Τρίτη βδομάδα και επιτέλους αρχίζω και βρίσκω τον πραγματικό Μίλτο. Παει να πει, στέλνω το κείμενο την τελευταία στιγμή, όπως οφείλει κάθε συνεργάτης που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του.
18 Μαρτίου 2009Χαίρετε!
Τρίτη βδομάδα και επιτέλους αρχίζω και βρίσκω τον πραγματικό Μίλτο.
Παει να πει, στέλνω το κείμενο την τελευταία στιγμή, όπως οφείλει κάθε συνεργάτης που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του.
Την επόμενη βδομάδα αισιοδοξώ ότι θα το στείλω εκπρόθεσμο...
Για την άνοιξη που με ξεκουρδίζει ήθελα να πω, αλλά έπιασε να ψιχαλίζει, οπότε ο λυρισμός αναβάλλεται, προσωρινά ελπίζω.
*
Πέρασα απ το παλιό σπίτι για την αλληλογραφία και βρήκα έναν βαρύ κίτρινο φάκελο με το γραφικό χαρακτήρα του Στάθη. Υποθέτω μου έστειλε το νεο του λεύκωμα, δεν έχω ανοίξει ακόμα το φάκελο, είναι τόσο ωραία και συγκινητικά καλλιγραφικά τα γράμματά του, σα να ζωγραφίζει και τις λέξεις ο μπαγάσας- συν τοις άλλοις: μαύρο μελάνι στο κίτρινο χαρτί, τι άλλο συνθηματικό θα βρούμε πια να επικοινωνούμε μεταξύ μας οι ΑΕΚτζήδες- που διστάζω να τονε χαλάσω.
Επίσης, να θυμηθώ να του δώσω την καινούργια μου διεύθυνση.
*
Η κόρη μου σκαει ένα τεράστιο χαμόγελο κοιτώντας ένα απροσδιόριστο σημείο στο ταβάνι.
Κάτι βλέπει που μου διαφεύγει.
Και ελπίζω να εξακολουθήσει να μου διαφεύγει.
*
Κατά τα άλλα, όταν ξεκλέβω λίγη ώρα, διαβάζω το Indigo του Graham Joyce (εκδόσεις Οξύ) και ξεφυλλίζω το Παιγνίδι χωρίς όρια του Χρήστου Σωτηρακόπουλου (εκδόσεις Τόπος).
Soundtrack της βδομάδας το Terra της Mariza (κατόπιν υποδείξεως της Λαμπρινής). Είναι ο απόλυτα εθιστικός δίσκος όταν βρέχει με νοτιά. Και καθόλου καταθλιπτικός, παρά τους ήπιους, χαμηλούς τόνους της ορχήστρας. (Να τον συστήσω στον Τριάντη που είναι κολλημένος με την Πορτογαλία και τα fados)
*
Ξέθαψα και το AION των Dead can dance αλλά αν δεν βγει θριαμβευτικά ο ήλιος δεν το βάζω να παίξει
