Όσο πλησίαζε το βράδυ, γινόμουν και πιο σίγουρος: είχα ανάγκη από ένα ωραίο live για το τέλος μιας δύσκολης ημέρας. Και για αυτό ακριβώς φρόντισε ο Δώρος Δημοσθένους και η μπάντα του.
 

Με ένα πρόγραμμα, στο οποίο κυριάρχησε ο ρυθμός και ο ήχος του swing, που αναδείχτηκε και από την παρουσία της εξαίσιας χορευτικής ομάδας «Swing Athens Lindy hop», που μας ξεσήκωσε με τις χορευτικές της επιδόσεις, η βραδιά κύλησε γλυκά και όμορφα. Από τα πρώτα κιόλας τραγούδια, η Παρασκευή και 13 είχε ξορκιστεί και ένα διαρκές χαμόγελο είχε εγκατασταθεί στα χείλη όλων των παρευρισκομένων. Ο Δώρος Δημοσθένους είναι πραγματικά σπουδαίος τραγουδιστής με ξεχωριστές, τόσο ερμηνευτικές, όσο και τεχνικές δυνατότητες. Χθες το βράδυ, ερμήνευσε, με μοναδικό τρόπο, τραγούδια από ένα ευρύ φάσμα της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής: από Elvis και Beatles, μέχρι Tom Jones και ελαφρό τραγούδι. Η μεγάλη έκταση της φωνής του και τα πλούσια εκφραστικά μέσα που διαθέτει, του επιτρέπουν από εξωστρεφείς(βλ. Delilah), μέχρι χαμηλόφωνες, σχεδόν ψιθυριστές, συγκινητικές ερμηνείες (βλ. Το κουρασμένο βήμα σου(μουσική: Μπάμπης Μπακάλης – στίχοι: Κώστας Βίρβος). Επίσης, έχει σχεδόν κατοχυρώσει, σαν δική του, τη σπουδαία ερμηνεία του στο «Πόσο λυπάμαι»(μουσική: Κώστας Γιαννίδης – στίχοι: Βασίλης Σπυρόπουλος/Παναγιώτης Παπαδούκας), που υπάρχει και δισκογραφημένη στο προηγούμενο άλμπουμ του, με τίτλο «One for the road» (αναζητείστε την).

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στην καλή μπάντα που συνόδευε χθες τον Δώρο Δημοσθένους, με προεξάρχοντα τον δεξιοτέχνη και από μηχανής θεό (χθες) Νεοκλή Νεοφυτίδη που, απροβάριστος σχεδόν, αντικατέστησε τον πιανίστα του σχήματος (που εκτάκτως δεν μπόρεσε να δώσει το παρόν).
 

Από τα παραπάνω, εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι, όσοι βρεθήκαμε χθες βράδυ στο Half Note (και δεν ήμασταν και λίγοι, καθότι το μαγαζί ήταν κατάμεστο) περάσαμε καταπληκτικά. Προσωπικά, ανυπομονώ για τις δύο επόμενες εμφανίσεις του Δώρου Δημοσθένους, μέσα στον Ιανουάριο (στο Faust στις αρχές του νέου έτους και στον Ιανό στα τέλη του μήνα). Ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής με έχει κερδίσει εδώ και χρόνια. Σε ένα μικρό βαθμό, μάλιστα, χαίρομαι που δεν τον ακουλουθεί η μεγάλη μάζα του κοινού, γιατί έτσι μπορούμε και τον απολαμβάνουμε με την ησυχία μας εμείς οι «μυημένοι». Από την άλλη, βέβαια, είναι άδικο που ένας τέτοιος τραγουδιστής, επειδή απέχει από το σύστημα συνειδητά, δεν απολαμβάνει την αναγνώριση και την αποδοχή που του πρέπει. Θα ήθελα πολύ στο μέλλον να ακούσω το Δώρο Δημοσθένους με μία big band να ερμηνεύει κλασικές swing και smooth jazz επιτυχίες. Πιστεύω ότι θα του ταίριαζε το συγκεκριμένο concept, θα απέδιδε μοναδικά τα τραγούδια και θα ευχαριστούσε και το κοινό. Άγιε Βασίλη, με λαμβάνεις;