκηνή χωρίς να τραγουδάει και ΟΛΟ το γήπεδο τον αποθεώνει. Μόνο που τον έβλεπε! Τεράστιος Rock Star.
Το γήπεδο είναι πλέον ασφυκτικά γεμάτο, στις κερκίδες δεν υπάρχει ελεύθερο κάθισμα ούτε για δείγμα στην αρένα η πυκνότητα του κόσμου ήταν τέτοια που κίνηση ήταν δύσκολη (!) και οι υπολογισμοί μου κάνουν τον κόσμο να φτάνει τις 40.000 άνετα και το ρολόι δείχνει 22.20. Σηκωθείτε όρθιοι και χειροκροτείστε. Οι Scorpions βγαίνουν στη σκηνή και το πάρτι κορυφώνεται. Η αυλαία σηκώνεται με το Comin' home, ακολουθεί το Loving you Sunday morning, η έκπληξη Is there anybody there, τα αγαπημένα μου Make it real και Zoo. Τότε ο Klaus Meine προσκαλεί στη σκηνή τον Uli Jon Roth και παίζουν τα Pictured life, Backstage Queen, We ll burn the sky και Robot man. Η έκπληξη, για μένα τουλάχιστον ήταν η αποδοχή του κόσμου στο Send me an anglel, όπου ΟΛΟ το γήπεδο τραγουδάει τους στίχους. Για να είμαι ειλικρινής ήξερα ότι το κομμάτι ήταν επιτυχία στην Ελλάδα αλλά όχι τόσο μεγάλη. Διαψεύστηκα. Και ο Klaus Meine καλεί στη σκηνή τον «legendary Vassili Papakonstantinou» και εν μέσω αποθέωσης ερμηνεύουν μαζί το Holiday, όπου ο δικός μας κυριολεκτικά ΣΚΙΖΕΙ το κομμάτι. Φεύγει ο Βασίλης και ο Michael Schenker προστίθεται στην παρέα όπου παίζουν τα Coast to Coast, Lovedrive, Another piece of meat αλλά και ένα medley Led Zeppelin (Dazed And Confused / Good Times Bad Times) για να καταλήξουν στο Doctor Doctor. Ακολουθεί άλλος παροξυσμός με το Tease me please me, και αμέσως 3,2,1 (από το τελευταίο άλμπουμ τους) drum solo από τον Kottak και στη σκηνή ανεβαίνει και ο προηγούμενος ντράμερ τους Herman Rarebell, και έρχονται τα Blackout, No one like you, Big city nights, Long toll Sally (!), Still loving you, Wind of change για να κλείσει η βραδιά με το Rock you like a hurricane.
Τελικά τι είναι αυτό που κάνει όλους αυτούς τους "δεινόσαυρους" να σαρώνουν στα live; Πώς γίνεται να εμφανίζονται καλύτεροι με το πέρασμα του χρόνου; Υπάρχουν σημερινά συγκροτήματα που στα 60 τους θα γνωρίζουν αυτή την αποθέωση; Φοβάμαι πως όταν σταματήσουν όλο αυτα, οι tribute bands που θα παίζουν τα κομμάτια τους θα είναι πιο επιτυχημένα από τα νέα συγκροτήματα.
Υ.Γ.
Η τελευταία πρόταση είναι δανεισμένη από mail που στάλθηκε στο σταθμό από τον καλό μου φίλο Θοδωρή Τερζόπουλο.
