Ακολουθήστε μας στο Google news
1437150262.jpg)
Της Ζωής Νικολάου
Είναι άλλος ο ρόλος σου μετά. Διαφορετικός από το να σε είχαν πείσει. Ξέρεις γιατί θέλησες να μάθεις. Έψαξες και βρήκες τα κλειδιά για τις πίστες του παιχνιδιού χωρίς τα κόλπα. Οσμίστηκες τη δυσωδία και διάλεξες άλλο δρόμο. Διάλεξες. Δεν σου ‘δείξαν.
Μα, να που αυτό δεν είναι αρκετό. Αυτό το παράθυρο το ανοιχτό είναι η τέλεια διέξοδος. Φυσάει εκεί, κι αν τα καταφέρω, θα πάρω αυτή τη δροσιά μαζί μου. Και στο διάολο όλοι τους. Εγώ θα ‘χω τη δροσιά μου. Μα δεν πάω. Αλλά εδώ ζεσταίνομαι πολύ και ο ιδρώτας μου θολώνει τα μάτια. Μπορώ να δω ότι με κοιτάνε με μισό μάτι κάποιοι εδώ μέσα. Κάπου είναι κρυμμένοι κι αυτοί που μ’ αγάπησαν. Αλλά αυτός δίπλα μου με ρωτάει «γιατί;». Τι γιατί ρε φίλε; Ο καθένας έχει το δικό του επειδή. Κι αυτό δε μοιράζεται. Σκορπίζεται λεπτό προς λεπτό στο κουφάρι αυτού του κόσμου. Κι αν είσαι αρκετά έτοιμος, ίσως πιάσεις λίγη από τη σκόνη του να βάλεις κι εσύ στο επιπλάκι σου. Αλλά αν δε βρεις το δικό σου επειδή, εγώ πια τι να σου πω; Μου πήρε μια ζωή να φτιάξω από τη σκόνη το δικό μου επειδή. Και τώρα αναρωτιέμαι τι να το κάνω. Να το βάλω σε κουτί; Μήπως αν σκορπιστεί, πάει χαμένο; Ποιον να εμπιστευτείς; Τον άγνωστο; Πού ξέρεις τι μυαλά κουβαλάει κι αυτός; Και ποια δικά του βάσανα θα τρέξεις να σηκώσεις; Γιατί είσαι κι άνθρωπος. Και θες να βοηθήσεις. Κι αν πάρει το επειδή σου και το κάνει περίγελο;
Πολλοί πήγαν σε αυτό το παράθυρο. Είμαι σίγουρος. Είναι τόσο δελεαστικό. Και πόσα κεφάλια δε θα θέλαν αυτή την ωραία έξοδο για φινάλε; Στην τελική είμαστε μυρμήγκια σε αυτό το απέραντο σύμπαν. Το ‘χω δει σ’ ένα ντοκιμαντέρ αυτό. Αμέ. Τι τρωγόμαστε; Αφού ρε φίλε δεν αλλάζουμε το πεπρωμένο. Αυτό το χα διαβάσει. Μα πόσα έχουν πει οι άνθρωποι για ν’ απαλύνουν τον πόνο που ‘χει να πολεμάς για το αύριο απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν πάω κοντά. Σαν έτοιμο να με ρουφήξει νιώθω. Και βέβαια εγώ δε θα ‘χω καμιά ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση. Αφού αυτό θα με έχει ρουφήξει.
