Γεμάτο το θέατρο. Sold out και οι δυο μέρες (παίζει και απόψε) του Χαρούλη στο Βράχων. Η καλοκαιρινή συναυλιακή σαιζόν, που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα για μένα, στον ίδιο χώρο με Πασχαλίδη και Θηβαίο, πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, σκεφτόμουν. Κατά τις 21.30, ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε στη σκηνή και με έναν τραγουδιστικό αυτοσχεδιασμό μας προσκάλεσε να ξεκινήσουμε το τραγούδι. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, όλα άρχισαν να γίνονται πιο καθαρά.

 

Τραγούδια αναμενόμενα μεν, καλοπαιγμένα δε και διανθισμένα από τις λίγες, αλλά ζεστές, κουβέντες του τραγουδιστή. Κουβέντες που δημιουργούν οικειότητα και σε πείθουν για την ειλικρίνεια της προελεύσεώς τους. Κουβέντες που έρχονται μέσα από την καρδιά του Γιάννη Χαρούλη, ο οποίος δεν διστάζει να μιλήσει αυθόρμητα και δεν κάνει δεύτερες σκέψεις. Τουλάχιστον, αυτό αντιλαμβάνομαι εγώ. Χθες το βράδυ, για παράδειγμα, ο Χαρούλης αφιέρωσε ένα τραγούδι στην αδερφή του, που, όπως μας αποκάλυψε ο ίδιος, μετανάστευσε στο εξωτερικό όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Περιττή πληροφορία; Υπερβολική πληροφόρηση; Ο Χαρούλης δεν φαίνεται να τα σκέφτεται όλα ετούτα. Μιλά με αυτό το «καρφωμένο χαμόγελο» στα χείλη. Μιλά και σπάει τις νόρμες, ίσως καλά – καλά χωρίς να καταλαβαίνει κι ο ίδιος ότι το κάνει. Και αυτό εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Κάνει τον ακροατή να νιώθει κοντινός. Αν σε αυτά προσθέσουμε τη σπουδαία μπάντα που «βρίσκεται με τα μάτια κλειστά» πλέον και τα καλά τραγούδια του playlist, τότε εύλογα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο.
 

Δεν υπάρχουν κοκαλάκια της νυχτερίδας. Ούτε συνταγές της επιτυχίας. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα: η αλήθεια (του καθένα). 

 

Υ.Γ.1. Στα θετικά της χθεσινής βραδιάς, αναμφίβολα, η παρουσία του Μίλτου Πασχαλίδη και η σύμπραξή του επί σκηνής. Οι «ακροβάτες» ήσαν δυο, για μερικές στιγμές, χθες το βράδυ και το κοινό απόλαυσε διπλά. 

Υ.Γ.2. Η μπάντα, όπως προανέφερα, «βρίσκεται με κλειστά τα μάτια». Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν μερικές μικρές φράσεις της κιθάρας του Παύλου Συνοδινού. Φράσεις που ενίοτε, διατάρασσαν την ησυχία του ηχοτοπίου, προσφέροντας το «κάτι παραπάνω», την ώρα που τα υπόλοιπα όργανα είχαν ρίξει τις εντάσεις τους. Λίγη «βρωμιά» ή δυο – τρεις νότες, που αν δεν βρίσκονταν «εκεί» θα υπήρχε κενό. 

Υ.Γ.3. Οι ανοιχτές συναυλίες ταιριάζουν περισσότερο στο Γιάννη Χαρούλη. Η «μαγαζίλα», θαρρώ, τον εγκλωβίζει, στερώντας του τον αυθορμητισμό.