Ακολουθήστε μας στο Google news
Πρέπει, μάλιστα, να είναι και η μόνη που δεν περιλαμβάνει Lana Del Rey και Tame Impala.
Kamasi Washington - The Epic
Δεν είναι ακριβώς jazz δεν είναι ακριβώς σύγχρονη μουσική δεν είναι ακριβώς κινηματογραφικό δεν είναι… Είναι όλα μαζί. Η νέα σχολή της jazz συμπυκνώνεται σε ένα σπουδαίο άλμπουμ ενός δημιουργού που δεν ντρέπεται να δανειστεί στοιχεία από τον Ennio Morricone μέχρι την soul και την pop.
Deerhunter - Fading Frontier
Οι Deerhunter αναδεικνύονται σε μία από τις συνεπέστερες μπάντες, αλλά αυτή η ταμπέλα θα τους αδικούσε αν έμενε μόνη της αφού κάθε άλμπουμ τους κρύβει μέσα αρκετά διαμάντια και μπόλικη έμπνευση. Όπως και το φετινό τους. Μία μπάντα που δύσκολα μπορείς να κατατάξεις σε ένα είδος κι αυτό από μόνο του είναι κάτι μοναδικό.
Du Blonde - Welcome Back To Milk
Η Beth Jeans Houghton είναι η απόλυτη ροκ περσόνα για φέτος. Μπόλικη δόση τρέλας και ακόμα μεγαλύτερη ταλέντου με ένα άλμπουμ που πηγαινοέρχεται από την μελωδία στην έκρηξη με χαρακτηριστική ευκολία της δημιουργού του. Ένα κορίτσι που ακούγεται σαν την Debbie Harry ή την Patty Smith ή την Chrissie Hynde την ίδια στιγμή που μπορεί να γίνει και Sheryl Crow.
Leon Bridges – Coming Home
Ο Sam Cooke ζει και βασιλεύει μέσα από τους συνεχιστές και αναβιωτές του. Μακάρι, βέβαια, όλοι να ήταν τόσο ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί σαν τον Leon Bridges κι ας ακούγεται παλιομοδίτης.
Benjamin Clementine – At Least For Now
Η έκπληξη της χρονιάς. Ένας μουσικός του δρόμου βρήκε την πορεία προς το στούντιο και η πρώτη του ηχογράφηση απέσπασε και το καταξιωμένο βραβείο Mercury στη Μ. Βρετανία. Ίσως έτσι να ακουγόταν η Nina Simone αν ήταν άνδρας…
Grimes - Art Angels
Ακόμα ένα ξεχωριστό κορίτσι από τον Καναδά με το νέο της άλμπουμ να κυκλοφορεί στο τέλος του χρόνου. Αυτή είναι η νέα pop κι αυτή είναι η καλύτερη δουλειά της κυρίας Claire Boucher, του κοριτσιού που ξεκαθαρίζει «I'll never be your dream girl» αν και, μουσικά, δεν απέχει και πολύ για να γίνει.
Julia Holter - Have You in My Wilderness
Μόλις Πέμπτη χρονιά στη δισκογραφική της πορεία κι αυτό είναι το τέταρτο άλμπουμ της σπουδαιότερης, ίσως, γυναίκας μουσικού αυτής της δεκαετίας. Η σεμνή αμερικανίδα βάζει τη σφραγίδα της στην pop των ημερών μας με το intellectual στιλ της και την υψηλοτάτων στάνταρ αισθητική της.
Destroyer - Poison Season
20 χρόνια πίσω όταν πρωτοάκουσα το όνομα Destroyer πίστεψα ότι επρόκειτο για κάποια metal μπάντα. Όταν έβαλα στο CD player το πρώτο τους δισκάκι, ένα lo-fi, καλαίσθητο, αλλά όχι και τόσο έντονο σε συναισθήματα άλμπουμ κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει σε αυτή την μπάντα ή, μάλλον, στο μυαλό του Dan Bejar. Κάτι αξιοπρόσεκτο. Ώσπου ήρθε το Kaputt πριν τέσσερα χρόνια, εκείνο το πολυσυλλεκτικό διαμαντάκι. Στην ίδια πορεία, λοιπόν, ο Dan Bejar μπορεί να μην ξαφνιάζει πια μα σε φυλακίζει στον ήχο του.
EL VY - Return To The Moon
O Matt Berninger των National συναντά τον Brent Knopf των όχι και τόσο γνωστών στα μέρη μας Menomena για ένα side project που ακούγεται σαν μία πιο φωτεινή και αισιόδοξη εκδοχή των National.
Shamir – Ratchet
O Michael Jackson του Off The Wall συναντά τον Prince επάνω σε ένα ηλεκτρονικό χαλί ρυθμών και παράξενων ήχων για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο της χρονιάς.
Μέρος 1ο Μέρος 3ο
Κι έφτασε η στιγμή κάθε χρόνου που γινόμαστε John Cusack ή Rob Gordon, αν προτιμάτε από το Hi Fidelity με την Top Five Records και την μουσική ως καύσιμο για τα ταξίδια του μυαλού μας. Οι λίστες της χρονιάς. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι της pop κουλτούρας, που όλοι αγαπούν να κατηγορούν μα λατρεύουν και να διαβάζουν κάθε Δεκέμβρη.