Παίζει κι αυτή η μουσική. Την άκουγα όταν ήμουν παιδί. Δηλαδή, ακόμα αθώος. Ξέρεις, ήσουν κι εσύ κάποτε έτσι, θυμάσαι; Εμένα οι αναμνήσεις μου πονάνε πολλές φορές. Εσένα; Να, βλέπεις, μετανιώνω που μπλέχτηκα τόσο πολύ σε όλα αυτά και έγινα κυνικός. Εγώ είμαι υπέρ της αγάπης φίλε. Εσύ; Και της δικαιοσύνης ναι. Αλλά ξέρεις αυτά τα δυο μπορεί και να μην πάνε μαζί. Λες γι αυτό να μην έχουμε δικαιοσύνη; Να χάσαμε την αγάπη; Και ποια αγάπη, κάτσε. Για τους άλλους ή για μας τους ίδιους; Και, δηλαδή, πώς τη χάσαμε; Τι είναι η αγάπη να χαθεί, παπούτσι; Όχι, όχι. Απλά μας κούρασε. Ναι θα το δεις κι εσύ. Μας κούρασε να αγαπάμε, γιατί είναι δύσκολο. Ναι δεν το ξέρουν όλοι, μα το ν’ αγαπάς κάτι σημαίνει ότι κι αυτό το κάτι πρέπει να το καταλαβαίνει. Ή μήπως όχι,λες; Πάντως είναι δύσκολο. Άσε που πρέπει κι εσύ να καταλαβαίνεις ότι αγαπάς, που είναι ακόμα δυσκολότερο. Ένα λουλούδι, έναν άνθρωπο, πολλούς ανθρώπους, τη ζωή, την ελευθερία. Ναι, άμα δεν το καταλαβαίνεις ότι αγαπάς, δεν ξέρεις και μπερδεύεσαι. Δε βλέπεις καλά. Να, τελοσπάντων, τόσες ερωτήσεις! Εσύ ακόμα γιατί με ρωτάς;
Πιάστηκα τόση ώρα. Και με κούρασες κιόλας. Νομίζω θες να μου μπεις στο μάτι. Κι εσύ και όλοι τους. Γιατί δεν με καταλαβαίνετε. Γιατί δε θέλετε να το κάνετε. Γιατί σας κουράζω κι εγώ που έρχομαι εδώ και σας λέω τι έψαξα. Τι βρήκα. Τι έχασα. Δε θέλω άλλο να μιλάω. Εδώ δίπλα στο παράθυρο είμαι καλύτερα. Κι εδώ στο κάγκελο πιο ωραία. Και να που είμαι έτοιμος να ξεφύγω από όλους σας μια και καλή. Και να μη ξαναενοχλήσουμε ο ένας τον άλλον. Θα ξεχαστώ κι εγώ κι εσείς. Τέλος. Ένα βήμα είναι. Και μετά ελευθερία. Και ας μην έχω να τη μοιραστώ. Μα θα ‘μαι λεύτερος ρε.
«Φίλε, γύρνα πίσω. Κι αν ο κόσμος αυτός είναι απάνθρωπος και μόνοι δρόμοι φαίνονται ή η φυγή ή η υποταγή, μην ανησυχείς. Υπάρχει κι αυτός της δράσης. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσεις να απαντάς στα γιατί και να ΄χεις όλο και περισσότερα. Κυρίως γι αυτά που ‘χεις σίγουρα στο νου σου.Γι αυτά που φαίνονται απλά κι ακολουθούνται από χίμαιρες. Ο κόσμος είναι σβούρα, κι αν δεν έχεις τα μάτια καρφωμένα σ’ ένα πράγμα, μπερδεύεσαι. Κι αυτό..το πράγμα ντε.. λέγεται αλήθεια. Κι είναι κι αυτή διαθέσιμη παντού, κι ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει. Τη βλέπεις τη λάμπα, ναι. Αλλά τα καλώδια είναι χτισμένα σε ντουβάρια.Μην είσαι στρατιώτης. Να ‘σαιελεύθερος. Κι αυτό το γιατί που λες πως σε κυνηγάει τόσο, να το κοιτάς στα μάτια ρε. Μην τ’ απαρνιέσαι!», θυμήθηκα..
