«Μα γιατί ήθελε να ‘ρθει στο Ηρώδειο;» ήταν και η ρητορική ερώτηση την οποία άκουσα χθες αρκετές φορές από γνωστούς, φίλους και συναδέλφους που κάθονταν γύρω-γύρω, στριμωγμένοι (η συναυλία με τίτλο «Give us Wings» ήταν πράγματι  sold out και το θέατρο κατάμεστο αν εξαιρέσεις τις τρεις πρώτες κερκίδες των «επισήμων») και εμφανώς βαριεστημένοι. Ορκίζομαι μάλιστα πώς από αυτούς που αναρωτιόντουσαν ουδείς είναι οπαδός της άποψης η οποία  θέλει για το Ηρώδειο μόνον όπερες, συμφωνικές συναυλίες, κλασικό μπαλέτο και μεγάλες κλασικές θεατρικές παραστάσεις. 

 

Άλλωστε επί των ημερών του Γιώργου Λούκου στο Ελληνικό Φεστιβάλ θητεύσαμε σε μία πολιτική που δεν ακολούθησε θέσφατα και καλλιτεχνικά τοτέμ. Κι ας παραμένει σταθερά κάθε χρόνο η άποψη και το πρόγραμμά του για το Ηρώδειο κάπως αμήχανα, σε πλήρη αντιδιαστολή με τον αδιαφιλονίκητο Άσσο του, την μεγάλη του παρακαταθήκη, την Πειραιώς 260. Ίσως μάλιστα το γεγονός ότι υπάρχει η Πειραιώς (με συχνά ενδιαφέρουσες, ρηξικέλευθες προτάσεις, με χαμηλή τιμή εισιτηρίων, βολικά καθίσματα και κλιματισμό) να αποδυναμώνει για ένα μεγάλο μέρος του κοινού τα θέλγητρα του Ρωμαϊκού Ωδείου. Η χωρητικότητα του τελευταίου, η ιστορική του «ταυτότητα», το καλλιτεχνικό του παρελθόν, τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία, οι συνθήκες που υπαγορεύει, φτιάχνουν εκ των πραγμάτων ένα δύσκολο παζλ στο οποίο ο Γιώργος Λούκος δεν έχει αποδειχτεί κάθε φορά δυνατός λύτης. Και βέβαια σε εποχές οικονομικής στενότητας το παζλ γίνεται ακόμα δυσκολότερο καθώς το Φεστιβάλ οφείλει να εντοπίζει παραγωγές μεγάλης κλίμακας αλλά περιορισμένου κόστους, με την ευχή να δικαιολογήσουν το ακριβότερο εισιτήριο,  να συγκεντρώσουν 5000 θεατές και ως καλλιτεχνική πρόταση να μην ξεσηκώσουν τέλος πάντων και τον αποτροπιασμό όσων διεκδικούν για το Ηρώδειο ένα παρόν αντάξιο ενός (εξιδανικευμένου) παρελθόντος... Κάπως έτσι εξηγείται λοιπόν γιατί το Ηρώδειο ήθελε την πολύ δημοφιλή Μόνικα-που άλλωστε ως τώρα είχε αποδείξει και «χατζιδακικές επιρροές» όπως επιχειρηματολόγησε ένα γνωστός.

 

Ομως η Μόνικα γιατί ήθελε το Ηρώδειο; Η συναυλία της δεν ανταποκρινόταν στις «συνθήκες» του. Το πρόγραμμα ήταν βασισμένο σχεδόν εξολοκλήρου στα δικά της τραγούδια  (με 2-3 εξαιρέσεις συμπεριλαμβανομένης  και μίας παλιάς επιτυχίας της Πόλυς Πάνου την οποία έπαιξε η Μόνικα στην κιθάρα με πολύ αμφισβητήσιμα αποτελέσματα) και προσανατολισμένο στον ήχο και την αισθητική του καινούριου της άλμπουμ «Secret in the Dark»: Κυκλοφορεί τώρα μόλις, ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη με τη συμβολή ενός σούπερ αμερικανικού επιτελείου (παραγωγός, μουσικοί κλπ.), την πάει αλλού. Σε έναν ήχο που έρχεται από τα 70΄ς, κυρίως με disco διάθεση και funk και r'n'b στοιχεία. 

