Όλα αυτά τα ραδιόφωνα, που παίζουν όλη μέρα κάτι νεοσκυλάδικα από κάτι απίστευτους τύπους που ούτε τα ονόματά τους δεν ξέρουμε καλά καλά, είναι αναγκασμένα να παίζουν το τραγούδι της Ζουγανέλη.

 

Αναγκασμένα, σωστή είναι η λέξη, διότι τους αναγκάζει η αγάπη του κόσμου για το τραγούδι αυτό. Σχεδόν ένα χρόνο το σνόμπαραν -όπως σνομπάρουν πια καθετί που κυκλοφορεί από καλλιτέχνη έντεχνων καταβολών- όμως το κύμα που φούντωνε δεν τους άφησε να το παραβλέψουν. Κάποιοι σταθμοί το παίζουν σε dance mix, κάποιοι το παίζουν χωρίς τη φωνή του Λειβαδά - το παίζουν όμως, εκεί είναι η ουσία. Κι έτσι, «Η επιμονή σου» έγινε το απόλυτο crossover, όπως ονομάζονται στη δισκογραφική γλώσσα τα τραγούδια που παίζονται από το πιο «έντεχνο» μέχρι το πιο «εμπορικό» ραδιόφωνο.

 

Βέβαια, μη νομίζετε ότι η τόσο μεγάλη επιτυχία ενός υγιούς τραγουδιού γεννάει χαρά στο χώρο του λεγόμενου καλού τραγουδιού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την άλλη ασθένεια, με την άλλη όψη του σνομπαρίσματος. «Έλα μωρέ, ένα ποπ-νησιώτικο είναι» (το γράφω ευγενικά) ή «τελικά μόνο για ποπ είναι η Ελεωνόρα» (κι αυτό το γράφω ευγενικά) είναι δύο μόνο ατάκες μίας απαξίωσης, που την έχω ζήσει κι εγώ στο πετσί μου, σε κάθε crossover που κάναμε με Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη, Μητροπάνο, Καραδήμο-Γαλάνη, Κότσιρα, Μπάμπαλη κ.α. Είναι, δυστυχώς, η λογική της αποδόμησης της επιτυχίας του άλλου, συνήθως δε προέρχεται από ανθρώπους που δήθεν σνομπάρουν την επιτυχία γενικώς, αλλά θα πούλαγαν και την ψυχή τους στο διάβολο για την αγγίξουν.

 

Κατά τη γνώμη μου, το crossover είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα τραγούδι στις μέρες μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το ραδιοφωνικό τοπίο την τελευταία δεκαετία. Στo crossover ο κόσμος δεν κάνει σχεδόν ποτέ λάθος, γιατί δεν γίνεται να κάνουν λάθος τόσο διαφορετικοί ακροατές τόσων διαφορετικών ειδών που συσπειρώνονται γύρω από ένα τραγούδι. Ειδικά για την «Επιμονή σου», αυτή η μεγάλη επιτυχία δείχνει ξεκάθαρα (είτε μας αρέσει είτε όχι) δύο πράγματα:

Πρώτον, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη είναι η μόνη τραγουδίστρια της γενιάς της με δυνατότητες εθνικού ακροατηρίου, όποτε της δίνεται το κατάλληλο τραγούδι. Δεύτερον, ο Κώστας Λειβαδάς, όποτε το θέλει, έχει εκείνο το αβίαστο χάρισμα της αμεσότητας, που είχαν μόνο οι μεγάλοι συνθέτες του τραγουδιού μας. Με άλλα λόγια, φάτε τη σκόνη τους.