‘Ένα παράθυρο ανοιχτό με καλεί μα δεν πάω. Φυσάει λίγο κι εδώ μέσα ασφυκτιώ. Με πνίγει και ο διπλανός μου με όλες του τις ερωτήσεις. Δεν είμαι βιβλίο. Δεν είμαι. Δεν θέλω να απαντήσω εγώ. Έχει άλλη μαεστρία να ανακαλύπτεις μόνος. Να απομυθοποιείς αυτό που πριν θεοποιούσες.
17 Ιουλίου 2015Της Ζωής Νικολάου
Είναι άλλος ο ρόλος σου μετά. Διαφορετικός από το να σε είχαν πείσει. Ξέρεις γιατί θέλησες να μάθεις. Έψαξες και βρήκες τα κλειδιά για τις πίστες του παιχνιδιού χωρίς τα κόλπα. Οσμίστηκες τη δυσωδία και διάλεξες άλλο δρόμο. Διάλεξες. Δεν σου ‘δείξαν.
Μα, να που αυτό δεν είναι αρκετό. Αυτό το παράθυρο το ανοιχτό είναι η τέλεια διέξοδος. Φυσάει εκεί, κι αν τα καταφέρω, θα πάρω αυτή τη δροσιά μαζί μου. Και στο διάολο όλοι τους. Εγώ θα ‘χω τη δροσιά μου. Μα δεν πάω. Αλλά εδώ ζεσταίνομαι πολύ και ο ιδρώτας μου θολώνει τα μάτια. Μπορώ να δω ότι με κοιτάνε με μισό μάτι κάποιοι εδώ μέσα. Κάπου είναι κρυμμένοι κι αυτοί που μ’ αγάπησαν. Αλλά αυτός δίπλα μου με ρωτάει «γιατί;». Τι γιατί ρε φίλε; Ο καθένας έχει το δικό του επειδή. Κι αυτό δε μοιράζεται. Σκορπίζεται λεπτό προς λεπτό στο κουφάρι αυτού του κόσμου. Κι αν είσαι αρκετά έτοιμος, ίσως πιάσεις λίγη από τη σκόνη του να βάλεις κι εσύ στο επιπλάκι σου. Αλλά αν δε βρεις το δικό σου επειδή, εγώ πια τι να σου πω; Μου πήρε μια ζωή να φτιάξω από τη σκόνη το δικό μου επειδή. Και τώρα αναρωτιέμαι τι να το κάνω. Να το βάλω σε κουτί; Μήπως αν σκορπιστεί, πάει χαμένο; Ποιον να εμπιστευτείς; Τον άγνωστο; Πού ξέρεις τι μυαλά κουβαλάει κι αυτός; Και ποια δικά του βάσανα θα τρέξεις να σηκώσεις; Γιατί είσαι κι άνθρωπος. Και θες να βοηθήσεις. Κι αν πάρει το επειδή σου και το κάνει περίγελο;
Πολλοί πήγαν σε αυτό το παράθυρο. Είμαι σίγουρος. Είναι τόσο δελεαστικό. Και πόσα κεφάλια δε θα θέλαν αυτή την ωραία έξοδο για φινάλε; Στην τελική είμαστε μυρμήγκια σε αυτό το απέραντο σύμπαν. Το ‘χω δει σ’ ένα ντοκιμαντέρ αυτό. Αμέ. Τι τρωγόμαστε; Αφού ρε φίλε δεν αλλάζουμε το πεπρωμένο. Αυτό το χα διαβάσει. Μα πόσα έχουν πει οι άνθρωποι για ν’ απαλύνουν τον πόνο που ‘χει να πολεμάς για το αύριο απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν πάω κοντά. Σαν έτοιμο να με ρουφήξει νιώθω. Και βέβαια εγώ δε θα ‘χω καμιά ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση. Αφού αυτό θα με έχει ρουφήξει.