 

Ανάλογη ήταν και η αισθητική της συναυλίας: ντισκομπάλες, φουτουριστικοί φωτισμοί και λέιζερ μέχρι τα ουράνια, το πάτωμα της σκηνής καλυμμένο από ένα υλικό που λειτουργούσε σαν θολό κάτοπτρο προβάλλοντας τις σκιές στα μάρμαρα,  μία δυναμική μπάντα αποτελούμενη κυρίως από Αμερικανούς μουσικούς (με πρώτο τον παραγωγό του καινούριου δίσκου Homer Steinweiss στα ντραμς), δύο εξαιρετικές τραγουδίστριες στα φωνητικά (Maya Sharp, Alecia Chakour),  guest-star τον Andrew Wyatt (με τον οποίο συνεργάστηκαν και για τον δίσκο). Και η ίδια;  Ντυμένη σαν την Λάρα Κροφτ και με μία χαριτωμένη  και ελαφρώς αμήχανη (αει)κινητικότητα έκανε τα πάντα για να ξεσηκώσει τον κόσμο: έκανε μία πλήρη αναδρομή στις επιτυχίες των προηγούμενων άλμπουμ της, χόρευε, μίλαγε με τους μουσικούς, καθόταν στο πιάνο ή έπιανε την κιθάρα για τα πιο «χαμηλόφωνα», ανεβοκατέβαινε στις κερκίδες, φτάνοντας μέχρι και τις πιο απομακρυσμένες θέσεις.   

Το αποτέλεσμα; Κατώτερο του αναμενόμενου. ‘Όχι τόσο λόγω επιμέρους στοιχείων (ο ήχος στα 2/3 της συναυλίας ήταν π.χ. κάκιστος). Ούτε γιατί το να θέλεις να εμφανιστείς στο Ηρώδειο δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι  στους συνεργάτες σου «έχω δώσει εντολή να κάνουμε ό,τι πιο "αντι-ηρωδειακό" υπάρχει» είναι οξύμωρο σχήμα. Αλλά γιατί ένα τέτοιο πρόγραμμα που δεν έχει να κομίσει άλλη καλλιτεχνική πρόταση πέραν της παρουσίασης του καινούριου δίσκου «κλώτσαγε» στο Ηρώδειο, προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: Την κινητικότητα και την έκδηλη συμμετοχή που θέλει ένα τέτοιο μουσικό υλικό (αν όχι και το χορό, το ποτό και την καλοκαιρινή διάθεση) με την ακινησία και τους αυστηρούς όρους ακρόασης που επιβάλλει θέλοντας και μη ο χώρος.

 

Η Μόνικα είναι μόλις 29 ετών. Εχει  κάνει ένα σωρό συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους, φεστιβάλ, κλαμπ, αλλά και σε Μικρή Επίδαυρο, Στέγη κλπ. Εχει ταλέντο, γκέλα και προβολή-ενώ άλλες αξιόλογες περιπτώσεις της ίδιας σκηνής δεν είχαν την τύχη να γοητεύσουν τόσο πολύ τα Media. Επίσης λόγω της προβολής, η οποία στην εποχή της πληροφοριολαγνείας και του μιντιακού πάθους για ό,τι καινούριο και όποιον νέο, έχει  κάποιες φορές υπερεκτιμηθεί το μουσικό μέγεθος που έχει φανερώσει η Μόνικα μέχρι σήμερα και ξεπεράσει τα όρια που δικαιολογεί η έως τώρα πορεία της. Ετσι και η ίδια την έχει 2-3 φορές  «πατήσει»-όταν μεταφέρθηκε π.χ. ότι είπε ότι δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με την Γαλάνη ή όταν είπε ότι θα πρωταγωνιστήσει σε μία ταινία όπου θα υποδύεται τη Μαρίκα Παπαγκίκα, ελπίζω βουβή.    

 

Όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία για μία ελπιδοφόρα περίπτωση της ελληνικής μουσικής σκηνής. Σημασία έχει να μην ομνύεις κατά ένα μέρος στο μύθο του Ηρωδείου, στριμώχνοντας τον εαυτό σου καθώς προσπαθείς να δείξεις ταυτόχρονα ότι τον σέβεσαι αλλά κι ότι δεν τον σέβεσαι  γιατί είσαι νέος και τολμηρός. Σημασία έχει να ορίζεις εσύ τους κανόνες, να σέβεσαι τον χρόνο και τις προοπτικές και να λες και «όχι» ή «όχι για την ώρα». Σημασία έχει όταν ζητάς «φτερά» να ξέρεις πόσο, πότε,  πώς και πού να τα ανοίξεις. Γιατί καλλιτέχνες «Ικάρους» που τα φτερά τους κάηκαν από τον καυτερό ήλιο των Media, της ψευδαίσθησης  της μοναδικότητας και τελικά της υπεροψίας (της δικής τους ή των μάνατζερ τους) έχουμε δυστυχώς αρκετούς…