Αυτό το οχτάωρο, το ακριβοθώρητο  ωράριο που κατήντησε του τρόμου. Του τρόμου να κάνουμε απεργία, του τρόμου να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, του τρόμου για το αύριο που κανείς μας δεν ήξερε τι θα ΄ναι. Ζήσαμε σαν μαθητές με το φόβο ενός ιεροεξεταστικού εκπαιδευτικού συστήματος, σαν φοιτητές με το άγχος για το ξύλο στις πορείες και για τη ζωή μας κάτω από τα πραγματικά αλλά κι από τα υπόλοιπα και τρομαχτικότερα γκλομπ, σαν νέοι εργαζόμενοι... χωρίς εργασία. Και όλο συζητούσαμε για το «πότε θα κάνει ξαστεριά», πότε θα ΄ρθει η μέρα που θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, όχι επειδή θα διοριστούμε λόγω γνωριμίας, όχι επειδή θα βολευτούμε στο να πληρώνουμε νοίκι και λογαριασμούς, όχι επειδή θα βρούμε μια δουλίτσα να στρογγυλοκαθίσουμε. Αλλά πότε θα καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας σε έναν κόσμο που θα έχει σαν βασικά χαρακτηριστικά την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την αναπάντεχη έκπληξη της δημιουργίας κάθε προσωπικού ονείρου με μοναδική προϋπόθεση την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε για την υλοποίησή του και όχι ποια κατουρημένη ποδιά θα πρωτοφιλήσουμε.

 

Κι όσο κι αν φαίνονται πολύ λυρικά όλα αυτά, κι όσο κι αν τόσα χρόνια ακούμε για μας τη νεολαία, ότι είμαστε λούμπεν, τεμπέληδες και αδύναμοι, τόσο πιο πολύ δυναμώνει πια το συναίσθημα ότι μπορούμε να καταφέρουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε ακόμα κι αν δεν έχουμε μάθει τον τρόπο να αφήνουμε ελεύθερο το νου μας.  Ζούμε, ναι, κεφάλαια της ιστορίας, ελπίζοντας ότι δε θα είναι εξεταστέα ύλη σε καταδυναστευμένα μυαλά νέων ανθρώπων αλλά αράδες σε βιβλία που θα διαβάζονται, μνήμες σε κεφάλια που κατάφεραν να μην κονιορτοποιηθούν, σκαλοπάτια και όχι κεφαλόσκαλα στη σκάλα της δικής μας ζωής και στων επόμενων. 

 

Και να ΄μαστε εδώ. Τα κανάλια ως φερέφωνα των δυνατών, μια αριστερά ενωμένη όπως σπάνια συμβαίνει στο θερμόαιμο ελληνικό σκηνικό, ακόμα και στους τοίχους υπογράφονται με αλφάδια συνθήματα για ψήφο! Τρέμει το σύστημα, αλλιώς γιατί τόση προσπάθεια για να πειστούμε ότι τελειώσαμε;  Ιστορία γράφεται από τότε που υπάρχει άνθρωπος στη γη. Οι άνθρωποι πάντα νοιάζονταν για την υστεροφημία του είδους τους. Γι αυτό ζωγράφιζαν σπηλιές, τραγουδούσαν ραψωδίες, συζητούσαν, κάναν ταξίδια, πίναν κώνειο για να συμβολίσουν τα ιδεώδη τους, πολεμούσαν στα βουνά και στο αντάρτικο της πόλης, άφηναν σημάδια στο δρόμο που ο καθένας  είχε επιλέξει. Το θέμα σήμερα είναι ότι μας δίνεται μια ευκαιρία να ΄μαστε περήφανοι για την ιστορία που θα γράψουμε. Ανοιχτά μάτια ή ανοιχτά πόδια από δω και πέρα; 

 

«Δεν είμαι δούλος κανενού, ούτε θεού ούτε ανθρώπου. Είμαι αεράκι και φωτιά στους μύθους του Αισώπου». Τα ΄γραψε ο Καλογερόπουλος. Οι έμποροι, οι φαρμακοποιοί, οι πετρελαιοπώλες επιβεβαιώνουν  επίσημα ότι υπάρχουν αποθέματα σε όλα τα αγαθά. Οι τράπεζες είχαν πάντα ουρές, τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ τον εαυτό μου, κι έχω και τους τέσσερεις παππούδες μου εν ζωή και συνταξιούχους. Κι ακόμα κι όταν πρωθυπουργός διατελούσε ένας τραπεζίτης, δε σταμάτησαν να υπάρχουν. Οι πρόεδροι των συνδικάτων και των ενώσεων πουλάνε αγώνες από την αρχή της ύπαρξής τους. Φυσικά και θα προσπαθήσουν να καπηλευτούν και τούτον εδώ. Οι εργοδότες ήταν πάντα εργατοπατέρες, και δε θυμάμαι ποτέ να άκουσα από πολλούς «πληρώνομαι καλά, αξιοκρατικά και στην ώρα μου ρε φίλε», εκτός από κάποιες περιπτώσεις και όχι σύγχρονες με μένα. Τα νοσοκομεία δεν λειτουργούσαν ποτέ σωστά, κι αν θυμάμαι καλά υπήρχαν και κάποια ξεχασμένα (;) προβλήματα όπως έλλειψη γαζών και βαμβακιού και κάτι «φακελάκια» που ήταν πάγια κατάσταση για πολλά πολλά χρόνια. Ψεύτικα λόγια ακούμε μισό αιώνα τώρα, με πολύ εύστοχο τρόπο και περίσσια υποκρισία, και τα πιστεύουν πολλοί,  αλλά όλοι πληρώνουμε τις συνέπειες. Κι επειδή πιο κάτω το τραγούδι λέει «πώς γίνεται να περπατούν και να κοιμούνται οι ανθρώποι»... Μία είναι η απάντηση φίλοι άνθρωποι: ΟΧΙ δεν γίνεται! Ή θα σταθούμε ή θα κοιμηθούμε. Οι υπνοβάτες δεν θυμούνται. Διαλέχτε και πάρτε!