Ο Αλέξης μόλις βρέθηκε εκτός OTE TV (διαβάστε ΕΔΩ). Με τον Νίκο συνέβη το ίδιο με το Novasport πέρυσι το καλοκαίρι (όχι για τους ίδιους λόγους φυσικά). Ο Σπυρόπουλος είναι ο κορυφαίος της νέας γενιάς στις περιγραφές ποδοσφαιρικών αγώνων. Και ο Παπαδογιάννης το ίδιο στους αγώνες μπάσκετ. Το έχουμε πει ξανά, δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι το όλο ύφος τους, το στυλ, όσα λένε που μου ταιριάζουν. Δεν περιορίζονται στα στενά αθλητικά, διαθέτουν μία πιο open minded ματιά που πηγάζει από μία πιο ευρεία παιδεία που έχουν και οι δυο τους. Γεγονός που κάνει τη μετάδοσή τους σαφώς πιο ενδιαφέρουσα. Για τον Νίκο Παπαδογιάννη μπορώ να σας το υπογράψω κιόλας, μιλάμε μεταξύ μας 90% για μουσική και 10% για όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένων των αθλητικών.

 

Αυτοί οι δύο λοιπόν βρίσκονται εκτός των συνδρομητικών καναλιών τα οποία ως γνωστόν διαθέτουν το σύνολο σχεδόν των αθλητικών μεταδόσεων, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του κόσμου όλου. Παράλογο; Όχι, απλώς δείχνει πόσο σάπιο και αποκρουστικό είναι το σύστημα του αθλητισμού στη χώρα μας. Και, φυσικά, η δημοσιογραφία δεν μπορεί αν μείνει απ' έξω. 

 

Και κάτι ακόμα: στα χρόνια της Ελευθεροτυπίας συνήθιζα να παρακολουθώ τους αγώνες στο αθλητικό τμήμα της εφημερίδας και όχι στο γραφείο μου. Έμοιαζε με καφενείο η όλη φάση εκεί, με την καλή έννοια, καφέδες τα απογεύματα, ποτά τα βράδια, σχόλια και ατάκες. Ήταν και ο Φίλιππος Συρίγος που έδινε τον όλο τόνο. Ε, λοιπόν, καθόμουν δίπλα στον Αλέξη Σπυρόπουλο ή τον Νίκο Παπαδογιάννη και ακούγοντάς τους καταλάβαινα πως δεν ήξερα σχεδόν τίποτε για τα αθλήματα, παρά μόνο επιφανειακά πράγματα. Και μου έκανε εντύπωση γιατί πίστευα, όπως όλοι οι Έλληνες, πως έκανα και για προπονητής ακόμα.