17 Δεκεμβρίου 2015Αυτά, λοιπόν, είναι τα 50 άλμπουμ που το Fresh ξεχώρισε για το 2015 με σειρά περισσότερο τυχαία, λιγότερο αξιολογική και αρκετά προσωπική…Πρέπει, μάλιστα, να είναι και η μόνη που δεν περιλαμβάνει Lana Del Rey και Tame Impala.
Kamasi Washington - The Epic
Δεν είναι ακριβώς jazz δεν είναι ακριβώς σύγχρονη μουσική δεν είναι ακριβώς κινηματογραφικό δεν είναι… Είναι όλα μαζί. Η νέα σχολή της jazz συμπυκνώνεται σε ένα σπουδαίο άλμπουμ ενός δημιουργού που δεν ντρέπεται να δανειστεί στοιχεία από τον Ennio Morricone μέχρι την soul και την pop.
Deerhunter - Fading Frontier
Οι Deerhunter αναδεικνύονται σε μία από τις συνεπέστερες μπάντες, αλλά αυτή η ταμπέλα θα τους αδικούσε αν έμενε μόνη της αφού κάθε άλμπουμ τους κρύβει μέσα αρκετά διαμάντια και μπόλικη έμπνευση. Όπως και το φετινό τους. Μία μπάντα που δύσκολα μπορείς να κατατάξεις σε ένα είδος κι αυτό από μόνο του είναι κάτι μοναδικό.
Du Blonde - Welcome Back To Milk
Η Beth Jeans Houghton είναι η απόλυτη ροκ περσόνα για φέτος. Μπόλικη δόση τρέλας και ακόμα μεγαλύτερη ταλέντου με ένα άλμπουμ που πηγαινοέρχεται από την μελωδία στην έκρηξη με χαρακτηριστική ευκολία της δημιουργού του. Ένα κορίτσι που ακούγεται σαν την Debbie Harry ή την Patty Smith ή την Chrissie Hynde την ίδια στιγμή που μπορεί να γίνει και Sheryl Crow.
Leon Bridges – Coming Home
Ο Sam Cooke ζει και βασιλεύει μέσα από τους συνεχιστές και αναβιωτές του. Μακάρι, βέβαια, όλοι να ήταν τόσο ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί σαν τον Leon Bridges κι ας ακούγεται παλιομοδίτης.
Benjamin Clementine – At Least For Now
Η έκπληξη της χρονιάς. Ένας μουσικός του δρόμου βρήκε την πορεία προς το στούντιο και η πρώτη του ηχογράφηση απέσπασε και το καταξιωμένο βραβείο Mercury στη Μ. Βρετανία. Ίσως έτσι να ακουγόταν η Nina Simone αν ήταν άνδρας…
Grimes - Art Angels
Ακόμα ένα ξεχωριστό κορίτσι από τον Καναδά με το νέο της άλμπουμ να κυκλοφορεί στο τέλος του χρόνου. Αυτή είναι η νέα pop κι αυτή είναι η καλύτερη δουλειά της κυρίας Claire Boucher, του κοριτσιού που ξεκαθαρίζει «I'll never be your dream girl» αν και, μουσικά, δεν απέχει και πολύ για να γίνει.
Julia Holter - Have You in My Wilderness
Μόλις Πέμπτη χρονιά στη δισκογραφική της πορεία κι αυτό είναι το τέταρτο άλμπουμ της σπουδαιότερης, ίσως, γυναίκας μουσικού αυτής της δεκαετίας. Η σεμνή αμερικανίδα βάζει τη σφραγίδα της στην pop των ημερών μας με το intellectual στιλ της και την υψηλοτάτων στάνταρ αισθητική της.
Destroyer - Poison Season
20 χρόνια πίσω όταν πρωτοάκουσα το όνομα Destroyer πίστεψα ότι επρόκειτο για κάποια metal μπάντα. Όταν έβαλα στο CD player το πρώτο τους δισκάκι, ένα lo-fi, καλαίσθητο, αλλά όχι και τόσο έντονο σε συναισθήματα άλμπουμ κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει σε αυτή την μπάντα ή, μάλλον, στο μυαλό του Dan Bejar. Κάτι αξιοπρόσεκτο. Ώσπου ήρθε το Kaputt πριν τέσσερα χρόνια, εκείνο το πολυσυλλεκτικό διαμαντάκι. Στην ίδια πορεία, λοιπόν, ο Dan Bejar μπορεί να μην ξαφνιάζει πια μα σε φυλακίζει στον ήχο του.
EL VY - Return To The Moon
O Matt Berninger των National συναντά τον Brent Knopf των όχι και τόσο γνωστών στα μέρη μας Menomena για ένα side project που ακούγεται σαν μία πιο φωτεινή και αισιόδοξη εκδοχή των National.
Shamir – Ratchet
O Michael Jackson του Off The Wall συναντά τον Prince επάνω σε ένα ηλεκτρονικό χαλί ρυθμών και παράξενων ήχων για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο της χρονιάς.
Μέρος 1ο Μέρος 3ο
