Ήταν χωρίς αμφιβολία η συναυλία της χρονιάς, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πάνω, μια αληθινή ντριμ τιμ του ελληνικού τραγουδιού -ο Αλκίνοος, ο Παύλος, ο Γιάννης, ο Σωκράτης, ο Θανάσης, και τελευταίος ο Γιάννης ο Χαρούλης, που βγήκε στις δύο τα ξημερώματα!- να τα δίνουν όλα επί έξι ολόκληρες ώρες. Κι από κάτω, χιλιάδες μαχόμενοι άνθρωποι από την Ιερισσό, τη Μεγάλη Παναγία και τ΄ άλλα χωριά της ανατολικής Χαλκιδικής, παρέα με εκατοντάδες αλληλέγγυους που ήρθαν απ΄ όλη την Ελλάδα, να χορεύουν και να τραγουδούν ως τα χαράματα, σε μιαν αξέχαστη μυσταγωγία.

 

Όμως αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στην κεντρική πλατεία της Ιερισσού δεν ήταν απλά μια συναυλία, ούτε μπορεί να περιγράφει με μουσικούς όρους -κάτι τέτοιο κατάφωρα θα αδικούσε τη δυναμική αυτή μάζωξη χιλιάδων αγωνιστών. Η μουσική «πανστρατιά» ήταν -για την ακρίβεια- μόνον η αφορμή, το πρόσχημα αν θέλετε, για να συναντηθούν ξανά όλοι αυτοί οι αγωνιούντες και αγωνιζόμενοι άνθρωποι στα ριζά του κατασκαμμένου Κάκαβου και να βροντοφωνάξουν ΟΧΙ στα μεταλλεία του Μπόμπολα και της Ελληνικός Χρυσός. Να πούνε ξανά και ξανά ΟΧΙ στο κίβδηλο success story των Σαμαροβενιζέλων και στα περιβαλλοντοκτόνα τέρατα που κρύβονται πίσω από την «ανάπτυξη» των εξωνημένων και των προσκυνημένων.

 

Οχι, δεν ήταν συναυλία. Συλλαλητήριο ήταν, η καλύτερα… συναυλητήριο -λαϊκό, αληθινό, άμεσο. Μια μάζωξη που έγινε μέθεξη και αγκαλιά μεγάλη, να τους χωράει όλους. Και συνάμα ένα πολύτιμο μάθημα αλληλεγγύης και αντίστασης. Μάθημα αγώνα για γη και ελευθερία. Ενα μάθημα από τους «Ζαπατίστας της Ελλάδας», όπως αποκάλεσε τους ντόπιους -έστω και καθ΄ υπερβολήν- ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.