Παίζει κι αυτή η μουσική. Την άκουγα όταν ήμουν παιδί. Δηλαδή, ακόμα αθώος. Ξέρεις, ήσουν κι εσύ κάποτε έτσι, θυμάσαι; Εμένα οι αναμνήσεις μου πονάνε πολλές φορές. Εσένα; Να, βλέπεις, μετανιώνω που μπλέχτηκα τόσο πολύ σε όλα αυτά και έγινα κυνικός. Εγώ είμαι υπέρ της αγάπης φίλε. Εσύ; Και της δικαιοσύνης ναι. Αλλά ξέρεις αυτά τα δυο μπορεί και να μην πάνε μαζί. Λες γι αυτό να μην έχουμε δικαιοσύνη; Να χάσαμε την αγάπη; Και ποια αγάπη, κάτσε. Για τους άλλους ή για μας τους ίδιους; Και, δηλαδή, πώς τη χάσαμε; Τι είναι η αγάπη να χαθεί, παπούτσι; Όχι, όχι. Απλά μας κούρασε. Ναι θα το δεις κι εσύ. Μας κούρασε να αγαπάμε, γιατί είναι δύσκολο. Ναι δεν το ξέρουν όλοι, μα το ν’ αγαπάς κάτι σημαίνει ότι κι αυτό το κάτι πρέπει να το καταλαβαίνει. Ή μήπως όχι,λες; Πάντως είναι δύσκολο. Άσε που πρέπει κι εσύ να καταλαβαίνεις ότι αγαπάς, που είναι ακόμα δυσκολότερο. Ένα λουλούδι, έναν άνθρωπο, πολλούς ανθρώπους, τη ζωή, την ελευθερία. Ναι, άμα δεν το καταλαβαίνεις ότι αγαπάς, δεν ξέρεις και μπερδεύεσαι. Δε βλέπεις καλά. Να, τελοσπάντων, τόσες ερωτήσεις! Εσύ ακόμα γιατί με ρωτάς;
Πιάστηκα τόση ώρα. Και με κούρασες κιόλας. Νομίζω θες να μου μπεις στο μάτι. Κι εσύ και όλοι τους. Γιατί δεν με καταλαβαίνετε. Γιατί δε θέλετε να το κάνετε. Γιατί σας κουράζω κι εγώ που έρχομαι εδώ και σας λέω τι έψαξα. Τι βρήκα. Τι έχασα. Δε θέλω άλλο να μιλάω. Εδώ δίπλα στο παράθυρο είμαι καλύτερα. Κι εδώ στο κάγκελο πιο ωραία. Και να που είμαι έτοιμος να ξεφύγω από όλους σας μια και καλή. Και να μη ξαναενοχλήσουμε ο ένας τον άλλον. Θα ξεχαστώ κι εγώ κι εσείς. Τέλος. Ένα βήμα είναι. Και μετά ελευθερία. Και ας μην έχω να τη μοιραστώ. Μα θα ‘μαι λεύτερος ρε.
«Φίλε, γύρνα πίσω. Κι αν ο κόσμος αυτός είναι απάνθρωπος και μόνοι δρόμοι φαίνονται ή η φυγή ή η υποταγή, μην ανησυχείς. Υπάρχει κι αυτός της δράσης. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσεις να απαντάς στα γιατί και να ΄χεις όλο και περισσότερα. Κυρίως γι αυτά που ‘χεις σίγουρα στο νου σου.Γι αυτά που φαίνονται απλά κι ακολουθούνται από χίμαιρες. Ο κόσμος είναι σβούρα, κι αν δεν έχεις τα μάτια καρφωμένα σ’ ένα πράγμα, μπερδεύεσαι. Κι αυτό..το πράγμα ντε.. λέγεται αλήθεια. Κι είναι κι αυτή διαθέσιμη παντού, κι ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει. Τη βλέπεις τη λάμπα, ναι. Αλλά τα καλώδια είναι χτισμένα σε ντουβάρια.Μην είσαι στρατιώτης. Να ‘σαιελεύθερος. Κι αυτό το γιατί που λες πως σε κυνηγάει τόσο, να το κοιτάς στα μάτια ρε. Μην τ’ απαρνιέσαι!», θυμήθηκα..
