Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Κι όταν λέμε εναπομείναντες, μιλάμε για τον κλασσικά υπερόπτη και αγέρωχο Eldrich και τον αλάνθαστο, «εμπλουτισμένο» Dr Avalanche, το θρυλικό drum machine των Sisters, που όταν τα άλλα σταματούν αυτό συνεχίζει!
 

Ναι, το προηχογραφημένο part του live ήταν κάτι δεδομένο, σε ολόκληρο το πρόγραμμα της συναυλίας, όπως όλα τα χρόνια της θητείας του συγκροτήματος στη μουσική βιομηχανία. Ναι, ήταν δεδομένο ότι ο Eldrich θα έχει το απαράμιλλο στυλ του δυσπρόσιτου star που υπήρξε, αρνούμενος τις δισκογραφικές –εν τέλει- και ταυτόχρονα κάθε είδους υποκρισίας απέναντι στο κοινό του: θέλετε να είστε εδώ, αν δεν γουστάρετε... its ok! Έτσι εκτυλίσσονται οι συναυλίες των Sisters, συνήθως και γι αυτό δεν θα μπορούσαμε να απογοητευτούμε ή να στεναχωρηθούμε... Δεν ξέρω, από την άλλη, πως τα εκλαμβάνουν όλα αυτά οι fans της μπάντας, όσοι μεγάλωσαν ή ανδρώθηκαν με το gothik, οι…true της υπόθεσης. Γιατί αυτοί είναι και η ψυχή κάθε μπάντας.
 

Το θέμα είναι ότι Κυριακή βράδυ περίπου 4.000 άτομα, επανα-στριμώχτηκαν στο Gazi Music Hall –η κατάσταση ήταν λίγο καλύτερη από το βράδυ των Editors- χειροκροτώντας, τραγουδώντας όλα τα κομμάτια, χορεύοντας, καταθέτοντας την πιστή και βαθιά αγάπη τους στο More, στο Mother Russia, στο Lucretia, My Reflection, στο Dominion, στο This Corossion, ακόμα και στο Temple Of Love, στο οποίο μέχρι να ακουστούν τα φωνητικά, δεν καταλάβαμε ποιο είναι. Οι μπροστά έδειχναν να το απολαμβάνουν πραγματικά. Ναι, ο ήχος ήταν υπερβολικά χαμηλά, τόσο που στο after party στο Death Disco, συζητούσαμε όσοι ήμασταν μπροστά με όσους ήταν πίσω και όλοι είχαμε την ίδια απορία: γιατί ακουγόταν σαν από κασετόφωνο;
 

 Ακόμα ένα gig, από τα μεγαλύτερα της χρονιάς, μας άφησε τη γλυκόπικρη γεύση της... κατάρρευσης. Ο μόνος λόγος που δεν το χαρακτηρίζουμε απογοητευτικό, είναι εκείνα τα στοιχεία της μπάντας που ακόμα κι αν σήμερα φαντάζουν γραφικά, κάποτε εξέφραζαν μια κάποια ιδέα..