Είναι λίγοι για να λυγίσουν τη δύναμή μας γιατί η αδικία τη γιγαντώνει.

Είναι πολλοί για την ερημιά και τη βουβαμάρα των διαδρόμων και των μικροφώνων, για το ακίνητο τοπίο που σκέπασε τόσα χρόνια προσωπικής και συλλογικής δουλειάς, που κρατούσαν την ΕΡΤ ζωντανή.

Πρόσωπα, γεγονότα, ιδέες, δημιουργία, πολιτισμός έγραψαν την ιστορία της Δημόσιας Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.

Όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχουν και λάθη, αλλά δε διορθώνονται μ’ ένα βίαιο και άδοξο τέλος.

Καμία καινούργια αρχή δεν έγινε.

Μόνη αλλαγή, οι διωγμοί που ονομάστηκαν απολύσεις και η αγριότητα που ονομάστηκε εξυγίανση.

Περισσότερο από ποτέ, αισθάνομαι την ανάγκη της ανθρώπινης αλυσίδας απέναντι στην απειλή του αύριο, που κάποιος άλλος αποφασίζει αυθαίρετα πώς θα ξημερώσει.

Προσωπικά ούτε κλαίω, ούτε κλαίγομαι· αρνούμαι.

Εμείς κι εγώ μαζί, είμαστε στην πλευρά που διεκδικεί, υπομένει και επιμένει.

Προχωράμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, αλλάζουμε βήμα αν χρειαστεί, μαθαίνουμε ν’ αγωνιζόμαστε.

Ο δρόμος είναι μακρύς και άγνωστος αλλά φοράμε άνετα παπούτσια και συνεχίζουμε  μακριά από τη μιζέρια και την απραξία, υπερασπιζόμενοι την περηφάνιά μας, που δεν παζαρεύεται.

Εκπέμποντας σήματα μορς...

...απ΄ τη δική μας συχνότητα, αναζητώντας την κοινή μας αλήθεια.

   
 

Μαρίνα Λαχανά, 

εργαζόμενη στην ΕΡΤ έως τις 11/6/2013