Χαίρετε. Δεύτερη βδομάδα συνεπής. Να λιποθυμήσω τώρα ή αργότερα; Αν συνεχιστεί αυτό δεν με βλέπω καλά γιατρέ μου...
10 Μαρτίου 2009Χαίρετε. Δεύτερη βδομάδα συνεπής. Να λιποθυμήσω τώρα ή αργότερα;
Αν συνεχιστεί αυτό δεν με βλέπω καλά γιατρέ μου...
Η μνήμη του ραδιοφώνου του αυτοκινήτου μου έχει έξι θέσεις.
Δηλαδή, για να ακριβολογώ, έχει δώδεκα, αλλά βαριέμαι φριχτά να βρίσκω το κουμπί που αποκαλύπτει τη δεύτερη εξάδα και, όταν το επιχειρώ, συνήθως μπλοκάρει το μηχάνημα ή στην καλύτερη περίπτωση ανοίγουν οι υαλοκαθαριστήρες.
Ας πούμε λοιπόν οτι έχει δώδεκα μνήμες, αλλά χρησιμοποιώ τις έξι.
Τα κακά νέα:
Η έκτη μνήμη δεν έχει σταθερό ένοικο.
Δεν λεω οτι δεν υπάρχουν εξι καλοί σταθμοί ν ακούσει κανεις.
Λεω οτι εγώ δεν βρίσκω έναν που να καπαρώνει την 6η θέση.
Παει να πει, για να ξηγιόμαστε, δικό μου είναι το πρόβλημα, όχι των σταθμών.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε.
Θέση1: Μελωδία. Όσο κι αν ανά περιόδους τον νιώθω λιγάκι κουρασμένο, δεν έχω καλύτερο τόπο ν' ακούω τις μουσικές και τα τραγούδια που αγαπώ. Εδώ και χρόνια. Ιωάννου, Ραράκος, Παπαμιχάλης και πρωινά Σαββατοκύριακα, Θωμαίδης.
Θέση 2: ΣπορFM. Ξέρω, για ΑΕΚτζής είναι κομματάκι μαζοχιστικό ν' ακούς Καρπετόπουλο και Πανούτσο, αλλά για ένα κειμενάκι τη βδομάδα μην περιμένετε και δωρεάν αυτομαστίγωμα. Τώρα τελευταία, βέβαια, μπαίνω στον πειρασμό να τον αλλάξω με τον Σέντρα.
Θέση 3: Σκαι. Για ειδήσεις και Ελληνοφρένεια.
Θέση 4: 902. Δεν ξέρω για την εργατική τάξη, αλλά οι παλιές αγάπες πάνε σίγουρα στον παράδεισο.
Θέση 5: Δεύτερο Πρόγραμμα. Για τους ίδιους μουσικούς λόγους που ακούω και Μελωδία, με λιγότερες διαφημίσεις στις περιόδους των γιορτών.
Από την θέση 6 έχουν παρελάσει το τον τελευταίο χρόνο: Δίεση- όχι άλλο Χατζηγιάννη, Κόκκινο, Real Fm- καλός ο Τράγκας αλλά πόσο Τράγκα μπορεί ν αντέξει κανείς; City -αυτός έμεινε λίγο παραπάνω λόγω Πανούση-, Arena, Κανάλι1 και κάνα δυο άλλοι που δεν τους καλοθυμάμαι, απλά έπαιξαν μερικά ωραία ξένα τραγούδια και μετά κάποιος σάχλας με ανάγκασε να ξανακάνω ζάπινγκ.
Συμπέρασμα: Είμαι ένας κολλημένος τύπος που οι εμμονές του και η συνήθεια τον δυσκολεύουν πολύ να προσαρμοστεί στο νέο ραδιοφωνικό τοπίο.
Τα καλά νέα:
Απ την εποχή που οι μνήμες είναι θολές αλλά παραδόξως θυμάμαι καθαρά να με ξυπνάει το Concerto Aranjuez- σήμα στο «Σπίτι των ανέμων», μέχρι τότε που έδινα Πανελλήνιες, κι από το μακρόχρονο πέρασμά μου απ την Κρήτη μέχρι σήμερα, εξακολουθώ χίλιες φορές να προτιμώ το ραδιόφωνο απ την τηλεόραση.
Και για ενημέρωση και για παρέα και- προφανώς- για μουσική.
Παει να πει, το ραδιόφωνο παραμένει ένας κόσμος απ τον οποίο διαρκώς περιμένω άλλη μια έκπληξη.
Κι όσο η έκτη θέση παραμένει διαπραγματεύσιμη, έχω και κάτι να ελπίζω...
